Komunikacja dorosły - dziecko, czyli jak mówić, aby dzieci nas słuchały? Jak mówić, aby dzieci do nas mówiły?

Komunikacja dorosły – dziecko,
czyli Jak mówić, aby dzieci nas słuchały? Jak mówić, aby dzieci do nas mówiły?

Człowiek jest istotą społeczną. Nie jest w stanie żyć, rozwijać się i kształtować bez bodźców płynących z otoczenia społecznego. Umiejętność komunikowania się jest podstawą kontaktów międzyludzkich. Komunikacja interpersonalna to wymiana komunikatów, zarówno werbalnych, jak i niewerbalnych, między co najmniej dwiema osobami w celu wzajemnego przekazania myśli, uczuć, postaw itd. Dlatego komunikacja sprawnego komunikowania się jest nam potrzebna w niemal wszystkich dziedzinach naszego życia.
Rodzina to podstawowa komórka społeczna, na której spoczywa ogromny ciężar związany z wychowaniem. Tutaj pojawiają się problemy. Najważniejszy jest sposób ich przezwyciężania, a także odpowiednia komunikacja.

Adele Faber i Elaine Mazlish, autorki książki „Jak mówić, aby dzieci nas słuchały? Jak mówić, aby dzieci do nas mówiły?”, pokazują praktyczne wskazówki na skuteczne porozumiewanie się z dziećmi. Panie w sześciu rozdziałach, próbują przedstawić na co zwrócić uwagę, aby lepiej komunikować się z dziećmi.

1.Jak pomóc dzieciom, by radziły sobie z własnymi uczuciami

Autorki w tej części próbują zwrócić uwagę, na to, że często negujemy uczucia dzieci. Kiedy dzieci czują się dobrze, dobrze się zachowują. Przyczyny porażek wychowawczych, wiążą się z nieprawidłowym sposobem reagowania na zachowanie dzieci. Często my dorośli zaprzeczamy uczuciom dzieci, np. „nie martw się, nie ma się czym przejmować”, bądź udzielamy odpowiedzi filozoficznych, np. „Takie jest życie”. Starajmy z uwagą słuchać dzieci, aby polepszyć naszą komunikację.

2.Zachęcanie do współpracy

W tym rozdziale autorki zwracają uwagę, na to jak komunikować się z dziećmi, jakich słów używać, a jakich nie, aby one z nami współpracowały. Aby zachęcić do współpracy, należy przede wszystkim zrezygnować z rozkazywania, moralizowania, obwiniania i straszenia na rzecz metod opartych na wzajemnym zrozumieniu, szacunki i tolerancji.

3.Zamiast karania

W tej części pokazane są metody na wychowanie „bez kar”. Nie chodzi tutaj o „bezstresowe wychowanie”, ale autorki pokazują tutaj swój przykład z własnego dzieciństwa i ich reakcje na stosowane kary wobec nich. Kary są krzywdzące dla obu stron. Zamiast karania Autorki proponują rodzicom zestaw zachowań, które pomogą dziecku zrozumieć istotę przewinienia.

4.Zachęcanie do samodzielności

W tym rozdziale autorki zwracają uwagę na, to, aby pomóc dziećmi rozłączyć się z rodzicami oraz stać się niezależnymi ludźmi. Powinniśmy pozwalać dzieciom dokonywać wyborów, okazywać szacunek dla ich zmagań.

5.Pochwały

Pochwałą to pozytywna uwaga. Autorki zwracają uwagę na to, że chwalenie, nawet za małe rzeczy, powoduje wzrost poczucia własnej wartości, a także jest ważny czynnik kształtujący zachowanie dziecka. Adele Faber i Elaine Mazlish ukazują w książce jak chwalić, aby pochwała przynosiła korzyść.

6.Uwalnianie dzieci od grania ról

Dziecko wiecznie się spóźnia, otrzymuje „łatkę” spóźnialskiego. Jest porównywane do kogoś innego. Niezależnie jaką etykietkę przypniemy dziecko jest to szkodliwe. Szukajmy okazji, aby dziecko zobaczyło się w nowym świetle. Albo stwórzmy taką okazję. Pozwólmy dziecku posłuchać, gdy mówisz i nim pozytywnie.

Książka „Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły” w jasny sposób uświadamia czytelnikom, jak zmienić swoje zachowanie, by wpłynąć na przemianę dzieci.
Książka napisana jest prostym językiem. Jej zaletą jest to, że zawiera przykłady z życia wzięte. Polecam ją dla rodziców, pedagogów i osób mających kontakt z dziećmi.