Autorski program pracy koła tanecznego w klasach I - III

„Od walca do samby”
Program koła tanecznego kl. I-III
Słoneczka

Szkoła Podstawowa Nr 4
im. A. Mickiewicza
w Lublinie

Autor:
neta Sito

SPIS TREŚCI

1. Wstęp do realizacji koła tanecznego w kl. I-III.
2. Opis programu-podstawowe założenia.
3. Cele programu.
4. Procedury osiągania celów.
5. Umiejętności.
6. Metody i formy pracy koła.
7. Treści programowe koła tanecznego.
8. Plan pracy koła na rok szkolny 2009/2010.

Bibliografia
Aneksy

WSTĘP DO REALIZACJI KOŁA TANECZNEGO
W KLASACH I-III

Dziecko od najwcześniejszych lat odczuwa potrzebę ruchu. Wyraża się to między innymi w jego dążeniu do tańca. Muzyka dodaje specjalnego wyrazu ruchom dziecka. Poruszając się zgodnie z nakazami muzyki uczeń odczuwa ją bardziej aktywnie, łatwiej rozumie jej charakter.
Taniec jest jedną z najstarszych form sztuki i działalności kulturowej człowieka. Od wieków towarzyszy ludziom w ich życiu. Jest jednym ze sposobów przeżywania i przekazywania emocji: formą fizycznego i duchowego wyżycia; sposobem zabawy i odprężenia. Umożliwia podniesienie sprawności ruchowej oraz regeneruje fizycznie i psychicznie.
Za taniec uważa się układ ruchów i gestów człowieka uporządkowanych
w czasie i przestrzeni, wykonywanych zwykle przy akompaniamencie muzyki.
Na przestrzeni wieków taniec przechodził różnorodne przeobrażenia: zmieniał swoją formę, przekształcał się i doskonalił. Celem zabaw i tańców przy muzyce jest zaspokajanie potrzeb ruchowych dziecka oraz rozwijanie szeregu jego predyspozycji psychofizycznych: spostrzegawczości, pamięci, koordynacji wzrokowo-ruchowej, szybkiej reakcji, koncentracji uwagi, orientacji
w schemacie własnego ciała i przestrzeni.
Ćwiczenia taneczne rozwijają również wyobraźnię dziecka, wyrabiają dyscyplinę wewnętrzną, mobilizują do działania, kształcą wrażliwość estetyczną.
Taniec pozwala na twórcze wypowiadanie się dziecka poprzez ruchy ciała, pozwala na improwizację ruchową, pokazanie osobowości i naturalnych predyspozycji.
Od 8 lat prowadzę zajęcia taneczne z najmłodszymi dziećmi z klas I-III, moje doświadczenia w tym zakresie były inspiracją do napisania Programu Koła Tanecznego. Wiem, że dzieci bardzo lubią taką formę ruchu i jednocześnie widzę, że jest on dla nich ciężką pracą nad samodyscypliną, obowiązkowością
i wytrzymałością. Jednak możliwość zaprezentowania się przed publicznością jest dla nich ogromną satysfakcją, często poprzedzoną pokonywaniem swojej nieśmiałości.
Doświadczenia które zdobyłam w pracy z dziećmi pozwoliły mi na napisanie tego programu i podzielenie się nim z innymi nauczycielami chcącymi realizować taka formę ruchu w pracy z dziećmi. Ja już wiem, że bardzo ważne są wszelkie zabawy rytmiczno-muzyczne, osłuchanie i wyrobienie w dzieciach poczucia rytmu. To jest podstawa to dalszej pracy w nauczaniu kroków podstawowych i tworzenia całego układu tańca.

