Plan wychowawczo - dydaktyczny dla 4-latków na m - c listopad

Plan pracy wychowawczo – dydaktycznej
na miesiąc LISTOPAD w grupie VII
2009/2010

Temat kompleksowy: PRZEDSZKOLAKI POZNAJĄ ZNAKI

Cele ogólne:
Wdrażanie dzieci do dbałości o bezpieczeństwo własne oraz innych (PP VI.2).

Środki realizacji i formy pracy:
• Rozmowa w kole na temat „Moja droga do przedszkola” – dzieci opowiadają nie tylko o tym, w jaki sposób dostają się do przedszkola (pieszo, samochodem), lecz także, co po drodze mijają.
• Zabawa ruchowa „Samochody” – dzieci biegają po sali, naśladując odgłosy jadącego samochodu. Na hasło: STOP – zatrzymują się i zmieniają kierunek jazdy.
• Wycieczka na pobliskie skrzyżowanie – dzieci obserwują znaki drogowe, nauczycielka pyta o ich znaczenie, objaśnia te, których dzieci nie znają. Zwrócenie uwagi na przejścia dla pieszych, ich oznaczenie pionowe i poziome. Wytłumaczenie pojęć „przejście dla pieszych”, „zebra”. Obserwacja sygnalizacji świetlnej, przypomnienie zasad bezpiecznego przejścia przez ulicę.
• Zabawa ruchowa przy akompaniamencie „Bądź widoczny” - Podzielenie dzieci na dwa zespoły. Pierwsza grupa otrzymuje krążki (kierownice), druga grupa – znaki odblaskowe dla pieszych. Kiedy gra muzyka „samochody jadą po jezdnie”, kiedy muzyka cichnie, dzieci –przechodnie bacznie się rozglądają i przechodzą przez ułożone z szarf przejście dla pieszych.
• Wysłuchanie opowiadania A. Horabik „Przygoda na jezdni” - przy pomocy pacynki krasnala (przew. metod. str80).
• Rozmowa na temat opowiadania kierowana pytaniami nauczycielki
• Wysłuchanie piosenki „Indiańskim krokiem” – rozmowa o treści piosenki, wyjaśnienie pojęć: „trop”, „ryś”.
• Zabawa ruchowa inspirowana treścią piosenki – podział dzieci na dwie grupy. Pierwsza grupa otrzymuje krążki, które będą kierownicami.
W czasie pierwszej zwrotki dzieci z krążkami naśladują jadące samochody, zatrzymują się na słowo STOP w piosence. Nauczycielka w pierwszej zwrotce unosi zielony krążek – zielone światło, a na słowo stop – krążek czerwony. Dzieci z drugiego zespołu są pieszymi, rozglądają się na boki ostrożnie przechodzą przez ulicę. Następnie zamiana ról.
• Wykonanie karty pracy nr 8 „Samochody” – dorysowanie brakujących elementów samochodu i pokolorowanie go.
• Ćwiczenie logopedyczne z lusterkami „Wycieraczka samochodowa” – dzieci otrzymują lusterka i pokazują, jak działają wycieraczki samochodzie, kiedy pada deszcz: język wysunięty z buzi przesuwa się po górnej wardze, raz w prawo raz w lewo. Kiedy przestaje padać deszcz, „język wychodzi na spacer” – huśta się do góry i do dołu.
• Wysłuchanie wiersza I. Salach „Skrzyżowanie” - zapoznanie się
z wyglądem i przeznaczeniem sygnalizatora świetlnego.
• Praca plastyczna – wykonanie sygnalizatora świetlnego – wykolorowanie szablonu sygnalizatora i naklejenie na niego, we właściwej kolejności kartonowych kół w kolorach sygnalizatora świetlnego.
• Wysłuchanie wiersza B. Szelągowskiej „Znak drogowy” (przew. metod. str. 84) – rozmowa o znaczeniu znaków drogowych i bezpiecznym poruszaniu się po drodze.
• Budowanie z klocków ulicy, stawianie znaków drogowych, wykorzystanie małych samochodzików. Zabawa „Ruch uliczny” – odzwierciedlenie
w zabawie wiadomości zdobytych o ruchu drogowych.
• Ćwiczenie twórcze „Burza mózgów”: „co by było gdyby...?” – próby odpowiedzi na pytanie: „Co by było, gdyby nie było znaków drogowych?
• Prezentacja niektórych znaków drogowych – wytłumaczenie co oznaczają, wskazanie na odpowiednie kolory i kształty. Wytłumaczenie, że znaki mają swoje rodziny: jest rodzina znaków ostrzegawczych, informacyjnych, nakazu i zakazu.
• Praca plastyczna „Znak drogowy” – malowanie farbami plakatowymi.
• Wysłuchanie odgłosów pojazdów z najbliższego otoczenia wzbogacanie czynny zasób słownictwa (klakson, pisk, hamowanie, itp.).
• Zabawa dydaktyczna „Taki sam kształt” – nauczycielka pokazuje trzy duże figury geometryczne: kwadrat, koło, trójkąt i prosi dzieci aby sprawdziły czy mają takie kształty na swoich znakach drogowych. Nauczycielka pokazuje jeden wybrany kształt, a wtedy maszerują te dzieci , których znak ma taki sam kształt. Na koniec nauczycielka rozkłada trzy obręcze, do każdej wkłada inny kształt, a dzieci kładą do obręczy swoje prace zgodnie
z kształtem ich znaku.
• Wysłuchanie wiersza W. Badalskiej „Gra w zielone” – wspólna nauka wiersza.
• Ćwiczenia słuchowe „Jaki to pojazd?” – nauczycielka prezentuje nazwy różnych pojazdów, dzieląc je na sylaby, a następnie dzieci podają cały wyraz. Chętne dzieci samodzielnie dzielą słowa na sylaby.

