Radosna kinezjologia - zarys metody

Metoda zwana "radosną kinezjologią" bardzo ściśle związana jest z metodą kinezjologii edukacyjnej, której twórcami byli Paul E. i Gail E.Dennison.
Oto jej podstawowe założenia. Ruch jest niezmiernie ważny w życiu człowieka, bardzo istotny jest w związku z tym rozwój ruchowy dziecka, który jak powszechnie wiadomo ściśle powiązany jest z jego rozwojem poznawczym.Ćwiczenia ruchowe stymulują również proces nauczania, który powinien być prowadzony wielowymiarowo, w sposób angażujący wszystkie zmysły.
Funkcje ludzkiego mózgu są trójwymiarowe i wszystkie te części wzajemnie powiązane ze sobą tworzą jedną całość.
Mózg składa się z:
- półkul prawej i lewej - wymiar lateralizacji-(strona prawa i strona lewa),
- pnia mózgu oraz płata czołowego - wymiar koncentracji- (przód-tył),
- systemu limbicznego wraz z korą mózgową - wymiar stabilności-(góra-dół).
Ćwiczenia kinezjologii edukacyjnej zostały stworzone tak, aby jednocześnie stymulować (wymiar lateralizacji),wyzwalać (wymiar koncentracji) oraz relaksować (wymiar stabilności).

LATERALIZACJA- zdolność przekraczania linii środka,pracy w polu środkowym i przebiegu linijnego literowego kodu, od lewej do prawej lub od prawej do lewej. Niemożność przekroczenia linii środka jest przyczyną zaburzeń takich jak dysleksja.

KONCENTRACJA-umiejętność wzajemnej współpracy(przekraczanie linii środka)pomiędzy płatami czołowymi i potylicznymi.Niekontrolowane odruchy są często skutkiem obawy przed ryzykiem koniecznym do wypowiedzenia się czy aktywnego udziału w procesie uczenia.Dzieci nie potrafiące skoncentrować się często traktowane są jako "opóźnione" lub "nadpobudliwe".

STABILNOŚĆ-zdolność przekraczania linii oddzielającej części mózgu odpowiedzialnych za emocje i abstrakcyjne myślenie.Opanowanie materiału związane jest z jego zrozumieniem.
Aby wypracować umiejętność współpracy w poszczególnych wymiarach pomocne są zatem ćwiczenia z zakresu lateralizacji-ćw.na przekraczanie linii środka;koncentracji-ćw.rozciągające;stabilności-ćw.relaksujące,energizujące i oddechowe.

Przykłady i opisy ćwiczeń można znaleźć w literaturze, ale przy ich wykonywaniu nie należny zapominać o tym,by dawały one radość,zabawę oraz poczucie bezpieczeństwa.Wszystkie rodzaje ćwiczeń można z powodzeniem połączyć z muzyką i zabawą,można wykorzystać taniec oraz tańce w kręgu-inaczej taniec sakralny,który oprócz zabawy może być formą modlitwy i terapii.Daje poczucie wspólnoty,wyzwala spontaniczność i radość życia.W kręgu nie ma podziału,wszyscy są równi i choć mimo zjednoczenia każdy zachowuje swą wyjątkowość.Dodatkową korzyścią tańca w kręgu jest przepływ energii poprzez złączone ręce.

Dla chcących pogłębić informacje z tego zakresu podaję bibliografię:
- Paul,Gail Dennison "Kinezjologia edukacyjna"
- Praca zbiorowa:"Twórcza kinezjologia w praktyce" KINED,Warszawa 2002,
- Barbara Skrzypińska:"Taniec sakralny","Super linia",nr5/2005.