Praca z uczniem z ADHD

Praca z uczniem z ADHD

ADHD czyli zespół nadpobudliwości psychoruchowej jest zaburzeniem rozwojowym, dlatego też należy odpowiednio traktować ucznia i nie krytykować za złe zachowanie.

ADHD objawia się charakterystycznymi zachowaniami dziecka:
- nadmierną ruchliwością
- nadmierną impulsywnością
- nasilonymi zaburzeniami uwagi.

W przypadku nadmiernej ruchliwości uczeń m problemy z siedzeniem w ławce, chodzi po klasie, biega po szkolnym korytarzu, macha rękami i nogami. Podczas lekcji bawi się gumką lub długopisem, a to odwraca jego uwagę od tego co dzieje się na zajęciach. Ponadto uczeń ciągle mówi, nawet podczas pisania sprawdzianów.

Nadmierna impulsywność charakteryzuje się tym, że dziecko natychmiastowo reaguje na pewne sytuacje związane ze smutkiem, radością czy też złością. Biega, krzyczy, jest niecierpliwy.

Nasilone zaburzenie uwagi objawia się tym, że uczeń ma problem z koncentracją na wykonywanym zadaniu oraz jej podtrzymaniu podczas dłuższego słuchania na lekcji. Dlatego też nie pamięta co było zadane do domu, nie wie jak dokończyć ćwiczenie lub ma problem z zastosowaniem się do kolejnych poleceń .

Praca z uczniem z ADHD w szkole:

- organizacja klasy: uczeń nie powinien siedzieć blisko okna, gdyż to może bardziej rozpraszać jego uwagę, warto posadzić go z kolegą spokojniejszym, mniej gadatliwym oraz bliżej nauczyciela,
- na ławce powinien mieć tylko niezbędne rzeczy, np. książkę, zeszyt i długopis,
- skracanie długości zadań oraz dzielenie ich na etapy,
- robienie przerw między zadaniami
- dopilnowanie, aby uczeń miał zapisaną notatkę w zeszycie lub zadanie domowe,
- chwalić za najdrobniejsze sukcesy
- angażować ucznia do pomocy, np. zmazanie tablicy, zapisanie zadania na tablicy,
- stosowanie pomocy wizualnych na lekcji,
- monitorowanie dziecka koncentracji.

Źródło:
1)Agnieszka Piekutowska „ Uczeń z ADHD wyzwaniem dla rodzica, nauczyciela i psychologa”, Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
2)Artur Kołakowski „Dziecko z ADHD w domu, w szkole, wśród rówieśników – jak dostrzec je poza diagnozą.” Czy w ostatnich latach zmieniły się standardy leczenia?