Co rodzic wiedzieć powinien, jak ukierunkować działania, aby ukształtować twórcze dziecko

CO RODZIC WIEDZIEĆ POWINIEN?

1. O DZIECIACH AGRESYWNYCH

• Jeśli dziecko przejawia skłonność do agresji, nie wolno karać go surowo, nie wolno stosować zwłaszcza kar fizycznych.
• Kary fizyczne wzmacniają agresywne zachowanie dziecka. Dziecko bite przez rodziców, bije swoich rówieśników, naśladując w ten sposób postępowanie dorosłych.
• Wytworzeniu postawy agresywnej sprzyja atmosfera nieporozumień nie porozumień i kłótni, w jakiej żyje dziecko. Uczmy dziecko zaspokajania swoich potrzeb bez stosowania siły i przemocy.
• Od najmłodszych lat wdrażamy dziecko do zgodnego obcowania z rówieśnikami, uczymy je współdziałania, współczucia, niesienia pomocy.


2. O dzieciach nieśmiałych

• Pamiętajmy, że jeśli dziecko rzadko przebywa w towarzystwie
rówieśników, nie potrafi nawiązać z nimi kontaktu nawet,
jeśli tego bardzo pragnie.
• Stosunek dziecka do samego siebie, jego ocena własnych zdolności i możliwości zależy przede wszystkim od tego, jak oceniają go dorośli, zwłaszcza matka i ojciec.
• Jeżeli dziecko słyszy często ujemne uwagi o swoim zachowaniu, o swoich uzdolnieniach, uzdolnieniach swojej urodzie, nabywa przekonania, że jest od innych gorsze, mniej warte, nabiera poczucia niższości.
• Nieśmiałość wynika z przekonania dziecka o tym, że jest od innych gorsze, mniej zręczne, mniej ładne, mniej mądre i z lęku, że inne dzieci je wyśmieją, odrzucą lub skrzywdzą.
• Nieśmiałość to cecha niepożądana, kłopotliwa dla dziecka i jego otoczenia.
• Poczucie mniejszej wartości i lęk w sytuacjach społecznych powstałe w latach dziecięcych utrzymują się często przez całe życie. Rodzice powinni troszczyć się o to, by ich dziecko wierzyło w swoje możliwości, akceptowało siebie i aby chętnie i z łatwością nawiązywało kontakty z otoczeniem.

3. O dzieciach upartych

• Upór w wieku przedszkolnym bywa dość często zjawiskiem rozwojowym, dziecko uświadamia sobie swoją odrębność pragnie zaznaczyć niezależność, przeciwstawiając się dorosłym.
• Upór przejawiają dzieci, których pragnienia i dążenia cechuje duża siła.
• Upór jest dla dorosłych kłopotliwy, jest przejawem niedojrzałości dziecka, nie jest jednak właściwością zdecydowanie negatywną.
• Nie należy przełamywać uporu siłą, klapsem, przemocą. Tylko cierpliwa perswazja i ukazywanie dziecku obiektywnych racji jest środkiem skutecznym.
• Jeśli to możliwe, starajmy się szanować pragnienia i dążenia dzieci, nie podporządkowywać ich sobie tylko dla zasady, dla pokazania, że to dorośli zawsze decydują.

4. O dzieciach nadpobudliwych

Wychowując dziecko nadpobudliwe należy:

• Zapewnić mu atmosferę spokoju i bezpieczeństwa oraz rytmiczny plan dnia.
• Poświęcić dziecku codziennie trochę czasu na rozmowę lub wspólną zabawę, ograniczyć mu czas oglądania telewizji.
• Odnosić się do dziecka z wyrozumiałością i cierpliwością, rozumieć, że jego „ niegrzeczność „ nie wynika ze złośliwości, ale z nieumiejętności kontrolowania swojego zachowania.
• Postępować z dzieckiem konsekwentnie, uzgodnić z nim jego stałe obowiązki i kontrolować czy je wykonuje.
• Polecenia dane dziecku formułować krótko i jasno, unikać formy rozkazującej, dostosować je do możliwości dziecka ( początkowo dobrze jest pomagać w wykonaniu).
• Nie ograniczać nadmiernie ruchliwości dziecka, jego wzmożoną potrzebę ruchu zaspakajać zabawami ruchowymi na świeżym powietrzu, gimnastyka, tańcem, pływaniem itp.
• Dbać o to, aby dziecko było czymś zajęte. Dla dzieci nadpobudliwych szczególnie wskazane są zabawy tzw. ciche: układanki, loteryjki, wycinanki, malowanie, lepienie itp. ( uczą one wytrwałości oraz koncentracji uwagi).
• Zabawy z rówieśnikami organizować pod kontrolą dorosłych niekiedy pomagać dzieciom w wyborze i zaplanowaniu zabawy, interweniować w przypadku konfliktów, zachęcać do zgody).
• Na wzmożoną pobudliwość dziecka reagować spokojnie, stosować metody perswazyjne. Krzyk, bicie, straszenie odnoszą wprawdzie chwilowy skutek, pogłębiają jednak nadpobudliwość dziecka.
• Gdy dziecko przeżywa sytuację konfliktową, nie zostawiać go zbyt długo w napięciu emocjonalnym.
• Chwalić dziecko, gdy jest grzeczne i potrafi się opanować.
• Dziecku nadmiernie pobudzonemu proponować czynności relaksujące leżenia i słuchanie muzyki lub bajki, ciepłą kąpiel lub przytulić je i pogłaskać po głowie itp.
• Dbać o to, aby dziecko zasypiało spokojnie.

