Potrzeby pedagogicznego wspomagania przyswajania kultury w środowisku internatu

Patrząc całościowo na kulturę - jako na przeciwstawienie natury - widzimy w niej to wszystko, co w sposób świadomy i celowy pochodzi od człowieka, a więc wszelkie ludzkie działania, które zmierzają do przekształcenia tej natury wg myśli i projektów człowieka. Innymi słowy, kultura jest wprowadzaniem myśli ludzkiej w świat natury i jednocześnie jest humanizacją natury. Można w tym momencie postawić pytanie o intencjonalność edukacji kulturalnej wśród całego spektrum zadań wychowawczych internatu? Jak już wcześniej stwierdzono, edukacja kulturalna młodzieży rozumiana była jako bezpośrednie obcowanie wychowanków z wszelkimi dobrami kultury w celu doprowadzenia ich poprzez proces interioryzacji wartości do internalizacji norm i wartości tkwiących w tych dobrach.
Zdając sobie sprawę z jednostronnego widzenia tak rozumianej edukacji kulturalnej, chociażby z racji wdrażania wychowanków internatu do odbioru kultury zastanej, założono, że przygotowanie młodego pokolenia do działań twórczych jak i odtwórczych, winno być poprzedzone sytuacjami pozwalającymi na bezpośrednie obcowanie z tym, co zostało w danej dziedzinie już dokonane. Głównymi kierunkami stymulowania procesu inkulturacji w środowisku młodzieży internackiej powinny być takie rodzaje edukacji jak: muzealna, teatralna, historyczna i turystyczno-krajoznawcza.
Edukacja muzealna – proces dydaktyczno-wychowawczy realizowany przez wychowawcę internatu z muzeum znajdującym się w bliskiej odległości od internatu. Wizyty w muzeum czy lekcje muzealne powinny wywołać procesy poznawcze i emocjonalne poprzez bezpośrednie obcowanie z określonymi wytworami kultury zgromadzonymi w danym muzeum.
Edukacja teatralna – proces dydaktyczno-wychowawczy realizowany podczas przebywania na terenie ważnych instytucji teatralnych dużych czy małych miast. Uczestniczyć w przedstawieniach teatralnych czy musicalowych na głównych scenach artystycznych tych miast.
Edukacja historyczna – proces dydaktyczno-wychowawczy realizowany w miejscach pozwalających na przybliżenie wychowankom internatu ważnych wydarzeń historycznych oraz miejsc pamięci narodowej, z równoczesnym wywołaniem sytuacji wychowawczych, pozwalających na wywołanie procesów poznawczych i emocjonalnych.
Edukacja turystyczno-krajoznawcza – całokształt działań dydaktyczno-wychowawczych podejmowanych w trakcie trwania wyjazdów turystyczno-krajoznawczych. Wyjazdy te powinny kształtować u wychowanków postawy interpersonalne wobec kultury oraz wobec przyrody. Zaspakajać potrzeby młodzieży w zakresie docierania do prawdy, przeżywania piękna i czynienia dobra. Stwarzać warunki do przyswajania, rozumienia i przeżywania określonych treści nauczania. Kształtować wartościowe poglądy i przekonania, umożliwiające dokonywanie ocen faktów, zjawisk i procesów przyrodniczych, społecznych, techniczno-naukowych i kulturalnych.

Opracował: Magister resocjalizacji Tomasz Prywer