Sprawozdanie z realizacji planu rozwoju zawodowego na stopień nauczyciela mianowanego

Katarzyna Szmańda Wroniawy, 03 czerwca 2005 r.
nauczyciel kontraktowy
Dom Wczasów Dziecięcych
ul. Wolsztyńska 13 Wroniawy


SPRAWOZDANIE Z REALIZACJI PLANU ROZWOJU ZAWODOWEGO

Od 1 września 2001 roku pracuję nieprzerwanie w Domu Wczasów Dziecięcych we Wroniawach na stanowisku nauczyciela-wychowawcy. W pierwszym roku pracowałam w wymiarze ½ etatu, a od 1 września 2002 roku w pełnym wymiarze godzin.
Dom Wczasów Dziecięcych jest placówką opiekuńczo-wychowawczą, przeznaczoną do okresowego pobytu dzieci i młodzieży fizycznie słabych, wymagających poprawy stanu zdrowia, z rodzin wychowawczo zaniedbanych, z terenów zagrożonych ekologicznie. Promuje zdrowie i zajęcia rekreacyjne w powiązaniu z otaczającym środowiskiem przyrodniczym.
Placówka nastawiona jest na kompensowanie braków codziennego życia dziecka. Jej zadaniem jest zapewnienie swoim wychowankom warunków bytowych i klimatycznych sprzyjających poprawie stanu zdrowia i regeneracji sił. Zapewnia troskliwą opiekę wychowawczą i medyczną, naukę według programu nauczania odpowiedniej klasy i szkoły oraz racjonalną organizację zajęć pozalekcyjnych i wypoczynku.
Korzyści, jakie niesie za sobą pobyt dzieci w naszym domu, to m.in. poprawa stanu zdrowia i samopoczucia, wdrożenie do przestrzegania zasad higieny osobistej i otoczenia, umiejętność współpracy w grupie rówieśniczej, wiedza z zakresu ochrony zdrowia, większa samodzielność oraz sprawność fizyczna. Program pracy z grupą uwzględnia indywidualne potrzeby i zainteresowania każdego dziecka.
Powyższe wytyczne zostały zawarte w Statucie Domu Wczasów Dziecięcych we Wroniawach.

W oparciu o cele edukacyjne i ideę promowania zdrowia rozumiana jako proces i program planowanych działań na rzecz wzmacniania i korekcji rozwoju osobowości jednostki w aspekcie fizycznym, psychicznym i społecznym konstruowałam mój plan rozwoju zawodowego na stopień nauczyciela mianowanego.
Opracowałam go na okres stażu trwający 2 lata 9 miesięcy tj. od 1 września 2002 r. do 31 maja 2005 r. Najważniejszymi kierunkami mojej aktywności były cztery obszary działalności: organizacyjny, osobisty, dydaktyczny i opiekuńczo-wychowawczy.
Przed opracowaniem planu dokonałam ewaluacji efektów mojej dotychczasowej pracy. W wyniku określenia moich mocnych i słabych stron w pracy zawodowej konstrukcję planu oparłam na powinnościach i wymaganiach zawartych w & 4 ust 1,2 Rozporządzenia MEN z dnia 3 sierpnia 2000 roku w sprawie uzyskania stopni awansu zawodowego przez nauczycieli, przyjmując następujące założenia:
1. Powinności przypisane na okres stażu posłużyły mi do określenia celów, które powinnam osiągnąć.
2. Wymagania egzaminacyjne w połączeniu z potrzebami Domu, w którym odbywam staż oraz potrzebami zajmowanego przeze mnie stanowiska, stały się źródłem określenia zadań przyjętych do realizacji.
Treści zawarte w opracowywanym planie rozwoju konsultowałam z opiekunem stażu, co pozwoliło mi wzbogacić go o elementy wynikające z długofalowych założeń placówki.
Na podstawie sporządzanego obecnie sprawozdania mogę stwierdzić, że założone cele osiągnęłam.
