Spotkanie z jesienią

,,SPOTKANIE Z JESIENIĄ’’

( Na scenie 3 drzewa, ustawione w różnych punktach, obok ławeczka – park i las).
Na scenę wchodzą dzieci z plecakami. Kładą torby, woreczki, zaczynają biegać, rozmawiać – ogólny hałas.
(Wchodzi narrator)
Narrator: Nasza klasa już od rana
jest dziś bardzo rozkrzyczana.
Jedni krzyczą i biegają,
inni o czymś rozmawiają.
Zaraz skończą się te harce!
Sami wnet się przekonacie!
O! Już dzwonek! Idzie pani!
Wszyscy wkoło się zebrali
i uśmiechy posyłają,
tak swą Panią wciąż witają!
(Wchodzi Pani w dużych okularach pod pachą trzyma dziennik i duży długopis).
Nauczycielka: Słuchajcie dzieci!
Dziś dla odmiany,
na jesienną wycieczkę się wybieramy.
Będziemy szukać skarbów jesieni.
Będziemy patrzeć jak wszystko się zmienia.
Może spotkamy Jesień po drodze,
to pójdzie z nami, powie o sobie.
Dziecko 1: Świetna sprawa, proszę Pani.
(Ustawiają się)
Nauczycielka: Sprawdzę listę obecności.
Poczekajcie jeszcze chwilę!
- Ciekawski?- jestem.
- Ogórkiewicz? – jestem...
No to lista już za nami,
ustawiamy się parami.
Narrator: Idą dzieci, idą drogą
i nadziwić się nie mogą.
Patrzą, a tu po cichutku,
idzie Jesień po ogródku.
Strąca liście, kwiaty, zioła.
Nagle słyszą, ktoś je woła.
(Wchodzi Jesień. Ubrana jest w długą szatę. Ma przyczepione liście, trawę, gałęzie, włosy rozwiane).
Jesień: Dokąd dzieci tak idziecie?
Czy to skarbów szukać chcecie?
Dziecko 2: Tak! Idziemy z naszą Panią
na wycieczkę wymarzoną.
Jesień: Chcecie, to was oprowadzę
i po lesie i po sadzie...
Mogę wam pokazać pola,
rzekę, łąkę i jeziora.
Dziecko 3: Zapraszamy więc Cię Pani
bardzo nisko się kłaniamy.
(Jesień idzie przodem za nią dzieci. Słychać szum drzew, lekki wiatr).
Jesień: Spójrzcie! Już jesteśmy w sadzie!
Jabłka do nas się kłaniają
i na ziemię opadają.
Dziecko 4: Jakie piękne i rumiane!
Już ja mam ochotę na nie!
Dziecko 5: Proszę Pani, proszę pani
my je zaraz pozbieramy
i do klasy zaniesiemy.
Potem sobie wszyscy zjemy!
Dziecko 6: Spójrz! Tu gruszki patrzą na nas,
a tam śliwki, wszystko naraz.
Dziecko 7: No już mamy pełne kosze!
Nauczycielka: Ja do klasy wam zaniosę!
(Odstawia koszyki na bok).
(Dzieci śpiewają piosenkę o jabłkach).
Jesień: Teraz chodźcie już do parku
zobaczycie zaraz sami
jakich skarbów nazbieramy.
Dziecko 8: Spójrz. Tu kasztany, tam żołędzie,
ale pełno jest ich wszędzie!
Nazbieramy worek cały
będą z nich ludki wspaniałe
na wystawkę doskonałe.
Jesień: No już mnóstwo skarbów macie
jeszcze was tylko do lasu zaprowadzę.
Dziecko 2: Tak, tak chcemy iść do lasu
i nie będziemy robić hałasu.
Dziecko 3: Ile grzybów tutaj znanych,
kryje las zaczarowany.
Jesień: Jeśli chcecie, to dla odmiany
trochę grzybów nazbieramy.
Nauczycielka: Tu jest kurka, tam maślaczek
a borowik skrył się w krzaczek.
Jeśli któregoś grzyba nie znacie
to do koszyka go nie wkładajcie!
Dziecko 4: Proszę pani, proszę pani
Ale skarbów dzisiaj mamy.
Jak do klasy przyniesiemy
to się klasa rozweseli.
(Słychać mocniejszy szum drzew i deszcz. Jesień wykonuje odpowiednie ruchy).
Narrator: Nagle, jesień się wygina
chmury, płyną, deszcz zacina.
I w kałuże ziemię zmienia.
Lecą liście kolorowe,
żółte, złote i brązowe.
Każdy chowa się gdzie może.
Drzewa szumią coś tak tyka
jakby grała gdzieś muzyka.
Dziecko 5: Rety! Słoty, deszcze i kałuże.
To najgorsze co być może.
Ale pada, uciekajmy!
I pod drzewa się schowajmy!
Jesień: Dzieci! Chcecie przejść kałuże
to załóżcie buty duże.
Parasole weźcie w ręce.
i nie bójcie się Jesieni
bo jesienią świat się zmienia!
Taka to jest roku pora.
Chociaż szara, lecz wesoła.
Czasem słabiej słońce świeci,
deszcz popada, wiatr przeleci
i pohula w parku, w sadzie
i na polu na werandzie.
Lecz nie martwcie się tym wcale
bo wygląda doskonale.
Dziecko 6: Czemu Jesień, mokra, szara
tak tu nam narozrabiała?
Nauczycielka: Taki urok jest jesieni
i nikt tego już nie zmieni.
(Dzieci niosą, parasole, woreczki a pani z Jesienią niosą kosze. Wracając do szkoły śpiewają piosenkę o Jesieni).