Program autorski - edukacja społeczna "Bliżej ludzi - jaki jestem, jaki będę, jaki chcę być"

PRZEDSZKOLE MIEJSKIE
IM. JANA BRZECHWY
W DEBRZNIE

PROGRAM EDUKACJI SPOŁECZNEJ
„Bliżej ludzi – jaki jestem,
jaki będę, jaki chcę być”
pod redakcją:
Marii Wdowczyk
Doroty Leszczyńskiej

Autorki: Monika Sosnowska
Ewelina Osięglewska

Debrzno 2009/2010

"W wychowaniu chodzi o to,
ażeby człowiek stawał się coraz bardziej
człowiekiem [...], umiał być bardziej nie
tylko z drugim, ale i dla drugich"

JAN PAWEŁ II (1980)

Metody aktywizujące w kształtowaniu postaw społecznych dziecka w wieku przedszkolnym


Spis treści

I. Wstęp........................................3
II. Idea wiodąca........................................4
III. Charakterystyka i konstrukcja programu „Bliżej ludzi – jaki jestem, jaki będę, jaki chcę być”........................................6
IV. Cele programu „Bliżej ludzi – jaki jestem, jaki będę, jaki chcę być”..................7
V. Metody, formy i środki stosowane w procesie edukacji społecznej...................8
VI. Treści kształcenia, wychowania........................................10
VII. Przewidywane umiejętności i osiągnięcia dziecka.....................................12
VIII. Ewaluacja........................................14
IX. Końcowe refleksje autorek........................................15
X. Bibliografia........................................16

I. Wstęp
Wiek przedszkolny to okres intensywnego rozwoju i otwarcia się dziecka na otaczającą rzeczywistość. Powinien być jednocześnie czasem radości i pozytywnych doznań, jakie niesie odkrywanie świata. Doświadczenie, zdobyte w tym okresie, jest często podstawą, na której buduje się osobowość, stosunek dziecka do siebie, innych i świata. Jednym z głównych zadań przedszkola jest dbanie o harmonijny rozwój dziecka we wszystkich sferach jego życia , a więc w sferze poznawczej, emocjonalnej, ruchowej i społecznej. W swoim programie autorskim my, nauczycielki przedszkola, pragniemy skupić się na rozwoju społecznym dziecka. W dzisiejszych czasach kształtowanie postaw moralnych czy społecznych zeszło na „dalszy plan” – zapomina się o wartościach, normach i zasadach, którymi powinien kierować się młody człowiek. Dlatego też pragniemy w naszym programie skupić się na tej sferze rozwoju dziecka, która rzutuje na całą osobowość wychowanka.
Dzieci w wieku 3-4 lat są na ogół jeszcze mało samodzielne - nie radzą sobie dobrze same w różnych sytuacjach życiowych i wymagają pomocy dorosłych nawet przy prostych czynnościach samoobsługowych, jak mycie czy ubieranie się. Zasób doświadczeń tych dzieci jest niewielki. Dzieci w wieku 4-5 lat są już bardziej samodzielne i zaradne – lepiej przystosowują się do życia w grupie przedszkolnej, nawiązują przyjaźnie, życzliwe kontakty z rówieśnikami. Nie brak w tym okresie konfliktów między dziećmi, gdyż bywają one impulsywne i niezrównoważone, egocentryczne i agresywne. Lubią jednak towarzystwo innych dzieci, garną się do grupy, chętnie podejmują wspólne zabawy, chociaż nie potrafią ich same zaplanować. Dziecko 5-6 letnie jest coraz lepiej przystosowane do pracy, zabawy w zespole, uczy się postępować według określonych norm – dzięki temu jest mu łatwiej przystosować się do zasad obowiązujących w życiu przedszkolnym. Tu, zawierając pierwsze przyjaźnie, dziecko uczy się współdziałać, realizować potrzeby własne i innych. Metody aktywizujące są świetną drogą do osiągnięcia celu, dlatego właśnie na nich postanowiłyśmy się skupić.

II. Idea wiodąca.

Gdyby zapytać kogokolwiek „Z czym kojarzy ci się wiek przedszkolny?”, to z pewnością większość odpowiedziałaby, że przede wszystkim z zabawą.
Zabawa w tym okresie jest dominującą formą działania, a poznawanie rzeczywistości dokonuje się w drodze swobodnego, okazjonalnego gromadzenia doświadczeń. Oprócz tego właśnie w tym czasie mamy do czynienia z wieloma szybkimi zmianami zachodzącymi w wielu sferach rozwoju dziecka.

W okresie tym można dostrzec dużą jeszcze pobudliwość psychoruchowa. Wynika ona z przewagi pobudzania nad hamowaniem, a jednocześnie z przewagi czynności podkorowych nad korowymi, tym większej, im dziecko jest młodsze. Wskutek pobudliwości dziecko łatwo traci równowagę uczuciową, przejawia zmienność zachowania, trudno mu panować nad sobą, łatwo się męczy i nuży. W porównaniu z rozwojem somatycznym rozwój psychiczny w tym okresie ulega szybszym zmianom. Zmianie ulega stosunek dziecka do samego siebie i innych ludzi. Następuje rozwój i poszerzenie kontaktów społecznych dziecka. Rozwijają się także umiejętności społeczne: nawiązanie i podtrzymywanie kontaktu z innymi, współdziałanie i idąca za tym zdolność rozpoznawania i uwzględniania w swoich działaniach punktu widzenia drugiej osoby.

W okresie przedszkolnym obserwuje się u dzieci wyraźny postęp w nawiązywaniu różnorodnych stosunków społecznych. Uczą się one przystosowywać do innych, brać udział w zabawach grupowych, podporządkowywać prawidłom i przepisom obowiązującym w grupie. Ich udział w życiu grupy staje się aktywny. Rozwija się u nich poczucie odpowiedzialności, samodzielność, umiejętność samooceny i podporządkowania swoich działań określonemu celowi. Kształtują się też uczucia przyjaźni do innych, potrzeba aprobaty, uznania i współdziałania.

W naszym programie chcemy skupić swoją uwagę właśnie na tej sferze rozwoju dziecka. Gdy przebiega ona prawidłowo, rozwija się u dziecka poczucie tożsamości i dojrzałość do współżycia w społeczeństwie. Wpływ na to mają różnego rodzaju więzi społeczne, które dziecko nawiązuje w trakcie swojego życia.
W wieku przedszkolnym to rodzice i nauczyciele starają się za pomocą określonych oddziaływań nauczyć form zachowania przyjętych w danej kulturze. Jednak nie tylko oni mają duży wpływ na prawidłowy rozwój społeczny dziecka - równie istotne są kontakty z dziećmi. Kształtowanie właściwych więzi społecznych przez cały okres życia przedszkolnego będzie stanowiło ważną bazę dla ich pozytywnego rozwoju w dalszym życiu dziecka. Mamy nadzieję, że metody aktywizujące będą bardzo pomocne w osiągnięciu zamierzonego celu.


III. CHARAKTERYSTYKA I KONSTRUKCJA PROGRAMU
„BLIŻEJ LUDZI – JAKI JESTEM, JAKI BĘDĘ, JAKI CHCĘ BYĆ”

Program został skonstruowany w sposób spiralny, optymalny w kształceniu dzieci w wieku przedszkolnym.
Konstrukcja programu pozwala na wielokrotne powracanie do poznanych już treści, ale za każdym razem ich zakres jest poszerzany. Powoduje to pogłębianie wiedzy wychowanka, utrwalanie poznanych pojęć i poglądów.
Program został zainspirowany potrzebą budowania właściwych relacji dzieci z otaczającymi go ludźmi. Ważne, aby w każdej sytuacji uspołeczniać dziecko, dawać mu odpowiedni wzór do naśladowania, wpajać właściwe normy i zasady postępowania. Naszym zadaniem jest uczenie dziecka pełnienia różnych ról w grupie, nabywania umiejętności związanych z kulturą bycia.

WARUNKI REALIZACJI PROGRAMU.

Program realizowany będzie w ciągu jednego roku szkolnego. Przeznaczony jest dla wszystkich przedszkolnych grup wiekowych. Zakładamy, że dla dzieci 5-6- letnich powinien być realizowany przynajmniej raz w miesiącu.
Podstawową formą realizacji programu będą działania praktyczne m. in.: warsztaty, wycieczki, spacery, imprezy okolicznościowe, spotkania. Działania te mają na celu aktywizowanie dzieci, inspirowanie ich, zaciekawienie tak, aby potrafiły się odnaleźć w dalszym życiu społecznym.
Pisząc o rozwoju społecznym dziecka mamy na myśli rozwój więzi występujących w rodzinie, grupie rówieśniczej, na podwórku, w kontaktach z obcymi. Dobrze wykształcone więzi społeczne sprawiają, że kontakty interpersonalne są dużo łatwiejsze dla dziecka. Będziemy realizowały różnego rodzaju przedsięwzięcia, by w jak najlepszy sposób przygotować naszych wychowanków do życia w społeczeństwie. Wierzymy, że uda nam się zrealizować założone cele programu.


IV. CELE PROGRAMU
„BLIŻEJ LUDZI – JAKI JESTEM, JAKI BĘDĘ, JAKI CHCĘ BYĆ”

Cel główny:
o Kształtowanie postaw społecznych dziecka w wieku przedszkolnym;
o Zacieśnianie więzi interpersonalnych.
Cele szczegółowe:
o Docenianie roli rodziny w życiu każdego człowieka, okazywanie miłości, szacunku i przywiązania bliskim, respektowanie ich potrzeb i praw;
o Przestrzeganie norm i zachowań regulujących współżycie w grupie, np. na zasadzie kontraktu wypracowanego wspólnie z innymi dziećmi;
o Okazywanie pomocy dzieciom słabszym i młodszym, a także nowo przybyłym do przedszkola; naturalne traktowanie rówieśników z defektami rozwojowymi;
o Dyskutowanie, negocjowanie i dochodzenie do kompromisu, branie pod uwagę potrzeb innych;
o Pełnienie różnych ról w układach interpersonalnych;
o Szanowanie cudzej własności oraz efektów i wytworów własnej i cudzej pracy;
o Używanie form grzecznościowych w stosunku do rówieśników i dorosłych;
o Stosowanie norm obowiązujących w społeczeństwie lokalnym, np. podczas wycieczek, uroczystości, imprez;
o Pełnienie roli gospodarza wobec gości odwiedzających przedszkole;
o Kształtowanie właściwej postawy moralnej;
o Wykształcenie „granicy bezpieczeństwa” w kontaktach z obcymi;
o Wykonywanie prac społeczno- użytecznych, hodowlanych i gospodarczych.
ODBIORCY DZIAŁAŃ: odbiorcami programu są wszystkie dzieci uczęszczające do naszego przedszkola w licznie 125 osób.
PARTNERAMI W REALIZACJI PROGRAMU BĘDĄ: wszystkie nauczycielki przedszkola, Centrum Kultury Sportu i Turystyki, zakłady pracy oraz rodziny wychowanków.

