System edukacji - kształcenie osób z niepełnosprawnością

W polskim systemie szkolnictwa stosuje się standardy, które obowiązują w krajach Unii Europejskiej. Panuje w tych krajach zasada powszechności nauczania. Wobec tej zasady wszystkie dzieci objęte nauką mają mieć zapewnioną możliwość dostępu do edukacji w czasie obowiązku szkolnego. Również osoby z niepełnosprawnością powinny mieć zapewnioną pomoc w przezwyciężaniu trudności w uczeniu się i nabywaniu kompetencji, które umożliwiają im samodzielność w dorosłym życiu. To system edukacji ma na celu zapewnienie w szczególności (Art. 1. Ustawa z 7 września 1991 r. o systemie oświaty Dz.U. z 2003 r., Nr 6, poz. 65 z póź. zm) realizację prawa każdego obywatela Rzeczypospolitej Polskiej do kształcenia się oraz prawa dzieci i młodzieży do wychowania i opieki, odpowiednich do wieku i osiągniętego rozwoju.
Zasady kształcenia osób z niepełnosprawnością reguluje w Polsce ustawa z 7 września 1991 roku o systemie oświaty z aktualnymi zmianami. Kształceniem specjalnym obejmuje się dzieci z orzeczeniem o niepełnosprawności oraz niedostosowane społecznie, wymagające stosowanie specjalnej organizacji nauki i metod pracy Najważniejsze w edukacji jest prawo do równości w dostępie do wykształcenia. Podstawą kształcenia specjalnego, nauczania indywidualnego a także zajęć rewalidacyjno-wychowawczych, które wydawane są na prośbę rodzica bądź opiekuna prawnego przez zespół orzekający poradni psychologiczno-pedagogicznej.
Dokument orzeczenia jest to wskazanie najbardziej optymalnej formy kształcenia, które uwzględnia jednocześnie potrzeby dziecka. Orzeczenie wskazuje właściwe formy pracy specjalistycznej. Orzeczenie nie jest jednoznaczne ze skierowaniem do konkretnej placówki . To rodzic lub opiekun prawny dziecka decyduje o wyborze szkoły, czy przedszkola. Pozwala to na to by uczniowie z niepełnosprawnością mieli możliwość spełniania obowiązku nauki jak najbliżej miejsca zamieszkania różnych typach placówek, dostosowanych do potrzeb i możliwości uczniów.