OPIS PROGRAMU-PODSTAWOWE ZAŁOŻENIA

Program koła tanecznego przeznaczony jest do realizacji w klasach
I-III Szkoły Podstawowej Nr 4 w Lublinie. Aktualnie uczęszczające na zajęcia dzieci to licząca 12 osób klasa II a oraz 30 dzieci z klasy I a i I b. W obu grupach przeważają dziewczęta. Dzieci stanowią zróżnicowana grupę pod względem rozwoju fizycznego-motorycznego. Jednak łączy je wspólna pasja-lubią tańczyć i potrafią zaprezentować wyuczony taniec.
Dzieci w tym wieku silnie reagują na rytm, dynamikę utworu muzycznego, potrafią uchwycić kontrasty i barwę dźwięków. W tańcu uczą się reagować ruchem w postaci różnych kroków, zwrotów, figur.
Nauczyć tańca, to znaczy nauczyć pewnych kroków, które składają się na taniec, oraz nauczyć pewnych charakterystycznych figur występujących w danym tańcu. Na zajęciach stosuje proste formy taneczne, uwzględniając tańce integracyjne, tańce narodowe, towarzyskie.
Posiadam kwalifikacje w zakresie kształtowania umiejętności stosowania tańców integracyjnych ( ukończone „Warsztaty taneczne-: greckie tańce integracyjne” 2008r. oraz „Programy działań artystycznych jako element profilaktyki w szkołach i placówkach oświatowych” 2005r.), jestem absolwentką Studenckiego Zespołu Tańca Towarzyskiego „Impetus”, oraz zamiłowanie do tańca.
Przy wyborze opracowywanego układu tanecznego staram się brać pod uwagę potrzeby rozwojowe dzieci w tym wieku, jak i zainteresowania grupy tańczącej. Początek każdych zajęć stanowi rozgrzewka składająca się z kroków tańca dyskotekowego oraz aerobiku. Pozwalam dzieciom na planowanie zajęć, dobór muzyki, wybór formy i metody pracy oraz treści zajęć.
Na zajęcia Koła Teatralnego przewidziano do realizacji jedną godzinę tygodniowo dla każdej grupy. Zajęcia z grupą klasy II a odbywają się w sali lekcyjnej, natomiast zajęcia z grupą uczniów klasy I a i I b odbywają się na sali gimnastycznej.
Zajęcia obejmują zakres: zabaw i ćwiczeń przy muzyce, animacje muzyczną, tańców integracyjnych różnych narodów, wyuczonych układów tanecznych, poznania figur tańca narodowego, towarzyskiego, twórczości ruchowo-muzycznej, kształcenia edukacji kulturalnej.
Zaplecze pomocy stanowią moje prywatne zbiory płyt audio, podręczniki tematyczne, przewodniki. Stroje potrzebne do występów kompletuję we własnym zakresie, przy współudziale chętnych do pomocy rodziców.

CELE PROGRAMU

Cele ogólne

1. Radość i przyjemność podczas zabaw przy muzyce.
2. Możliwość wyrażania siebie poprzez zabawy taneczne oraz współtworzenie układów tanecznych.
3. Kształtowanie prawidłowej postawy.
4. Poznanie tańców integracyjnych, towarzyskich i narodowych.
5. Współudział w uroczystościach szkolnych oraz lokalnych.
6. Popularyzowanie tańca oraz różnorodnych form tanecznych.

Cele szczegółowe

1. Wyrabianie dodatnich cech charakteru, takich jak: dyscyplina, umiejętność pracy w grupie.
2. Rozwijanie sprawności fizycznej.
3. Podnoszenie stanu zdrowia, poprzez stwarzanie warunków czynnego wypoczynku.
4. Rozwijanie umuzykalnienia tancerzy oraz kształtowanie poczucia rytmu i koordynacji ruchowej w ćwiczeniach i zabawach przy muzyce, tańcach integracyjnych, tańcach towarzyskich i narodowych.
5. Motywowanie dziecka do pokonywania trudności, wzmacnianie wiary we własne siły oraz wspomaganie dążenia do osiągania celów.
6. Kształtowanie orientacji w ustawieniu przestrzennym i panowanie nad własnymi ruchami.
7. Rozwijanie inwencji twórczej, zdolności naśladowczych odtwórczych i twórczych.
8. Kształcenie atrakcyjnego sposobu spędzania czasu wolnego.
9. Wyrabianie estetyki i elegancji ruchu.
10. Wyrabianie sprawnego komunikowania się i dzielenia doświadczeniami grupie.
11. Wyzbywanie się kompleksów i pokonywanie własnej nieśmiałości.
12. Doświadczanie satysfakcji z własnych dokonań.