V. METODY, FORMY I ŚRODKI STOSOWANE W PROCESIE EDUKACJI SPOŁECZNEJ.

Aby zrealizować określony cel, należy użyć właściwych metod i narzędzi. Każdy nauczyciel ma prawo i swobodę w odpowiednim ich doborze. On najlepiej wie, z jakimi dziećmi pracuje, jakie są ich potrzeby, możliwości i zainteresowania. Istotny wpływ na wybór metody ma także wiek dzieci, liczebność grupy, dotychczasowy poziom rozwoju społecznego oraz otoczenie, w którym one funkcjonują. Jesteśmy zdania, iż najlepszymi metodami dla osiągnięcia optymalnych wyników są metody aktywizujące. Metod tych jest bardzo dużo. Do realizacji naszego programu wybrałyśmy kilka z nich.


BAJKOTERAPIA
Jest to terapia przez bajki. Zasadniczym jej celem jest redukcja napięcia, lęku oraz odbudowanie pozytywnego obrazu siebie i świata. Jest prosta i szybko uwidaczniają się jej efekty w pracy z dziećmi. Wyróżnia się trzy rodzaje bajek terapeutycznych: psychoedukacyjna, psychoterapeutyczna i relaksacyjna.

METODA RUCHU ROZWIJAJĄCEGO WERONIKI SHERBORNE
Metoda ta wywodzi się z naturalnych potrzeb dziecka, zaspokajanych w kontaktach z innymi osobami. Ma ona za zadanie pomóc dziecku w poznaniu siebie i innych, budowaniu ufności, a dalej nauczenie się aktywnego i twórczego życia. Wykorzystuje ona przede wszystkim ruch i możliwość bliskiego, fizycznego kontaktu z drugim człowiekiem.

METODA EKSPRESJI RUCHOWEJ RUDOLFA LABANA
Przyjmuje i posługuje się ona różnymi formami ruchu i metodami pracy: krótka opowieść ruchowa, nabywanie doświadczeń ruchowych przez odkrywanie, eksperymentowanie, badanie, improwizację ruchową, ćwiczenia muzyczno ruchowe i tańce, zadania ruchowe z przyborami oraz bez przyborów.
Biorąc pod uwagę założenia naszego programu chcemy wykorzystywać w pracy z dziećmi żywe formy realizacji m.in.: wycieczki, spacery, odwiedzanie niektórych zakładów pracy. Oprócz tego wiedza i zaangażowanie dzieci znajdzie odzwierciedlenie w ich pracach plastycznych stworzonych podczas zajęć oraz warsztatów. Nauczyciel w przedszkolu ma za zadanie organizować takie sytuacje edukacyjne, by aktywizować, intrygować, zaciekawiać dziecko. Jednocześnie powinien on dostrzec i szanować indywidualność każdego dziecka.


VI. TREŚCI KSZTAŁCENIA, WYCHOWANIA
1. Rozkład materiału.

„Ja i moja rodzina”

o Malowanie herbu rodziny;
o Stworzenie wspólnie z rodzicami drzewa genealogicznego;
o Zorganizowanie przedszkolnej biblioteczki w każdej grupie przedszkolnej – domowe bajkoczytanie;
o Angażowanie rodziców do spotkań literackich w przedszkolu;
o Spotkania z okazji świąt związanych z rodziną;
- Dzień Matki i Ojca;
- Dzień Babci i Dziadka;
- Festyn rodzinny z okazji Dnia Dziecka;
- Spotkanie z opłatkiem;
- Warsztaty „ Fabryka pisanek”;
o Stworzenie Kodeksu Praw Dziadków;
o Warsztaty „ Pobaw się ze mną mamo i tato” .Ruch rozwijający Weroniki Sherborne.

„ Ja i moi koledzy”

o Udział w konkursach i imprezach przedszkolnych;
o Warsztaty„ Z tańcem za pan brat”- „Metoda ekspresji ruchowej” R. Labana;
o Inscenizacja utworu „Porady wróżki Dobrej Rady”;
o Happening artystyczny „ Lustrzane odbicie”- wspólne malowanie swoich portretów;
o „ Moi koledzy z podwórka” – wiersze, piosenki, scenariusze;
o „ Bądź dobry dla wszystkich” – scenariusz, zabawy dramowe;
o „ Fabryka Świętego Mikołaja” – tworzenie upominków dla przyjaciół techniką origami;
o Stworzenie ogródka przedszkolnego;
o Udział w akcjach charytatywnych dotyczących chorych dzieci (Internet).

„Ja i osoba nieznajoma”

o „Szpital pluszowego misia” – spotkanie z lekarzem;
o Wycieczki do zakładów pracy m.in. zegarmistrz, poczta, szewc, fryzjer, apteka;
o Uroczystości przedszkolne:
- Dzień Nauczyciela;
- Festyn Przedszkolny.
o „Kontakty z nieznajomymi” – scenariusz zajęć;
o „Spotkanie z Superkiem i Bombelkiem” – scenariusze zajęć;
o Stworzenie „Kodeksu kontaktów z nieznajomymi”;
o Spotkanie z Policjantem;
o Zajęcia metodą „Storyline”;
o Prezentacja multimedialna dla dzieci „Czuję się bezpiecznie”;
o Stworzenie ulotki informacyjnej dla Rodziców „ Jak zadbać o bezpieczeństwo dziecka w kontaktach z nieznajomymi”;
o Warsztaty pozwalające zdobyć pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu „Ruch rozwijający” Weroniki Sherborne.


VII. Przewidywane umiejętności i osiągnięcia dziecka.

„Ja i moja rodzina”
Dziecko:
o używa i rozumie pojęcia określające różnych członków rodziny;
o ceni i szanuje więzi rodzinne;
o zna fragmenty historii swojej rodziny;
o zna tradycje i zwyczaje świąteczne kultywowane w jego rodzinie;
o nazywa uczucia, jakimi rodzice darzą dziecko;
o opowiada o spotkaniach rodzinnych;
o pogłębia emocjonalną więź z rodzicem;
o zna podstawowe normy i zachowania społeczne;
o pełni różne role w układach interpersonalnych;
o docenia rolę i wagę rodziny, okazuje miłość szacunek i przywiązanie do swoich bliskich;
o respektuje potrzeby i prawa członków rodziny.

„ Ja i moi koledzy”
Dziecko:
o rozumie pojęcie: grupa rówieśnicza;
o samodzielnie wykonuje upominki dla kolegów i koleżanek;
o używa form grzecznościowych w stosunku do kolegów;
o szanuje efekty własnej i cudzej pracy;
o samodzielnie organizuje zabawy sobie i innym;
o okazuje pomoc dzieciom słabszym i młodszym, czy nowo przybyłym do przedszkola;
o naturalnie traktuje rówieśników z defektami rozwojowymi;
o potrafi współdziałać w grupie;
o doskonali poczucie rytmu i umiejętność tańca z partnerem i w grupie;
o przełamuje lęk związany z występami publicznymi;
o wykonuje prace hodowlane i gospodarcze w ogródku przedszkolnym.

„Ja i osoba nieznajoma”
Dziecko:
o poznaje nowe zawody;
o przełamuje strach przed wizytą u lekarza;
o wie, jak zachowywać się w miejscach publicznych;
o doskonali umiejętność twórczego myślenia;
o wie, jak się zachowywać w kontaktach z osobami nieznajomymi;
o zdobywa pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu;
o potrafi zachować bezpieczeństwo na spacerach i wycieczkach;
o stosuje normy obowiązujące w społeczeństwie, np. podczas wycieczek, uroczystości, imprez;
o pełni rolę gospodarza podczas uroczystości przedszkolnych.


VIII. Ewaluacja
Realizując program z zakresu edukacji społecznej pt. „Bliżej ludzi – jaki jestem, jaki będę, jaki chcę być” przewidujemy systematyczną ewaluację.
Będzie ona polegała na:
- aktywnym uczestniczeniu dzieci w uroczystościach, konkursach, warsztatach, spotkaniach odbywających się w przedszkolu, CKSiT itp.;
- rozwijaniu w dzieciach potrzeby budowania prawidłowych więzi społecznych;
- pobudzaniu twórczego myślenia;
- zakorzenieniu właściwych norm i zasad postępowania w życiu;
- wykonywaniu prac plastycznych obrazujących związki emocjonalne dzieci;
- skłanianiu rodzin do aktywnego udziału w życiu przedszkola;
- pobudzaniu aktywności ruchowej dziecka;
- pozbywaniu się sytuacji lękowych z życia dziecka;
- wyrabianiu poczucia bezpieczeństwa w otoczeniu i umiejętności zachowania się w kontaktach z nieznajomymi.
Wierzymy, że wynikiem realizacji tego programu będzie szerszy udział rodzin w życiu przedszkola, zacieśnianie więzi rodzinnych, koleżeńskich i sąsiedzkich, większa troska o zachowanie własnego bezpieczeństwa oraz kształtowanie właściwej postawy moralnej.
Współczesny skomputeryzowany świat sprawia, że wszelkie więzi emocjonalne ulegają rozluźnieniu. Coraz częściej ludzie zapominają o tym, jakimi wartościami powinniśmy kierować się w codziennym życiu. Pragniemy, aby dzieci stały się zaczątkiem powrotu do budowania bliższych relacji rodzinnych i koleżeńskich – chcemy im pomóc w budowaniu właściwej hierarchii wartości.

