Inscenizacja w kształtowaniu osobowości dziecka

Dziecko od najmłodszych lat w naturalny sposób w najbliższym otoczeniu rodzinnym i przyrodniczym wykorzystuje obserwację oraz naśladownictwo zaobserwowanych zdarzeń do kształtowania własnej osobowości. Czym bardziej ubogie doznania i mniejsza komunikatywność społeczna, tym mniej poprawnie jest ukształtowana osobowość dziecka. Należy zauważyć, iż dzieci, które współpracę w grupie rówieśniczej rozpoczynają dopiero od ustawowego obowiązku szkolnego mogą mieć lub mają duże trudności z adaptacją. Często w celu utrzymania właściwej pozycji w grupie stosują przybraną pozę, która może przyjmować postać agresji w stosunku do rówieśników, lekceważenia otoczenia lub poddania się presji, co z kolei prowadzi do postaci ofiary w przypadku braku umiejętności radzenia sobie w różnych sytuacjach występujących w danym środowisku rówieśniczym, w tym również stresowych.
Nauczyciel rozpoczynający prowadzenie klasy nauczania zintegrowanego szczególną uwagę powinien poświęcić w pierwszym okresie ustalonym według własnego uznania na właściwe ukształtowanie osobowości dzieci stosując zasadę, iż wszyscy jesteśmy wobec siebie równi bez względu na uwarunkowania fizyczne, umysłowe, osobowościowe i kulturowe. Różnice nie mogą wpływać na zaburzenie relacji między uczniami. Cel powyższy można a nawet należy realizować poprzez inscenizację o zróżnicowanej tematyce ze szczególnym uwzględnieniem aspektów:
- tolerancji (kolor skóry, włosów, niepełnosprawność intelektualna, fizyczna, ubiór, zamożność, odmienność religijna)
- agresji (słownej, fizycznej)
- szacunku (rówieśniczego, rodzicielskiego, do człowieka, do przyrody, otaczającego świata, życia i nauki zgodnie z zasadą “Alma Mater”).
Inscenizacje mające wpływ na kształtowanie osobowości w zależności od rozwoju emocjonalnego dzieci należy wdrażać i powtarzać cyklicznie w zaplanowanych okresach czasowych. Wielokrotne zwrócenie uwagi na kształtowanie pozytywnych wzorców zachowań może dopiero wówczas odnieść skutek, gdy są one sukcesywnie powtarzane. Umysł ludzki ma tendencję do szybkiego przyswajania tylko tych zachowań, których jesteśmy aktywnymi uczestnikami i wiążą się z odpowiednim napięciem emocjonalnym. Bierne natomiast przyjmowanie prezentowanych treści powoduje szybkie wymazywanie ich z pamięci, a tym samym uniemożliwia ich wykorzystanie w życiu społecznym. Wskutek rozwoju emocjonalnego dzieci należy wprowadzać nowe pożądane tematy inscenizacyjne odpowiedzialne za kształtowanie właściwych norm społecznych. W taki sposób, aby młody człowiek osiągający pełnoletność i wstępujący w próg dorosłego życia był osobą ukształtowaną, odpowiedzialną i dojrzałą do przyjęcia pełnych praw, obowiązków i swobód obywatelskich.