CZEGO NIE NALEŻY MÓWIĆ DZIECKU!

• Nic dobrego z Ciebie nie wyrośnie
• Jesteś najgorszym dzieckiem, jakie znam
• Lepiej wcale nie zaczynaj
• Za bardzo sobie ufasz
• Dzieci takich rzeczy nie rozumieją
• Ciekaw jestem jak daleko zajdziesz
• Gdyby to się udało zrobić, to by już na to wpadli
• Trafiło się ślepej kurze ziarno
• Szkoda fatygi
• Masz dziurawe ręce
• Masz dwie lewe nogi
• Jesteś patentowanym leniem

CO NALEŻY MÓWIĆ DZIECKU!

• Nie jesteś gorszy od innych
• Każdy początek jest trudny
• Nie święci garnki lepią
• Inni potrafią i ty potrafisz
• Do odważnych świat należy
• Nie od razu Kraków zbudowano
• Następnym razem będzie lepiej
• Wiem, że jak się postarasz, to na pewno potrafisz
• Jak będziesz pracował systematycznie, to się nauczysz
• Jak się postarasz na pewno odniesiesz sukces

Podstawą skutecznego funkcjonowania we współczesnym świecie jest postawa twórcza. Dziecko w wieku przedszkolnym cechuje naturalna potrzeba aktywności,
ekspresyjnego wyrażania uczuć. Jedną z nich jest spontaniczne organizowanie zabawy w role, aktywność w formie ruchowej, słownej, plastycznej .
Dzięki niej małe dziecko zdobywa umiejętności , nawiązuje kontakty społeczne z rówieśnikami, dorosłymi. Twórczość własna jest dla niego źródłem radości, zabawy, formą uczenia się i zdobywania wiedzy o otaczającym świecie.
Rozbudzenie zainteresowania sztuką, odkrywanie w sobie uzdolnień służy zaspokajaniu przez dziecko potrzeby kreowania roli, ekspresji , a tym samym zapewnia mu prawidłowy rozwój.
Zabawa w teatr , odgrywanie scenek, jest jednym ze sposobów wychowywania dzieci .
Ulubioną formą działalności , która dostarcza wiele satysfakcji z własnych możliwości twórczych.
Wiek przedszkolny to najważniejszy okres w życiu dziecka. Rozwijanie jego inwencji twórczej, wyobraźni , jest integralną częścią składową kształtowania pełnej osobowości.

Wiek przedszkolny dziecka jest tym okresem w życiu człowieka w którym kształtują się podstawowe umiejętności .Celem wychowania przedszkolnego zgodnie z podstawą programową jest -- poznanie siebie i świata
-- nabywanie umiejętności poprzez działanie
-- odnajdywanie miejsca w grupie
-- budowanie systemu wartości
Zabawa w teatr, odgrywanie scenek ,inscenizacji uwzględnia wszystkie wyżej wymienione, potrzeby : intelektualne, emocjonalne, moralne i estetyczne.
To praca nad słowem, poprawnością wymowy , ruchem , mimiką ,gestem , tak ważnym w dzisiejszym świecie .
Zajęcia teatralne mają też charakter terapeutyczny. Dzieci pokonują trudności : nieśmiałe i zalęknione nabywają odwagi, nadpobudliwe ,,wyciszają się ‘’ w sferze emocjonalnej ,eliminowane są negatywne emocje i zastępowane pozytywnymi .
W dzisiejszym świecie , w dobie zaniku pewnych wartości , problemów z przystosowaniem troska o wszechstronny rozwój osobowości , jest naczelnym celem przedszkola , ideałem pedagogiki ,która ma za zadanie przysposobić wszystkie dzieci do twórczego działania . W różnych dziedzinach aktywności w obszarach : plastyka , muzyka , literatura , teatr.

Bibliografia:

1. H.Spionek „Psychologiczna analiza trudności i niepowodzeń szkolnych” Warszawa 1970, PZWS, s.185.
2. „Program wychowania w przedszkolu” Warszawa 1981, WsiP
3. Red. M. Szurmiak „Rozpoznawanie i reedukacja uczniów o częściowo zaburzonym rozwoju psychomotorycznym” Kraków 1982, WPWZ, s.85.
4. T. David Maclay „Psychoterapia dzieci” Warszawa 1973.
5. A.Kozłowska „Zaburzenia emocjonalne u dzieci w wieku przedszkolnym” Warszawa 1984, WsiP.
6. T. Danielewicz, A. Koźmińska, J. Manguska „Terapia uspakajająca i rozwijająca dla dzieci nerwicowych i dyslektycznych” Warszawa 1974.
7. K. Dąbrowski „Co to jest higiena psychiczna” Warszawa 1962, NKM.
8. Bogdanowicz „Bon Depart – metoda aktywizowania rozwoju psychomotorycznego i rehabilitacji psychomotorycznej” Olsztyn 1975.