IX. KOŃCOWE REFLEKSJE AUTOREK

Dzisiejszy, tak strasznie zagoniony świat stawia przed nami wiele wyzwań i trudności. Rodzice, a nawet dziadkowie, wiecznie walczący o codzienny byt, gdzieś po drodze niechcący gubią siły i chęci, by zadbać o rozwój społecznej, kulturowej i narodowej tożsamości swojego dziecka. Dlatego też nauczyciel przedszkola powinien starać się wypełniać tę lukę, wspomagać rodzinę.
Tworząc program „Bliżej ludzi – jaki jestem, jaki będę, jaki chcę być” brałyśmy pod uwagę wychowanie dzieci o silnej woli, pewnych siebie, które nie ulegają wpływom rówieśników i nie muszą się buntować po to, by stać się sobą. Pozytywne wychowanie pomaga dziecku znaleźć w sobie siłę, by sprostać wymogom i trudom życia, jak również pomaga rozwinąć w pełni swój życiowy potencjał.
Przedszkole to instytucja wspomagająca i wspierająca rodziców lub opiekunów w wychowaniu ich dzieci, to pierwsze ogniwo edukacji wzajemnego współżycia w grupie rówieśniczej, to nauka relacji, zasad, ról jakie pełnią poszczególni członkowie małej społeczności. Kontakt dziecka z otoczeniem społecznym wyzwala w nim chęć do naśladownictwa i identyfikacji zachowań. Czynniki środowiskowe wpływają bardzo mocno na przebieg procesu dorastania i poziom moralny dziecka
Ważne zatem staje się, aby dziecko potrafiło odróżnić dobro od zła. Jasno określone normy postępowania oraz konsekwencja w ich respektowaniu wniosą w życie grupy ład, porządek, spokój, poczucie bezpieczeństwa, a jednocześnie dadzą dziecku swobodę działania.
Program przeznaczony jest dla przedszkolaków w każdym wieku. Nauczyciel dzięki swojej wiedzy, mądrości i doświadczeniu skutecznie dostosuje zakres realizowanych treści do możliwości percepcji swojej grupy. Program ten wymaga również aktywności i zaangażowania najbliższej rodziny. Pragniemy uświadomić im, jak wielka jest ich rola w podtrzymywaniu i przekazywaniu wartości społecznych.


XI. BIBLIGRAFIA

1. Z. Wójcik, Propozycje zajęć plastycznych dla pięciolatków. Rośnij z DIDASKO, Warszawa 2001;
2. „Edukacja w przedszkolu” – grudzień 2003;
3. M. Bogdanowicz, W co się bawić z dziećmi? Piosenki i zabawy wspomagające rozwój dziecka, Gdańsk 2007;
4. „Wychowanie w przedszkolu” – grudzień 2008;
5. B. Forma, Plany miesięczne 4-latki;
6. J. Rumińska, Przewodnik metodyczny;
7. http://www.edux.pl;
8. http://www.nauczycieleprzedszkola.pl;
9. http://www.abcbaby.pl.


PROPOZYCJE ROZWIĄZAŃ METODYCZNYCH

Scenariusz zajęć ruchowych z wykorzystaniem
metody ekspresji ruchowej Rudolfa Labana

Temat: Kraina Pani Jesieni
Grupa: dzieci 5 i 6 - letnie
Cel główny: - kształtowanie wyczucia własnego ciała i przestrzeni poprzez
zadania wymagające inwencji twórczej;
Cele operacyjne: - poszerzy wiedzę z zakresu środowiska przyrodniczego
w jesiennej porze roku;
- ćwiczy umiejętność łączenia muzyki z ruchem;
- usprawnia motorykę w zakresie zwinności;
Forma: - zajęcie zorganizowane z całą grupą,
Pomoce: magnetofon, kasety z nagraniami, wstążki, tamburyno, bębenek,
kołatka, piłeczki;
Przebieg zajęcia:
Wstęp:
1. Adaptacja ruchów partnera do ruchów grupy – „Przywitanie”:
Dzisiaj zapraszam was do Krainy Pani Jesieni. Na początku przywitamy się z partnerem. Dzieci dotykają się czołem, nosem, policzkiem, łokciem, palcami, kolanami, stopami.
2. Wyczucie własnego ciała:
Teraz poznajecie własne ciało – dotykamy nos z kolanem, czoło z kolanem, palec u nogi z nosem, łokieć z czołem, kto potrafi , to czoło z podłogą.

Część główna:
3. Wyczucie przestrzeni i czasu. „Szukanie Pani Jesieni”.
Popatrzcie za okno. Przyszła do nas Pani Jesień. Gdy usłyszycie dźwięki wysokie – szukamy jej wysoko – ciało wyciąga się aż do wyskoku. Na dźwięki średnie – przechodzimy do przysiadu, na dźwięki niskie – do czołgania się.
4. Wyczucie przestrzeni, „Liście opadają”.
Teraz jesteście liśćmi, które tańczą na wietrze, a na przerwę w muzyce opadają na ziemię – każdy liść tańczy inaczej.
5. Rozwijanie wyczucia płynności ruchów. „Malowanie liści”.
(Rozdanie wstążek). W czasie muzyki wstążką jak pędzlem malujemy drzewa w lesie.
6. Wyczucie własnego ciała. „Silny wiatr” (dalej wstążki).
Nagle zerwał się silny wiatr, drzewa i krzewy pochylają się, uginają się lub falują na wietrze.
7. Wyczucie przestrzeni i ciężaru ciała, „Spadające kasztany”.
Naśladujemy spadające kasztany . podskok w górę lądowanie i wolne przejście do leżenia – dzieci zwinięte w kłębki.
8. Wyczucie ciężaru ciała; „Grad kasztanów” – szybkie tępo.
Podskoki w biegu, wysoki podskok w górę i przejście do leżenia.
9. Kształtowanie umiejętności współdziałania z partnerem, „owoce jarzębiny”.
Zobaczyliśmy w lesie drzewo jarzębiny. W rozsypce biegamy po sali – jesteśmy koralikami jarzębiny. Na sygnał tworzymy „sznur” korali trzymając się za barki i poruszamy się do przodu.
10. Wyczucie czasu i przestrzeni.
Nagle na naszej drodze napotkaliśmy gniazdo os. Podkradamy się wolno, ostrożnie na palcach. Ale osy wyleciały z gniazda i gonią nas. Uciekamy opędzając się rękami. Padamy na ziemię, tarzamy się, wymachujemy rękami i nogami.
11. „Rzuć do kosza” – ćwiczenie rzutu.
Idziemy dalej. W lesie jest dużo szyszek (piłeczki) . poszukajcie każdy jednej i spróbujcie je wrzucić do kosza.
12. Ćwiczenie z elementem podskoku – „Radość”.

Zakończenie:
13. Ćwiczenie przeciw płaskiej stopie „Przesuń szyszki”.
Musimy teraz odpocząć, ponieważ zaraz wracamy do przedszkola. Usiądźcie i spróbujcie stopą obracać szyszkę, raz jedną raz drugą nogą.
14. Adaptacja ruchów partnera do grupy „Pożegnanie”
Na zakończenie niech każdy z was pożegna gości, Panią Jesień za oknem. Każdy spróbuje w inny sposób.


Scenariusz uroczystości przedszkolnej
Temat: Pasowanie na przedszkolaka

Cele ogólne:
- przyjęcie do grona przedszkolaków nowo przybyłych dzieci,
- nawiązanie bliższego kontaktu z rodzicami,
- tworzenie w przedszkolu atmosfery radości, przyjaźni i zaufania,
- wzmacnianie więzi emocjonalnej z rodzicami i nauczycielem,
- kształtowanie umiejętności współdziałania w grupie.
Cele operacyjne:
- dziecko bawi się zgodnie z rówieśnikami i rodzicami,
- dziecko śpiewa piosenki, recytuje wiersze, inscenizuje ruchem piosenki,
- dziecko pokonuje lęk przed występami publicznymi,
- rozumie celowość uroczystości.
Pomoce dydaktyczne:
- scenografia – jesienne elementy,
- ołówek do „pasowania”,
- upominki dla maluchów od rodziców,
- sprzęt nagłaśniający,
- tekst przyrzeczenia.

Przebieg uroczystości:
1. Dzieci śpiewają piosenkę pt. „ Panie Janie”
Panie Janie, Panie Janie
Rano wstań, rano wstań
Wszystkie dzwony biją,
wszystkie dzwony biją
Bim, Bam, Bum, Bis.
2. Recytacja wiersza pt. „Maluchy” – p. Ewelina

Mój mały trzylatku
Usiądź z nami w kole
Dziś Ci pokażę
Twoje przedszkole
W szatni schowaj butki
A zabawki na sali
W łazience powieś ręcznik
Zuch jesteś choć mały

3. Dzieci śpiewają piosenkę pt. „ Poznajmy się”
Z moją mamą idę tam,
Gdzie kolegów poznać mam.
Co tu robić, co tu robić,
może uciec albo nie.

Ref. Poznajmy się poznajmy się
I ty i ja i on.
Poznajmy się, poznajmy się
tu wszyscy bliscy są.

Już kolegów wielu mam,
Lubię ich i dobrze znam.
W mym przedszkolu jest wesoło,
bo nie jestem tutaj sam.

Ref. Poznajmy się.....