Osiągnięcia dzieci:
Dziecko pozna zasady bezpiecznego poruszania się po drodze.
Dziecko wzbogaci słownictwo o wyrażenia związane z ruchem drogowym.

Temat kompleksowy: JESIENNA SZARUGA

Cele ogólne:
Pomaganie dzieciom w rozumieniu istoty zjawisk atmosferycznych i w unikaniu zagrożeń (PP XI.1).

Środki realizacji i formy pracy:
• Ćwiczenia graficzne – kolorowanie emblematów słoneczek i chmurek elementów do kalendarza pogody).
• Zabawa ruchowa „Kałużyści” – podczas muzyki dzieci przeskakują z nogi na nogę pomiędzy rozłożonymi na podłodze obręczami, gdy nagranie na chwilę zatrzyma się, podbiegają do „kałuż” i wskakują do środka raz na jednej, raz na drugiej nodze.
• Wysłuchanie melorecytacji (CD) wiersza T. Fiatowskiej „Wszystko jesienne”
• Rozmowa z dziećmi na temat ich odczuć po wysłuchaniu wiersza.
• Inscenizowanie ruchem treści wiersza T. Fiatowskiej „Wszystko jesienne” podczas melorecytacji.
• Zabawa ortofoniczna z pokazywanie „Wiatry” – nauczycielka mówi: wieje wietrzyk – dzieci z uniesionymi ku górze rękami lekko przechylają się na boki i szeptem szumią „szszsz” , na słowo „wichura” – mocno pochylają się na wszystkie strony i głośno naśladują odgłos deszczu.
• Rozmowa o pogodzie „Jaka dzisiaj jest pogoda?” – dzieci własnymi słowami opowiadają o pogodzie, używając określeń: ładna, słoneczna, deszczowa, brzydka.
• Wysłuchanie rymowanki B. Szelągowskiej „Jesienna pogoda” (przew. metod. str. 92) – obserwowanie nieba przez okno w Sali, dzielenie się własnymi spostrzeżeniami na temat:
- jakie jest niebo?
- czy na niebie jest słońce, czy zasłaniają go chmury?
• Ćwiczenie twórcze „Lista atrybutów” – dzieci kończą zdania; „chmura jest...”, „Deszcz jest...”
• Zabawa dydaktyczna „Kalendarz pogody” – układanie rytmów
z wykorzystaniem symboli pogody według wzoru (słońce, deszcz).
• Zabawa orientacyjno – porządkowa „Taniec z parasolami” – dzieci stoją w kole. Kładą ręce na głowie kolegów stojących obok (rozkładają nad nimi parasole), w trakcie muzyki poruszają się po obwodzie koła krokiem dostawnym. Na dźwięk dzwoneczka następuję zmiana kierunku ruchu.
• Ćwiczenie słuchowe – dzieci słuchają odgłosu padającego deszczu (nagranie). Naśladują odgłosu deszczu poprzez uderzanie palcami o dywan, stolik, bębenek, arkusz gazety.
• Masażyk „Pogoda” dzieci dobierają się w pary. Nauczyciel opowiada,
