Temat. Reformacja i kontrreformacja w Polsce.
Założenia metodyczne
Cele
Po skończonej lekcji uczeń:
- ma usystematyzowaną wiedzę na temat specyfiki polskiej reformacji
- potrafi poprawnie zinterpretować powiedzenia ,, Polska XVI wieczna krajem tolerancji religijnej” i ,, krajem bez stosów”
- poprawnie wyjaśnia i stosuje pojęcia: dysydenci, arianie, unici, menonici.
- zna przyczyny nietolerancji w następnych stuleciach
- zapoznał się z postanowieniami konfederacji sandomierskiej i warszawskiej
- poprawnie interpretuje rolę jezuitów w działalności kontrreformacyjnej
- kształtuje postawę poszanowania odmienności kulturowej, religijnej, językowej tak ważną w dzisiejszym świecie.
Metody pracy
- wykład nauczyciela
- dyskusja
- praca z tekstem źródłowym, mapą, atlasem historycznym,
- praca w zespołach
Tok lekcji
Część wstępna
Nauczyciel wprowadza uczniów w nowy temat, przypominając wiadomości na temat reformacji w Europie.
Uczniowie omawiają przyczyny reformacji , poglądy Kalwina, Lutra , Henryka VIII.
Nauczyciel szczególną uwagę poświęca wojnom religijnym i ich skutkom.
Część właściwa
Nauczyciel ukazuje rozmieszczenie wyznań i religii na mapie Rzeczpospolitej przed reformacją.
Uczniowie próbują odpowiedzieć na pytania: dlaczego nowe prądy religijne znajdowały zwolenników? Jakie mogły być przyczyny decyzji o zmianie wyznania?
Uczniowie na podstawie tekstu z podręcznika odpowiadają:
Jakie było stanowisko Zygmunta Starego i Zygmunta Augusta w kwestii reformacji.
Praca w grupach dotycząca wyznań reformacyjnych na ziemiach polskich: Luteranizmu, Kalwinizmu, Arianizmu, Braci Czeskich.
Uczniowie odpowiadają dlaczego w Polsce nastąpiły represje wobec arian.
Nauczyciel objaśnia przyczyny i konsekwencje unii brzeskiej oraz omawia rolę jezuitów w kontrreformacji na ziemiach polskich.
Część podsumowująca
Uczniowie czytają tekst źródłowy dotyczący konfederacji warszawskiej i odpowiadają w jaki sposób rozwiązano kwestię swobody religijnej poddanych szlacheckich?
Ocenienie najaktywniejszych uczniów.