4. Recytacja wiersza pt. „ Mam trzy latka”
Ja mam trzy latka,
Ty masz trzy latka,
och jak szybciutko płynie ten czas.
Co już umiemy zaraz powiemy,
Może podziwiać to każdy z Was.
- Ja umiem sama ładnie jeść.
- A ja zabawki sprzątam też.
- Ja ubieram się sam bez mamy.
- A wszyscy się ładnie kłaniamy!
Każdy kto miał trzy latka wie,
że i trzy latek Zuchem być chce.
5. Dzieci śpiewają piosenkę inscenizowaną ruchem pt. „ My jesteśmy krasnoludki”
My jesteśmy krasnoludki
Hopsa sa, hopsa sa
Pod grzybkami nasze butki
Hopsa sa, hopsa sa
Jemy mrówki żabie łapki oj tak tak, oj tak, tak
A na głowach krasne czapki
To nasz znak, to nasz znak
Gdy ktoś zbłądzi to trąbimy
Tru tu tu, tru tu tu
Gdy ktoś senny to uśpimy
Lu Lu Lu, Lu Lu Lu

6. Recytacja wiersza pt. „ Jeż”
Krótkie nóżki, krótki ryjek
Ostre kolce ciało kryją
Ach, cóż to za groźny zwierz?
To jest jeż, malutki jeż.

Węszy noskiem, w lewo, w prawo
To pod listkiem, to pod trawą
Gdzie się kryje dobry łup
Drepcze mały jeż – tup, tup.

Drepcze poprzez lasy, gąszcze
Łapie myszy, węże, chrząszcze
Gdy zimowe przyjdą dni
Zagrzebany w liściach śpi.

7. Dzieci tańczą do piosenki pt. „ Tańcząca wiewióreczka „
Ref. Wiewióreczka mała
Po lesie biegała
Hopsa sasa, hopsa sasa
Po lesie biegała bis
I. Spotkała jeżyka
Tańczyli walczyka
Tańczyli walczyka
Raz, dwa, trzy, raz bis
II. Spotkała owieczkę
Tańczyli poleczkę
Raz i dwa i,
Raz i dwa i,
Tańczyli poleczkę bis
III. Spotkała ślimaka,
Tańczą kujawiaka.
Raz i dwa,
Raz i dwa, trzy
Tańczą kujawiaka bis
IV. Spotkała szaraka
Tańczą krakowiaka
Dookoła polany
Tańczą krakowiaka bis

8. Przemowa pani Dyrektor.
9. Odśpiewanie hymnu przedszkola.
10. Dzieci składają uroczyste przyrzeczenie:
„MY MALUCHY PRZYRZEKAMY
BYĆ DOBRYMI KOLEGAMI
SŁUCHAĆ PANI TAK JAK MAMY
UŚMIECHAĆ SIĘ WESOŁO
I SPRZĄTAĆ ZABAWKI WOKOŁO”
11. Pani Dyrektor dokonuje uroczystego pasowania „maluszków” na przedszkolaków – wręczenie odznak „Jestem Przedszkolakiem”.
12. Wręczenie przez panią Dyrektor słodkich upominków.


Scenariusz uroczystości przedszkolnej
Temat: „Dzisiaj Wasze święto Kochani Dziadkowie”

Cel główny:
• nawiązanie bliższego kontaktu z dziadkami;
• tworzenie w przedszkolu atmosfery radości, przyjaźni i zaufania.

Cele operacyjne :
- wspólnie z kolegami wyrecytować wiersze i zaśpiewać piosenki;
- okazać miłość i szacunek swoim dziadkom;
- zachować się zgodnie z przyjętymi wcześniej regułami;
- pracować w zespole;
- wyróżnić z grona gości swoją babcię oraz swojego dziadka, złożyć im życzenia, wręczyć upominki.
Formy pracy:
- zespołowa – prace kulinarne;
- zbiorowa – część artystyczna;
- indywidualna – relacje wnuka z dziadkami.

Pomoce:
- ustawione stoliki do kulinarnego zadania;
- produkty na „Twarożkowe buźki niespodzianki”
- stroje kucharza : czapki i fartuszki.;

Przebieg uroczystości

1. Powitanie przybyłych gości.
2. Część artystyczna - recytacja zbiorowa wierszy.

„Laurki dla Dziadków”

Pędza wnuki ulicami
z ogromnymi laurkami.
Te laurki pełne kwiatów
są dla wszystkich babć i dziadków.

A dziadkowie wraz z babciami
już czekają przed domami.
Przez lornetki patrzą w dal
wystrojeni jak na bal.

Święto Dziadków

Babcia z Dziadkiem dziś świętują
Wszystkie wnuki wiec pracują
Zetrą kurze w każdym kątku
Przypilnują dziś porządku

W kuchni błyszczą już talerze
Wnusia babci bluzkę pierze.
Wnusia już podaje kapcie –
bardzo kocham swoją babcię!

oraz śpiewanie piosenki pt. „Żyj nam babciu zdrowo”

I. Nasza babcia już od rana
Jest pogodna jak słoneczko
I zaprasza do śniadania
Kusząc mlekiem i bułeczką

REF.: Hej, ho, hej, ha,
Żyj babciu sto lat
Hej, ho, hej, ha,
Babci kwiatka dam (bis)

II. Chętnie jemy co na stole
Bo jest smaczne, no i zdrowe
Potem czeka już przedszkole
A w nim sale kolorowe

REF........

3. Wielka niespodzianka – wszystkie dzieci wychodzą na króciutko z sali, aby się przebrać za kucharzy. Pełna prezentacja w strojach.
4. Twarożkowe buźki niespodzianki – każde dziecko podchodzi do swojej babci i dziadka w celu zaproszenia go do wspólnej zabawy kulinarnej. Przystąpienie dziadków do zabawy wspólnie z dziećmi i wykonanie zadań w jak najszybszym czasie.
5. Prezentacja i degustacja prac kulinarnych.
6. Podziękowanie i rozdanie upominków wykonanych przez dzieci.


Scenariusz zajęcia integracyjnego z zakresu terapii pedagogicznej
Temat: „Witamy wszystkich”

Cele ogólne:
• Nawiązanie bliższego kontaktu z rówieśnikami;
• Zdobywanie wiadomości o sobie i o innych.

Cele operacyjne:

- potrafi zintegrować się z grupą;
- potrafi rozładować napięcie emocjonalne podczas zabawy relaksacyjnej z elementami ćwiczeń oddechowych;
- ćwiczy pamięć i uwagę;
- doskonali umiejętność współdziałania.

Pomoce: kolorowe kwiatki wycięte z papieru z napisanym imieniem dzieci, kartki, kredki, maskotki

Przebieg zajęć:

Powitanie. Każde dziecko otrzymuje przed zajęciami od nauczyciela kolorowy kwiatek wycięty z papieru z napisanym swoim imieniem. Przypinamy dzieciom kartki przed wejściem do Sali. W Sali bierzemy się za ręce i po krótkim przedstawieniu się i powitaniu dzieci prze z prowadzącego zajęcia, podnosimy ręce do góry i każdy głośno mówi lub krzyczy swoje imię. Ważne jest to, by zgrać moment podniesienia rąk ze wspólnym wypowiedzeniem imion.

„Imiona”. Dzieci siedzą na krzesłach. Prowadząca zaczyna zabawę z imionami mówiąc swoje imię, a każda kolejna osoba ma za zadanie powtórzyć imię poprzednika oraz dodać swoje. Nauczycielka pomaga dzieciom, stając za nimi lub obok nich, powtórzyć prawidłowo wszystkie poprzednie imiona.

„Zamiana miejscami”. Nauczycielka podaje następujące hasło: „wszyscy, którzy lubią kąpać się w morzu, zamieniają się miejscami”. Na hasło dzieci, których to dotyczy, wstają i szybko szukają dla siebie miejsca, jakie uwolniło inne dziecko. Zawsze jedna osoba zostaje na środku, gdyż krzeseł jest o jedno mniej niż osób uczestniczących w zabawie. Jeśli dzieci będą miały kłopot z wymyśleniem hasła, prowadząca pomaga im.

„Ludzie do ludzi”. Dzieci dobierają się w pary. Pary muszą jak najszybciej realizować zadanie typu: plecy do pleców, kolano do kolana, ramię do ramienia, policzek do policzka, noga do nogi itp. Kiedy uczestnicy zabawy usłyszą hasło „Ludzie do ludzi” każdy zmienia partnera.

„To jestem ja”. Rysowanie siebie. Nauczyciel podpisuje rysunek według życzeń dziecka, tak jak dziecko lubi, gdy się do niego mówi. Prezentacja prac.

„Oddychanie z maskotką”- zabawa wyciszająca. Dzieci kładą się na plecach. Maskotka leży na ich brzuchu tam, gdzie znajduje się pępek. W czasie oddychania z maskotką nauczyciel początkowo rozmawia z dziećmi. Im dłużej dzieci kołyszą swoją maskotkę, tym bardziej same się uspakajają. Prosimy, aby dzieci oddychały bardzo spokojnie i równomiernie przez nos. Nauczyciel wypowiada wówczas następujące słowa:

- Leżysz na plecach, a twoja maskotka leży na twoim brzuchu.
- Czy twoja maskotka ma jakieś imię? (dzieci podają to imię)
- Czy czujesz, jak maskotka leży na twoim brzuchu? (dzieci mogą pokiwać głową)
- Tak? Wspaniale!
- A teraz oddychaj tak, by powietrze wpływało dokładnie tam, gdzie leży twoja maskotka.
- Spójrz na swoją maskotkę. Co się z nią teraz dzieje? (dzieci mogą odpowiedzieć: maskotka kołysze się)
- Jak myślisz, czy jej się to podoba?(dzieci kiwają głową lub może odpowiedzieć moja maskotka uśmiecha się itd.)
- Tak, to naprawdę przyjemne, jak kołyszesz swoją maskotkę. To na pewno się jej podoba.
- Kołysz ją tak jeszcze przez pewien czas, być może zaśnie podczas twojego kołysania.

„Iskierka”. Uczestnicy stoją w kręgu. Prowadzący lekko ściska rękę dziecka przesyłając uścisk dalej. Mówi „Iskierkę przyjaźni puszczam w krąg niech wróci do moich rąk”.


Scenariusz zajęć
Temat: Nie ważne jak wyglądasz, ważne jaki jesteś.

Cele ogólne:
- kształtowanie nawyku uważnego słuchania;
- dostrzeganie potrzeb innych, budowanie empatii;
- integrowanie grupy.

