Wpływ terapii konnej na dzieci i dorosłych z zaburzeniami w nawiązywaniu kontaktów

Celem terapii w aspekcie komunikacji - jej wspierania, otwierania - będzie wzbudzenie spontanicznego pragnienia relacji podczas terapii - zarówno do zwierzęcia(konia) będącego narzędziem terapii jak i grupy biorącej w niej udział.
Niejako wew. celem terapii będzie stworzenie sprzyjających sytuacji, które pozwolą na odkrywanie głębszych interakcji i związanych z nią przejawów uczuciowości.Chodzi tu o poczucie bycia wśród grupy, stada, poczucie dziecięctwa, czyli roli socjalnych (ojcostwa, macierzyństwa).To daje szansę na rozwój jak i uzupełnienie deficytów w ogólnym rozwoju psychomotorycznym.Droga do kontaktu bezpośredniego wiedzie przez wykształcenie samodzielnego dystansu czujności (respektu). Można to osiągnąć stopniowo i tylko przez proponowanie wejścia w relację. Już samo dobranie grupy i wspólne przebywanie na jednym obszarze jest w tym wypadku trudnością i wymogiem, jaki trzeba założyć prowadząc terapię.Aby rozwinęło się poczucie grupowości (wspólnoty)dobrze jest, gdy w terapii bierze udział od 4 do 5 -ciu osób oraz wystarczająca ilość osób do prowadzenia koni(dwa konie stanowią już namiastkę stada, rodziny) oraz terapeutów.Sposób dochodzenia do bezpośredniej relacji z koniem preferowany przez osoby, które rozpatrują działanie jazdy pod względem wpływu na fizyczny aspekt cielesny jest stosunkowo szybki.W przypadku zaburzeń komunikacji i wykształcenia poczucia dystansu uwagi lepsze wydaje się spokojne proponowanie, nie narzucanie możliwości kontaktu bezpośredniego.
Ważne jest zwrócenie uwagi na spontaniczne zachowania kierowane ku koniowi lub uczestnikom terapii, podtrzymywanie tego pragnienia do doprowadzenia go do celu. Wzrostowi pragnienia kontaktu z koniem sprzyja opóżnianie realizacji zaspokojenia go. Służy temu bardziej indywidualne określenie czasu jazdy9kontaktu z koniem)tzn. wyczekiwanie na pojawienie się spontanicznego zachowania w kierunku konia (szczególnie u osób z autyzmem) i kontakt bezpośredni do momentu odczuwania zbytniego dyskomfortu przez pacjenta.Również umożliwienie swobodnego zachowania na koniu daje większą możliwość manifestacji emocjonalnej poprzez motorykę, napięcie mięśniowe, projektowanie uczuć.Konieczne jest oczywiście ubezpieczanie(pasy, osoba przy boku konia).
Można stwierdzić, że terapia konna przyczynia się do większej komunikatywności za światem otaczającym,w tym do komunikacji interpersonalnej.
Wzrost liczby zachowań ku innemu odwzorowuje również polepszenie sprawności motorycznej.
Gesty, mimika, komunikacja werbalna jest spontanicznym wyrazem pragnienia bycia pośród, dla, wobec innych.Zdecydowana zmiana form kontaktu na bardziej proaktywne i emocjonalnie żywe potwierdza korzystny wpływ relacji z koniem na komuniakcję w ogóle.
Sposób zachowania, który był odzwierciedleniem niepokoju, obrony, braku akceptacji zastąpiły zachowania w ogóle spokojniejszym tonie, bardziej naturalne zachowania należnego relacjom wyczucia przestrzeni osobistej drugiego.
Fakty samodzielnego zachowania są obserwowane również w relacjach rodzinnych i ogólnosocjalnych. Idzie to także w parze ze wzrostem sprawności fizycznej.Te zachowania naznaczone poczuciem samodzielności to niejako sprawczy aspekt wpływu terapii konnej na komunikację z otoczeniem.
Dużo ważniejsze stało się odczuwanie istotowości otaczającego środowiska.
Grupy dzieci jak i dorosłych często poprzez gesty, mimikę, werbalnie dawali wyraz rozpoznawania zmian uczuciowości, czy to w stosunku do koni, innych osób z grupy,czy świata roślinnego.Dzięki temu mogli sie też identyfikować, porównywać i odwzorowywać własne cechy.
Bowiem poprzez naturalną (pierwotną) komunikację ze zwierzętami stopniowo odwzorowywał się harmonijny zapis własnej istotowości.
Relacje ze zwierzętami otworzyły dzieciom jak i dorosłym kanały(drogi) porozumienia z człowiekiem, który jako bardziej zmienny, gwałtowny i mniej słaby nie jest tak wyczulony(otwarty) na słabe sygnały pragnienia komunikacji.
Codzienne relacje z drugim człowiekiem często naruszają dopiero co tworzące się struktury przestrzeni osobistej ludzi, dysharmonizując ich puls wychodzenia ku innemu.
Tak więc dane zmysłowe ze świata otaczającego w toku terapii zabarwiły się emocjonalnie, nabrały znaczenia osobistego, stały się trwalszymi punktami odniesienia pomocnymi w eksploracji i doświadczaniu tego świata.