PROCEDURY OSIĄGANIA CELÓW

1. Systematyczna praca na zajęciach.
2. Staranne wykonywanie wszystkich ćwiczeń.
3. Dyskusja nad układem choreograficznym.
4. Poznanie podstawowych kroków nauczanych tańców.
5. Odtwarzanie ruchów z pokazu nauczyciela.
6. Ćwiczenia utrwalające koordynację ruchów ciała podczas tańca.
7. Łączenie elementów tańca w całość.
8. Ćwiczenia utrwalające koordynacje ruchów tanecznych całego zespołu.
9. Uświetnianie swymi występami imprez szkolnych, festynów środowiskowych.

UMIEJĘTNOŚCI

1. Koordynacja muzyczno-ruchowa w różnych formach aktywności tanecznej.
2. Zdyscyplinowanie i karność oraz współpraca w grupie.
3. Poczucie rytmu w zabawach, tańcach integracyjnych, towarzyskich i narodowych.
4. Zdolność twórcza i odtwórcza.
5. Rozwój dyspozycji psychofizycznych:
- pamięci,
-koncentracji uwagi,
-szybkiej reakcji,
-spostrzegawczości,
-orientacji w schemacie własnego ciała.
6. Dostrzeganie pozytywnych emocji: radość, uśmiech, odprężenie.
7. Doznania satysfakcji z pokonywania trudności.
8. Atrakcyjność spędzania czasu wolnego.
9. Wyzbywanie się kompleksów.
10. Opanowanie opracowanych zabaw i tańców.

METODY I FORMY PRACY KOŁA

Metoda to droga dochodzenia do celu, świadomie podejmowane przez nauczyciela czynności dla osiągnięcia określonego efektu.
To także sposoby stawiania uczniów w sytuacjach zadaniowych, w których uczniowie pod kierunkiem nauczyciela dokonują zmian w strukturze własnego ciała i jego funkcjach, zdobywają wiadomości, umiejętności i nawyki oraz kształtują pozytywną postawę.

Metoda syntetyczna-nauczanie całościowe zestawów mniejszych elementów, motywów i wreszcie większych zestawów muzyczno-ruchowych.

Metoda analityczna-nauczanie pewnych określonych całości muzyczno-ruchowych fragmentarycznie, częściami. Po opanowaniu fragmentów, łączenie ich w większe zestawy ruchowe.

Metoda kompleksowa (mieszana)- w nauczaniu większych zestawów muzyczno-ruchowych, dążenie do ich opanowania całościowego ze szczególnym uwzględnieniem mniejszych elementów. Podczas nauczania ruchów z muzyka nauczyciel przez wzorcowy pokaz w zwolnionym tempie, powiązanym z wyliczaniem rytmu, w jakim ruch przebiega i dokładnym objaśnieniem słownym lub uwagami słownymi korygującym ruch powinien pokazać uczniom wyobrażenie koncepcji ruchu.

METODY TWÓRCZE

Zabawy naśladowcze-naśladowanie ruchów, odtwarzanie w zabawie różnych ruchów.
Metoda zabawowo-naśladowcza. Wykonywanie ruchów opisanych słownie i przywołanie z pamięci dziecka czynności widzianych lub stworzonych w wyobraźni.
Metoda (zadaniowa) bezpośredniej celowości ruchu. Wykonywanie przez ucznia szeregu zadań, które stanowią dla niego bezpośredni, zrozumiały i atrakcyjny cel.
Nauczyciel poleca uczniom proste zadanie w odpowiednio dobranej pozycji wyjściowej. Metoda ta obejmuje ruchy proste, łatwe, zrozumiałe.
Metoda ścisła. Polega na ruchu odwzorowywanym z pokazu lub ruchu wykonanym na podstawie opisu słownego. Ćwiczenia są wykonywane jednocześnie, na komendę lub w podanym rytmie.
Metoda programowego nauczania. To metoda daleko posuniętej indywidualizacji przy zachowaniu pozorów samodzielności. Do nauczania należy demonstrowanie elementów ruchu, czuwanie nad ich prawidłowym wiązaniem w całość, korygowanie błędów, objaśnianie.
Metoda małych obrotów. Dotyczy doskonalenia lub nauczania umiejętności. Polega na przygotowaniu przez nauczyciela zadań etapowych, które przygotowują ucznia do zadania głównego, polegającego na opanowaniu określonej, złożonej umiejętności.