Cele operacyjne:
- uważnie słucha bajki,
- zna treść bajki muzycznej „Brzydkie kaczątko”,
- w zabawie przejawia zachowania życzliwości, koleżeństwa, chęć niesienia pomocy,
- wie, że należy przyjąć każdego do zabawy bez względu na wygląd,
- śpiewa i tańczy do piosenek,
- przelicza sylwety bohaterów.

Metody:
- słowna,
- oglądowa,
- czynna,
- pedagogika zabawy,
- W. Sherborne (Ruch Rozwijający).
Formy organizacyjne:
- praca z całą grupą,
- praca w parach,
- praca indywidualna.
Pomoce: bajka „Brzydkie kaczątko”, melodie do tańców integracyjnych na płycie CD, odtwarzacz CD, papierowe sylwety bohaterów, „lusterka” – zużyte płyty CD dla każdego dziecka, wizytówki z imionami, kleje, duży arkusz brystolu w kształcie koła, kłębek wełny, zszywacz.

Przebieg zajęć:
1. Powitanie tańcem integracyjnym. Dzieci ustawione w parach:
„Podajmy sobie ręce i zróbmy kółka dwa.
I nóżka do nóżki i buźka do buźki,
Aż do białego dnia.
Więc bawmy się, więc bawmy się
Zabawa nas nic nie kosztuje
Masz ręce dwie więc klaśnij w nie,
Muzyczka pięknie gra. Ole!”
2. Zaproszenie dzieci do wysłuchania bajki pt. „Brzydkie kaczątko”.
3. Omówienie treści bajki.
4. Zabawa z wykorzystaniem sylwet bohaterów. Nazywanie zwierząt i naśladowanie ich
odgłosów, przeliczanie ich.
5. Zabawa ruchowa w parach „Kaczątka” jedno z dzieci potrzebuje pomocy,
drugie dziecko się nim opiekuje, następnie zmiana ról.
6. Rozmowa z dziećmi na temat wyglądu: dzieci przeglądają się w „lusterkach” -
wykorzystanie zużytych płyt CD, nawiązanie do morału bajki,
że każdy z nas jest inny, ale każdego należy przyjąć do zabawy.
7. Taniec integracyjny do piosenki „Labada”:
8. „Sieć przyjaźni” – kolejno dzieci toczą do siebie kłębek wełny po dużym
arkuszu brystolu, prowadząca zszywaczem spina każdemu dziecku miejsce
zatrzymania wełny.
Dzieci odnajdują swoją wizytówkę z imieniem i naklejają na „sieć przyjaźni”.

9. Zawieszenie plakatu „Sieci przyjaźni” na drzwiach wejściowych do sali przedszkolnej. Plakat ma przypominać wchodzącym do sali, że do zabawy przyjmujemy każdego bez względu na wygląd czy wiek.


Scenariusz spotkania z okazji Świąt Bożego Narodzenia
Temat: „SPOTKANIE WIGILIJNE”

Cele ogólne:
• tworzenie w przedszkolu atmosfery radości, przyjaźni i zaufania;
• poznawanie tradycji Świąt Bożego Narodzenia
Cele operacyjne:
- potrafi występować przed większą publicznością, radzi sobie z tremą;
- potrafi składać życzenia świąteczne;
- kontroluje swoje zachowanie stosownie do sytuacji;
- zna słowa i potrafi zaśpiewać popularne kolędy polskie;
- rozumie pojęcie kolędowania;
- zna znaczenie pojęć: obrzęd, tradycja.

Metody:
Inscenizacja utworu, przygotowanie świątecznego nakrycia stołu wigilijnego,
śpiewanie kolęd, udział w inscenizacji utworu, pogadanka na temat świątecznych przygotowań, składanie życzeń, ozdoby stołu, nakrycia.

Przebieg:
1. Nawiązanie do zbliżających się Świąt Bożego Narodzenia i zachęcenie do obejrzenia inscenizacji opowiadania J. Dymkowskiej pt. „Legenda o choince.”
2. Rozmowa na temat obrzędów i tradycji Świąt Bożego Narodzenia.
3. Dzieci opowiadają o świątecznych przygotowaniach prowadzonych w domu, dzielą się wrażeniami z własnych przeżyć, układają zdania określające zwyczaje i nastrój wigilijny: choinka, kolęda, gwiazdka.....
4. Kontynuacja rozmowy o przedszkolnej choince, którą ubierały dzieci oraz o konieczności przygotowania stołu do wieczerzy wigilijnej. Podkreślenie ważnej rzeczy – wszyscy członkowie rodziny powinni wspólnie uczestniczyć w przygotowaniu stołu do wieczerzy wigilijnej. Czynnościom tym powinna towarzyszyć cicha melodia kolęd (n-l włącza płytę z nagraniami kolęd).
5. Dzieci czynnie uczestniczą w pracy przy wskazówkach nauczyciela:
- Nakrywają stół białym obrusem nie zapominając o sianie (symbol narodzenia Jezusa w stajence)
- Umieszczają na stole stroik wigilijny ze świecą
- Nakrycia + dodatkowe dla niespodziewanego gościa ( każdy człowiek, który w wigilię zapuka do drzwi domu będzie serdecznie i życzliwie przyjęty)
- Opłatki
- Przygotowane potrawy wigilijne – dzieci rozpoznają je po wyglądzie lub smaku i nazywają (karp, kluski z makiem, barszcz z uszkami.......)

6. Kończąc nakrywanie nauczyciel recytuje wiersz T. Kubiaka „Wieczór wigilijny” i informuję, że po ukazaniu się pierwszej gwiazdki na niebie, można rozpocząć wieczerzę wigilijną.
7. Nauczyciel zapala świecę na stoliku i nastrojowym wierszem M. Buczkównej pt. „Przy wigilii” pyta dzieci „Czego będziemy sobie życzyć przy wigilijnym stole?”.
8. Odpowiedzi dzieci.
9. Nauczyciel podkreśla, że Święta Bożego Narodzenia są symbolem zgody i wzajemnej życzliwości. Na zakończenie proponuje zaśpiewanie z pomocą rodziców znanych kolęd.
10. Wspólna wieczerza wigilijna dla wszystkich przybyłych gości.

Materiały literackie:
„Wieczór wigilijny” Tadeusz Kubiak

Biały obrus lśni na stole,
pod obrusem siano.
Płoną świeczki na choince,
co tu przyszła na noc.
Na talerzach kluski z makiem,
karp jak księżyc srebrny.
Zasiadają wokół stołu,
dziadek z babcią, krewni..
Już się z sobą podzielili
opłatkiem rodzice,
już złożyli wszyscy wszystkim
moc serdecznych życzeń.

„Przy Wigilii” Mieczysława Buczkówna

Podzielić się opłatkiem,
powiedz mi, co to znaczy?
To dobrze życzyć innym
I wszystko im przebaczyć.

Przy wigilijnym stole
niech obcy gość zasiędzie.
W twoim rodzinnym kole –
przy opłatku, kolędzie.

Scenariusz inscenizacji opowiadania
pt. „LEGENDA O CHOINCE”
Postacie pierwszoplanowe: narrator, choinka, palma, oliwka, aniołek.
Postacie drugoplanowe: Maria, Józef, Dzieciątko Jezus, Osiołek, Owce, Aniołki, Krowa, Pies.

NARRATOR:
Piękna to była noc, w której Jezus Chrystus się narodził. Wszystko, co żyło wokół stajenki, chciało zajrzeć do niej i ucieszyć dziecię.
Tuż przy stajence rosły trzy drzewa. Piękna i okazała palma, wdzięczna oliwka i skromna choinka. Co chwila zaglądały do stajenki i szumiąc listkami cicho szemrały słodką kołysankę Bożej Dziecinie. Jezus spał spokojnie w ramionach swej matusi. A kiedy się zbudził i otworzył oczęta, wtedy palma powiedziała do smukłej oliwki.
PALMA:
Chodź, pójdziemy się pokłonić Jezusowi.
OLIWKA:
Dobrze, idźmy zaraz.
CHOINKA:
Pójdę i ja z wami!
PALMA I OLIWKA:
Ty? Ty jesteś taka brzydka, masz kłujące igły i nieładnie pachniesz. Cóż ty dać możesz Jezusowi? Chyba chcesz go przestraszyć.
NARRATOR:
Biedna choinka zamilkła, słysząc takie złośliwe słowa, i cichutko zapłakała.
CHOINKA:
Może one mają rację .... Chlip, chlip, chlip. (choinka cicho płacze)
NARRATOR:
Tymczasem palma pokłoniła się przed żłóbkiem i składając najpiękniejszy swój liść u stóp dzieciątka, powiedziała.
PALMA:
Ofiaruję Ci, Dzieciątko Boże, ten liść, by chronił Cię od żaru słońca i złośliwego deszczu.

NARRATOR:
A drzewo oliwne, pochylając się nieco, upuściło ze swych soczystych gałązek kilka kropli przezroczystej oliwy o przepięknym zapachu. I cała stajenka pełna była teraz najsłodszej woni. Boże Dzieciątko uśmiechnęło się serdecznie i w podziękowaniu pokiwało im rączką. Zakołysała się radośnie dumna palma, zaszeleściło listkami uszczęśliwione drzewko oliwne.
Tylko niepozorna choinka spoglądając na nie westchnęła żałośnie i rzekła do siebie ze smutkiem.

CHOINKA:
Tak, palma i oliwka to naprawdę piękne drzewa. A ja jestem biedna i brzydka. Pewnie by się mnie mały Jezusek przestraszył. Zostanę na uboczu, żeby nie przerazić Bożej Dzieciny.

NARRATOR:
Lecz był ktoś, kto usłyszał skromne słowa zasmuconego drzewka. To mały aniołek, który stał przy żłóbku. Słyszał on także dumne słowa palmy i oliwki i żal mu się zrobiło biednej choinki. Podszedł więc do niej i powiedział.

ANIOŁEK:
Nie płacz, choinko. Spełni się twoje pragnienie. W nagrodę za swoją skromność tak cię wspaniale przystroję, że zachwycisz Jezusa.

