Rada szkoleniowa WDN: Jesteśmy inni, ale tacy sami

Cele:
- zwrócenie uwagi na podobieństwa i różnice między ludźmi, jako naturalne zjawisko w świecie;
- budowanie więzi międzyludzkich;
- budowanie poczucia własnej wartości;
- kształtowanie postawy tolerancji, uczuć empatii wobec „inności” w świetle Konwencji Praw Człowieka i Konwencji Praw Dziecka.

Przebieg spotkania:

1. Przygotowanie wizytówek.

Zastosowanie metody myślowych kapeluszy.
Sześć różnorodnych kapeluszy symbolizuje sześć różnych sposobów myślenia, analizy, rozwiązywania problemów i argumentacji.
Biały – realista, opiera się na neutralnych faktach, liczbach lub informacjach, argumentuje na płaszczyźnie rzeczowej.
Czerwony – ukazuje emocje i uczucia ( pozytywne i negatywne ), wyraża przypuszczenia i kieruje się intuicją.
Czarny – pesymista, widzi wszystko w czarnych kolorach, wszędzie wynajduje trudności, wszystko dla niego jest niemożliwe, wydaje negatywne sądy.
Żółty – jest optymistą, widzi świetlaną przyszłość, wszystko jest dla niego pozytywne, myśli konstruktywnie.
Zielony – kolor ten kojarzy się z roślinnością, obfitością, świeżością
i rozkwitaniem. Zielony kapelusz oznacza twórczość, nowe pomysły, podejście innowacyjne.
Niebieski – charakteryzuje się chłodnym dystansem, pilnuje innych kapeluszy ( wewnętrzny szef grupy ).
Każdy uczestnik spośród przygotowanych kolorów wybiera ten, który najtrafniej go charakteryzuje. Z kolorowego papieru wykonuje kapelusz, wpisuje swoje imię i przypina go do ubrania.

2. Zabawa na dobrą atmosferą w grupie – ZOO.

3. „Słoń” – podział na dwie grupy. Każda ma za zadanie wykonać słonia z szarego papieru wg szczegółowej instrukcji – z elementem rywalizacji i współpracy. Posumowanie zadania przez uczestników: co komu sprawiło trudność a co ułatwiało wykonanie zadania. Ile osób miało podobne odczucia?

4. Wprowadzenie do tematu zajęć
Uczestnicy siedzą w kręgu. Jedna osoba dostaje dwie piłeczki – zieloną i czerwoną. Podaje swojemu sąsiadowi zieloną piłeczkę i mówi: Jestem do ciebie podobny bo..., następnie podaje mu czerwoną piłeczkę i mówi: różnię się od ciebie bo... Podając sobie kolejno piłeczkę mówią, w czym są do siebie podobni lub różni.
Jeżeli zabawę prowadzimy wśród dzieci, nauczyciel powinien nadzorować przebieg rozmów prowadzonych przez dzieci podczas zabawy.
Po skończeniu rozmowy prowadzący zachęca uczestników spotkania do dzielenia się swoimi spostrzeżeniami na forum grupy.
Udzielają oni odpowiedzi na pytania:
- czym ludzie mogą różnić się od siebie?
- na jakie cechy ich wyglądu zwracamy uwagę?
- na jakie cechy ich zachowania zwracamy uwagę?
- co może oznaczać, że ktoś czuje się inny? Biorąc pod uwagę jego wygląd, zachowanie.

5. „Mój herb” – praca indywidualna. Na środku wpisujemy swoje motto. W pozostałych częściach: np. Ja w domu, Ja w pracy, co cenię w sobie, co cenię u innych. Rozmowa na temat podobieństw i różnic.

6. Dzielimy uczestników na mniejsze grupy. W ciągu kilku minut członkowie każdej grupy starają się znaleźć jak najwięcej podobieństw i różnic między sobą. Zapisują je na arkuszach.
Następnie każda grupa prezentuje swoje plansze przed grupą. To samo można wykonać na karcie pracy „kwiatek” – w środku kwiatu cecha wspólna dla wszystkich, na płatkach wypisujemy różnice.
Po ćwiczeniu następuje krótka dyskusja, której celem jest uświadomienie uczestnikom, że każdego z nas mimo wielu różnic łączą cechy wspólne, dlatego powinniśmy dążyć do gruntownego poznania siebie i innych oraz uważać, by nie ranić innych niewłaściwą czy pochopną oceną.

7. Zabawa integracyjna „Obcy” według metod integracyjnych w pracy z grupą.
Uczestnicy zabawy mają za zadanie uważnie wsłuchać się w treść opowiadania i wykonywać polecenia, o których jest w nim mowa.

