Dziecko w 17 roku życia

W siedemnastym roku życia następuje dalsze uspokojenie się nastolatków, co pociąga za sobą spadek intensywności konfliktu o autonomię i ogólne polepszenie stosunków z dorosłymi. Do dorastających najwyraźniej zaczyna docierać fakt, że w ciągu kilkunastu miesięcy sami dołączą do społeczności dorosłych i zamiast walczyć z nią, będą musieli znaleźć w niej dla siebie miejsce. Spory z rodzicami znacznie łagodnieją, siedemnastolatki są o wiele bardziej ugodowi i skłonni do spokojnego dialogu. Ich bunt przeciwko szkole ustępuje na ogół pragmatycznym postawom wobec zbliżających się matur, co rodzice witają z niekłamaną ulgą.

Grupa rówieśnicza, choć w dalszym ciągu pozostaje głównym środowiskiem społecznym dorastających, nie odgrywa już takiej roli jak wcześniej. Wiąże się to z jednej strony z coraz głębszym zaangażowaniem się w związek z wybranym partnerem, a z drugiej – z ewidentną niemożnością pogodzenia szerszych kontaktów towarzyskich z realizacją swoich indywidualnych planów życiowych. Dlatego pomiędzy 17 a 18 rokiem życia większość paczek i grup rozpada się, a ich członkowie poszukują dla siebie miejsca w innych środowiskach (grupy sportowe, kursy, organizacje religijne, polityczne).

Jak przystało na prawie dorosłych ludzi, siedemnastolatki złoszczą się przede wszystkim z powodu przeszkód i niepowodzeń w realizacji planów, a także z powodu rozmaitych kłopotów z partnerami. Sposoby redukcji napięcia są też już zdecydowanie bardziej dorosłe – sięgają po papierosa, wdają się w sprzeczki. Tak jak my wszyscy boją się niepowodzeń, opinii społecznej, zbytniego ryzyka i nielojalności najbliższych. Trapią się swoimi perspektywami życiowymi, brakiem pieniędzy i tym, czy podołają podejmowanym zadaniom.

Dla siedemnastolatków posiadanie partnera jest na ogół oczywistością. Powszechnie wiadomo też, że wiele bardzo młodych par współżyje ze sobą, choć z reguły jest to temat tabu, o którym ani rodzice, ani dzieci nie wspominają. Jednakże przeważająca liczba siedemnastolatków nie podejmuje jeszcze współżycia seksualnego. I jest to normalne.

Co powinno zaniepokoić rodziców?

Wszystko to, co niepokoi bliskich sobie, dorosłych ludzi.

Źródło: "Encyklopedia - Rodzice i Dzieci. Co robić, aby nasze dzieci były szczęśliwe?",

Praca zbiorowa, PPU Park, Bielsko-Biała 2002