Scenariusz apelu z okazji rocznicy śmierci papieża Jana Pawła II pt: "Blask Świętości"

Kl. IV-VI

BLASK ŚWIĘTOŚCI –APEL Z OKAZJI ROCZNICY ŚMIERCI
OJCA ŚWIĘTEGO JANA PAWŁA II.

Pieśń: „ Barka”

Narrator I Adam K.

Świętość to miłość, wolność, prawda. Świętość to pełnia szczęścia. Świętość to zjednoczenie z Chrystusem, który jest „Drogą, Prawdą i Życiem”.
Papież Jan Paweł II zafascynował ludzi na całym świecie swoją niezwykłą osobowością. Każdy, kto mógł się z nim spotkać, odczuwał promieniowanie świętości i bliskość samego Boga. Podczas Mszy świętej pogrzebowej pojawiły się spontanicznie okrzyki i napisy: „Santo subito!” („Natychmiast święty”).

Narrator II Justyna B.

Witam na apelu upamiętniającym postać Jana Pawła II, przygotowanym przez uczniów naszej szkoły. Chcemy w ten sposób oddać cześć naszemu ukochanemu Ojcu Świętemu Janowi Pawłowi II. Pragniemy wyrazić podziw i ogromną wdzięczność Papieżowi za Jego posługę miłości Kościołowi i rodzinie ludzkiej, za to, że niósł orędzie wiary i nadziei współczesnemu światu, nękanemu przez wojny i niesprawiedliwość, że brał w obronę ubogich, cierpiących, prześladowanych i chorych, że swym przykładem uczył poświęcać więcej czasu kontemplacji oblicza Chrystusa. Przede wszystkim za to, że tak kochał dzieci i młodzież. Wiedział doskonale, czym biją nasze serca.

Recytator I Radek M. Danusia M.
( Recytuje wiersz pt. „Portret Jana Pawła II”.)

W każdym domu i w każdym kościele
Zawieszono na ścianie obraz,
Smutek w radość się szybko zmienia,
Jeśli spojrzysz na niego, choć raz.

Portret tajemniczy w złotych ramach,
Potężnego władcy świata,
Który stał się wzorem dla wszystkich,
Pamięć o nim ku niebu wzlata.

Choć niżej brakuje podpisu,
Nie zastanawiasz się czas długi,
Wiesz, że patrzy na ciebie
Jan Paweł II.
Więc skieruj do niego swe myśli,
W ciszy, w skupieniu, w pokorze,
Powiew wiatru zaniesie do nieba
Naszych westchnień całe morze.

On otrze łzy płaczącemu,
Wyciągnie świętą dłoń w potrzebie,
Doda sił, otuchy, wiary,
Bo przecież jest już w niebie.

Narrator I Adam K.
W okresie swojego pontyfikatu Papież dotarł na krańce świata, głosząc Ewangelię. Kierował wszystkich na drogę przykazań Bożych. Nazwano go „ największym pielgrzymem świata”. Kilkakrotnie odwiedził Polskę odbył ponad 100 pielgrzymek do różnych krajów i na różne kontynenty. Jako Papież działał na rzecz pokojowego współżycia między narodami. Doskonale realizował słowa Pana Jezusa, które skierował do uczniów: „ Idźcie, więc i nauczajcie wszystkie narody”.

Recytator II Kasia Cz.
( Recytuje wiersz „Nasz Papież”.)

Biskup Rzymu, czy świata, czy nasz,
Nie kłóćmy się o to, rodacy,
W niebie jest jeden Bóg,
Jeden Papież dla wszystkich wystarczy.

On zna wszystkie języki świata,
Przemawia dziś echem,
Dzieli się wielką miłością,
Spogląda z nieba uśmiechem.

Bo zasiał złote ziarno,
Które wydaje obfite plony,
Był tu na ziemi kochany,
Teraz w niebie jest czczony.

Pamięta każdy zakątek ziemi,
Pozdrawia Wadowice i Kraków,
Ukochał Rzym i Watykan,
Lecz nie zapomniał Polaków.
Pieśń: „ Wiele jest serc...”.

Narrator II Justyna B.

Papież kochał wszystkich, każdego człowieka i wszystkich ludzi, ale pierwszeństwo daje najmłodszym, ponieważ oni mieli przed innymi miejsce w sercu Chrystusa, który pragnął pozostawać z dziećmi i przebywać z młodymi.
W Łowiczu Ojciec Święty powiedział:

Recytator III Adam M.
( czyta.)

„ Przykładajcie się do nauki z wielkim zapałem. Uczcie się poznawać coraz to nowe przedmioty. Wiedza, bowiem otwiera horyzonty i sprzyja duchowemu rozwojowi człowieka. Prawdziwe wielki jest ten człowiek, który chcę się czegoś nauczyć”.

Narrator I Adam K.

Ludzie młodzi mieli zawsze szczególne miejsce w sercu Papieża. Jan Paweł mówił, że im ufa, że w nich wierzy, że młodzież jest Jego nadzieją. Ojciec Święty sam od siebie wymagał i tego również uczył ludzi młodych. Posłuchajcie.

Recytator IV Ewelina S.
( czyta.)