Wykonanie zadań przewidzianych w moim planie rozwoju zawodowego ilustruje poniższe sprawozdanie.

Realizacja sfery organizacyjnej

Rozpoczynając staż byłam świadoma tego, że pracę moją reguluje wiele przepisów prawa oświatowego. Dlatego też pierwszym szczeblem na drodze mojego awansu było zapoznanie się z procedurą awansu zawodowego i dokumentacją pracy oraz ze znowelizowanymi rozporządzeniami.
Zadanie to realizowałam poprzez samodzielne studiowanie przepisów prawa oświatowego dotyczącego awansu zawodowego nauczyciela:
1. Karta Nauczyciela – ustawa z dnia 26 stycznia 1982 roku z późniejszymi zmianami (Dz.U. Z 1997 r. Nr 56, poz. 357, z 1998 r. Nr 106, poz. 668 i Nr 162, poz. 1118, z 2000 r. Nr 12, poz.136, Nr 19, poz. 239, Nr 22, poz. 291 i Nr 122, poz. 1323, z 2001 r. Nr 111, poz. 1194, Nr 128, poz. 1404 i Nr 144, poz. 1615 oraz z 2002 r. Nr 4, poz. 32)
2. Rozporządzenie MENiS z dnia 29 maja 2002 roku zmieniające rozporządzenie w sprawie uzyskiwania stopni awansu zawodowego przez nauczycieli (Dz.U. Nr 82 poz. 744)
3. Rozporządzenie MENiS z dnia 15 lipca 2004 roku (Dz.U. Nr 179 poz. 1845)
4. www.literka.pl
Korzystałam z czasopism pedagogicznych i publikacji internetowych.
Uczestniczyłam w kursie na temat: “Poznawanie przepisów dotyczących systemu oświaty oraz realizacji innych wymagań egzaminacyjnych dla nauczyciela mianowanego”.
Wnikliwie poznałam treść wewnętrznych dokumentów prawnych obowiązujących w Domu Wczasów Dziecięcych we Wroniawach:
- Statut DWD,
- Plany pracy dydaktyczno-opiekuńczo-wychowawczej DWD,
- Regulamin pracy Rady Pedagogicznej DWD,
- Regulamin uczestnika wczasów we Wroniawach,
- Zakres czynności i obowiązków nauczyciela-wychowawcy DWD,
- Przepisy bhp oraz ppoż.
Nawiązałam również współpracę z opiekunem stażu mgr Grzegorzem Ptakiem, z którym zawarłam kontrakt /załącznik nr 1/ i ustaliliśmy harmonogram współpracy i obserwacji zajęć. Wnioski i spostrzeżenia pohospitacyjne pozwoliły mi na wzbogacanie własnego warsztatu pracy, podobnie jak gromadzone przez cały czas trwania stażu konspekty ciekawie prowadzonych zajęć czy pomoce dydaktyczne. Rozmowy pohospitacyjne pozwoliły mi na refleksję i ocenę własnej pracy. Stały się drogowskazami, które nauczyły mnie, jak radzić sobie z uczniem trudnym, jak motywować i zachęcać wychowanków do pracy i aktywnego udziału w proponowanych zajęciach lekcyjnych i pozalekcyjnych.
Uczestniczyłam w posiedzeniach Rady Pedagogicznej, przedkładając na każdej własne sprawozdanie z działalności dydaktyczno-opiekuńczo-wychowawczej w kolejnych miesiącach pracy /załącznik nr 2 - przykładowe sprawozdania/. Wspólnie z innymi wychowawcami opracowywałam też plany pracy. Posiedzenia RP były okazją do przedstawienia na forum własnych opinii i dzielenia się spostrzeżeniami z innymi wychowawcami. Zawsze uważnie słuchałam wypowiedzi kolegów i koleżanek, czerpałam z ich bagażu doświadczeń zawodowych, a także korzystałam z rad i wskazówek do dalszej pracy wychowawczej. Jednocześnie starałam się wychodzić z własną inicjatywą, przedkładać własne, ciekawe pomysły tematów zajęć, nowe metody w pracy z dzieckiem i pomysły udoskonalania organizacji pracy.
