Scenariusz programu poetyckiego na uroczystóść Wszystkich Świętych

1. W pomieszczeniu znajdują się zapalone świece, w tle przez cały czas płynie refleksyjna muzyka.

NARRATOR:

W jesienne dni, kiedy przyroda powoli zasypia, szybko zapada zmierzch wielu z nas często zatrzymuje się w zadumie nad przemijaniem życia. Wszystko czego już doświadczyliśmy, chwile radosne i smutne należą do przeszłości i choćbyśmy chcieli nigdy nie wrócą. W taki nastrój wpisuje się Dzień Zaduszny. Gdy zatrzymujemy się nad grobami zmarłych trudno jest nam nie myśleć o śmierci.

RECYTACJA :

Na starych grobach, gdzie ojcowie moi
Spoczęli, życiem strudzeni tułacze,
Klękam pod krzyżem, co nad nim stoi,
I płaczę...

Boże, Tyś widział, jak idąc do Ciebie
Padali nieraz wśród głogów i cierni,
A przecież z wzrokiem utkwionym w Twym niebie,
Szli Tobie wierni !

Tyś widział, Boże jak zgięci cierpieniem,
Nieśli do śmierci niedoli swej brzemię,
Jak pod Twym okiem i z Twym imieniem
Kładli się w ziemię...

O spełnij, Panie ich ciche nadzieje !
O daj, niech jutrznia zabłyśnie im złota,
Nad polem śmierci niech jasność zadnieje
Żywota !

Wiem, że dzień przyjdzie, gdy każdą mogiłę
Odemknie dłoń Twa przed którą się korzę...
O zbliż go ku nam ! Daj czekać nań siłę,
O Boże!
( Maria Konopnicka „Na cmentarzu”)

NARRATOR:

Młodzi ludzie choć mają świadomość, że kiedyś umrą to jednak nie ujmują śmierci w swoich życiowych planach. Dzień Zaduszny przypomina, że wszyscy umrzemy i że należy ciesząc się życiem pamiętać, że ma ono wpływ na to co stanie się z nami po śmierci.

RECYTACJA:

Jeśli kiedyś nam przyjdzie stanąć
Na Sąd Boży,
Na który po wędrówce ziemskiej każdy zajdzie-
To gdy tam księgę życia
Anioł – stróż otworzy,
Niech oprócz nienawiści w niej
I miłość znajdzie!

Obok ręki co bierze
- wyciągniętą w darze,
dobre słowo bliźniemu,
by przestał rozpaczać –
resztę win Łaska Pańska
z listy skreślić każe,
bo ludzką rzeczą grzeszyć,
a Boską przebaczać!
( Mieczysław Kierklo „ Jeśli kiedyś....”)

NARRATOR:

Każdy stanie przed Bogiem i będzie musiał zdać sprawę ze swego życia. Śmierć decyduje o naszym losie na wieczność. Nie będzie można już uczynić dobra, które się zaniedbało, ani naprawić popełnionego zła.

RECYTACJA:

W noc zaduszną wiatr powiewa-
Gdzieś cmentarne skrzypią drzewa
Czy dziad nuci gdzieś u krzyża?
Czy się skądsiś drogą zbliża?

To nie skrzypią stare drzewa
To nie dziad pod krzyżem śpiewa-
Jeno jakieś dusze jęczą,
Gdzieś w powietrzu tak się dręczą...

Nad cmentarzem zapłakały
I ku ziemi zawołały:
- Ziemio! Ziemio! – przyjmijże nas,
Bo Pan Jezus znać nie chce nas!

A ziemia im odpowiada:
- Oj biada wam, biada, biada!
Czemuście to nie słuchały ?
W ciężkich grzechach umierały?

(...)

Dusze rzewnie zapłakały
I ku wodom zawołały:
-wody! wody!- przyjmijcie nas
Bo Pan Jezus znać nie chce nas!

A szum wód im odpowiada:
- Oj biada wam, biada, biada!
Czemuście to nie słuchały ?
W ciężkich grzechach umierały?

Dusze rzewnie zapłakały
I ku piekłu zawołały:
-Piekło! Piekło! – przyjmijże nas,
Bo Pan Jezus znać nie chce nas!

A tam w piele radzi byli
Wrota piekieł otworzyli
Roztworzyli jak szeroko
Otchłań ciemną i głęboką-

Dusze na wskroś się przelękły
Potruchlały i poklękły
-Matko Boska ratujże nas
Bo Pan Jezus znać nie chce nas!

Matka Boska przybieżała
Swym płaszczykiem je odziała:
Piotrze! Piotrze! otwórz drzwiczki
Wpuść do nieba te duszyczki.
(Teofil Lenartowicz „ W noc zaduszną” )

NARRATOR:

W nas, którzy są na drodze „ swej ziemskiej wędrówki” nie powinna zaginąć pamięć o tych, którzy odeszli. Możemy zachować o nich pamięć, możemy zachować ich w naszych sercach, możemy modlić się za nich.

RECYTACJA:

Nad Twoją biała mogiłą
Białe kwitną życia kwiaty-
O, ileż lat to już było
Bez Ciebie –duchu skrzydlaty

Nad Twoja białą mogiłą,
Od lat tylu już zamkniętą,
Spokój krąży z dziwną siłą,
Z siłą jak śmierć-niepojętą

Nad Twoją białą mogiłą
Cisza jasna promienieje
Jakby w górę coś wznosiło
Jakby krzepiło nadzieję.

Nad Twoją białą mogiłą
Klęknąłem ze swoim smutkiem-
O, jak to dawno już było-
Jak się dziś zdaje malutkim.

Nad Twoją białą mogiłą
O Matko- zgasłe Kochanie-
Me usta szeptały bezsiłą:
-daj wieczne odpoczywanie.
( Karol Wojtyła „Matka”)

NARRATOR:

Tym którzy razem z nami zmierzają w kierunku nieba, którzy są częścią naszego życia okażmy miłość i życzliwość.

RECYTACJA:

Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą
Zostaną po nich buty i telefon głuchy
Tylko to co nieważne jak krowa się wlecze
Najważniejsze tak prędkie, że nagle się staje
Potem cisza normalna więc całkiem nieznośna
Jak czystość urodzona najprościej z rozpaczy
Kiedy myślimy o kimś zostając bez niego
Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą
I ci co nie odchodzą nie zawsze powrócą
I nigdy nie wiadomo mówiąc o miłości
Czy pierwsza jest ostatnią czy ostatnia pierwszą
( ks. Jan Twardowski „ Śpieszmy się”)

2.Cichnie muzyka, gaśnie część świec w półmroku rozbrzmiewają słowa :

Wiatr strąca z drzew ostatnie liście
Na rzędy mogił, w gałęziach śpiewa
Tym, co odeszli i śpią w pokoju...

Pod prostym krzyżem czyjeś nazwisko
Urodził się ...kochał, żył i pracował-
Zasnął snem wiecznym, prosi o „ Zdrowaś”...

Ktoś przyniósł kwiaty, zapalił świeczkę
Tym co odeszli, a dziś tak liczą
Na nie więdnące kwiaty różańca
Wiatr strąca liście.

Miniemy wszyscy...
Zasypia cmentarz i gasną znicze-
Krzyż nad mogiłą otwarł ramiona-
Ja jestem Życiem...
( Magdalena Ponichter „ Zasypia cmentarz”)

autor: Beata Minder –katechetka Zespołu Szkół w Brudnowie