„ Każdy z was, młodzi przyjaciele, znajduje też w życiu jakieś swoje „ Westerplatte”. Jakiś wymiar zadań, który musi podjąć i wypełnić. Jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć. Jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić. Nie można „ zdezerterować”. Wreszcie – jakiś porządek prawd i wartości, które trzeba „ utrzymać” i „ obronić”, tak jak Westerplatte, w sobie i wokół siebie. (...) Każdy młody Polak, każda Młoda Polka niech rozważy w sercu, że każdy i każda ma w swoim życiu podobne „ Westerplatte”, może mniej sławne, mniej historyczne, powiedzmy, na mniejszą skale zewnętrzną, ale czasem może na większą skalę wewnętrzną, i że tego swojego „ Westerplatte” nie może oddać!”
„ Nie lękajcie się Miłości, która stawia człowiekowi wymagania. Te wymagania – tak, jak znajdujecie je w stałym nauczaniu Kościoła – właśnie są zdolne uczynić waszą miłość – prawdziwą miłością.

Pieśń: „Pan jest pieśnią swojego ludu”.

Narrator II Justyna B.
Ojciec Święty był wspaniałym przewodnikiem, pokazał, jak budować prawdziwą miłość, taką, do jakiej powołał nas Bóg, dawca miłości. On wiedział, że za taką miłością chcą podążać serca młodzieży.
W pierwszej encyklice Jan Paweł napisał:
„ Człowiek nie może żyć bez miłości. Człowiek pozostaje dla siebie istotą nie zrozumiałą, jego życie jest pozbawione sensu, jeśli nie objawi mu się Miłość, jeśli jej nie dotknie i nie uczyni w jakiś sposób swoją, jeśli nie znajdzie w niej żywego uczestnictwa”.

Narrator I Adam K.

Tak, więc różnymi drogami biegnie życie ludzkie, ale wszyscy szukają szczęścia i miłości. Kto, kocha, nie liczy zysków i strat, nie szuka korzyści... Doskonale o tym wiedział Ojciec Święty. Posłuchajmy jak ujął przykazanie miłości w poetyckim słowie:

Recytator V Bożena .
( Recytuje wiersz „Miłość”)

Miłość mi wszystko wyjaśniła,
Miłość wszystko rozwiązała –
Dlatego uwielbiam tę miłość,
Gdziekolwiek by przebywała.

Więc w takiej ciszy ukryty ja – liść,
Oswobodzony od wiatru,
Już się nie troskam o żaden z upadających dni,
Gdy wiem, że wszystkie upadną.
Pieśń: : To przykazanie...”

Narrator II Justyna B.

Jan Paweł II zawsze do końca pełnił wolę Bożą. Przez całe swoje życie z wielką odwagą szedł drogą wiary, całkowitego zawierzenia Chrystusowi, przez Maryję.
W ostatnich dniach i godzinach swojego życia odprawił najbardziej poruszające rekolekcje. Poprzez cierpienie i śmierć Jana Pawła II byliśmy światkami wielkiego cudu oddziaływania miłości Chrystusa na niezliczone rzesze ludzi.

Recytator VI Magda M.
( Recytuje wiersz „Do Jana Pawła II”).

Umiłowany Ojcze Święty,
Świeć nam przykładem swego męstwa,
Bądź wzorem pracy i modlitwy,
Sensem cierpienia, koroną zwycięstwa.

Wpatrzony w oblicze Matki Boga –
Radości i piękna wzór wspaniały,
Szedłeś po ziemi, siejąc ziarno,
Dziś zbierasz plony w blasku chwały.

Ty ukochałeś Zbawiciela,
Króla pokoju i miłości,
W cierpieniu Go naśladowałeś,
Teraz królujesz z Nim w wieczności.

Narrator I Adam K.

Ojciec Święty zostawił nam ogromne duchowe dziedzictwo: przykład świętego życia, cierpienia, i śmierci oraz skarb swojego nauczania.

Do wszystkich, którzy się dziś zniechęcają, Jan Paweł woła:
„NIE LĘKAJCIE SIĘ” i uspokaja: „ Nawet, jeśli te słowa oznaczają czas próby, wielki wysiłek i bolesny krzyż, nie musimy się niczego obawiać. Słowa te niosą, bowiem w sobie także radość i pokój, które są owocem wiary.
Boża miłość nie nakłada na nas ciężarów, których nie moglibyśmy unieść, ani nie stawia wymagań, którym nie moglibyśmy sprostać, jeśli wzywa, przychodzi z konieczną pomocą”. A więc „WSTAŃCIE,CHODZMY!”

Pieśń: „ Nie lękajcie się”.

Narrator II Justyna B.

Kardynał Joseph Ratzinger w homilii wygłoszonej podczas Mszy świętej pogrzebowej powiedział:

„Możemy być pewni, że nasz umiłowany Papież stoi obecnie w oknie Domu Ojcu, spogląda na nas i nam błogosławi”.

Tak, błogosławi nam Ojciec Święty!

Recytator VII Adam K.

Jestem tu z rzeszą świętych,
Sercem obejmuję Polaków,
Tych w kraju i za granicą...
Witam Wadowice i Kraków...

Przytulam do serca dzieci
Papież Wam uśmiech śle,
Bodźcie pociechą w rodzinie,
I pilnie uczcie się...

Serdecznie pozdrawiam młodzież,
Od was wiele zależy,
Przestańcie się lękać,
Jan Paweł II w was wierzy...

Nieście świadectwo wiary...
Błogosławię każdej rodzinie...
Ufajcie Panu Bogu
W każdej życia godzinie...

Narrator II Justyna B.
( patrzy w niebo)

Ojcze Święty Janie Pawle II
Byłeś zawsze z nami:
Gdy się rodziliśmy, gdy stawialiśmy pierwsze kroki.
Teraz też jesteś
I zawsze będziesz.

Pieśń na koniec:, „Abba Ojcze”
( wszyscy chwytają się za ręce i śpiewają).