Dzieliłam się z innymi nauczycielami wiedzą zdobytą na kursach udoskonalających i podczas studiów podyplomowych z Socjoterapii.
W ramach funkcji dodatkowej prowadziłam kronikę DWD, dokumentując życie placówki i wszystkie ważne wydarzenia, jakie się z tym wiążą (uroczystości m.in. z okazji Dnia Edukacji Narodowej, Spotkania Opłatkowe dla pracowników DWD, bale sylwestrowe, zielone szkoły, zimowiska i kolonie organizowane w ciągu całego roku szkolnego).
W swojej pracy uwzględniałam również problematykę środowiska lokalnego, a w tym współczesne problemy społeczne i cywilizacyjne. W tym celu, za zgodą Dyrektora DWD mgr inż. Sławomira Stephana, razem z kol. Dorotą Florek, nauczycielem-wychowawcą w DWD, od września 2002 roku prowadzimy zajęcia psychoedukacyjne dla chętnych dzieci z miejscowej szkoły podstawowej /załącznik nr 3/. Podczas kolejnych spotkań realizowałyśmy założone zamierzenia dydaktyczno-opiekuńczo-wychowawcze:
1. Wzajemne poznanie się – integracja grupy, stworzenie atmosfery bezpieczeństwa i wzajemnego zaufania, przełamanie onieśmielenia.
2. Stymulowanie poczucia odpowiedzialności za bezpieczeństwo własne i innych.
3. Promocja zdrowia.
4. Profilaktyka wychowawcza.
5. Edukacja czytelnicza i medialna.
6. Rozwijanie posiadanych i budzenie nowych zainteresowań.
7. Kształcenie umiejętności kulturalnego zachowania się w różnych sytuacjach.
8. Poznanie specyfiki pracy mundurowych grup zawodowych.
9. Wychowanie patriotyczne i kultywowanie tradycji.
Celem zajęć było aktywne rozwijanie wszystkich sfer osobowości wychowanków, kształcenie umiejętności radzenia sobie w sytuacjach trudnych i wspomaganie rozwoju psychicznego i emocjonalnego dzieci.
Zajęcia miały charakter dobrowolny. Wymagałyśmy jedynie pisemnej zgody rodziców na udział dziecka w tych zajęciach. Spotkania odbywały się w budynku DWD, raz w tygodniu i trwały 2 godziny zegarowe. Utworzenie takiej świetlicy uznałyśmy za potrzebne, tym bardziej, że we Wroniawach nie ma żadnego klubu ani świetlicy, gdzie dzieci mogłyby się spotkać i spędzać wspólnie czas. Fakt, iż zainteresowanie ze strony uczniów jest duże i zajęcia prowadzimy nadal, jest tego dowodem.
Przez cały czas trwania stażu systematycznie dokumentowałam realizację zadań zawartych w moim planie rozwoju zawodowego. Na bieżąco pisałam i gromadziłam konspekty przeprowadzanych zajęć, pomoce dydaktyczne, zdjęcia, ankiety, prace dzieci i zaświadczenia. Prowadziłam również dzienniczek literatury przydatnej w mojej pracy z zakresu pedagogiki, psychologii, socjoterapii i promocji zdrowia.

Realizacja sfery osobistej

Pierwszym i podstawowym krokiem w realizacji założeń sfery osobistej była ocena własnych umiejętności pedagogicznych. Mam świadomość posiadanych kwalifikacji zawodowych i każdego dnia staram się je wykorzystywać stosując wachlarz różnych tematów, metod i form pracy z dziećmi.
