Rozwijanie kompetencji społecznych i interpersonalnych u osób niepełnosprawnych intelektualnie w stopniu umiarkowanym i znacznym

KONSPEKT ZAJĘĆ
TEMAT: Rozwijanie kompetencji społecznych i interpersonalnych u osób niepełnosprawnych intelektualnie w stopniu umiarkowanym i znacznym.
DATA: 07.06.2017r.
GRUPA WYCHOWAWCZA: Grupa II
CZAS TRWANIA: 60 minut
PROWADZĄCY: mgr Dawid Dyjach
CEL GŁÓWNY: Rozwijanie kompetencji społecznych i interpersonalnych.
CELE POZNAWCZE:
- ekspresja siebie poprzez swobodną aktywność i zabawy ruchowe,
- budowanie świadomości swoich emocji i przeżyć,
- wyrażanie uczuć za pomocą mimiki, gestów, mowy ciała, słów, a także symboli.
CELE REWALIDACYJNE:
- rozwijanie sprawności ruchowej,
- wzmacnianie poczucia pewności siebie poprzez rozwijanie umiejętności swobodnej ekspresji ciała i siebie (swoich myśli, potrzeb),
- usprawnianie koordynacji wzrokowo-słuchowo-ruchowej.
CELE WYCHOWAWCZE:
- wspomaganie rozwoju dziecka poprzez ruch oraz kontakt emocjonalny i fizyczny,
- rozwój społeczny - poznawanie innych osób, integracja z grupą, rozwijanie umiejętności
autoprezentacji,
- wdrażanie reguł funkcjonowania społecznego oraz ćwiczenie sposobów adekwatnego
za-chowania się w różnych sytuacjach.
METODY PRACY: słowna, pokazowa, ćwiczenia praktyczne.
FORMY PRACY: indywidualna, grupowa.
ŚRODKI DYDAKTYCZNE: kolorowe chorągiewki, lustro, karty pracy ze stanami emocjonalny-mi, radio, płyta z muzyką relaksacyjną, skakanka (sznurek), piłki (balony).


PRZEBIEG ZAJĘĆ:
1. Wstęp. Przywitanie wszystkich uczestników, zadanie kilku prostych pytań, które mają za zadanie wprowadzić uczestników w dobry nastrój. Omówienie tematu zajęć.
2. „Ludzie do ludzi”. Wszyscy dobierają się w pary. Dziecko, które nie ma pary, może zamiast nauczyciela pełnić rolę kontrolującego i prowadzącego zabawę, mówiąc: „nos do nosa, ręka do ręki, plecy do pleców, ręka do nogi” itp., Kiedy powie: „Ludzie do ludzi”, każdy zmienia partnera (łącznie
z osobą wydającą polecenia). Osoba, która pozostanie bez pary, poprowadzi dalej zabawę.
3. „Cyrk”. Dzieci inscenizują występy w cyrku:
A. Słonie - dzieci stąpają ciężko;
B. Akrobaci - wymyślają różne akrobatyczne figury;
C. Zające - skoki na czworakach, skoki w przysiadzie, przeskoki przez skakankę;
D. Linoskoczek - dzieci biorą sznurek, rozciągają na podłodze i starają się balansować na niej jak na linie, wykonują różne figury (stają na palcach, podnoszą nogę);
E. Konie - bieg z wysokim unoszeniem kolan, z wyciąganiem nóg do przodu;
F. Żonglerzy - dzieci biorą piłki, podrzucają je, starają się podrzucić piłkę i klasnąć w ręce.
Po każdym występie dzieci kłaniają się i nagradzają się oklaskami. Zabawa może przebiegać z towarzyszeniem muzyki.
4. „Biegnijcie do mnie”. Dzieci siedzą w kole. Prowadzący rozdaje każdemu dziecku po chorągiewce. Następnie stojąc
w pewnej odległości od dzieci unosi chorągiewkę do góry. Prosi dzieci, żeby i one zrobiły to samo. Dzieci naśladują ruchy wykonywane przez dorosłego (machanie chorągiewką, chowanie jej za plecami). W dalszym przebiegu zabawy prowadzący poleca dzieciom, by chorągiewki podnosiły tylko te z nich, które mają chorągiewkę takiego samego koloru jak ta, którą on trzyma w ręce. Po kilku próbach prowadzący wyjaśnia dzieciom, że gdy wymieni nazwę koloru chorągiewki i wypowie wezwanie np. „zielone chorągiewki biegnijcie do mnie” - powinny szybko przybiec do osoby prowadzącej.
5. „Czy dobrze znasz swoje części ciała?” Prowadzący grę łapie się za nos i mówi: „nos”. W tym momencie wszystkie dzieci powinny chwycić się za nos. Nagle prowadzący
dotyka uszu, mówiąc błędnie „oczy”. Dzieci szybko powinny zorientować się i wskazać na swoje oczy nie zwracając uwagi na to, że prowadzący grę złapał się za uszy. Dzieci muszą pokazywać zawsze to, co zapowiada prowadzący, a nie to, na co wskazuje.
6. „Moje lustrzane odbicie”. Każde z dzieci ma szanse zaobserwować mimikę swojej twarzy podczas różnych stanów emocjonalnych przeglądając się w lustrze. Wychowawca zawraca w szczególności uwagę, aby mogli zaobserwować jak prezentują się podczas napadów złości i agresji. W drugiej części zabawy, uczestnicy dobierają się w pary. Jedno dziecko za pomocą mimiki twarzy i swego ciała prezentuje wskazany stan emocjonalny, a drugie jest „lustrem”.
7. Podsumowanie zajęć. „Iskierka” - uczestnicy na zakończenie ustawiają się w koło i przesyłają sobie „niewidzialny” uścisk dłoni.