Wizerunek Boga w poezji Kasiewicza

Kasiewicz- młody poeta, bo pisać zaczął stosunkowo dość niedawno. W swoich wierszach prezentuje dwa główne nurty poetyckie: religijny i ekspresjonistyczno- filozoficzny.
O dwóch tych nurtach poetyckich u poety został napisany już jeden artykuł, dlatego tym zagadnieniem nie będziemy się zajmować. Zwrócimy uwagę na kreację Boga w wierszach Kasiewicza.
W początkowych wierszach Kasiewicza, jak na przykład wiersz " Wszyscy jesteśmy Chrystusami" widać bardzo wyraźnie wpływ franciszkańskiego nurtu ks. Twardowskiego, czy innych poetów o postawie franciszkańskiej. Zgodnie z ideą tej postawy wyłania się właściwy jej podmiot liryczny, choć u Kasiewicza nie zawsze. W niektórych wierszach religijnych, zupełnie pomijający nurt ekspresjonistyczny, wyłania się pewna, bardzo specyficzna postawa buntu, jak na przykład w wierszu : "Nie poznaje". Poeta wyznaje, że doznał tak wielkiego cierpienia od ludzi, że przychodzący do niego, odwiedzający go Bóg- nie poznaje go-swojego własnego syna, jak wyznaje poeta. Można tu zauważyć ścieranie się dwóch nurtów poetyckich Kasiewicza.
W większości utworów Kasiewicza, Bóg jest blisko ludzi. Poeta stara się ukazać świat, gdy ludzie żyją w harmonii z przyrodą, naturą i wreszcie w konkluzji samym sobą.
Bóg w wierszach Kasiewicza jest "zrozumiały" tzn. : poddanie się woli Boga, jest gwarantem ułożonego, choć nie bezproblemowego życia na Ziemi.
Z niektórych wierszy Kasiewicza bije pewna namiastka ironii, nieobcy jest mu także cynizm, ale dzięki temu poeta osiąga zamierzony efekt.
Szczerość i postawa samokrytycyzmu, czyni Kasiewicza poetą po prostu szczerym i autentycznym.
Być może te właśnie cechy przyciągają coraz większe rzecze jego czytelników.