Etyka zawodowa nauczyciela

Spośród wielu społeczności zawodowych nauczyciele stanowią jedną z kilku grup, dla których bezpośrednie relacje z człowiekiem oraz praca dydaktyczna i wychowawcza szczególnie wiążą się z realizacją podstawowych wartości moralnych. Tworzą one spójny zawodowy system etyczny, dlatego wykonywanie naszego zawodu ma wymiar powołania, służby drugiemu człowiekowi w miejscu pracy i poza nią. Brak sprzyjających warunków w oświacie i nauce nie jest usprawiedliwieniem dla nieprzestrzegania przez nauczycieli etosu zawodowego.

Etyka zawodowa nauczycieli dotyczy postawy nauczyciela, jego kultury, osobistej odpowiedzialności, wrażliwości, samokrytycyzmu, uczciwości, hierarchii wartości, światopoglądu, wiedzy i kompetencji.

Od dawna stawia się wysokie wymagania lekarzom, prawnikom, dziennikarzom. zawody te dysponują skodyfikowanym systemem norm etycznych, jak np. Kodeks etyki lekarskiej, Zbiór zasad etyki adwokackiej czy Karta etyczna mediów. W 1995 r. Polskie Towarzystwo Nauczycieli opracowało Kodeks etyki nauczycielskiej, który niestety nie został dostatecznie upowszechniony. W zawiązku z reformą oświaty dostrzeżono potrzebę uwzględniania problemów etycznych - Kodeks etyki nauczycielskiej doczekał się następnych wydań.

Niekwestionowaną rzeczą jest, że zawód nauczyciela stawia wysokie wymagania - nauczyciel znajduje się pod ustawiczną kontrolą, każde jego potknięcie jest natychmiast dostrzegane i komentowane. Musi więc być szczególnie ostrożny, zwłaszcza że sędziami (i to surowymi) są uczniowie. których wychowuje. Łatwo stracić ich szacunek i zaufanie ale bardzo trudno je odzyskać. Wiadomo też, że rezultaty pracy wychowawczej zależą przede wszystkim od stosunku uczniów do nauczyciela, od jego autorytetu, który nie może być narzucony, a powinien być uznany, wybrany i zaakceptowany przez dzieci i młodzież ze względu na cechy moralne nauczyciela. Mimo negacji odrzucania autorytetów uczniowie potrzebują osobowych wzorców. Dorastającemu młodemu człowiekowi potrzebny jest przewodnik - dobrze znający drogę, jasno widzący cel, niezmordowany, bezwzględny wobec siebie, wyrozumiały wobec innych, opanowany, zdyscyplinowany, skoncentrowany na tym, co najważniejsze, oddany sprawie dzieci i młodzieży, podchodzący z otwartym sercem do tych, którzy nie potrafią jeszcze tego docenić. Mając taki depozyt, nauczyciel potrafi przejść przez życie bez załamań, depresji, zniechęcenia i zawodu. Miarą etyki w wychowaniu jest odpowiedzialność za ucznia, za jego rozwój i dobro, i w konsekwencji za jego dojrzałość.

M. Śnieżyński w książce "Nauczanie wychowujące" stwierdza, że odpowiedzialność wychowawcy przybiera podwójny wymiar. Z jednej strony odpowiadam za "ucznia", za przebieg procesu nauczania i wychowania, za realizację potrzeb psychicznych dzieci i młodzieży, za ich wszechstronny rozwój, ale równocześnie odpowiadam "przed" - dyrektorem, przed rodzicami, którzy oddali największy swój skarb w moje ręce. odpowiadam również przed samym sobą, przed swoim sumieniem. Od tego, kim jest nauczyciel jako człowiek, zależą sukcesy wychowawcze. Janusz Korczak powiedział: "Być człowiekiem, to znaczy posiadać kryształową moralność, nieograniczoną tolerancyjność, do paski posuniętą pracowitość, dążyć do ciągłego uzupełniania swojego wykształcenia i pomagać innym".

Naczelną zasadą w postępowaniu z uczniami jest poszanowanie ich godności i podmiotowe traktowanie każdego ucznia, o czym się mówi w sferach pedagogicznych od lat.