W lutym 2002 roku ukończyłam Uniwersytet Zielonogórski i uzyskałam tytuł magistra pedagogiki opiekuńczej ze specjalnością: Resocjalizacja niedostosowanych społecznie.
Swoją wiedzę i umiejętności poszerzałam uczestnicząc aktywnie w różnych formach doskonalenia zawodowego.
Ukończyłam kurs na temat: “Poznawanie przepisów dotyczących systemu oświaty oraz realizacji innych wymagań egzaminacyjnych dla nauczyciela mianowanego” zorganizowany przez Placówkę Doskonalenia Nauczycieli – Zakład Rozwoju Oświaty w Wolsztynie /załącznik nr 4/. Celem kursu było zapoznanie się z przepisami prawa oświatowego.
Ukończyłam: “Kurs instruktażowy dla kierowników placówek wypoczynku dzieci i młodzieży” /załącznik nr 5/ oraz “Kurs instruktażowy na kierowników wycieczek szkolnych” /załącznik nr 6/ zorganizowane przez Ośrodek Doskonalenia Nauczycieli Uni-Terra w Poznaniu.
Ukończyłam kurs: “Pierwsza pomoc zgodnie ze standardami ILCOR” zorganizowany przez Ośrodek Doskonalenia Nauczycieli w Zielonej Górze /załącznik nr 7/. Celem kursu było zapoznanie z podstawowymi kanonami udzielania pierwszej pomocy w sytuacji zagrożenia życia i przygotowanie do realizacji ścieżek edukacyjnych z obszaru ratownictwa i pierwszej pomocy.
17 kwietnia 2004 roku brałam udział w konferencji zorganizowanej w Domu Dziecka w Gościeszynie na temat zagrożenia narkotykami: “Luźny przez chwilę. Konsekwencje na całe życie” - prowadzonej przez oficera z USA L. Murhy'ego.
Ściśle współpracowałam z Powiatową Komendą Policji w Wolsztynie /załącznik nr 8/. Zapraszałam funkcjonariuszy na spotkania z dziećmi i młodzieżą, na których przeprowadzano pogadanki dotyczące przepisów ruchu drogowego i problemu uzależnień.
W październiku 2003 roku rozpoczęłam studia podyplomowe “Socjoterapia” w Dolnośląskiej Szkole Wyższej Edukacji we Wrocławiu /załącznik nr 9/. Studia te umożliwiły mi pogłębienie i uzupełnienie wiedzy z zakresu: diagnozy i terapii zaburzeń zachowania i zaburzeń emocjonalnych, potrzeb rozwojowych, profilaktyki uzależnień, dynamiki małych grup oraz zdobycie umiejętności nawiązywania kontaktów i więzi interpersonalnych, prowadzenia dziecięcych i młodzieżowych grup socjoterapeutycznych. W chwili obecnej piszę pracę dyplomową na temat: “ Efektywność programu psychoedukacyjnego <Zdrowym być, to zdrowo żyć – Ze zdrowiem na ty> w promowaniu zdrowia w środowisku małej wsi”.
W trakcie odbywania stażu prowadziłam dziennik lektur z zakresu pedagogiki, psychologii, socjoterapii, promocji zdrowia i metodyki pracy, które były niezbędne w mojej pracy /załącznik nr 10/. Dzięki wielu pozycjom mogłam wzbogacić swój warsztat pracy o nową tematykę zajęć, nowe metody i formy pracy. Nie sposób wymienić tutaj całej przydatnej literatury ale były to przede wszystkim:
1. G. Gajewska, A. Doliński: Warsztat pracy pedagoga.
2. D. Klus-Stańska, M. Nowicka: Bezpieczeństwo dzieci. Scenariusze zajęć dla rodziców i nauczycieli.
3. Red. K. Sawicka: Socjoterapia.
4. A. Markiewicz: Środki odurzające a młodzież.
5. D. Goleman: Inteligencja emocjonalna.
6. H. Hamer: Klucz do efektywności nauczania – poradnik dla nauczycieli.
7. B. Kowalczyk, P. Jordan: Budowanie zespołu.
8. W. Eichelberger: Jak wychować szczęśliwe dzieci.
W czasie trwania stażu dzieliłam się wiedzą zdobytą podczas kursów, szkoleń i studiów z innymi nauczycielami pracującymi w DWD. Współpraca i wymiana doświadczeń służyć miała przede wszystkim przebywającym u nas dzieciom. Dlatego też wiele zajęć prowadziłam wspólnie z innymi wychowawcami, wychodziłam z inicjatywą nowych propozycji zabaw i tematów zajęć dydaktycznych.

Realizacja sfery dydaktycznej

W trakcie odbywania stażu obserwowałam sposób prowadzenia i tematykę zajęć przeprowadzanych przez mojego opiekuna stażu i innych nauczycieli pracujących w DWD. Byłam uważnym obserwatorem, wyciągałam wnioski z obserwacji i uczyłam się nowych umiejętności od kolegów i koleżanek z pracy. Szczególnie interesowały mnie stosowane przez nich metody pracy i sposoby radzenia sobie w sytuacjach trudnych i konfliktowych. Czerpałam z ich wiedzy i umiejętności pedagogicznych, a zdobyte doświadczenie wykorzystywałam we własnej pracy z dziećmi.
W realizacji planu rozwoju zawodowego niezbędna też była hospitacja moich zajęć prowadzonych w obecności opiekuna stażu. Kilkakrotnie konsultowałam z opiekunem tematykę zajęć, sposób ich przeprowadzenia i dobór właściwych pomocy dydaktycznych. Opiekun udzielał mi cennych wskazówek i wspólnie analizowaliśmy mocne i słabe strony mojej pracy. Obecność opiekuna mobilizowała mnie do aktywności poznawczej i ciągłego poszukiwania nowych tematów, atrakcyjnych dla wychowanków /załącznik nr 11/.
Na bieżąco obserwowałam i analizowałam możliwości poznawcze wychowanków. Przygotowując się każdorazowo do zajęć brałam pod uwagę możliwości poznawcze dzieci i ich zainteresowania. Zajęcia dydaktyczne były w większości kontynuacją programów nauczania ze szkół macierzystych przebywających u nas uczniów. Stworzyłam własny warsztat pracy, w którym nacisk położyłam na problematykę promocji zdrowia psychicznego i fizycznego, agresji i przemocy w szkole, bezpieczeństwa podczas zabaw i uzależnień od środków odurzających. Powyższa tematyka wydawała mi się szczególnie ważna, tym bardziej, że dotyczyła interesującego mnie bloku tematycznego. Starannie i rzetelnie przygotowywałam się do zajęć, zarówno w aspekcie organizacyjnym, jak i metodycznym. Stosowałam możliwie dużą ilość pomocy naukowych dostępnych w placówce, jak również własnych.
Współorganizowałam wiele imprez masowych organizowanych dla wszystkich dzieci. Były to przede wszystkim konkursy wiedzowe i sprawnościowe, turnieje i gry zespołowe, gry terenowe, festiwale piosenki, wieczory humoru i satyry i inne okolicznościowe. Zachęcałam dzieci do aktywnego uczestniczenia w tych propozycjach programowych, a najlepszych i najbardziej aktywnych nagradzałam pamiątkowymi dyplomami.
W swojej codziennej pracy wykorzystywałam technologię komputerową. Dzięki znajomości zastosowania komputera i internetu mogłam tworzyć i opracowywać scenariusze zajęć i pomoce dydaktyczne. Udostępniałam również dzieciom pracownię komputerową do pracy w zakresie zajęć przedmiotowych, np. ćwiczenia ortograficzne i matematyczne. Korzystałam z edukacyjnych programów komputerowych: Matematyczne przygody 5-10 lat, Bolek i Lolek na tropie zaginionej księgi Ortografii, Gry edukacyjne (łamigłówki, zgadywanki, język angielski, matematyka i geografia).