NARRATOR:
I skinął na gwiazdki złote, co wesoło mrugały na nieba błękicie. Na wezwanie aniołka gwiazdki jedna po drugiej spadały z nieba i siadały na drżących z radości gałązkach choinki. Mała, niepozorna choinka rozbłysła wspaniałym blaskiem. Wyglądała jak zaczarowana. Boża Dziecina uśmiechnęła się uszczęśliwiona, zaczęła klaskać rączkami i wyciągać je w stronę ślicznego drzewka.

WSZYSCY RAZEM:
I od tego dnia, co roku na Boże Narodzenie choinka staje się radością wszystkich dzieci. Jak tam, w Betlejem, koło niej stoi żłóbek, a w gałązkach błyszczą złote gwiazdki i różnokolorowe świecidełka. Wśród rozłożystych gałązek ukryte są skarby, o których dziecko cały rok marzy. A choinka cieszy się radością dzieci i wspomina tę dawną piękną noc w Betlejem


Scenariusz zajęcia z zakresu terapii pedagogicznej z wykorzystaniem techniki malowania dziesięcioma palcami
Temat: „Wszyscy Maję znają i kochają”

Cel ogólny:
• Rozładowywanie napięć

Cele operacyjne:
- kształci wyobraźnię ruchową,
- ćwiczy koncentrację uwagi,
- rozwija umiejętność rozpoznawania i nazywania emocji.

Pomoce: ilustracje pszczoły z miną wesołą i smutną, farby plakatowe, muzyka relaksacyjna oraz muzyka szybka i wolna

Przebieg zajęć:

1. „W ulu”- zabawa na powitanie. Każde dziecko („pszczółka”) wita się z każdym przez dotknięcie się brzuchami.
2. „Głośno, cicho”. Dzieci naśladują brzęczenie pszczół (na dźwięk tamburyna głośno, a na dźwięk kołatki cicho).
3. „Zabawy w ulu”. Dzieci poruszają się dowolnie z rytmem i nastrojem słuchanej muzyki.
4. „Smutna i wesoła pszczółka”. Oglądanie ilustracji przedstawiających pszczoły, określanie ich nastroju. Wypowiedzi dzieci na temat: „po czym poznałem, że pszczółka jest wesoła czy smutna”
5. „Dokończ zdanie”. Uczestnicy zabawy siedzą w kręgu. Kończą zdania: „Jestem wesoły, gdy...”, „Jestem smutny, gdy...”
6. „O czym opowiada muzyka”- interpretacja plastyczna utworu muzycznego. Po wysłuchaniu utworu nauczyciel zachęca dzieci do wypowiedzi: „Czy muzyka była smutna, czy wesoła?”, „Co wyobrażałeś sobie podczas słuchania utworu?”

Wykorzystanie techniki malowania dziesięcioma palcami.

Nauczyciel wypowiada następującą instrukcję: „W tych miseczkach jest farba, nie będziemy używać pędzli, mamy przecież dziesięć palców, pięć na jednej ręce i pięć na drugiej. Możesz malować to, co podpowiada ci muzyka”.

Zachęcenie dzieci do wypowiedzi na temat swoich wrażeń podczas malowania tą techniką. Prezentacja prac i nagradzanie ich oklaskami.

7. „O tym jak Maja pracować nie chciała”- bajka relaksacyjna. Dzieci leżą wygodnie na plecach. Nauczyciel opowiada bajkę, w tle słychać spokojną, kojącą muzykę.

8. Pożegnanie. Siad w kręgu, korekcja postawy, pochwalenie dzieci.

„O tym jak Maja pracować nie chciała”

Nadchodziły gorące dni lata. Słońce coraz mocniej zaczynało przygrzewać. Maja od rana latała z kwiatka na kwiatek i zbierała z nich słodki nektar. Ta poranna praca bardzo ją zmęczyła. Nagle poczuła się znużona. „Ile to jeszcze kwiatów muszę odwiedzić?” - westchnęła i rozejrzała się po okolicy. Zaczęła je liczyć: „jeden, dwa, trzy, ... jedenaście, dwanaście.”(przy liczeniu należy zwolnić tempo)
Położyła się wygodnie na dużym liściu, rozluźniła zmęczone nóżki i łapki, zamknęła oczy. Jej brzuszek zaczął spokojnie oddychać. „Jak mi dobrze, słyszę tylko piękną, cichą muzykę”- pomyślała Maja. „Moja prawa łapka staje się coraz cięższa, nie chcę mi się jej podnieść. Moja lewa łapka staje się leniwa, nie chce mi się jej podnieść. Tylko mój brzuch równiutko, spokojnie oddycha. Prawa noga z przyczepionym woreczkiem miodu staje się ciężka, coraz cięższa i cięższa. Nie chcę mi się jej podnieść. Głowa jest tak wygodnie ułożona. Jestem spokojna, słyszę piękną muzykę. Czuję jak słońce ogrzewa moje nogi i łapki. Jest mi coraz cieplej... całe ciało jest przyjemnie ogrzane słońcem. Jestem spokojna, czuje się bezpiecznie. Jeszcze przez chwilę w ciszy posłucham tej pięknej muzyki (Ogarnie mnie senność).”


Scenariusz zajęcia terapeutycznego z elementem relaksacji opartej na treningu autogennym w wersji A. Polender
Temat: „Spotkanie z misiem Puchatkiem”

Cele ogólne:
• Rozwijanie wyobraźni;
• Rozładowywanie napięć.
Cele soperacyjne:

- Doskonali koordynację ruchową;
- Poddaje się sugestii zawartej w słowach prowadzącego;
- Relaksuje się.

Pomoce: Materace, poduszeczki, nagranie z muzyką relaksacyjną, bębenek.

Przebieg zajęć:

1. Powitanie. Dzieci klaszczą rytmicznie ,raz w dłonie, raz o kolana.

Wszyscy są, witam was,
Zaczynamy, już czas.
Jestem ja, jesteś ty,
Raz, dwa, trzy.
Jak możemy przywitać się inaczej?

Propozycje dzieci.

2. Zabawa ruchowa „Niedźwiadki”

Prowadząca gra na bębenku, a dzieci, w rytm granej melodii, poruszają się na czworakach „jak niedźwiadki” po całej sali. Gdy prowadzący przestanie grać dzieci kładą się na dywanie i „zapadają w zimowy sen”.

3. „ Spotkanie z misiem Puchatkiem” – relaksacja oparta na treningu autogennym w wersji A. Polender.

Dzieci leżą na materacach ( pod głową mają poduszeczki), w pomieszczeniu od izolowanym od hałasu. Prowadzący wprowadza dzieci w stan relaksu. Załącza cicho muzykę relaksacyjną, dzieci słuchają.

Wszystkie dzieci będą się teraz bawiły w małego, nieporadnego misia Puchatka. Miś żyje w dużym ciemnym lesie. Przez całą wiosnę, lato i jesień miś ciężko pracował, musiał najeść się do syta, musiał także budować sobie posłanie, na którym przez całą zimę będzie spał. Wy na pewno wiecie o tym, że niedźwiadki w zimie śpią.

Wszystkie dzieci będą teraz myślały o tym zmęczonym spracowanym misiu i będą robiły wszystko to, co on robi. Misio układa się do głębokiego zimowego snu i kładzie się prościutko na posłaniu. I wy też kładziecie się prościutko na kocykach. Misio kładzie sobie pod głowę poduszeczkę z zielonego puszystego mchu- wy też kładziecie sobie poduszeczkę pod głowę.

Misio leży spokojnie, ma zamknięte oczy, czuje jak odpoczywają jego rączki, nóżki głowa, buzia i oczka. Najpierw misio czuje, że jego nóżka (ta od okna) lewa robi się taka ciężka, coraz cięższa, jakby była z drewna czy z żelaza. Misio nie może jej podnieść, nóżka stała się leniwa, ale tak jest jej dobrze, wygodnie cieplutko.

Ach, jak cieplutko i przyjemnie.

Druga nóżka (ta od drzwi) prawa zazdrości lewej nóżce. Więc, aby jej smutno nie było, misio myśli o tej drugiej. Druga nóżka też robi się taka ciężka, coraz cięższa, że nie można jej podnieść, więc się nie rusza, leży spokojnie jest jej dobrze, cieplutko.

Ach, jak ciepło i przyjemnie!

Obie nóżki misia są teraz spokojne, nie ruszają się, takie są dziwne ciężkie, jakby to nie były nóżki misia. Nóżkom jest dobrze i cieplutko.

Teraz łapki misia też chcą, żeby im tak przyjemnie było, więc misio myśli o nich. Najpierw o rączce od okna. Ona chce odpocząć, bo się bardzo napracowała. Misio położył rączkę wygodnie na posłaniu wzdłuż swego ciała. Rączka nie rusza się, paluszki leżą swobodnie. Są leniwe, nic im się nie chce robić. Gdy misio myśli o tej

rączce (lewa) ona staje się taka ciężka jakby była z żelaza, ale rączka jest cieplutka i jest jej przyjemnie. Teraz misio myśli o tej drugiej rączce, żeby i jej zrobiło się przyjemnie. Najpierw sprawdza, czy rączce jest wygodnie, czy jest ona swobodna, czy paluszki nie ruszają się e nie pracują. Rączka leży spokojnie i gdy misiu o niej myśli ona też staje się cięższa, jak z drewna lub z żelaza. I teraz tej drugiej rączce jest dobrze i cieplutko. Rączki i nóżki leżą dalej spokojnie, nie ruszają się. Misio prawie ich nie czuje. Jest im dobrze, ciepło, odpoczywają. Misiu już o nich nie myśli.

Teraz misiu myśli o swojej główce. Opuszcza główkę swobodnie, aż zapada się ona w poduszeczkę. Główka leci, gdzieś w dół, jest jej dobrze, buzia jest spokojna. Oczka są zamknięte, ale nie trzeba ich zaciskać, bo i tak nic nie widzą, jest ciemno. Buźka sama się otworzyła, ząbki opadły w dół, bo tak jest dobrze, przyjemnie i o niczym się nie myśli. Leżymy spokojnie cichutko... słuchamy razem z misiem, jak szumi las, jak drzewa śpiewają ...(prowadzący nuci kołysankę).