W zawodzie nauczycielskim można odczuwać niedosyt w sferze osiągnięć, ale trzeba umieć widzieć i planować dalekosiężnie, trzeba umieć cierpliwie czekać na rezultaty swojej pracy.

J Pielachowski prezentuje 10 takich oto mądrości nauczycielskich:

1. Wiem, że przyszłość moich wychowanków w dużym stopniu zależy ode mnie.

2. Nigdy nie poniżam godności ucznia. Poniżony zawsze odpłaca złem.

3. W konflikcie z uczniami nie gąrączkuje się, jestem sędzią a nie stroną.

4. Nie lekceważę własnych poleceń, zawsze kontroluje ich wykonanie.

5. Jestem cierpliwy, uczniowie mają prawo myśleć i działać wolniej ode mnie.

6. Lekcja jest dla uczniów - nie dla mnie. Mój sukces powstaje tylko z sukcesów moich uczniów.

7. Nie jestem nieomylny. Mądrość polega na przyznaniu się do błędu i naprawieniu go.

8. Autorytet nie polega na wzbudzaniu strachu, lecz na kompetencji, sprawiedliwości, konsekwencji wymagań.

9. Wymagania nie wykluczają życzliwości; nie zrzędzę, nie pouczam, czyn jest lepszy od mówienia, przykład lepszy od instrukcji.

10. Nie spodziewam się powierzchownej wdzięczności wychowanków. Jeśli zaszczepię im lepszą stronę mojej osobowości - będą mi wdzięczni przez całe życie.

Niezmiernie ważnym problemem jest rozwijanie refleksji etycznej w kształceniu nauczycieli. Podejmując prace pedagogiczną, nauczyciel musi mieć świadomość swoich moralnych powinności wobec uczniów, rodziców i społeczeństwa. Ignorancja i niedbalstwo pedagogiczne mogą zaważyć na przyszłości wychowanków. Również nauczyciel może mieć poczucie źle spełnionego obowiązku i ujemna opinię najbliższego otoczenia i lokalnego środowiska.

O ile wcześniej była mowa o samoocenie, o tyle zasadne wydają się odpowiedzi na pytanie: "Jakim jestem nauczycielem?", które proponuje ks. M. Rusiecki. Pytamy siebie:

1. Czym tak naprawdę imponuje swoim uczniów?

2. W jaki sposób zabezpieczam się przed rutyną?

3. Na ile udało mi się uratować radość płynącą z wykonywanej pracy?

4. W jakim stopniu pogłębiam swoją wiedzę?

5. Ile mam cierpliwości w tłumaczeniu, upominaniu, przekonywaniu?

6. Jak rozumiem tolerancję i jaki daję jej wyraz?

7. Jak oddziałuję na grono nauczycielskie?

8. Co inni mogą odczytać z mojego zachowania?

9. Na ile jestem przekonany, że jako nauczyciel mam najpiękniejszą misje do spełnienia? Na ile staję na wysokości zadania?

Mówiąc o etyce zawodu nauczycielskiego nie można pominąć norm moralnych regulujących współpracę i współżycie w zespołach nauczycielskich. Warunkiem bowiem powodzenia w pracy wychowawczej jest utrzymanie właściwej atmosfery w gronie nauczycielskim. Ważną rzeczą jest dbałość o autorytet zawodu oraz konieczność obdarowania dyskrecją przebiegu posiedzeń Rady Pedagogicznej, rozmów, spraw służbowych i życia prywatnego kolegów. Należy dbać o to, aby dobra sława zawodu, którą podtrzymujemy na zewnątrz, znajdowała pokrycie w rzeczywistości, aby wzajemny szacunek i życzliwość panowały między nauczycielami naprawdę. Konflikty szybko przenikają do dzieci i młodzieży oraz środowiska, obniżając nie tylko prestiż danego zespołu nauczycielskiego, ale także efekty jego pracy. Każdy nauczyciel powinien mieć świadomość własnych niedociągnięć, ułomności i wad zawodowych.