Każdy dzień pracy był dla mnie okazją do doskonalenia własnego warsztatu i metod pracy pedagogicznej. Aktywnie uczestniczyłam w różnych formach doskonalenia adekwatnych do potrzeb nauczyciela-wychowawcy w DWD. Wiedzę i doświadczenie, którą zdobyłam dzięki temu wykorzystywałam dla uzyskania większej efektywności w nauczaniu i wychowaniu. Dzięki lekturze ciekawych pozycji mojej biblioteki poznałam nowe formy i metody w pracy z dziećmi i młodzieżą a także rozwijałam własne umiejętności interpersonalne.

Realizacja sfery opiekuńczo-wychowawczej

Pierwszym zadaniem w sferze opiekuńczo-wychowawczej mojego planu rozwoju zawodowego było aktywne uczestniczenie w tworzeniu programu wychowawczego placówki. Wywiązywałam się z tego zadania ściśle współpracując z innymi nauczycielami w tworzeniu takiego programu na każdy kolejny rok szkolny.
Przez cały okres trwania stażu pogłębiałam wiedzę i umiejętności w zakresie zaspokajania potrzeb wychowawczych uczniów. Wiedzę czerpałam przede wszystkim z literatury fachowej i codziennych doświadczeń w pracy z dziećmi i młodzieżą. Jako wychowawca grupy odpowiadałam za bezpieczeństwo wychowanków, dbałam o ich zdrowie, higienę i zapewniałam ciągłą opiekę. W czasie dyżurów organizowałam i prowadziłam pracę wychowawczą w grupie. Podejmowałam tematy, które miały na celu integrację grupy, stworzenie życzliwej i rodzinnej atmosfery.
Realizowałam zadania zapobiegawczo-profilaktyczne ujęte w programie: “Baw się bezpiecznie”, “Bezpieczna droga”, “Powiedz NIE obcemu”, “Bądź sobą”. Treść i formę zajęć dostosowywałam do wieku i możliwości poznawczych dzieci. Systematycznie opracowywałam scenariusze zajęć i pomoce dydaktyczne przydatne w czasie lekcji. Efektem pracy były też często rysunki dzieci, wypowiedzi pisemne i wypełnione karty pracy, które traktowałam jako informację zwrotną. Pracując z młodszymi dziećmi stosowałam zabawowe metody pracy. Wykorzystywałam karty pracy, krzyżówki, rebusy, kolorowanki, zwiększając w ten sposób aktywność dzieci i pobudzając ich wyobraźnię.
Celem programu “Baw się bezpiecznie” było zachęcenie dzieci do rozważań na temat bezpiecznych i niebezpiecznych miejsc i sposobów zabawy, uwrażliwienie ich na możliwość pojawienia się zagrożeń w czasie zabawy i stymulowanie poczucia odpowiedzialności za bezpieczeństwo innych /załącznik nr 12/.