Teraz budzimy się i przeciągamy rozkosznie. O jak dobrze..., misiu się wyspał i świetnie się czuje. Teraz spróbujemy, czy potrafimy unieść wolniutko w górę jedną nóżkę, potem drugą- w górę i bach!- na posłanie. Teraz to samo próbujemy robić rączkami: jedna rączka w górę i bach! Na posłanie, teraz druga rączka w górę i bach! na posłanie. Misio podnosi się i wstaje. Wy też wstajecie.

Usiądźcie jeszcze na chwileczkę i powiedzcie mi, kto naprawdę był misiem, kto naprawdę myślał i robił to samo co misiu – podnieście rączki w górę. O, jak dużo dzieci. Czy było dobrze i przyjemnie? Cieszę się bardzo.

4. Pożegnanie. Dzieci klaszczą rytmicznie raz o kolana, raz o podłogę.

Misiu dziś żegna was
Do widzenia już czas
Jestem ja, jesteś ty
Raz, dwa, trzy.


Scenariusz inscenizacji
Temat: PORADY WRÓŻKI DOBREJ RADY

WYSTĘPUJĄ: wróżka Dobra Rada, paź Radek, Złośnica, Brudas, Beksa, Łakomczuch, Krzykacz, Grymaśnica, dzieci z widowni.
SCENOGRAFIA: komnata wróżki, tron na środku, obok tronu krzesło.
REKWIZYTY: lusterko, korona dla wróżki oraz stroje zgodne z charakterem występujących postaci.
(Wróżka siedzi na tronie. Na głowie ma koronę. Paź siedzi na krześle obok tronu. Wróżka zwraca się do widowni.)
WRÓŻKA
Jestem wróżka Dobra Rada i jak zawsze o tej porze na wygodnym tronie siadam, bo po radę ktoś przyjść może. Radku, paziu! Gdy po radę ktoś się zgłosi, niechże tu do mego tronu Radek zaraz go poprosi.
(Radek wychyla się za kulisy i po chwili podbiega do wróżki.)
RADEK
Wróżko Dobra Rado, jest dziewczynka, bardzo mała.
WRÓŻKA
Wprowadź ją tu do komnaty, nie wypada by czekała.
(Radek wybiega za kulisy. Wchodzi razem z dziewczynką. Dziewczynka stoi przed tronem, Radek siada na krześle.)
Podejdź bliżej moja mała. W czym ci dziecko mogę pomóc?
ZŁOŚNICA
Dziś się bardzo rozłościłam. Stłukłam wazon o podłogę. To był nowy wazon mamy.
RADEK
(do siebie) O, to występ był udany!
WRÓŻKA
Wazon... mamy... o podłogę... Mam udzielić ci porady, a więc gniewać się nie mogę...
Jakie miałaś więc powody tak brzydkiego zachowania?
ZŁOŚNICA
(podnosi głos) Chciałam z mamą iść na lody, ale mama iść nie chciała.
RADEK
Dobra Rada nie jest głucha, mówże ciszej, moja mała.
WRÓŻKA
Mama twe zdrowie ma na względzie...
(Złośnica podskakuje, wierci się.)
RADEK
(do siebie) Czy ta mała także tu się złościć będzie?
WRÓŻKA
Zawsze dbała o twe zdrowie.
ZŁOŚNICA
Ależ wróżko Dobra Rado, bardzo proszę, mamie powiedz...
WRÓŻKA
Ja nie mamie rad udzielam, ale tobie, więc do mamy musisz pobiec i ucałuj ją serdecznie,
a o lody, moja mała, musisz prosić bardzo grzecznie i posłuchać o czym mówi twoja mama.
ZŁOŚNICA
Dzięki wróżko za twa radę. Biegnę, mama w domu sama.
RADEK
(do siebie) I skorupki pewnie skleja.
ZŁOŚNICA
Na płacz mi się teraz zbiera za to, co zrobiłam w domu. Więcej złościć się nie będę!
RADEK
Pędź do mamy, tedy, tędy... (Wyprowadza Złośnicę mówiąc do niej po drodze.) Nie bądź nigdy już złośnicą. Buzia brzydka – wykrzywiona. Bądź pogodna, grzeczna, miła, to nie przyjdziesz więcej do nas. (wychodzą)
WRÓŻKA
Czy następny ktoś przybywa?
(Radek podbiega do tronu.)
RADEK
Mały chłopak z buzią brudną.
WRÓŻKA
Znowu brudas?! Proś go, trudno.
BRUDAS
Poradź wróżko, bo potrzebna twoja rada.
RADEK
(Podaje mu krzesło.) Nasz gość niech tu sobie siada. Wróżka zaraz go wysłucha.
(Zwraca się do widowni.) Do rąk brudnych przykleiła mu się mucha. Be....
(Odchodzi i staje daleko od brudasa.)
WRÓŻKA
Chcę posłuchać, co gość powie.
BRUDAS
Wielki kłopot mam na głowie.
RADEK
(do widowni) To nie kłopot. Włosy brudne.
BRUDAS
Moje życie bardzo trudne. Ja mam delikatną skórę, lecz dostaję ciągle burę. Wszyscy na mnie się zmówili, nie dają mi wolnej chwili i myc każą się dokoła. „Brudas” - każdy na mnie woła.
RADEK
Czy nie słusznie nazywają cię brudasem?
BRUDAS
Ale ja się myję czasem!
WRÓŻKA
Czasem?
BRUDAS
Czy to mało?
RADEK
Popatrz w lustro. (Podaje mu lusterko.)
BRUDAS
Brudne mam ręce i buzię całą.
WRÓŻKA
Sam więc widzisz... Umyj dobrze buzię, ręce. Staraj się nie brudzić więcej!
RADEK
Przecież my się każdy musi, słuchaj taty i mamusi. Nie oszczędzaj wody, twarzy, nie żałuj też swojej skóry. Myj ją z dołu i od góry. (Wychodzą do drzwi.)
BRUDAS
A nie zrobię w skórze dziury?
RADEK
Nie zaczynaj znów od nowa. Wątpliwości w mydle schowaj.
(Wychodzą. Radek wraca.)
RADEK
Wróżko, Wróżko, jest ktoś trzeci.
WRÓŻKA
Dziś przyjmuję tylko dzieci. (Słychać płacz dziewczynki i wchodzi beksa.)
BEKSA
(popłakuje) Ja... do... ciebie... dobra wróżko...
RADEK
Oto wróżka Dobra Rada, przy niej płakać nie wypada.
WRÓŻKA
Siadaj proszę. Co się stało?
BEKSA
Ząb mnie bolał przez noc całą.
WRÓŻKA
Byłaś rano u dentysty?
BEKSA
On mi wyrwie zęby wszystkie!
RADEK
Czy ty myślisz, że dla psoty, chce dentysta mieć robotę i wyrywać zdrowe zęby?
WRÓŻKA
Drogi Radku, wyjdźże tędy, sama z gościem porozmawiam, bo z zębami trudna sprawa.
BEKSA
(płacze) Bardzo trudna.
WRÓŻKA
Ale płacz ci nie pomoże, z każdą chwilą będzie gorzej.
RADEK
(Wychyla głowę i woła.) Lepiej więc iść do dentysty, niż zatruwać zdrowie wszystkim!
BEKSA
Mama martwi się i smuci...
RADEK
Pewnie czeka, kiedy wrócisz, by posłuchać płaczu twego.
WRÓŻKA
(do Radka) Taka rada, nic dobrego. Mnie posłuchaj. Idź do domu, potem z mamą do dentysty pójdziesz śmiało.
BEKSA
A nie będzie mnie bolało?
RADEK
Ciut poboli i przestanie...
BEKSA
Takie twoje wróżko zdanie?
WRÓŻKA
Gdy ząb zdrowy będziesz miała.
BEKSA
To nie będę już płakała? A gdy ucho mnie zaboli?
RADEK
Ona nie chce wypaść z roli i zapomnieć jak się płacze.
BEKSA
Nie, nie będę beczeć raczej. Zrobię jak mówiła wróżka.
(Wychodzi z Radkiem. Ten po chwili wraca.)
RADEK
Wróżko, mamy łakomczuszka, bo za brzuch się mocno trzyma.
WRÓŻKA
Czy to chłopiec, czy dziewczynka?
RADEK
Chłopak, ale zgięty w pół. (Wchodzi pochylony chłopiec, trzymający się za brzuch.)
ŁAKOMCZUCH
Boli brzuch, cały dół...
WRÓŻKA
Czy tak często ci się zdarza?
ŁAKOMCZUCH
Kiedy bawię się w kucharza i pomagam w kuchni mamie. Zjadam jedno, drugie danie, potem śledzie, czekoladę, wiśnie, cukier, marmoladę.
RADEK
Nie mów dalej. Nie wytrzymam!
ŁAKOMCZUCH
Napływa ci do ust ślina?
RADEK
Skądże, słabo mi się robi.
WRÓŻKA
To łakomstwo cie nie zdobi. Buzię masz skrzywioną wielce.
RADEK
Wpycha łyżki i widelce, znów widelce i znów łyżki. On wystraszy buzią wszystkich.
ŁAKOMCZUCH
Lecz co teraz zrobić muszę, aby mnie nie bolał brzuszek?
Wróżka
Moja rada całkiem prosta. Nie baw się więcej w kuchcika.
RADEK
Z kuchni zawsze prędko znikaj.
WRÓŻKA
Nie jedz tylu różnych rzeczy!
ŁAKOMCZUCH
Dobra rada.
RADEK
Nie zaprzeczysz! (Wyprowadza łakomczucha.)
WRÓŻKA
Czy ktoś na mą radę czeka?
RADEK
Czeka... przecież słychać go z daleka. (Wprowadza krzykacza, który głośno mówi.)
KRZYKACZ
Ja do wróżki.
RADEK
Ciszej, nie mów tak głośno.
KRZYKACZ
(głośno) Jak mam mówić, powiedz jak? Nie potrafię mówić cicho.
RADEK
Czy masz w środku jakieś licho? Mnie od krzyku bolą uszy. A to licho znów się puszy.
WRÓŻKA
Teraz powiedz dużo ciszej.
KRZYKACZ
(głośno) Lecz czy wróżka mnie usłyszy?
WRÓŻKA
Ja nie słyszę, kiedy wrzeszczysz.
RADEK
Mnie już dobrze w uszach trzeszczy!
KRZYKACZ
Ale ja nie umiem cicho.
RADEK
Ależ to uparte licho!
KRZYKACZ
Wróżko, jaka twoja rada?
WRÓŻKA
Nie mów głośno, nie wypada.
KRZYKACZ
Jak się uczyć cichej mowy?
WRÓŻKA
Ta nauka nie jest trudna, choć czasami trochę nudna. Najpierw pomyśl, co chcesz mówić i zaczynaj głosem cichym.
KRZYKACZ
Mówię właśnie głosem cichym. (szepcze) Wróżko, czy mnie dobrze słyszysz?
WRÓŻKA
Doskonale. Nie krzyczałeś teraz wcale. Miło się z tobą rozmawia.
RADEK
I gardziołko zdrowe będzie.
KRZYKACZ
Będę cicho mówił wszędzie.
WRÓŻKA
Wracaj teraz już do domu!
KRZYKACZ
Lecz nie przyznam się nikomu, że w pałacu wróżki byłem. Ale bardzo się zmieniłem, bo nie jestem już krzykaczem. Już się kłaniam, żegnaj wróżko!
RADEK
A ja powiem ci na uszko – iść już trzeba, bo po rady przyprowadzę tu dziewczynkę. (Wychodzi z krzykaczem, a wraca z Grymaśnicą.) Ale masz skrzywioną minkę.
WRÓŻKA
Jesteś pewnie Grymaśnica?
GRYMAŚNICA
Tak, tak mówią o mnie wszyscy, bo się niczym nie zachwycam.
RADEK
Nigdy nic nie chwalisz mała?
WRÓŻKA
Siądź. Nie będziesz przecież stała. Czy coś kiedyś podziwiałaś? Czy uśmiechasz się czasami?
GRYMAŚNICA
Sama nie wiem, proszę pani. Słodyczami, zabawkami wszak cieszyć się nie potrzeba.
WRÓŻKA
A słońcem? A gwiazdą z nieba? Czy widziałaś jak są piękne. Jak nam świecą, jak mrugają.
GRYMAŚNICA
Słońce, gwiazdy wszyscy znają.
WRÓŻKA
(Wstaje z tronu, prowadzi dziewczynkę do okna.) Patrz na niebo. Tam wesoło gwiazdka mruga.
GRYMAŚNICA
Do mnie?
WRÓŻKA
Najpierw jedna, potem druga.
GRYMAŚNICA
Ta też do mnie?
WRÓŻKA
Oczywiście. Wszystkie, które są na niebie.
GRYMAŚNICA
Pięknie świecą. Co zrobiłabym bez ciebie? Gdy rakietą tam polecę, okiem mrugnę do nich też!
WRÓŻKA
Lecz pamiętaj moja mała, piękny uśmiech z sobą weź!
GRYMAŚICA
Doskonałe to odkrycie. Bez grymasów milsze życie. Więc grymasy tu zostawię, w domu się z uśmiechem zjawię.
RADEK
Przy obiedzie się uśmiechaj, pochwal pyszne mamy danie. Nie narzekaj na śniadanie, przytul lalkę swą kochaną.
GRYMAŚNICA
Wszystko zrobię jutro rano! Wszystko będzie już inaczej.
RADEK
Lecz się teraz wyśpij raczej, bo już wieczór. Wokół ciemno. W domu miękkie czeka łóżko. (Wróżka zasypia na tronie.)
GRYMAŚNICA
Pójdziesz Radku może ze mną?
RADEK
Teraz chcę się zając wróżką, bo zasnęła na swym tronie. Niewygodnie jej w koronie. (Grymaśnica wychodzi.) Wróżka odpoczywa sobie, a ja dzieciom sprawdzian zrobię. Jakie były dzisiaj rady?
DZIECKO I
Złościć się nie trzeba, bo to nic nikomu nie da.
DZIECKO II
Kto chce ładnym, miłym być, to się często musi myć.
DZIECKO III
Płacz na bóle nie pomoże, bo gdy płaczesz boli gorzej.
DZIECKO IV
Nie warto być łakomczuchem. Z przejedzenia boli brzuszek.
DZIECKO V
Kto krzyczy od ucha do ucha, tego nigdy nikt nie słucha.
DZIECKO VI
Kto grymasi, wiele traci, bez grymasów jest inaczej.
DZIECKO VII
Słuchać trzeba dobrych rad, bo piękniejszy wtedy świat. (Budzi się wróżka.)
RADEK
Rady znacie doskonale! Nie spotkamy się już wcale.
WRÓŻKA
Oj, mój paziu! Nie wypada. Ja mam całkiem inne zdanie, bo na każde zawołanie jestem dla was – Dobra Rada. Jeśli ktoś mnie potrzebuje, do pałacu niech wędruje.