Do wielkiego miasta przyjeżdża grupa obcych ludzi. Wysiadają z pociągu. Speszeni, spłoszeni patrzą na czubki swoich stóp. Gdy kogoś potrącą, drżą onieśmieleni. W miarę upływu czasu, ośmielają się nieco i zaczynają dostrzegać coś więcej , a to kolor butów innych chodzących, a to spodnie. Ten spacer sprawia, że czują się pewniej, wyżej podnoszą wzrok, zwracają uwagę na swetry, bluzki, marynarki. Gdy ktoś wyda im się interesujący, podają niepewnie dłoń. Z czasem pewniej rozglądają się wokół, spostrzegają znajome twarze i witają się z nimi radośnie. Ta radość przejawia się w mocnych szczerych uściskach, których nikt się nie wstydzi.
Emocje towarzyszące zabawie zostają omówione (zwłaszcza, gdy uczestnikami są dzieci).
Spostrzeżenia z obserwacji zachowań uczestników zabawy powinny sprowadzać się do słusznych wniosków, że każdy z nas często czuje się zagubiony, obcy, nieakceptowany przez innych. Ale w miarę przezwyciężenia tych negatywnych emocji spowodowane ciepłym spojrzeniem ludzi, którzy nas otaczają jesteśmy w stanie sami się otworzyć, patrzeć przyjaźnie z większym zaufaniem. Z czasem jesteśmy gotowi na podanie dłoni drugiemu człowiekowi, wykazaniu inicjatywy bliższego zaprzyjaźnienia się, a nawet okazania mu uczuć radości w formie uśmiechu, a nawet gestów sympatii. Pytania do grupy: czy w każdej sytuacji czujesz się pewny, kompetentny, niezastąpiony; czy jest może coś co nie zawsze ci wychodzi, w czym nie zawsze czujesz się dobrze, ważne jest by pokonywać własne ograniczenie, własne słabości ale też ważne jest by dać sobie prawo do błędu, do przyznania się że nie we wszystkim muszę być najlepszy, że inni też są wartościowi.

8. Zabawa badawcza „Co czują „INNI”
Nawiązanie do znanej baśni „Brzydkie kaczątko”. Przypomnienie przez osobę prowadzącą treści bajki. Wyłonienie spośród grona uczestników zabawy chętnych do odtworzenia ról „Brzydkiego kaczątka”. Przedstawienie uczestnikom problemu – ustalenia odpowiedzi na pytanie „Co czują inni”.
Uczestnicy stoją w kręgu. Do środka zostaje zaproszona jedna osoba i okryta szarą peleryną.
Wyznaczone dziecko kręci się wokół własnej osi , natomiast dzieci stojące w kręgu zwracają się do niego w nieprzyjazny sposób np. Ale jesteś brzydki, wstrętny, idź sobie, nikt cię nie lubi. Następnie zostaje mu zdjęta peleryna i założona biała jako symbol piękna – pięknego łabędzia. Zabawa zostaje powtórzona. Dzieci doceniają wygląd zewnętrzny łabędzia, zwracają się do niego w bardzo miły sposób. Bohater piękny łabędź prezentuje odczucia jakie przeżywał w obydwóch sytuacjach.
• Dostrzeganie emocji towarzyszących łabędziowi.
• Przenoszenie tych uczuć na ludzi.
• Wyciąganie wniosków.
• Udzielanie odpowiedzi na pytanie co czują „INNI”.
• Trzeba mieć świadomość, że dobre słowo leczy smutek i zły nastrój.

9. „Promyki słońca” – Co możemy zrobić by inny czyli się z nami dobrze i by z innymi było nam dobrze. Każdy uczestnik wypisuje wszystkie swoje pomysły, które są dołączane do powstającego „słoneczka” jako promyki.

10. „Głaski” – wybieramy jedną osobę, która opuszcza pomieszczenie. W tym czasie pozostali uczestnicy wypisują pozytywne cechy tej osoby i przygotowują dla niej „tron” i koronę. Po powrocie osoba ta zasiada na tronie w koronie i wysłuchuje pozytywnych opinii na swój temat. Podsumowanie: jak się czuła słuchając tego; czy łatwo jest przyjmować komplementy na swój temat, od czego to zależy.

11. Zabawa „Jestem osobą, dla której ważne jest...... (zmiana miejsc) – podsumowanie zajęć.
12. Zabawa pożegnalna. Uczestnicy stoją w kole i odliczają do dwóch. Następnie trzymając się za ręce „jedynki” odchylają się do przodu a „dwójki” do tyłu, na sygnał następuje zmiana. Podsumowanie zajęć: Mimo, iż jesteśmy inni, to jednak tacy sami. Czasem też zależymy od siebie tworząc specjalne więzi.

12. Ewaluacja zajęć – ankieta ewaluacyjna.