Recenzja artykułu Anety Jeziorskiej "Sens współpracy nauczyciela i rodziców w kontekście rozwoju dziecka w wieku wczesnoszkolnym" zamieszczonym w: Wychowanie w Przedszkolu, nr 2, 2005

Autorka na wstępie artykułu podkreśla jak ważny jest etap edukacji wczesnoszkolnej dla rozwoju dziecka. Dziecko w tym czasie przechodzi drogę od dzieciństwa po początek dorastania i zostaje wprowadzone w świat szkolny, który jest dla niego nowy, a zarazem i obcy. W przedszkolu dziecko uczy się nowych rzeczy, poznaje, doświadcza, nabywa nowych umiejętności. I od tego, co osiągnie na tym etapie edukacji zależy jego dalszy prawidłowy rozwój.
Autorka próbuje podpowiedzieć co zrobić, żeby ten okres w życiu dziecka okazał się jak najbardziej przyjazny dla jego rozwoju.

A. Jeziorska podkreśla jak ważna jest współpraca dwóch najważniejszych środowisk wychowawczych, domu i szkoły. I to właśnie do nauczycieli należy inicjowanie tej współpracy. Nauczyciel niewątpliwie musi wiele uczynić, „by pozyskać rodziców jako sprzymierzeńców w podejmowanych działaniach w zakresie pracy dydaktycznej i wychowawczej”. Autorka powołując się na słowa E. Lipińskiego pisze, że w podejmowanym przez nauczycieli wysiłku prowadzonej współpracy należy dobrze zaplanować jej poszczególne etapy.
Następnie A. Jeziorska wymienia wyróżnione przez J. Zieleniewskiego kolejne etapy zorganizowanego działania:
1) Stawianie celu
2) Planowanie
3) Pozyskanie zasobów
4) Realizowanie planu
5) Kontrolowanie

Wg autorki nadrzędnym celem współpracy nauczyciela i rodziców jest usprawnienie pracy z dziećmi, co zapewnia im wielostronny rozwój intelektualny, emocjonalny i społeczny.
Z tego celu wynikają pozostałe cele współdziałania nauczyciela i rodziców, które autorka uszczegóławia w zależności od potrzeb i oczekiwań:
- uświadomienie rodzicom, że wielostronny rozwój dziecka zależy od wspólnie realizowanych działań przez szkołę i dom,
- umacnianie więzi emocjonalnej pomiędzy nauczycielem i rodzicami podczas wspólnie wykonywanych zadań,
- umożliwienie dwukierunkowego porozumiewania się nauczyciela i rodziców na zasadzie demokratyzmu i partnerstwa,
- wymiana opinii i spostrzeżeń w sprawach rozwoju umysłowego, psychicznego, społecznego i fizycznego dziecka,
- sugerowanie rodzicom określonych form oddziaływań wychowawczych, za pomocą których mogliby wydatnie pomóc swojemu dziecku w nauce i zachowaniu,
- ułatwienie nauczycielom zrozumienia stosunku ucznia do swojej rodziny oraz jej oczekiwań wobec niego. (M.Łobocki,1985)
Autorka podkreśla, że realizowanie celów współpracy nauczyciela i rodziców powinno odbywać się na zasadzie partnerstwa, poprzez świadczenie sobie usług. Jednak, żeby rodzic mógł poczuć się partnerem nauczyciela współpraca musi być tworzona na zasadach:
• jedności oddziaływań
• pozytywnej motywacji
• szacunku
• dialogu
Autorka jednakże podkreśla, że rola rodzica w tej współpracy nie może być zredukowana tylko do wspierania finansowego, opieki w czasie wycieczek i imprez klasowych, czy remontach sali lekcyjnej. Rodzice powinni brać udział także w edukacji szkolnej dziecka i mieć na nią wpływ. Niezwykle ważne jest też, aby rodzice chcieli z proponowanej oferty skorzystać, gdyż to dzięki ich wsparciu i uczestnictwu w życiu klasy można zaoszczędzić dziecku wielu przykrych doświadczeń związanych z adaptacją w nowych warunkach.

Wg autorki niewątpliwie ważną formą kontaktów nauczyciela z rodzicami są wspólne spotkania (rozmowy indywidualne, zebrania, warsztaty), w czasie których nauczyciel ma okazję do uzyskania wielu ważnych informacji o dziecku. Ponadto jak podkreśla A. Jeziorska różne formy kontaktu nauczyciela z rodzicami pozwalają poznać wzajemne oczekiwania edukacyjne ( zarówno nauczycieli jak i rodziców). Nauczyciel na podstawie zebranych informacji ma możliwość opracowania cyklu warsztatów skierowanych do rodziców. I właśnie za taką właśnie formą współpracy opowiada się autorka.
Podaje ona dwa powody, dla których wybrała właśnie taką formę współpracy:
1) najlepszą metodą do zrozumienia drugiego człowieka jest doświadczenie i przeżywanie (postawienie rodziców w trudnej sytuacji pozwala im wczuć się w sytuację dziecka i doświadczyć emocji, które ono przeżywa)
2) nauczyciel nie zawsze jest w stanie podać rodzicom właściwe metody w przezwyciężaniu trudności edukacyjnych dziecka

Autorka w kolejnej części artykułu podaje przykładowe scenariusze warsztatów.
Tematem jednego z nich jest rozpoznawanie wzajemnych oczekiwań. Intencją takiego spotkania jak pisze autorka jest włączenie rodziców do dialogu, wyznaczenie wspólnych zadań, obszarów działań oraz precyzyjnego określania własnych kompetencji. Na takim spotkaniu rodzice mogą między innymi zapoznać się z tematyka całorocznych spotkań, wypowiedzieć się na temat swoich oczekiwań i poznać oczekiwania nauczyciela. Autorka zwraca uwagę na ustawienie uczestników takiego spotkania. A. Jezierska podkreśla, że samo ustawienie ludzi naprzeciwko siebie, po dwóch różnych stronach wywołuje chęć współzawodnictwa, a przecież nie o to chodzi, bo trzeba skupić się na celu spotkania i rozwiązaniu jakiegoś problemu.
Myślę, że forma współpracy zaproponowana przez A. Jeziorską jest interesująca i z pewnością scenariusze jej warsztatów można wykorzystać we współpracy z rodzicami w każdej placówce przedszkolnej. Są one ciekawe, przemyślane i z pewnością mogą stanowić istotny element integracji oddziaływań domu i szkoły, który jest gwarancją prawidłowego rozwoju dziecka.