METODY ODTWÓRCZE

Metoda opowieści ruchowej. Nauczyciel opowiada bajkę, wydarzenie, a dzieci ilustrują treści ruchem. Obraz ruchowy angażuje wyobraźnię dziecka.
Gimnastyka twórcza Rudolfa Labana. Metoda ta dąży do rozwijania naturalnej ruchliwości dziecka i podkreśla przez ruch swojej indywidualności. W tej metodzie łączą się ruch z muzyką, z rytmem, wprowadza się ćwiczenia muzyczno-ruchowe, zabawy taneczne, opowieści ruchowe, dramę.
Metoda Karola Orfa. W metodzie tej wykorzystuje się słowo, rytm i ruch nawiązując do tradycyjnych form zabaw, ćwiczeń, tańców i muzyki.
Gimnastyka rytmiczna A.I M. Kniessów. Metoda ta opiera się na ruchu naturalnym, zrytmizowanym, ekspresyjnym, estetycznym, uwzględnia ruch odwzorowany i twórczy.

Formy realizacji

1. Praca zbiorowa i jednolita z całą grupą.
2. Forma małych obwodów składających się z drobnych zadań prowadzących od najprostszego elementu do ostatniego ogniwa, w którym jest konkretne zadanie.
3. Praca indywidualna zróżnicowana z poszczególnymi uczniami.

TREŚCI PROGRAMOWE KOŁA TANECZNEGO

1. Zabawy ruchowe ze śpiewem.
-poznanie zabaw: „Dalej w tany”, „Dwóm tańczyć się zachciało”, „Krasnoludki”, „Trzy kółeczka”, „Orzeszki laskowe” i inne.
2. Zabawy rytmiczne:
Wszystkie ćwiczenia w których uczeń reaguje na właściwy rytm melodii ruchem, zatrzymaniem, gestem, krokami.
3. Tańce integracyjne:
-„Swing w uliczce”
-„Doublebska Polka”
-„Taniec żydowski”
-„Carnevelito”.
4. Zabawy taneczne.
-zabawy te są formą przygotowującą do tańca np. marsz do poloneza,
5. Tańce towarzyskie
-walc angielski
-samba,
-cha-cha
-taniec dyskotekowy
6. Tańce narodowe
-polonez,
-krakowiak
7. Tańce innych narodów
-taniec irlandzki,
-taniec grecki.

PLAN PRACY KOŁA
Na rok szkolny 2009/2010

Cele szczegółowe
Sposoby realizacji
Osiągnięcia
Wskaźniki

Wyrabiania dodatnich cech charakteru takich jak: dyscyplina, umiejętność współpracy w grupie.
Zabawy ze śpiewem z elementami tanecznymi.
Tańce integracyjne:
„Swing w uliczce”,
„Taniec żydowski” -potrafią współpracować w zespole, integruje się grupa. Tańczą wspólnie poznane zabawy i tańce.
Wyrabianie sprawności fizycznej. Ćwiczenia ruchowe przy muzyce.
Ćwiczenia rytmiczno-taneczne oparte na marszu, cwale itp.
-doskonalą sprawność fizyczno-motoryczną Potrafią cwałować, tańczyć polkę i krakowiaka
Podnoszenie stanu zdrowia. Zabawy ruchowe ze śpiewem,
zabawy rytmiczne, ćwiczenia wymagające utrzymanie właściwej postawy ciała. -doskonali się rozwój ruchowy, polepsza krążenie, oddychanie, przemiana materii,
-uczeń potrafi pokazać ruchem wyćwiczone gesty.
Tancerz potrafi zaprezentować samodzielnie poznane zabawy,
- tańczy rytmicznie przy muzyce,
Rozwijanie umuzykalnienia tancerzy oraz kształtowanie poczucia rytmu
i koordynacji ruchowej w ćwiczeniach i zabawach przy muzyce, tańcach integracyjnych, towarzyskich i narodowych.
Ćwiczenia i zabawy przy muzyce , nauka kroku podstawowego tańców towarzyskich, integracyjnych i narodowych. -ma poczucie rytmu, potrafi zatańczyć krok podstawowy tańca towarzyskiego Prezentuje poznane zabawy i tańce.
Motywowanie dziecka do pokonywania trudności, wzmacnianie wiary we własne siły oraz wspomaganie dążenia do osiągania celów.
Dostrzeganie i nagradzanie za najmniejszy uczyniony postęp, przydzielanie zadań w zabawie.
Wykonywanie dodatkowych ćwiczeń utrwalających. -potrafi zatańczyć wybrany element tańca,
-prowadzi rozgrzewkę, przewodniczy w zabawie. Zna zabawy integracyjne,
Tańczy opanowany fragment całego układu np. krok podstawowy.
Kształtowanie orientacji w ustawieniu przestrzennym i panowanie nad własnymi ruchami.