Celem programu “Bezpieczna droga” było wdrażanie uczniów do prawidłowych nawyków związanych z ruchem na drogach i umiejętnością zachowania bezpieczeństwa. Część projektów tego programu stanowiły historyjki obrazujące możliwe zagrożenia. Podstawową formą pracy była dyskusja, a jej celem uwrażliwienie dzieci na mogące zaistnieć skutki różnych niebezpiecznych sytuacji, pobudzenie ich wyobraźni i zdolności do logicznego rozumowania. /załącznik nr 13/
Celem programu “Powiedz NIE obcemu” było wyposażenie uczniów w świadomość, że niektórzy ludzie nie zasługują na zaufanie, wytworzenie w dzieciach obrazu sytuacji, które mogą być dla nich zagrażające i ukształtowanie nawyku stanowczego odpowiadania “nie” w sytuacjach budzących w dziecku niepokój. Nie chodziło tutaj o zachwianie poczuciem bezpieczeństwa dziecka, ale o zrozumienie, że pewne z pozoru niewinne sytuacje wymagają od niego stanowczych zachowań lub ucieczki. /załącznik nr 14/
Zagadnienia z profilaktyki uzależnień realizowałam w programie “Bądź sobą”. Podstawowym celem zajęć było stworzenie atmosfery sprzyjającej rozważaniom na temat uzależnień oraz kreowanie właściwego stosunku do używek. Ponadto uświadamiałam uczniom najczęstsze motywy uzależniania się i późniejsze skutki. Utrudnieniem w kształtowaniu odpowiednich postaw wobec używek są powszechne w środowiskach rodzinnych uczniów tradycje palenia papierosów, picia alkoholu przy różnych okazjach i zażywania leków nawet przy drobnych dolegliwościach. Dzieci zapoznawały się z mechanizmami działania i manipulowania osób rozprowadzających narkotyki w szkołach czy na osiedlach. Przez odważne “mówię NIE” dawały wyraz własnej świadomości w kwestii szkodliwości stosowania używek. /załącznik nr 15/
Realizowałam cykl zajęć dotyczących agresji i przemocy. Moim celem było poznanie opinii dzieci i młodzieży na temat narastającej fali agresji, sposobów jej zapobiegania, ale i skutków osobistych i społecznych. Starałam się stworzyć pozytywną i życzliwą atmosferę podczas zajęć i zachęcać do wypowiedzi i wyrażania własnych opinii. /załącznik nr 16/
Kolejnym zadaniem jakie realizowałam przez okres stażu było wdrażanie edukacji regionalnej. Brałam udział w krajoznawczych wycieczkach autokarowych, zarówno jako kierownik wycieczki, jak i opiekun grupy. Celem było poznanie historii i tradycji regionu i całego kraju, promowanie gminy i powiatu Wolsztyn, a także kształtowanie postaw obywatelskich i patriotycznych. Najczęściej odwiedzanymi miejscami były: Wielkopolskie Muzeum Pożarnictwa w Rakoniewicach, Skansen Budownictwa Ludowego Zachodniej Wielkopolski i Parowozownia w Wolsztynie, Zamek w Kórniku i Muzeum A. Fiedlera w Puszczykowie. Kilkakrotnie byłam z dziećmi na pływalni “Akwawit” w Lesznie, w stadninie “Stara Stajnia” w Wieleniu i w gospodarstwie agroturystycznym “Chata u Kowola” w Kluczewie. /załącznik nr 17/ Wychowankowie mieli możliwość zapoznania się z najbliższą okolicą podczas tzw. zwiadu po Wroniawach i wycieczek rowerowych po najbliższej okolicy.
Realizowałam program edukacji pro zdrowotnej. Wprowadzałam dzieci w zagadnienia dotyczące postrzegania swojego ciała i zdrowia jako wartości. Myślę, że tylko wtedy, gdy świadomość biologiczna i zdrowotna dziecka zostanie pogłębiona, możemy liczyć na to, że będzie ono wykorzystywać wiedzę i wyobraźnię do ochrony swojego zdrowia i życia. Założone cele promocji zdrowia realizowałam poprzez pogadanki i zajęcia na temat: higiena osobista i otoczenia, żywność i żywienie, aktywność fizyczna, czas wolny i aktywny wypoczynek, edukacja do życia w rodzinie. Moim celem było kształtowanie u dzieci świadomego stosunku do własnego organizmu i postaw dbałości o własny organizm, a także poszerzenie wiedzy na temat zdrowotności. Realizowałam temat czystości osobistej i dbałości o nasze otoczenie w blokach tematycznych: “Rośnij zdrowo. Jestem czysty”, “Czysto wokół mnie”, “Zaproszenie do Krainy Czystości”, “Zdrowie w kształcie piramidy”, “Co zagraża nam i przyrodzie”. /załącznik nr 18/ Ideę promocji zdrowia realizowałam w oparciu o strategię uwzględniającą sferę emocjonalno-wolicjonalną dziecka, jako człowieka z chęcią bycia aktywnym, wysłuchanym, twórczym i autonomicznym w decyzjach.
