Warsztaty metodą Weroniki Scherborne

RUCH ROZWIJAJĄCY
WERONIKI SHERBORNE

Główną ideą metody jest posługiwanie się ruchem jako narzędziem wspomagania rozwoju psychoruchowego dziecka i terapii zaburzeń tego rozwoju.
Metoda ta nawiązuje do wczesnodziecięcego doświadczenia człowieka- wykorzystuje dotyk, ruch oraz wzajemne relacje fizyczne, emocjonalne i społeczne. Zabawom, ćwiczeniom często towarzyszą okrzyki, śmiech, co pozwala na rozładowanie napięć, które tkwią w dzieciach. System ćwiczeń Weroniki Sherborne zakłada rozwijanie przez ruch świadomości własnego ciała, świadomości przestrzeni i działania w niej. Stwarzamy dziecku okazję do poznania własnego ciała, usprawnienia motoryki, poczucia swojej siły, sprawności oraz możliwości ruchowych. Dzięki temu dziecko zaczyna mieć zaufanie do siebie, zyskuje poczucie bezpieczeństwa. Ćwicząc tą metodą nawiązujemy z dzieckiem bardzo mocną więź emocjonalną. Pragniemy pokazać Państwu, że aktywność ruchowa z dzieckiem może dać wiele satysfakcji i radości, a jednocześnie wpłynie na poczucie bezpieczeństwa, pokonanie lęków, poprawienie sprawności fizycznej dziecka.
Mamy nadzieję, że zachęcimy Państwa do wspólnych ćwiczeń z dzieckiem metodą Weroniki Sherborne, bowiem ta metoda znakomicie służy do osiągnięcia powyższych celów.

Nauczycielki:
Ewelina Osięglewska
Dorota Leszczyńska

PRZYKŁADY ZABAW METODĄ WERONIKI SHERBORNE

Indywidualne:
- siad ugięty, tupanie, rozcieranie i poklepywanie kolan, uderzanie rękami o podłogę;
- jazda dookoła rodzica na pupie po podłodze.
W parach – razem:
- siad twarzami do siebie- witają się palce, kolana, pięty, stopy, plecy;
- „domek”- dorosły robi mostek, dziecko bawi się wewnątrz.
W parach- przeciwko:
- „paczka”- rodzic zwija się na podłodze, dziecko stara się go rozwinąć
/zmiana ról/;
- „skała”- rodzic siedzi mocno podparty o podłoże, a dziecko stara się przesunąć „skałę”, pchając lub ciągnąc w różnych kierunkach /zmiana ról/.
W parach- z:
- ciągnięcie dziecka przez rodzica po podłodze;
- ciągnięcie dziecka za nogi po podłodze.


Temat: Ćwiczmy razem.
Scenariusz zajęć edukacyjnych z wykorzystaniem metody Weroniki Sherborne.
Termin realizacji: 17.11.2009r

Cele:
-wspomaganie rozwoju dziecka poprzez ruch oraz kontakt emocjonalny i fizyczny
-dzielenie przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywanie kontaktów z nimi, umiejętność współpracy z partnerem
-wytworzenie pogodnego i radosnego nastroju
-budzenie zamiłowania do ruchu przy muzyce

Pomoce dydaktyczne:
odtwarzacz Cd, płyty- ,,muzyka relaksacyjna” ,, tańce w kręgu”, bębenek, tamburyno, gazety,
kosz plastikowy, medale papierowe ,, Super sportowca”

Przebieg zajęć:

1.Witanie się różnymi częściami ciała. Dzieci i nauczyciele chodzą po sali w różnych kierunkach i witają się z napotkaną osobą różnymi częściami ciała, wymieniając między sobą
,, dzień dobry” najpierw wg propozycji nauczycielki ( palce wskazujące, palce małe, łokcie) a następnie wg własnych pomysłów. Ćwiczeniom towarzyszy muzyka.