Rozwijanie inwencji twórczej, zdolności naśladowczych odtwórczych i twórczych.
-rozgrzewka (ustawienie w rozsypce)
-prezentacja grupowa tańców i zabaw.

Praktyczny udział w tworzeniu zajęć.
Powtarzanie prezentowanych elementów tańca. -szybko reaguje na zmiany natężenia w muzyce, ustawia się w parze do tańca

-powtarza pokazane kroki i utrwala je.
-proponuje pewne rozwiązania w tańcu, zabawie. Ustawia się do rozgrzewki, do tańca w parach i po obwodzie koła, zmienia kierunek ruchu w tańcu

Potrafi odtworzyć kroki taneczne, zastosować się do reguł w zabawie.
Kształcenie atrakcyjnego sposobu spędzania czasu wolnego.
Zabawy, tańce przy muzyce. -miło spędzony czas na zabawie z kolegami. Wesoły nastrój podczas zabawy.
Wyrabianie estetyki i elegancji ruchu.
Nauczyciel przez wzorowy pokaz wyrabia estetykę i elegancje ruchów.
-pokazane figury zachowują tempo, rytm i elegancję Opracowane układy są estetyczne dla oka.
Wyrabianie sprawnego komunikowania się i dzielenia doświadczeniami w grupie.
Samorzutna pomoc koleżeńska przy trudnościach w opanowywaniu tanecznych figur. -osiąga zadowolenie z uczestnictwa w zespole i niesienia pomocy. Uczą tańczyć innych poznanych figur, zabaw.
Wyzbywanie się kompleksów i pokonywanie własnej nieśmiałości.
Prezentacja grupowa w tańcach, zabawach pozwala zapomnieć o własnych kompleksach, nieśmiałości. -pokonuje kompleksy, nieśmiałość w zabawie w grupie. Tańczą opanowane układy.
Doświadczanie satysfakcji z własnych dokonań Zabawa, tańce opanowane z poczuciem satysfakcji i chęci przynależności do koła.
-osiąga zadowolenie z uczestnictwa w grupie. Aktywnie i pożytecznie spędza czas wolny.

Bibliografia

1. Nowakowska K. ,Krawczyk J., Piotrowski A., „Rytm-muzyka-taniec” Wydawnictwo pedagogiczne, Kielce,1999
2. Przybylska K., „Zabawy i ćwiczenia muzyczno-ruchowe w kl. I-III”, WSiP, 1997
3. Wieczysty M., „Tańczyć każdy może”, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, Warszawa, 1986
4. Nowak M., „Gimnastyka przy muzyce w szkole”, Agencja Promo-Lider, Warszawa 1995
5. Reichel-Rzepecka S.,„Od samby do tańca wiedeńskiego” Klanza, Lublin, 2009
6. Gęca L. „Tańce dla każdego wieku”, Klanza, Lublin 2009

ANEKSY

SŁOWA PIOSENEK ZABAW RUCHOWYCH ZE ŚPIEWEM

Krasnoludki

My jesteśmy krasnoludki hopsasa, hopsasa!
Pod grzybkami nasze budki hop...
Jemy muszki, żabie łapki, oj tak, tak, oj tak, tak !
A na głowach krasne czapki to nasz znak, to nasz znak!
Gdy kto zbłądzi, to trąbimy tru,tu,tu!
A gdy senny to uśpimy lu,lu,lu.

Dalej w tany

Dalej w tany, dalej w tany wszyscy wraz,
Bo na tańce, bo na pląsy nadszedł czas.
Cztery kroki wiec do przodu,
Potem cztery w tył.
Hejże ha! Hejże ha!
Taniec piękny był!