a jedna osoba z pary przedstawia treść opowiadania, dotykając pleców partnera.
• Aktywne słuchanie wiersza M. Strzałkowskiej „Jesienny deszczyk” (przew. metod. str. 96)
• Zabawa paluszkowa – dzieci stukają palcami zgodnie z treścią opowiadania nauczycielki, mając przed Sabą kartę pracy „Parasol”.
• Wykonanie karty pracy nr 10 „Parasol” – malowanie farbą i stemplowanie patyczkami do uszu deszczu, chmur i kałuży zgodnie z treścią historyjki.
• Ćwiczenia oddechowe „ Kropelki deszczu” – przenoszenie kropel deszczu
(kółeczka z kartonu) przy pomocy słomki do napojów na chmurki.
• Rozmowa na temat odpowiedniego ubieranie się w deszczowy dzień
• Wykonanie zadania w książce karta pracy str. 10 – odpowiedź na pytanie: czy stonoga dobrze się ubrała wybierając się na jesienny spacer? Doklejenie stonodze brakujących części garderoby.

Osiągnięcia dzieci:
Dziecko zaobserwuje i nazwie zjawiska przyrodnicze jesienią.
Dziecko pozna wybrane elementy jesiennej pogody, posłuży się symbolami podczas określania pogody.


Temat kompleksowy: KAŻDY LUBI COŚ INNEGO

Cele ogólne:
Wychowanie przez sztukę – muzyka i śpiew, pląsy i taniec (PP VIII).
Wychowanie zdrowotne i kształtowanie sprawności fizycznej dzieci (PP V.1).

Środki realizacji i formy pracy:
• Zabawa integracyjna „Mam na imię... i lubię...
• Wysłuchanie piosenki „Co kto lubi?” – wyjaśnienie pojęć: „hobby”, „pasja”’ „konik”.
• Rozmowa na temat: „Co lubię robić?” – swobodne wypowiedzi dzieci na temat ich ulubionych zajęć.
• Zabawa pantomimiczna „Co ja teraz robię?” – przedstawianie ulubionych czynności bez użycia słów, próby odgadywania tych czynności.
• Koncert dla Milusia – dzieci, które lubią śpiewać, prezentują swoje umiejętności przed krasnalem i innymi dziećmi – indywidualnie lub
w duecie.
• Ćwiczenie słuchowe „Jaki to instrument?” – nauczycielka prezentuje dzieciom brzmienie instrumentów: trójkąta, kołatki, drewienek a grupa podaje ich nazwy. Następnie dzieci odwracają się tyłem do nauczycielki, słuchają brzmienia jednego z instrumentów i odgadują jego nazwę.
• Ćwiczenie logopedyczne prze użyciu lusterek „Język maluje obraz”.
• Ćwiczenie twórcze „Burza mózgów”: Czym możemy malować? – dzieci podają propozycje, czym można malować: palcem, pędzlem, patykiem, wacikiem, itp.