2.Wyczuwanie pośladków-siedząc kręcenie się w kółko na pośladkach

3.Pokonywanie oporu-plecy. Partnerzy siadają do siebie tyłem z nogami ugiętymi. Poznają wzajemnie swoje plecy .Popychają się plecami starając się pokonać opór na przemian raz jedna raz druga osoba.

4.Rowerek-siad płaski naprzeciw siebie, ręce z tylu podparte. Partnerzy dotykają się stopami i na przemian naciskają stopami. Potem wykonują mostek unosząc złączone stopami nogi do góry.

5.Huśtawka.Partnerzy trzymając się za ręce wykonują przysiady naprzemienne. Raz kuca jedna, raz druga osoba.

6.Masaż. Rodzic leży na podłodze, a dziecko masuje jego ciało, po chwili zmiana. Muzyka relaksacyjna.
Tutaj płynie rzeczka(wzdłuż kręgosłupa rysujemy
z góry na dół falistą linię;)
Tędy przeszła pani
na szpileczkach.
( szybko kroczymy po plecach
opuszkami palców wskazujących;)
Tu stąpały słonie
(powoli kroczymy
wewnętrzną stroną dłoni; )

I biegały konie.
(szybko, z wyczuciem stukamy
dłońmi zwiniętymi w pięści; )

Wtem przemknęła szczypaweczka,
(delikatnie szczypiąc wędrujemy
po plecach na skos; )

Zaświeciły dwa słoneczka,
(powoli zataczamy dłońmi
koła, aż poczujemy ciepło; )

Spadł drobniutki deszczyk.
(leciutko stukamy opuszkami palców
na dole pleców dziecka )

Czy Cię przeszedł dreszczyk?
(niespodziewanie, delikatnie szczypiemy dziecko w kark)

7.Relaks-tańczące ciało. W rytmie muzyki tańczą poszczególne części ciała: ręce, głowa, ramiona, nogi., biodra i na koniec całe ciało.

8. ,,Zepsute roboty”- przy muzyce wszyscy poruszają się po sali chodząc na sztywnych nogach. Na przerwę w muzyce zatrzymują się w bezruchu.

9.Tunel-wszyscy rodzice tworzą tunel stojąc jeden za drugim z rozszerzonymi nogami. dzieci po kolei przechodzą przez tunel na czworakach. Następnie dorośli tworzą tunel w klęku podpartym, a dzieci czołgają się w na brzuchu.

10.Ciągnięcie za kostki. Dzieci leżą na plecach, a rodzic ciągnie po sali trzymając dziecko za kostki.

11.Ciagnięcie za przeguby rąk leżącego na plecach.

12.Turlanie.Rodzice turlają dzieci po swoich nogach.

13.,,Konik”.Rodzice klękają ( klęk podparty) i biorą na barana dziecko, poruszają się po sali w różnych kierunkach.

14.Odklejanie od podłogi. Najpierw rodzice naśladują smarowanie klejem stop i dłoni, a następnie kucają na podłogę. Dziecko stara się oderwać od podłogi najpierw ręce, a potem nogi. Zmiana ról.

15.Kołyska.Uczestnicy siedzą na podłodze .Dzieci znajdują się między nogami rodziców. Nauczyciel naśladuje kołyskę obejmując dziecko. Buja z boku na bok, kołysze.
16. Prowadzenie „ślepca”. Rodzic zawiązuje oczy swojemu dziecku i trzymając go za rękę oprowadza je po całej sali. Później następuje zmiana ról.

16. Zabawa z gazetami. Wszyscy biorą gazety i w rytm muzyki drą gazety na małe kawałki. Następnie zwijamy z gazety kulę i rzucamy w partnera, chwytamy, turlamy.

17.Rzuty kulami do celu. Wszyscy poruszają się w kole w rytmie muzyki, w środku koła stawiamy kosz i wrzucamy papierowe kule do kosza po usłyszeniu uderzenia w bębenek.

18.Podziękowanie wszystkim za wspólną zabawę i wręczenie każdemu uczestnikowi medalu ,, Super Sportowca”.