Edukacja muzyczna - analiza problemu edukacyjnego

Analiza problemu edukacyjnego (edukacja muzyczna)

Praca z uczniem zdolnym niewierzącym we własne możliwości jest niezwykle trudna. Trzeba bardzo uważać, aby nie zepsuć młodego człowieka , jego wątłej psychiki podatnej na wpływy środowiska, opinie rodziców, kolegów i wreszcie co najistotniejsze swego belfra.
Z tym problemem styka się każdy początkujący muzyk i jego nauczyciel. Jest istotny ponieważ dotyczy zarówno samego ucznia i zajmującego się nim w procesie edukacji - nauczyciela. Od kompetencji i dobrych chęci zarówno profesora, jak i młodego adepta sztuki oraz jego rodziców zależy, jak ten problem zostanie rozwiązany. Poprzez współpracę wszystkich wyżej wymienionych stron uczeń ma szanse rozwijać się muzycznie i emocjonalnie, może wzrastać pokonując własne słabości, a poprzez to stać się dobrym człowiekiem i muzykiem.

Plan działania:
1. Konwersacje z uczniem:
a)w trakcie lekcji dotycząca spraw muzycznych, zainteresowań, wpływów muzycznych itp.;
b) w czasie wolnym od gry na instrumencie, podczas przerw na temat pasji, zainteresowań, czytanych bądź nie książek, filmów, gier komputerowych, bohaterów filmowych i książkowych itp.
2. Rozmowy z rodzicami bądź opiekunami dziecka:
a)dotycząca spostrzeżeń na temat wychowanka, problemów emocjonalnych, radości i obaw dziecka;
b) odnosząca się do wiedzy na temat tego, jak dziecko znosi porażki oraz jak przyjmuje sukcesy.
3. Wywiady środowiskowe przeprowadzone w szkole muzycznej z wychowawcą i pedagogiem szkolnym dotyczące sprawowania się ucznia, jego sukcesów, porażek, zdolności do nauczania innych przedmiotów, zamiłowań pozamuzycznych itp.
4. Zapoznanie się z dokumentacją z poradni psychologicznej bądź innej placówki edukacyjno-wychowawczej (jeśli jest to konieczne).
5. Ustawiczne obserwowanie ucznia w trakcie zajęć:
a) reakcji dotyczących zarówno nagany, jak i pochwały, które zostały wypowiedziane na zajęciach przez nauczyciela;
b) kontrolowanie wyników edukacyjnych poprzez organizowanie audycji, przesłuchań, egzaminów;
c) zwracanie uwagi na reakcje ucznia w sytuacjach stresogennych (próby pokonywania słabości przez ucznia).
W tym miejscu należy eliminować niedociągłości muzyczne i wyzwalać pozytywne emocje w uczniu, zachęcać go do pracy nad sobą i instrumentem.

Opis
Konwersacje z uczniem mają na celu lepsze poznanie go, dają one cenne wskazówki nauczycielowi, bowiem poprzez nie dowiaduje się on o przyczynie podjęcia trudu gry na instrumencie, pasjach młodego człowieka. Konwersacje powodują też zbliżenie ucznia i nauczyciela, luźne rozmowy sprawiają, że dziecko przestaje się bać swego belfra, czuje do niego respekt, wciąż darzy go poważaniem i estymą, ale przestaje być on dla ucznia kimś dalekim, obcym, nieprzystępnym. Dodatkowo uczeń nabiera zaufania do swego wykładowcy, wierzy jego słowom, zapewnieniom o swojej wiedzy lub jej braku. Taka niewidzialna więź między nimi daje pewność uczniowi, że nawet
w chwili porażki nie zostanie potępiony przez nauczyciela, ale poprzez dobre słowo będzie potrafił podnieść się po nieudanym występie.
Rozmowy z rodzicami dają nauczycielowi wgląd w życie prywatne ucznia, dzięki nim dowiaduje się on o tym, jak uczeń zachowuje się w domu w stosunku do instrumentu, ile i jak ćwiczy, na ile przykłada się do prac domowych. Poprzez kontakt z rodzicami ma wgląd w to, jak podopieczny odnosi się do koncertów, audycji, co czuje podczas nich, jak je przeżywa, jak się zachowuje w tym najbliższym mu kręgu. Dzięki tym konwersacjom uczeń jest doglądany z dwu stron, ma opiekę nie tylko szkolną, ale przede wszystkim rodzicielską. Współpraca rodzica z nauczycielem owocuje na dalszych polach edukacji.
Ważne jest to, by nauczyciel stykający się po raz pierwszy z uczniem miał świadomość problemów, z jakimi zmaga się młody człowiek. Wiedzy na ten temat mogą dostarczyć :wychowawca i pedagog szkolny. Dzięki temu nauczyciel instrumentu widzi ucznia z innej perspektywy, zdaje sobie bowiem sprawę z problemów edukacyjnych, jakie dokuczają adeptowi sztuki, a co najistotniejsze – dowiaduje się na temat reakcji dotyczących porażek i sukcesów. Podejmuje on trud współpracy
z wychowawcą i pedagogiem, w razie problemów emocjonalnych łatwiej jest dotrzeć do zamkniętego często wnętrza ucznia.
Wydaje się jednak, że najistotniejsze są rozmowy ucznia ze swoim nauczycielem po zajęciach, w trakcie przerw. Dzięki nim uczeń lepiej poznaje swojego profesora, uczy się poprzez opowiadane przez belfra historie, ze nie zawsze trzeba wygrywać, ponadto kształtuje swój kręgosłup moralny, wzoruje się często na swoim nauczycielu.

Efekty:
Poprzez rozmowy z uczniem, jego rodzicami dowiadujemy się o nim tego, co dzieje się z jego wnętrzem, o tym jakie są jego uczucia. Dzięki rozmowom z innymi nauczycielami mamy wiedzę na temat sukcesów bądź porażek z zupełnie innej perspektywy. Aby pomóc młodemu człowiekowi w tych zmaganiach z samym sobą, swymi ułomnościami wszystkie te organy powinny ze sobą współpracować.
Nauczyciel prowadzący musi nie tylko poznać emocjonalnie swego ucznia, ale przede wszystkim starać się o to, by jego rozwój emocjonalny szedł w parze z rozwojem muzycznym. Często bowiem uczeń zdolny jest nieświadom swoich możliwości, zakompleksiony nie zdaje sobie sprawy z potencjału i możliwości, jakie w nim tkwią. Należy go zatem oswajać ze sceną poprzez różnorakie występy-solowe, grę w duetach itp. Istotne są także konkursy. To podczas nich uczeń musi sam zmagać się ze swymi słabościami – tremą i strachem. Wówczas nie wystarczy być dobrze przygotowanym muzycznie, trzeba przede wszystkim zapanować nad nerwami (a pomagają w tym między innymi ćwiczenia oddechowe omawiane na lekcji z nauczycielem prowadzącym).
Jednak i tu kryje się pewne zagrożenie. Konkursy bowiem mogą stać się tylko celem nauki , a ta musi zawsze sprawiać przede wszystkim frajdę, dawać satysfakcję, a nie stać się czymś na kształt zawodów.
Łatwo jest zepsuć młodego człowieka-złym słowem, lub też jego brakiem, nadmiernymi pochwałami, brakiem szczerości. Młodego ucznia łatwo jest zwieść, nie sprawia też trudu zablokowanie go poprzez zimne podejście nauczyciela. W tym wszystkim wykładowca musi zachować zdrowy rozsądek, którego często brakuje rodzicom ucznia, bowiem albo przeceniają zdolności swego dziecka albo też zupełnie je ignorują.