• Praca plastyczna „Nitką malowane” – malowanie farbami plakatowymi za pomocą nitki.
• Wysłuchanie opowiadania A. Horabik „Prezent dla Kasi”(przew. metod. str. 117) – rozmowa kierowana o treści opowiadania.
• Wypowiedzi dzieci na temat „ Moje zwierzątko”.
• Wykonanie karty pracy nr 13 „Zwierzęta i ich właściciele” – łączenie zwierząt z ich właścicielami na podstawie charakterystycznych cech zwierząt i wyglądu ich właściciela
• Wysłuchanie wiersza B. Szelągowskiej „Ruch to zdrowie” - wyjaśnienie znaczenia ruchu dla prawidłowego funkcjonowania organizmu.
• Rozmowa na temat: W jaki sposób możemy się ruszać? – dzieci podają swoje propozycje ruchu: bieganie, skakanie, taniec.
• Ekspresja ruchowa do wiersza B. Szelągowskiej „Liczę i ćwiczę” – podczas recytacji nauczycielka pokazuje ruchy , które dzieci naśladują.

Osiągnięcia dzieci:
Dziecko poprawnie wypowie się na temat swoich ulubionych zajęć.
Dziecko uświadomi sobie pozytywny wpływ ruchu na zdrowie.


Temat kompleksowy: CO JESIENIĄ SŁYCHAĆ W LESIE?

Cele ogólne:
Wychowanie dla poszanowania roślin i zwierząt (PP XII.3).

Środki realizacji i formy pracy:
• Spacery w najbliższej okolicy w celu obserwacji zmian w otoczeniu, związanych z porą roku. Zwracanie uwagi na to, w jaki sposób człowiek może pomóc zwierzętom przetrwać zimę.
• Jesienne ćwiczenia logopedyczne - przy użyciu lusterek:
- „Wilk gonił zająca i bardzo się zmęczył (wysuwanie języka jak najdalej na brodę, dyszymy jak wilk)
- Miś szykuje się do zimowego snu, zjadł dużo miodu, teraz oblizuje pyszczek (dokładnie i powoli oblizywanie dolnej i górnej wargi)
- Dzięcioł stuka dziobem w drzewo ( stukanie koniuszkiem języka
w podniebienie za zębami).
• Wysłuchanie opowiadania krasnala „Leśna przygoda” (przew. metod. str.129).
• Zabawa słuchowa „Co szepce las” - wymawianie głoski „sz” o różnym natężeniu.
• Zabawa „Stary niedźwiedź”
• Wysłuchanie opowiadania „Jak Kolczatek szukał mieszkania” H.Bechlerowej –rozmowa o przygotowaniach jeży do zimy, zapadanie
w zimowy sen.
• „Pewnego razu w lesie...” H. Bechlerowej – zapoznanie z trybem życia jeża, jego upodobaniami i przyzwyczajeniami.
• Zabawa ruchowa z elementem czworakowania „Jeże zasypiają” – podczas muzyki dzieci – jeże chodzą na czworakach – szykują zapasy na zimę. Gdy muzyka cichnie - zwijają się w kłębek i zasypiają.
• Praca techniczna „Jeżyki” – lepienie jeży z plasteliny.
• Wysłuchanie wiersza B. Szelągowskiej „Przygotowania do zimy” – rozmowa o tym jak wiewiórka przygotowuje się do zimy.
• Zabawa ruchowa „Dziuple do wynajęcia” – nauczycielka rozkłada o jeden krążek mniej, niż jest dzieci. W trakcie akompaniamentu dzieci – wiewiórki podskakują z nogi na nogę w rytm muzyki
• Zabawa dydaktyczna „Prawda czy fałsz” – dzieci na stwierdzenia nauczyciela dotyczące zwierząt leśnych odpowiadają „prawda” lub „fałsz”.

Osiągnięcia dzieci:
Dziecko pozna zwyczaje niektórych zwierząt leśnych.
Dziecko dowie się w jaki sposób jeż, wiewiórka i niedźwiedź przygotowują się do zimy.

Praca z dzieckiem zdolnym:
1. Wykonywanie różnego rodzaju dekoracji okiennych związanych z jesienią.
2. Ćwiczenie pamięci – wspólna nauka krótkich wierszy.

