Interpretacja wybranych wierszy Maksymiliana Kasiewicza

Ostatnio w różnych popularnonaukowych portalach internetowych i prasie kulturalnej, pojawiły się artykuły i wzmianki o Maksymilianie Kasiewiczu. Wielu autorów owych artykułów wyróżniła u młodego poety dwa nurty poetyckie, które prezentuje Maksymilian Kasiewicza, a mianowicie: nurt religijny ( franciszkanizm) i ekspresjonistyczno- filozoficzny (rodzaj liryki osobistej).
O młodym poecie nie będziemy pisać, bo na jego temat dość chyba już napisano i to w krótkim czasie. Zajmijmy się natomiast kilkoma wierszami młodego poety.
Jako pierwszy wiersz do analizy, dzięki któremu Kasiewicz zaczął interesować środowisko artystyczne, weźmiemy wiersz zatytułowany „Tylko wam”. Oto on :
nie szukam
uśmiechniętych
z dachem nad głową
z pełną kieszenią i brzuchem
z błaznami wokoło
bez wątpliwości
bez łez
szukam Was Przyjaciele
opuszczonych
ciągle płaczących
samotnych jak gwiazdy
bogatych w ból
tylko Wam mogę powiedzieć
doskonale Was rozumiem
Na pierwszy rzut oka, wiersz zachwyca prostotą i pokorą. Podmiot liryczny utożsamia się z ludźmi cierpiącymi, opuszczonymi, samotnymi, stwierdzając, że będzie mógł powiedzieć im, że ich rozumie. Bardzo mocno akcentują i potwierdzają to słowa: „szukam Was Przyjaciele”.
Początkowe: „nie szukam” w lirycznym znaczeniu jest swoistego rodzaju przenośnią, bo autor doskonale wie, że takowych ludzi, którzy żyją bezproblemowo szukać przecież nie trzeba, bo oni są i żyją obok nas, nie doceniając cierpienia drugich.
Autor niejako pragnie pocieszyć ludzi cierpiących. Zapewnia ich, że w przeżywaniu swojego cierpienia nie są samotni, i zawsze mają wokół siebie ludzi, w których, jak wierzy, istnieje chęć pomocy, tak jak u autora.
Wiersz nie zawiera znaków interpunkcyjnych i rymów( jest to wiersz biały i wolny) – co jest charakterystyczne dla poezji XXI wieku. Nagromadzenie epitetów i pewna namiastka poetyckiej ironii powodują, że poeta osiąga zamierzony efekt- utożsamia się z ludźmi cierpiącymi.
Niesamowita prostota zostaje pomieszana niejako ze środkami artystycznymi, co sprawia, że autor czyni swoją poezję autentyczną i szczerą.
Inny wiersz, którym się zajmiemy, należy do nurtu religijnego. Jest to wiersz trudniejszy dlatego poświęcimy mu troszkę więcej uwagi. Wiersz zatytułowany jest „Adonai” :

obecny w tylu kościołach
obecny w sakramentach
obecny w drugim
obecny w Biblii
obecny w tej rzeczywistości
obecny
we wszystkim jesteś
i ponad wszystko
Wszechobecny Boże...

tak wszędzie Ciebie pełno
ale dostrzec
zobaczyć tak trudno

Wiersz został skonstruowany na zasadzie trudno zauważalnego kontrastu. W pierwszej części wiersza poeta wyznaje, że Bóg jest obecny w życiu człowieka w bardzo wielu miejscach, a niemalże we wszystkim, co go otacza. W drugiej części ukazana została sprzeczność: skoro Bóg jest obecny wszędzie, dlaczego zobaczyć Go jest tak trudno? Dzięki takiej konstrukcji poeta doskonale, niemalże z mistrzowską precyzją zmusza niejako czytelnia do refleksji.
Podmiot liryczny to człowiek szukający Boga. Jednak na drodze poszukiwań napotyka jakieś trudności, chyba jak każdy zresztą. Jednak te trudności nie są powodem tego, że poeta swoje poszukiwania życiowe kończy. Wręcz przeciwnie, są sposobnością do tego, aby jeszcze głębiej zastanowić się nad sensem swojej egzystencji.
Apostrofa skierowana do Boga, pozwala zauważyć, że podmiot liryczny w Boga wierzy, bo przecież z logicznego punktu widzenia- zwraca się do niego.
Przez przerzutnie i anafory autor niejako zaświadcza o obecności Boga w świecie, ale kontrast powoduje to, że zauważyć Go nie można.
Z wiersza bije ogromne przesłanie moralne i egzystencjalne, które wynika po dokładnej analizie wiersza: trudności, jakie napotykamy na naszej drodze( i nie tylko na drodze wiary! ) życiowej, nie mają być powodem do poddania się, ale do jeszcze większych życiowych poszukiwań.