Dwóm tańczyć się zachciało

Dwóm tańczyć się zachciało, zachciało, zachciało.
Lecz im się nie udało fa rifa rifa fa.
Kłócili się ze sobą, ze sobą, ze sobą.
Ja nie chce tańczyć z tobą!
Fa rifa rifa fa.
Poszukam Se innego, innego, innego
Do tańca zgrabniejszego
Fa rifa rifa fa.
Orzeszki laskowe

My, jesteśmy małe, orzeszki laskowe,
Czapeczki brązowe, sukieneczki nowe.
Tupu, tupu, hop, hop- zatańczmy wesoło!
Tuli, tuli lećmy i powróćmy w koło!
Zdobiliśmy w lesie
Gałąź leszczynowa,
Słonko nam spaliło
Buźkę na brązowo.
Przyszedł pan leśniczy, uchylił czapeczki,
Wpadłyśmy do kosza, zostały listeczki.

SWING W ULICZCE
Ustawienia:
Parami, na przeciwko siebie w dwóch rzędach.

Przebieg
1. Pary dochodzą do siebie w czterech krokach i klaszczą sobie w ręce, po czym w kolejnych 4 krokach wracają do miejsca wyjściowego
2. Osoby w parze zamieniają się miejscami w 8 kropkach, w następnych 8 wracają na swoje miejsce
3. Jeszcze raz powtarzamy element opisany w punkcie 1
4. następuje zmiana melodii, od początku rzędów, kolejne pary łapią się za ramiona i w podskokach przemieszczają się na koniec rzędów. Reszta par klaszcze i powoli przesuwa się do przodu
5. Zaczynamy taniec od początku.

DOUBLEBSKA POLKA

Ustawienie:
Parami naprzeciwko siebie, pary porozstawiane są w rozsypce po całej sali

Przebieg:
1. Osoby w parze klaszczą bardzo szybko siedem razy w uda i pięć razy w ręce partnera. Całość powtarzamy cztery razy.
2. Łapiemy partnera pod rękę i w ośmiu krokach tańczymy z nim w „haczyku” w kółko
3. Klaszczemy w dłonie i zmieniamy ręce, tańczymy z partnerem 6 kroków w kółko po czym szukamy nowego partnera i z nim tańczymy cały taniec od początku.

TANIEC ŻYDOWSKI
Ustawienie:
W kole, twarzami do wnętrza koła

Przebieg:

Przez cały taniec uczestnicy wykonują cztery ruchy:
1. Uderzamy dwa razy w uda
2. Klaszczemy dwa razy w dłonie
3. Wykonujemy „falę” dłońmi, lewą dłonią w prawym kierunku, prawą w lewym kierunku. Dwa razy wykonujemy „falę” kiedy lewa dłoń jest bliżej ciała, prawa na zewnątrz, potem zmieniamy ręce i ponownie wykonujemy podwójną falę.
4. Głaszczemy sąsiada po lewej stronie dwa razy po plecach, następnie głaszczemy sąsiada po prawej stronie dwa razy po plecach.
Opisane powyżej ruchy wykonujemy podczas całego tańca w rytm muzyki, która zacznie grać coraz szybciej.

SAMOLOT

Ustawienie:
W rozsypce po całej sali

Przebieg:
Uczestnicy udając samoloty latają po całej sali, w czasie refrenu (na znak prowadzącego) wszyscy przystają, by sprawdzić zabezpieczenia w samolocie i tak po kolei:
1. Zakręcają śruby kolejno na górze po prawej stronie, na górze po lewej stronie, na dole po prawej stronie, na dole po lewej stronie. Za każdym razem uczestnicy imitują dźwięk śrub mówiąc „zgrzyt”
2. Zapinają jeden pas, kładąc lewą dłoń na prawym ramieniu oraz drugi pas kładąc prawą rękę na lewym ramieniu i głośno dwa razy mówiąc pas.
3. Przykładają dłonie do oczu i mówią okienko.
Po sprawdzeniu wszystkich zabezpieczeń samoloty ponownie swobodnie latają po sali.

TANIEC HISZPAŃSKI

Ustawienie:
W kole, twarzą do wnętrza koła, trzymamy się za ręce. Wcześniej musimy podzielić się na pary, gdyż w czasie tańca będziemy zwracać się do swoich partnerów. Żeby uniknąć nieporozumień dobrze jest już przed tańcem odpowiednio się podzielić.

