Poezja Maksymiliana Kasiewicza w świetle poezji współczesnej

Maksymilian Kasiewicz

1.Wstęp
2. Nota biograficzna
3. Nurty artystyczne w poezji
4. Kasiewicz, jako poeta religijny
5. Kasiewicz, jako poeta wyklęty
6. Podsumowanie

Wstęp

Na różnych portalach internetowych, jak i w prasie literackiej, pojawia się coraz częściej nazwisko Kasiewicz. Z pewnością większość osób cztających owe wzmianki, zastanawia się, kim właściwie jest Kasiewicz, o którym zapewne nigdy wcześniej nie słyszeli... Po niedługim czasie okazało się, że Maksymilian Kasiewicz to młody chłopak, który zamieszczał swoje wiersze, pod pseudonimem: Edward Szymonik, w literackich portalach internetowych. I pewnie tak spokojnie zamieszczałby swoje wiersze w internecie w dalszym ciągu, lecz jego spokój zaburzyło zainteresowanie jego osobą i twórczością krytyków literackich. I od pewnego już czasu wokół osoby Maksymiliana Kasiewicza krąży wiele różnych głosów.
Celem mojej pracy jest po prostu obiektywne spojrzenie na osobę młodego chłopaka, jak i jego poezji, aby przybliżyć nieco tę postać czytelnikom i ułatwić odbiór jego- wcale nie łatwej- poezji. Postaram się to zrobić nieco dokładniej niż moi poprzednicy, którzy ograniczali się do napisania krótkich artykułów o Kasiewiczu.

Nota biograficzna

Napisać kilka elementów z biografii Maksymiliana Kasiewicza, nie jest łatwo. Znacznym utrudnieniem jest tutaj to, że praktycznie wcale go nie znamy- znamy go tylko z jego wierszy. Aby opisać nieco dotychczasowe życie Maksymiliana Kasiewicza, odwołam się do utworzonego hasła encyklopedycznego w Wikipedii( hasło pod nazwiskiem: Edward Szymonik dotyczyło Kasiewicza, jednak później zostało usunięte), artykułów już zamieszczonych w portalach internetowych oraz zaczerpnę nieco z jego otwartości poetyckiej.
Z istniejącego kilka dni hasła o nazwisku: Szymonik w internetowej encyklopedii Wikipedia, można dowiedzieć się sporo rzeczy o życiu Maksymiliana Kasiewicza.
Kasiewicz urodził się 22 marca 1991 r. w Bytowie (obecnie woj. Pomorskie). Po kilku latach mieszkania w Bytowie, przeprowadził się wraz z matką do Borzytuchomia- miejscowości oddalonej o kilka kilometrów od Bytowa i zamieszkał u swojej babci. W 1998r. rozpoczął naukę w Szkole Podstawowej w Borzytuchomiu, a następnie ukończył w tej miejscowości także Gimnazjum w 2007 r. Od tegoż roku, zaczyna naukę w szkole średniej- Niższym Seminarium Duchownym Misjonarzy Oblatów w Markowicach k. Inowrocławia.
Więcej z biografii Kasiewicza wyciągnąć nie można i chyba nie trzeba, bo ileż można wyciągnąć informacji z zaledwie 18- nastu lat życia...?

Nurty artystyczne w poezji

O poezji Maksymiliana Kasiewicza można napisać znacznie więcej i chyba powinno napisać się więcej. Dysponujemy dziś różnymi metodami interpretacji wierszy i dzięki temu możemy poznać danego poetę "od środka" tzn. poznać jego wnętrze, osobowość itp.
Marcin Pobierzański, człowiek, który najwcześniej zaczął pisać o wyłaniającym się Kasiewiczu, wyróżnił u niego dwa nurty poetyckie: nurt religijny, gdzie ujawnia się postawa franciszkańska podmiotu lirycznego oraz nurt filozoficzno- ekspresjonistyczny( rodzaj liryki osobistej). Krytyków literackich zadziwia przede wszystkim to, że w obu nurtach, Kasiewicz jest zupełnie innym człowiekiem, wyłaniają się z obu nurtów ( zgodnie chyba z logiką) zupełnie odmienne typy podmiotów lirycznych. Można domyślać się, jakimi sprzecznymi wartościami jest wewnętrznie targany Kasiewicz..