Bibliografia:
Przewodnik metodyczny ze scenariuszami „Księga uśmiechu czterolatka” wyd. Juka


-----
Wiera Badalska: Gra w zielone
-----
Kiedy światło jest zielone
można przejść na drugą stronę,
a gdy świeci czerwone
przechodzenie zabronione!
Gdy zamierzasz przejść ulicę
na chodniku przystań bokiem,
popatrz w lewo bystrym okiem,
skieruj w prawo wzrok sokoli,
znów w lewo spójrz powoli.
Jezdnia wolna - więc swobodnie
mogą przez nią przejść przechodnie.
(...)
-----
[korekta redakcyjna cytatu]

„Ruch to zdrowie” B. Szelągowska
Każde dziecko, pani, pan
znają mądre to przysłowie:
Żeby silnym, sprawnym być
Trzeba ćwiczyć – RUCH TO ZDROWIE!

„Liczę i ćwiczę” B. Szelągowska
Na raz – przysiad,
Dwa – w przód krok,
Na trzy – obrót,
Cztery – skok.
Raz i dwa – od nowa liczę.
Trzy i cztery – dalej ćwiczę.

„Jak kolczatek szukał mieszkania” H. Bechlerowa

W ogrodzie koło ścieżki stał sobie chochoł i rozmawiał z jesiennym wiatrem.
Przyszedł do niego jeż Kolczatek. Podniósł do góry nosek i popatrzył na słomiana osobę. Chochoł spojrzał z wysoka, potem ukłonił się miłemu gościowi.
- Czy mógłbym zamieszkać na zimę pod twoim słomianym dachem?- zapytał jeżyk.
- Zamieszkać u mnie?- zdziwił się Chochoł.- Nie, u mnie już ktoś mieszka.
Tego jeżyk się nie spodziewał. Kto może mieszkać pod chochołowym dachem?
- Ktoś bardzo piękny- powiedział Chochoł.- Jeżeli zgadniesz, to kto wie, może i dla ciebie znajdzie się miejsce.
- Ktoś bardzo piękny mówisz? A jak ubrany?
- Latem ubiera się w piękną sukienkę. Ale teraz śpi, więc proszę cię mów ciszej.
- W czerwona sukienkę, w czerwoną sukienkę....- powtarzał Kolczatek zamyślony. –Nie chyba nie, zgadnę. Powiedz coś więcej.
Chochoł pochylił się niżej i szepną:
- Ona jest podobna do ciebie.
- Do mnie? Nigdy nie noszę czerwonej sukienki. Ani latem, ani zimą.
- Ale masz kolce. I one też ma kolce.
Jeżyk usiadł i jedną łapką obliczał na pazurkach drugiej:
- Ma kolce, ma czerwoną sukienkę... Nie wiem. Powiedz sam.
Ale Chochoł nie chciał zdradzić tajemnicy. Powiedział tylko:
- Przyjdź do mnie w odwiedziny na wiosnę. Ona się obudzi.
I jeżyk odszedł.
„Przyjdę wiosna i zobaczę, kto mieszka pod chochołowym dachem. Ale gdzie znajdę mieszkanie na zimę?”
***************
Nad stawem stała wierzba, była rozczochrana i trzęsła się na jesiennym wietrze. Trochę ze strachem zapytał ja Kolczatek, czy da mu na zimę mieszkanie pod swoimi konarami.
Wierzba poruszyła ciemnymi włosami i powiedziała:
- U mnie już ktoś mieszka. Widzę, że masz ciekawy nosek i pewnie chciałbyś wiedzieć, kto. Tego ci nie powiem.
- Powiedz chociaż jak wygląda- poprosił jeżyk.
- Ma płaszczyk zielony jak trawa. Po za tym umie grać.
- Ma płaszczyk zielony jak trawa i umie grać...- powtórzył jeżyk.- Czy na skrzypeczkach? Bo jeśli tak, to może to świerszczyk?...
Ale wierzba odpowiedziała trochę niecierpliwie, bo wiatr targał ją za włosy.
- Za dużo chciałbyś wiedzieć. Przyjdź wiosną. Zobaczysz.
Jeżyk spuścił ciekawy nosek.
- Nie pozostaje mi nic innego, jak wrócić do ogrodu; coraz silniejszy wiatr się zrywa.
****************
W ogrodzie za klombem leżał duży kamień. Z jednej strony siwy mech zwisał mu jak broda.
- Czy nie mógłbym znaleźć u ciebie zimowego mieszkania?- zapytał jeżyk grzecznie.
Kamień, który nigdy w życiu nie ruszał się z miejsca, odzywał się tez bardzo niechętnie. Mrukną grubo, tak jakby i głos miał obrośnięty mchem:
-U mnie już ktoś mieszka.
- U ciebie też? Kto?
- Oho, powiem ci głośno, wicher usłyszy, zawoła mróz, zmrożą mojego lokatora.
- Powiedz chociaż jak wygląda- prosił jeżyk.
- Jak wygląda? Mały, złoty...
- Mały, złoty? I co jeszcze?
Ale kamień nie odpowiedział już nic. Milczał zwyczajem wszystkich kamieni, tylko przez chwile drżała mu jeszcze siwa broda.
*****************
Jeżyk odszedł w drugi koniec ogrodu. Rósł tam krzak berberysu. Liści tu było na ziemi dużo, brunatnych, szeleszczących.
- Czy mogę zamieszkać u ciebie, berberysie?
- Dobrze- zgodził się berberys.- Miękko tu będzie, cicho....
Więc jeżyk zagrzebał się w liściach, zwinął się w kłębek i zasnął.