Przebieg:
1. Odstawiamy prawą nogę, lewą wykonujemy wymach w prawą stronę
2. Odstawiamy lewą nogę, prawą wykonujemy wymach w lewą stronę.
3. Idziemy 4 kroki do środka koła i powtarzamy elementy opisane w 1 i 2 punkcie.
4. Wracamy do poprzedniej pozycji w czterech krokach i raz jeszcze wykonujemy punkty od 1 do 4.
5. Puszczamy ręce sąsiadów i zwracamy się twarzą do swojego partnera. Odstawiamy prawą nogę, unosimy lewe kolano i klaszczemy
6. Odstawiamy lewą nogę, unosimy prawe kolano i klaszczemy
7. Mijamy partnera w 4 krokach i stajemy przed nowym partnerem, z któremu podajemy prawą rękę i wykonujemy z nim obrót w 8 krokach na koniec obrotu stajemy znów przed innym partnerem, z którym wykonujemy 5, 6, 7. Na koniec obrotu zwracamy się ponownie twarzą do wnętrza koła i zaczyna od początku cały taniec.

TANIEC ANGIELSKI

Ustawienie:
W kole, twarzą do środka koła, trzymamy się za ręce.

Przebieg:
1. Wykonujemy cztery kroki w miejscu już na samym początku tańca.
2. Wykonujemy 8 zwykłych kroków w prawą stronę po kole
3. Wykonujemy 8 zwykłych kroków w lewą stronę po kole
4. Zwracamy się do środka koła i wykonujemy cztery małe kroki do środka podnosząc przy tym ręce
5. Wykonujemy cztery kroki do tyłu wracając do poprzedniej pozycji, opuszczając przy tym ręce
6. Wykonujemy cztery kroki dostawne (prawa odstaw, lewa dostaw) w prawą stronę.
7. Wykonujemy cztery kroki dostawne w lewą stronę.
8. Zwracamy się do środka koła i wykonujemy cztery małe kroki do środka podnosząc przy tym ręce
9. Wykonujemy cztery kroki do tyłu wracając do poprzedniej pozycji, opuszczając przy tym ręce
10.Wykonujemy obrót w prawą stronę wg wierszyka (którego starajmy się nie wymawiać na głos podczas tańca): „Postaw górą, postaw dołem, obróć się i klaśnij” (podczas słów „Postaw górą, postaw dołem” wykonujemy przeplatankę nogami: odstawiamy prawą nogę, lewą krzyżujemy nad prawą , ponownie odstawiamy prawą nogę, po czym lewą krzyżujemy za prawą. Na sylabę „śnij” w słowie „klaśnij” klaszczemy w dłonie.
11. Wykonujemy opisany powyżej obrót w lewą stronę
Zwracamy się do środka koła i wykonujemy cztery małe kroki do środka podnosząc przy tym ręce
12. Wykonujemy cztery kroki do tyłu wracając do poprzedniej pozycji, opuszczając przy tym ręce.

CARNEVALITO

Ustawienie:
W rzędach 4-6 osobowych, tworzących „wężyki”. Osoby w każdym wężyku trzymają się za ręce

Przebieg:
Podczas zwrotki melodii wężyki kroczą w rytm melodii, przytupując podczas wyraźniejszych taktów. Kiedy następuje refren pozbawionych wyraźnych taktów, wężyki swobodnie biegają po sali. Na gwizdek lub słowa prowadzącego „głowa” węża (pierwsza osoba w rzędzie) idzie na koniec. W ten sposób każdy powinien mieć okazję prowadzić podczas tańca.
Można do tego tańca wykorzystać apaszki. Wówczas uczestnicy w „wężykach” nie trzymają się za ręce, ale biegną za prowadzącym „wężyk” wykonując apaszkami ruchy, które wykonuje prowadzący. I w tym przypadku prowadzący powinien się co chwila zmienia, by każdy miał okazję zaproponować swoje własne ruchy.

EWALUACJA

Narzędziami badawczymi będą ankiety ewaluacyjne przeznaczone dla uczniów, a także występy dzieci podczas przeglądów, uroczystości szkolnych, festynów. Wyniki będą wykorzystywane w celu modyfikacji proponowanego programu. Będzie to wskazówką dla nauczyciela prowadzącego koło, co uczniom podobało się najbardziej w czasie tych zajęć, a co ich nie interesowało. Uczniowie wyrażają także opinie na temat potrzeby tego typu zajęć.