Scenariusz zajęcia: Trening autogenny J. H. Schultza w opracowaniu A. Polender

Cele ogólne:
- Wzmocnienie tego co zdrowe oraz złagodzenie lub usunięcie tego , co w organizmie chore ,
- Pogłębianie więzi emocjonalnej z prowadzącą .
- Cele szczegółowe ( dziecko ):
- Naśladuje ruchy wykonywane przez głównego bohatera bajki ,
- Osiąga stan zmniejszonego napięcia mięśniowego ,
- Potrafi skoncentrować uwagę na instrukcji słownej ,

Metody :
- Trening autogenny J . H . Schultza ;
- słowna .

Formy :

-zbiorowa

Środki wspomagające działanie :

- opowiadanie o małym misiu – Stymulacja psychoruchowego rozwoju dziecka pod red. Wł. i J.Pileckich ,
- utwór instrumentalny „TA ME MO SHUI”Z PŁYTY ”D. Dziamskiej: Muzyka do ćwiczeń . cz. I .


Przebieg :

Wprowadzenie :

Nauczycielka opowiada dzieciom , że wczoraj przechodziła obok innego przedszkola i usłyszała śpiew dzieci .Piosenkę tę zaśpiewa więc swoim dzieciom z przedszkola . Zadaniem dzieci będzie zapamiętanie nazwy zabawki o której ona odpowiada . Nauczycielka śpiewa piosenkę „Miś różowy”. Następnie po podaniu odpowiedzi przez dzieci na wcześniej postawione pyta-nie , zachęca je do wysłuchania opowiadania o pewnym pluszowym misiu .

Prowadząca trening prosi dzieci , aby położyły się na wznak na dywanie i aby zachowywały się tak jak bohater tej bajki .

Rozwinięcie :

Po tym wstępie nauczycielka przystępuje do czytania dzieciom bajeczki – instrukcji.

„ Mały , maleńki puszysty Miś , z miękkim noskiem , mieszkał z mamusią i z tatusiem , i jeszcze z braciszkiem w wielkim , ciemnym lesie . Wszyscy pracowali nad przygotowaniem domku na zimę i nad zgromadzeniem zapasów pod futerkiem zanim śnieg spadnie i wszystko przykryje . Dziś nasz mały miś strasznie się napracował . Ze zmęczenia aż go bolą nóżki i rączki . A tu mamusia jeszcze w lesie , więc nie może się jeszcze położyć i odpocząć , bo musi jeszcze pilnować swego młodszego brata . Robi się już ciemno , a mamusi jeszcze nie ma . Miś się niepokoi . Co się stało ?! Ale oto mamusia wraca ! Jak dobrze odpocząć . Miś układa się na posłaniu z pachnącego siana. Pod głowę kładzie poduszeczkę z miękkiego mchu . Teraz miś leży na posłaniu . Zamyka oczy . Rączki kładzie swobodnie i wygodnie , wzdłuż tułowia . Jak dobrze i spokojnie. Panuje cisza . Miś czuje , że jego rączka staje się coraz cięższa , jakby z kamienia . Miś nie może jej podnieść . Ręka jest taka ciężka , jakby w ziemię chciała się zapaść.
A teraz miś czuje , że jego nóżka stopniowo się zmienia w bryłę kamienia . Nóżka jest taka ciężka , że stopniowo wbija się w ziemię . I druga nóżka robi się taka ciężka , jakby była z kamienia . Druga nóżka jest już taka ciężka , że miś nie może jej unieść do góry .
Obie nóżki i rączki są ciężkie , bezwładne . Misiowi jest dobrze i przyjemnie . Miś jest spokojny , odpoczywa i głęboko oddycha . Ale oto miś spostrzega , że jego rączka jest taka ciepła , jakby na nią słoneczko padało i ogrzewało promieniami . Obie rączki są cieplutkie . Jest im przyjemnie i przysuwają się do nóżek . Najpierw jedna nóżka robi się ciepła , a teraz druga nóżka jest cieplutka . Miś jest rozleniwiony , nic mu się robić nie chce , jest mu dobrze , przyjemnie , spokojnie . O , żeby tak dłużej leżeć i słuchać tylko tej ciszy i wiatru , co szeleści listkami . Miś leży spokojnie , jest mu dobrze , rączki i nóżki są ciężkie i ciepłe . Jest dobrze , przyjemnie i spokojnie .”

Chwila przerwy . Minuta lub dłużej – do czasu jak nauczycielka zauważy, ruchy kończyn czy inne sygnały wychodzenia ze stanu odprężenia . Będzie to sygnałem do wyprowadzenia ze stanu relaksacji.

Zakończenie :

„ A teraz znowu trzeba stać się dzieckiem . Zginamy rączki i wyprostowujemy je –raz , dwa , trzy , głęboko oddychamy –raz , dwa , trzy . Teraz otwieramy oczka . I już każde z nas jest znowu dzieckiem . Miś został w lesie , ale my teraz tak jak miś czujemy się bardzo dobrze , jesteśmy wypoczęci i radośni .”