„Pewnego razu w lesie” I. Salach

Opowiem wam dzisiaj o kilku jeżowych sprawach. Usiądźcie wygodnie i posłuchajcie....
Pewnego razu w lesie spotkałam jeża, który opowiedział mi kilka ciekawostek o sobie. Chociaż jeże żyją w wielu miejscach, to najczęściej można je spotkać właśnie w lesie. Jeże przebywają chętnie w polu, w ogrodzie, żyją też wysoko w górach. Najbardziej lubią te miejsca, w których jest sucho- nie znoszą wilgoci.
Jeże to takie nocne zwierzątka. Nie widać ich a tylko słychać w nocnej ciszy: tup, tup, tup- tak śmiesznie tupią i pofukują gdy są zdenerwowane. Bardzo łatwo dogonić jeża, bo poruszają się raczej powoli, ale ciężko go dojrzeć. Gdy wystraszy się to zaraz zamiera zwinięty w kłębek. Trzeba bardzo uważać, żeby nie pokłuć palców o taki kolczasty kłębuszek. Jeż ma naprawdę ostre kolce. W ten sposób broni się przed dużymi zwierzętami.
Jeże uwielbiają nocne wędrówki i spacerują od wiosny do zimy, a gdy nadejdzie zima zasypiają pod drzewami i krzewami, zasypując się liśćmi, które z nich opadły. Śpią i czekają chwili, gdy na świcie rozgości się wiosna.
Wiosną to przychodzą na świat małe jeżątka- może ich być nawet dziesięć. Mama jeżowa opiekuje się nimi bardzo troskliwie, a dzieci wcale jej nie odstępują. Dopiero gdy podrosną wędrują w świat bez mamusi.
Jeże są bardzo, ale to bardzo pożyteczne. Zjadają wiele szkodliwych owadów, zjadają i ślimaki, które utrudniają życie ludziom. Najbardziej jednak lubią mleko, to prawdziwy przysmak dla jeży. I nie wierzcie w bajki, ze lubią jabłka - to nie prawda. Jeże wolą jeść muszki, a nie jabłka.
Mają też swoje dziwactwa - bardzo lubią mocne zapachy. Jeżeli jeż znajdzie ziarenko kawy, to stara się nabić je na kolce - tak mu się podoba jej mocny aromat.
Gdy pewnego dnia w lesie spotkacie jeża, to nie dokuczajcie mu. Pamiętajcie o tym jak nam bardzo pomaga. Wy też pomóżcie jeżowi gdy znajdzie się w potrzebie.