Potrafię mierzyć: krokami, stopa za stopą, dłonią. Wiem, czym dorośli mierzą długość. Próbuję mierzyć: linijką, miarka krawiecką i stolarską, a także taśmą mierniczą

Scenariusz zajęć dla dzieci 6 letnich

Cele zajęć:
1Kształtowanie rozumienia pomiaru długości:
odmierzanie krokami, stopa za stopą, dłonią i kredkami.
2.Stosowanie takiego pomiaru w sytuacjach życiowych.
3.Porównywanie długości: dłuższy, krótszy, tej samej długości.
4.Wykonywanie złożonych czynności w parach. Wzajemne wspieranie się i współdziałanie tak, aby osiągnąć cel.
5.Zapoznawanie dzieci z narzędziami pomiaru długości: miarka krawiecka i stolarska, taśma miernicza, linijka szkolna.
6.Posługiwanie się poznanymi narzędziami i osobiste doświadczenia w mierzeniu długości.

Cele operacyjne Dzieci:
-mierzyły długość sali krokami,
-mierzyły długość pomieszczeń stopa za stopą w parach,
-mierzyły dłonią i kredkami,
-poznały narzędzia pomiaru długości (miara krawiecka, stolarska, linijka),
-posługiwały się poznanymi narzędziami w praktyce.
Pomoce:
Do pierwszej części zajęć potrzebne są dwa arkusze do notowania wyników pomiarów. Na jednym nakleimy długość pomieszczeń, a na drugim długość mebli.
Dzieci muszą osobiście poznać narzędzia. Dlatego ma ich być tyle, ile dzieci. Będą pracować w zespołach i wymieniać się narzędziami. Dlatego trzeba przygotować tyle, ile jest dzieci w zespołach (np. czteroosobowych):taśm krawieckich, miarek stolarskich.

Przebieg zajęć
1.Przybliżanie dzieciom potrzeby mierzenia.
Dzieci siedzą na dywanie i rozmawiają z nauczycielką o wielkości różnych pomieszczeń w szkole. Spróbujemy zmierzyć naszą salę. Nauczycielka pyta: Wiemy, co mamy mierzyć, ale nie wiemy czym. Dzieci proponują różne rozwiązania. Nauczycielka podpowiada, żeby mierzyć krokami. Następnie pokazuje, jak się to robi: mierzy krokami długość sali, a dzieci liczą i ustalają, że np. jedenaście kroków – to długość sali.
Nauczycielka zwraca się do najmniejszego dziecka w grupie i prosi, aby zmierzyło salę tak, jak to zrobiła ona. Dziecko mierzy i okazuje się, że są różne pomiary:
-dorosłych kroków jest np. dziesięć,
-dziecięcych jest np. piętnaście.
Wszyscy zgodnie oświadczają, że tak być nie może. Pomiar długości musi być dokładny. Dzieci zauważają także, że przyczyną rozbieżności w pomiarach są różne długości kroków.
Nauczycielka proponuje mierzenie stopa za stopą. Pokazuje, jak się mierzy stopa za stopą. Potem wszystkie dzieci uczą się takiego sposobu mierzenia długości.

2.Mierzenie długości dywanu - stopa za stopą.
Nauczycielka organizuje mierzenie w taki sposób:
wyjaśnia dzieciom, że najlepiej będzie dokonać pomiaru w parach. Jedno dziecko będzie odmierzało długość stopa za stopą i głośno liczyło , drugie zapisze wynik,
-dzieci ustawiły się w pary i każda para otrzymała osobne zadanie – zmierzyć długość dywanu w sali, zmierzyć długość sali od okna do drzwi, zmierzyć szatnię itd.
-gdy para dzieci skończy mierzenie, podchodzi do nauczycielki i dzieci podają wyniki swoich pomiarów.

3.Mierzenie dłonią i kredkami.
Zmierzymy długość: parapetów, tablic, stolików, krzeseł itd.
Dzieci chcą jej pomóc, ale nie bardzo wiedzą, w jaki sposób. Mierzenie stopa za stopą nie
wchodzi w rachubę, bo trudno wejść na przykład na parapet. Nauczycielka wyjaśnia, że są jeszcze inne sposoby mierzenia. Można mierzyć dłonią i kredkami – pokazuje dzieciom, jak to się robi. Dzieci naśladują i uczą się takich sposobów mierzenia długości. Podobnie, jak w poprzedniej części scenariusz dzieci pracują w parach:
-każda para dostaje osobne zadanie – dzieci mają zmierzyć np. długość parapetu albo zmierzyć długość stolika, lub zmierzyć długość tablicy itd.,
-jedno dziecko mierzy, drugie liczy i zapisuje ile dłoni, ile kredek zużyły,
-po dokonaniu pomiaru każda para dzieci informuje i odczytuje co mierzyła i jaki jest wynik pomiaru,
-wyniki pomiaru są naklejane na arkuszu papieru i przedstawiają się np. tak:
- biurko: 8 dłoni, 9 kredek,
- parapet: 10dłonie, 9 kredek,
- tablica:12 dłonie, 7 kredek.
Plansze z naklejonymi pomiarami nauczycielka umieszcza na ścianie tak, aby wszyscy je widzieli.
4.Poznawanie narzędzi pomiaru długości.
Dzieci siedzą na dywanie twarzą do nauczycielki, która położyła przed sobą narzędzia
pomiaru i powiedziała: Tym (gest) dorośli mierzą długość. To jest miarka krawiecka (pokaz)To miarka stolarska (pokaz).To zwykła linijka (pokaz),a to taśma miernicza (pokaz)Wstańcie, podejdźcie do stolika i obejrzyjcie zgromadzone narzędzia. Przyjrzyjcie się im dokładnie. Jak myślicie co maja wspólnego.
Dzieci wykonują polecenia i wyjaśniają, że na każdym narzędziu do mierzenia są cyfry i kreski. Nauczycielka wyjaśnia, że tak są oznaczone centymetry: Ludzie się umówili, że odtąd – dotąd– to jeden centymetr. Centymetry są zwykle numerowane. Odtąd – dotąd jest jeden metr. Jeden metr ma sto centymetrów.
Następnie nauczycielka pokazuje i wyjaśnia: To jest miarka stolarska. Ona służy do mierzenia mebli, desek, wszystkiego, co długie i sztywne. Do mierzenia przedmiotów okrągłych lepiej stosować miarkę krawiecką, miękką. Następnie pokazuje, jak się mierzy miarką krawiecką.
5.Osobiste doświadczenia w mierzeniu długości i posługiwaniu się poznanymi narzędziami.
Nauczycielka zwraca się do dzieci:
-Możemy zacząć mierzyć . Każdy wybierze sobie narzędzia ze stolika i zabierze się do
mierzenia
-Podejdą do mnie dzieci z miarkami krawieckimi.Zmierzcie obwód pasa, obwód ręki, obwód uda.
-Podejdą do mnie dzieci z miarkami stolarskimi.Proszę zmierzyć długość parapetu i wysokość szafki, długość szuflady.
Po kilku minutach dzieci zamieniają się narzędziami, a nauczycielka ponownie wyjaśnia: co, czym się mierzy. W ten sposób wszystkie dzieci mają okazję do poznania narzędzi pomiaru długości.