Z tego względu, że praca nauczycielska wykonywana przez dłuższy czas w niesprzyjających warunkach może wywołać u niektórych osób specyficzne ułomności charakteru, może też utrudniać harmonijną współpracę w szkole, zastanowić się należy nad zapobieganiem takim niekorzystnym warunkom.

Sondaże psychologiczne i pedagogiczne określają tu następujące cechy:

- apodyktyczność i upór,

- osłabienie samokrytycyzmu i samouwielbienie,

- drobnostkowość,

- skłonność do plotkarstwa i intryg,

- nadwrażliwość,

- znieczulenie czyli ograniczenie aktywności do minimum,

Wspólnie rozpatrzyć trzeba czym uwidaczniają się i czym grożą powyższe ułomności charakterologiczne naszego zawodu aby skutecznie im przeciwdziałać.

Ad. 1 Osoba, którą cechuje apodyktyczność i upór, usiłuje zawsze i wszędzie wykazać, że to ona i tylko ona ma rację - nieraz wbrew logice i oczywistym faktom. Uzgodnienie z nią jakiejkolwiek sprawy jest trudne, czasem wręcz niemożliwe.

Ad. 2 Nauczyciel, którego charakteryzuje osłabienie samokrytycyzmu i samouwielbienie, we własnym mniemaniu jest wcieleniem doskonałości, dobrego smaku. Nie ma nad niego lepszego metodyka i wychowawcy. Sam siebie podaje jako wzór kolegom, rodzicom, młodzieży. Ponieważ jest doskonałością, nie pogłębia swojej wiedzy, bo przecież on wszystko wie. Czynnikiem hamującym rozwój tego schorzenia może być rozsądna krytyka ze strony środowiska.

Ad. 3 Drobnostkowość i powierzchowność wyrażają się w zwracaniu uwagi na mało znaczące szczegóły, w przecenianiu ich wagi dla całości.

Ad. 4 Skłonność do plotkarstwa oraz intryg pojawia się najczęściej wśród nauczycieli małych szkół. Jeśli celem plotki jest poróżnienie ludzi między sobą, to mamy do czynienia z intrygą, którą należy traktować jako czyn zdecydowanie sprzeczny z etyką.

Ad. 5 Nadwrażliwość i wybuchowość objawiają się silnymi relacjami na słabe nawet bodźce, dopatrywanie się w każdej uwadze czy nawet radzie ataków na swoją osobę, częstym okazywaniem zniecierpliwienia, wyolbrzymianiem trudności. Człowiek przewrażliwiony mylnie ocenia motywy działania innych.

Ad. 6 Znieczulenie jest najgroźniejsze w swoich konsekwencjach społecznych. Człowiek znieczulony ogranicza swą aktywność do minimum. Unika wchodzenia z kimkolwiek w konflikt, ale też nie można na niego liczyć w żadnym przedsięwzięciu.

Jeśli wymienione problemy dotyczą większej liczby osób, wówczas na pewno utrudniają harmonijną współpracę w zespole nauczycielskim. Poznanie natomiast właściwości powyższych problemów naszej rzeczywistości pozwoli ustrzec się lub rozumieć własne niedoskonałości, co już będzie dużym sukcesem w zapobieganiu nieprawidłowych skutków naszego postępowania.


Kodeks etyki nauczycielskiej proponowany przez Polskie Towarzystwo Nauczycieli określają słowa: "Nauczycielu dobry, prawdę czyń w miłości" i ma stanowić inspirację i zachętę do troski i odpowiedzialności za podjęte przez niego powołanie, ma uwrażliwiać sumienia a jednocześnie przestrzegać przed popełnianiem błędów pedagogicznych.


Literatura

1. Szewczyk K.: Wychowywać człowieka mądrego. Zarys etyki nauczycielskiej. PWN, W-wa 1999

2. Szewczyk K.: Psychospołeczne problemy nauczyciela. WSiP W-wa 1986.

3. Kodeks etyki nauczycielskiej. Polskie Towarzystwo Nauczycieli. W-wa 1997.

4. Problemy Opiekuńczo-Wychowawcze (numery z 2001 i 2002r.).