Praca z dzieckiem epileptycznym

Epilespsja to grupa przewlekłych zaburzeń neurologicznych, charakteryzujących się przebiegiem napadowym. Atak epileptyczny jest nagłym i silnym wyładowaniem, którego źródłem jest określona okolica kory mózgowej. Cechy charakterystyczne dynamiki korowej w padaczce to jej duża siła, wybuchowość i okresowość.
Napady epileptycze ze względu na ich przebieg i formę manifestowania się można podzielić na:
- atak duży (grand mai), cechuje natychmiastowa utrata przytomności, wystąpienie drgawek, poprzedzony tzw. aurą, która polega na odbieraniu specyficznych wrażeń, na zaburzeniu procesów wegetatywnych lub wykonywaniu określonych ruchów;
- atak mały (petit mai, polega na krótkiej, trwającej kilka sekund utracie przytomności, przebiega zwykle bez aury;
- ekwiwalenty padaczkowe, które mogą przybierać postać fug epileptycznych lub stanów pomrocznych. Mogą one przejawiać się jako tendencję niszczycielskie, agresywne, zboczenia seksualne, ucieczki. Do ekwiwalentów można również zaliczyć stany z objawami podniecenia, złego humoru lub skłonności do stanów przygnębienia.
Poza tym istnieje wiele klasyfikacji i etiologii padaczki, zainteresowanych zachęcam do zapoznania się z literaturą przedmiotu. Pedagoga bowiem interesują głównie zmiany, jakie choroba ta może wywołać. W związku z analizą zaburzeń psychicznych w epilepsji podkreśla się przede wszystkim obniżenie sprawności intelektualnej, spowolnienie czynności umysłowych, wydłużenie czasu reakcji, obniżenie pamięci oraz trudności w koncentracji uwagi. Zauważono również, że dzieci z epilepsją niechętnie włączają się do pracy, szybko się męczą, pamięć-głównie mechaniczną mają osłabioną, pojawia się brak wytrwałości, skłonność do powtarzań. Oprócz zaburzeń sfery poznawczej obserwuje się również specyficzne formy osobowości. Mówi się nawet o osobowości epileptycznej, ujawniającej się w lepkości myślenia, perseweracjach, zachowaniach złośliwych, niezdyscyplinowanych, co głównie wynika z faktu obniżonej kontroli popędowej. Praca terapeutyczna z dzieckiem epileptycznym nie jest łatwa. Wymaga bardzo indywidualnego podejścia, wypracowania sposobów obserwowania jego zachowania, reagowania w sytuacjach trudnych, rozumienia, ze ekwiwalenty padaczkowe nie są świadomie kierowanym zachowaniem dziecka, a następstwem choroby. W pracy należy także zwracać szczególną uwagę na wydolność indywidualną oraz na ograniczanie bodźców, które mogą aktywować napad. Nie można tu oczywiście ustalić sztywnych reguł postepowania, gdyż zmiany osobowości w związku z ta choroba mogą być bardzo zróżnicowane od nieznacznych do bardzo poważnych. Najważniejszym będzie jednak dostosowanie oddziaływań do aktualnych potrzeb psychofizycznych dziecka.