Mówiąc o promocji zdrowia nie można pominąć czynnego wypoczynku. W naszym Domu dużą wagę przywiązuje się do aktywnego spędzania czasu, aktywności fizycznej i dbałości i kondycję zdrowotną. Wspólnie z wychowawcami umożliwiałam wychowankom aktywny wypoczynek i rozwijanie jego nowych form. Każdego dnia zapewnialiśmy dzieciom ruch na świeżym powietrzu. Rozgrywaliśmy turnieje sportowe (piłka nożna, koszykówka, ringo, siatkówka, dwa ognie), gry terenowe (podchody i szukanie skarbu) i inne konkurencje indywidualne (mini maraton, karta sportowca). Zapewniałam dzieciom zabawę przy wykorzystaniu sprzętu sportowego dostępnego w placówce. Dzieci chętnie uczestniczyły w zajęciach sportowych, wykazywały dużą inicjatywę i aktywność.
Każdy człowiek jest istotą społeczną i dlatego w dzieciach należy od najmłodszych lat kształtować pożądane postawy społeczne. Myślę, że w dzieciach należy rozwijać formy samorządności i powierzać im określone zadania i obowiązki. Wtedy czują się potrzebne i akceptowane. Tak jest w naszym Domu, w którym dzieci uczą się samodzielności, tolerancji i akceptacji dla drugiego człowieka.
Ważnym elementem kształtowania osobowości dziecka było uczenie szacunku dla odrębności i integracja z dziećmi “sprawnymi inaczej” i chorymi. Starałam się uwrażliwiać dzieci na potrzeby innych osób i uczyć je norm współżycia, zasad kulturalnego zachowania się i przewidywania konsekwencji własnego postępowania.
Miałam okazję pracować z grupą dzieci niedosłyszących. Było to dla mnie zupełnie nowe doświadczenie. Bałam się trudności wychowawczych i braku możliwości porozumienia z powodu ich niepełnosprawności, ale niepotrzebnie. Dzieci przejawiały aktywność we wszystkich formach i rodzajach zajęć, poczynając od zajęć lekcyjnych, przez sportowe i rytmiczno-muzyczne. Dużą radość sprawiła mi integracja dzieci zdrowych z niedosłyszącymi i ich wspólna praca i zabawa, w tym nauka języka migowego.
Zawód nauczyciela wymaga ciągłego uczenia się, doskonalenia warsztatu i metod pracy. W czasie odbywania stażu na stopień nauczyciela mianowanego pogłębiłam swoją wiedzę z zakresu działalności placówki, zdobyłam nowe doświadczenia oraz korzystałam z uwag dyrektora, opiekuna stażu i innych nauczycieli. Poprzez własny rozwój mogłam kształtować właściwą postawę u wychowanków, przekazywać im wiedzę i umiejętności. Zdaję sobie sprawę z własnych niedoskonałości i popełnionych błędów. Umiem wyciągać wnioski i uczę się nie popełniać tych samych błędów i być konsekwentną w swojej działalności opiekuńczo-wychowawczej.
Cieszę się z przyznanej mi dwukrotnie Nagrody Dyrektora “za bardzo dobre wyniki w pracy dydaktyczno-opiekuńczej, wzorową postawę etyczną i zawodową oraz wzbogacanie warsztatu pracy jak i osiągnięć na rzecz DWD”. /załącznik nr 19/
Cieszy mnie pozytywna atmosfera i przyjazne stosunki z innymi wychowawcami. Umiejętność współpracy korzystnie wpływa na całokształt naszej działalności.

Zadania przewidziane w planie rozwoju zawodowego zrealizowałam w pełnym zakresie.