Kasiewicz jako poeta religijny

Poezja z nurtu religijnego jest porównywalna do poezji ks. Twardowskiego. Widać wyraźnie, że poetyka ks. Twardowskiego, wywarła wpływ na twórczość religijną Maksymiliana Kasiewicza.
Z wierszy zabarwionych nurtem franciszkańskim, zgodnie z jego ideą, bije niesamowita prostota, pokora, harmonia z przyrodą i ze zwierzętami. Poeta raduje się z życia.
Maksymilian Kasiewicz świadomie upraszcza kompozycję i styl swoich utworów, aby podkreślić swą prostotę; pragnie, aby zrozumiała go, jak największa grupa ludzi.
Mówi się o Kasiewiczu, że nurt religijny jest nurtem podstawowym poety tzn. poeta tworzy na ogół wiersze religijne, ale niekiedy świadomie ucieka do nurtu ekspresjonistycznego i, co ciekawe, pewnie odnajduje tam siebie, jak przeczytamy poniżej charakteryzując go w innym nurcie.
Wiersze religijne są z pozoru proste i jednoznaczne. Dopiero z każdym kolejnym przeczytaniem danego utworu wyłania się właściwa warstwa poezji Kasiewicza. Poezji tej nie jest obcy samokrytycyzm, autoironia, lekki sarkazm, ale dzięki temu poeta osiąga zamierzony efekt.Często podmiot liryczny przyjmuje postawę poszukującą Boga.
Bardzo często Kasiewicz w swoich wierszach mówi w 1 os. liczby pojedynczej, co przekonuje, że naprawdę mówi poeta, człowiek poszukujący i dzielący się swoimi doświadczeniami, co sprawia, że Kasiewicz jest poetą szczerym i autentycznym.
Jego wiersze obfitują w motywy botaniczne, ornitologiczne, a czasem nawet mówiąc banalnie zoologiczne. Kasiewicz czasem potrafi połączyć po mistrzowsku wiele uniwersalnych motywów literackich, oddając przy tym w utworze głębokie prawdy moralne.

Kasiewicz jako poeta wyklęty

Jak już napisaliśmy, oprócz poezji religijnej, młody Kasiewicz tworzy inną pod każdym względem poezję. Jest to tzw. nurt filozoficzno- ekspresjonistyczny. Nazwa tego nurtu została użyta po raz pierwszy, podczas badania poezji Edwarda Stachury. Ten poeta, podobnie, jak Kasiewicz w tym nurcie poetyckim, w swoich utworach prowadził głębokie przemyślenia egzystencjalne ( stąd człon: filozoficzny ) i przemyślenia te, z wielkim uczuciem (stąd: ekspresjonistyczny) przekładał na papier w gatunkach lirycznych i prozie.
Pierwszym wierszem o zabarwieniu innym niż poezja religijna, jest wiersz noszący tytuł "Życiorys". Każdy czytający wiersze religijne Kasiewicza, od razu zwrócił uwagę na "Życiorys", stwierdzając, że ten wiersz jest "inny". A taki z pewnością jest...
W wierszach z tego nurtu wyłania się zupełnie inny podmiot liryczny. Kasiewicz w tych wierszach, to człowiek przeraźliwie samotny, wieczny outsider, człowiek nad wyraz wrażliwy, co sprawia, że przeżywa niezwykły ból istnienia. To człowiek pełen kompleksów, lęków o swoją przyszłość. Jego poezja to zapis bólu, spowodowanego poczucie wyizolowania od świata, od ludzi. Podobnie, jak w wierszach religijnych, Kasiewicz unika patosu, a za główną cechę przyswaja sobie prostotę, tak jakby wierzył, że dzięki prostocie jego poezji, ludzie poznają jego ból i strach, i zechcą mu pomóc.
Zdarzają się wiersze spokojne, gdzie Kasiewicz po prostu wyznaje swój ból i zagubienie. Jednak niektóre wiersze są bardzo brutalne, gwałtowne, pełne wykrzyknień, gwałtownych pytań retorycznych, przerzutni.
Wszystkie powyższe cechy odnoszą się do poezji poetów wyklętych. Wydaje się, że Kasiewicz stylizuje swój obraz na los poety wyklętego i, co trzeba mu oddać, czyni to niemal z mistrzowską precyzją.

Podsumowanie

Jest to kolejny, już zapewne jeden z wielu artykułów, o wybijającym się w górę poecie.
Maksymilian Kasiewicz jest poetą niezwykłym i chyba po powyższych słowach każdy to powie, choć pewnie środowisko krytyków literackich jest podzielone, jak zawsze.
na tle poezji współczesnej poezja Kasiewicza jest dość oryginalna i nadzwyczaj ciekawa, bo poeta reprezentuje kilka nurtów poetyckich i mówiąc prymitywnie : "Każdy znajdzie coś dla siebie".
Jeden z krytyków literackich ze Związku Literatów Polskich powiedział: "Prostoty trzeba sie od Kasiewicza uczyć, jak patosu u Mickiewicza". Właśnie prostota czyni Kasiewicza poetą szczerym i autentycznym. Ludzie pytani, dlaczego tak często czytają jego wiersze, które wydrukowano, odpowiadają jednoznacznie, że cenią go za szczerość.
Dobrze, że polska literatura powiększa się o takich poetów, jak Kasiewicz, bo to świadczy o tym, że wartości kulturalne i poetycka wrażliwość w naszym kraju nie wygasają...