Scenariusz Metodą „Ruchu Rozwijającego” Weroniki Sherborne
Temat: Ćwiczmy razem

Cele ogólne:
• wytworzenie pogodnego i radosnego nastroju;
• wspomaganie rozwoju dziecka poprzez ruch oraz kontakt emocjonalny i fizyczny.
Cele operacyjne:
• dzielenie przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywanie kontaktów z nimi, umiejętność współpracy z partnerem
• budzenie zamiłowania do ruchu przy muzyce

Pomoce dydaktyczne:
odtwarzacz Cd, płyty- ,,muzyka relaksacyjna” ,, tańce w kręgu”, bębenek, tamburyno, gazety,
kosz plastikowy, medale papierowe ,, Super sportowca”

Przebieg zajęć:

1.Witanie się różnymi częściami ciała. Dzieci i nauczyciele chodzą po sali w różnych kierunkach i witają się z napotkaną osobą różnymi częściami ciała, wymieniając między sobą
,, dzień dobry” najpierw wg propozycji nauczycielki ( palce wskazujące, palce małe, łokcie) a następnie wg własnych pomysłów. Ćwiczeniom towarzyszy muzyka.

2.Wyczuwanie pośladków-siedząc kręcenie się w kółko na pośladkach

3.Pokonywanie oporu-plecy. Partnerzy siadają do siebie tyłem z nogami ugiętymi. Poznają wzajemnie swoje plecy .Popychają się plecami starając się pokonać opór na przemian raz jedna raz druga osoba.

4.Rowerek-siad płaski naprzeciw siebie, ręce z tylu podparte. Partnerzy dotykają się stopami i na przemian naciskają stopami. Potem wykonują mostek unosząc złączone stopami nogi do góry.

5.Huśtawka.Partnerzy trzymając się za ręce wykonują przysiady naprzemienne. Raz kuca jedna, raz druga osoba.

6.Masaż. Rodzic leży na podłodze, a dziecko masuje jego ciało, po chwili zmiana. Muzyka relaksacyjna.

Tutaj płynie rzeczka(wzdłuż kręgosłupa rysujemy
z góry na dół falistą linię;)
Tędy przeszła pani
na szpileczkach.
( szybko kroczymy po plecach
opuszkami palców wskazujących;)
Tu stąpały słonie
(powoli kroczymy
wewnętrzną stroną dłoni; )

I biegały konie.
(szybko, z wyczuciem stukamy
dłońmi zwiniętymi w pięści; )

Wtem przemknęła szczypaweczka,
(delikatnie szczypiąc wędrujemy
po plecach na skos; )

Zaświeciły dwa słoneczka,
(powoli zataczamy dłońmi
koła, aż poczujemy ciepło; )

Spadł drobniutki deszczyk.
(leciutko stukamy opuszkami palców
na dole pleców dziecka )

Czy Cię przeszedł dreszczyk?
(niespodziewanie, delikatnie szczypiemy dziecko w kark)

7.Relaks-tańczące ciało. W rytmie muzyki tańczą poszczególne części ciała: ręce, głowa, ramiona, nogi., biodra i na koniec całe ciało.

8. ,,Zepsute roboty”- przy muzyce wszyscy poruszają się po sali chodząc na sztywnych nogach. Na przerwę w muzyce zatrzymują się w bezruchu.

9.Tunel-wszyscy rodzice tworzą tunel stojąc jeden za drugim z rozszerzonymi nogami. dzieci po kolei przechodzą przez tunel na czworakach. Następnie dorośli tworzą tunel w klęku podpartym, a dzieci czołgają się w na brzuchu.

10.Ciągnięcie za kostki. Dzieci leżą na plecach, a rodzic ciągnie po sali trzymając dziecko za kostki.

11.Ciagnięcie za przeguby rąk leżącego na plecach.

12.Turlanie.Rodzice turlają dzieci po swoich nogach.

13.,,Konik”.Rodzice klękają ( klęk podparty) i biorą na barana dziecko, poruszają się po sali w różnych kierunkach.

14.Odklejanie od podłogi. Najpierw rodzice naśladują smarowanie klejem stop i dłoni, a następnie kucają na podłogę. Dziecko stara się oderwać od podłogi najpierw ręce, a potem nogi. Zmiana ról.

15.Kołyska.Uczestnicy siedzą na podłodze .Dzieci znajdują się między nogami rodziców. Nauczyciel naśladuje kołyskę obejmując dziecko. Buja z boku na bok, kołysze.
16. Prowadzenie „ślepca”. Rodzic zawiązuje oczy swojemu dziecku i trzymając go za rękę oprowadza je po całej sali. Później następuje zmiana ról.

16. Zabawa z gazetami. Wszyscy biorą gazety i w rytm muzyki drą gazety na małe kawałki. Następnie zwijamy z gazety kulę i rzucamy w partnera, chwytamy, turlamy.

17.Rzuty kulami do celu. Wszyscy poruszają się w kole w rytmie muzyki, w środku koła stawiamy kosz i wrzucamy papierowe kule do kosza po usłyszeniu uderzenia w bębenek.

18.Podziękowanie wszystkim za wspólną zabawę i wręczenie każdemu uczestnikowi medalu ,, Super Sportowca”.