Scenariusz przedstawienia z okazji Dnia Patronki Szkoły, św. Jadwigi

SCENARIUSZ PRZEDSTAWIENIA Z OKAZJI DNIA PATRONA SZKOŁY – ŚW. JADWIGI KRÓLOWEJ

OSOBA 1: Co by było, gdyby... św. Królowa Jadwiga żyła dzisiaj? Jakie znaczenie współcześnie ma jej postawa, cechy i wyznawany przez nią system wartości? Żeby odpowiedzieć na te pytania przypomnijmy najważniejsze fakty z życia tej niezwykłej „Królowej, która była królem”.

Wiadomości historyczne (pokaz slajdów – ikonografia Świętej)

OSOBA 2: Jadwiga urodziła się najprawdopodobniej 18 lutego 1374 r. jako córka Ludwika, króla Węgier i Polski oraz Elżbiety Bośniackiej. Po ojcu odziedziczyła tron Polski. 16 października 1384 r., w wieku 10 lat, została koronowana. Ze względów dynastycznych w wieku 4 lat zaręczono ją z Wilhelmem, synem cesarza Leopolda. Zmieniła się sytuacja polityczna i rozważano możliwość unii Polski z Litwą. Stała się ona faktem dzięki małżeństwu królowej Jadwigi z Władysławem Jagiełłą, wielkim księciem Litwy. Ceremonia zaślubin, poprzedzona chrztem Jagiełły, odbyła się w katedrze królewskiej 18 lutego 1386 r. Jadwiga miała wtedy 12 lat.

OSOBA 3: Biorąc czynny udział w rządzeniu państwem, prowadziła głębokie życie religijne. Arcybiskup gnieźnieński Wojciech Jastrzębiec zapisał: „Z doświadczenia wiemy, że spełniała przeróżne uczynki miłosierdzia, cierpliwości, postów, czuwań oraz innych niezliczonych dzieł pobożnych”. Dla chorych zakładała szpitale, biednym nie szczędziła pomocy. Była przykładem harmonii modlitwy i czynu”.
OSOBA 4: Jadwiga prowadziła szeroką działalność charytatywną – ufundowała szpital w Bieczu, uposażyła szpitale w Sandomierzu i Sączu oraz otoczyła opieką liczne inne szpitale miejskie i klasztorne, w tym szpital św. Jadwigi Śląskiej w Krakowie na Stradomiu. Wykazywała wrażliwość nie tylko na biedę materialną, ale stawała również w obronie ludzkiej godności: do króla Władysława Jagiełły, kompensującego pieniędzmi krzywdę chłopów miała powiedzieć: „A któż im łzy powróci?”1. https://pl.wikipedia.org/wiki/Jadwiga_Andegawe%C5%84ska

OSOBA 5: Stała się sprawczynią i uczestniczką chrystianizacji Litwy. Przyspieszyła ustanowienie diecezji wileńskiej. W Pradze założyła przy uniwersytecie bursę dla Litwinów przygotowujących się do ewangelizacji Litwy. W 1397 r. otrzymała od papieża zgodę na otwarcie fakultetu teologicznego na Akademii w Krakowie. Przez akt fundacyjny i testamentalny zapis na rzecz Akademii Krakowskiej uchodzi za współzałożycielkę Uniwersytetu Jagiellońskiego.
OSOBA 6: Podczas pogrzebu Królowej Jadwigi Stanisław ze Skalbmierza, rektor Akademii Krakowskiej, powiedział wówczas m.in.:
„Królowa była ozdobą kleru, rosą dla biednego, kolumną Kościoła, łaskawością dla dostojników, czułą opiekunką obywateli, matką biednych, ucieczką nędzarzy, obrończynią sierot, kotwicą słabych, opiekunką wszystkich poddanych.”2.Czesław Ryszka: W duchu wielkiej Świętej Królowej Jadwigi. W:Tygodnik katolicki „Niedziela” [on-line]. niedziela.pl, 2003

OSOBA 7: Po długim oczekiwaniu w czerwcu 1399 r. urodziła córkę, dziecko zmarło po 21 dniach, po kolejnych 4 dniach, 17 lipca 1399 r. zmarła matka, miała 25 lat. Jan Paweł II beatyfikował Królową Jadwigę 31 maja 1979 r., a kanonizował ją 8 czerwca 1997 r.

Odtworzenie filmu biograficznego – ścieżka 1 (podkład dźwiękowy):

https://www.youtube.com/watch?v=vZooBISfsw0

Działalność królowej utrwalona w tradycji, legendach, opowieściach

OSOBA 8 (bajarz opowiada słynną legendę, aktorzy odgrywają scenę:

OSOBA 9 i 10 Królowa przechadza się wśród prac budowlanych i nadzoruje je, nagle brudzi sobie pantofelek, murarz próbuje go wyczyścić, w tym samym czasie Jadwiga opiera stopę o „cementową posadzkę” i zostawia odcisk stópki, cała scena ma charakter pantomimy):

"W krakowskim kościele oo. Karmelitów na Piasku, w narożniku kaplicy N.M.P. Piaskowej znajduje się wmurowany kamień. Osłania go gęsta, metalowa krata. Wpatrując się w niego uważnie, można dostrzec niewielkie wgłębienie, które swoim kształtem niewiele już dzisiaj przypomina, ale kilka wieków wcześniej było dokładnym odbiciem zgrabnej, dziewczęcej stópki. Jak głosi legenda, przekazywana również przez oo. Karmelitów, ślad ten należał do Jadwigi Królowej, fundatorki kościoła na Piasku. Młodziutka królowa przychodziła osobiście nadzorować przebieg prac. Któregoś dnia, przechadzając się po placu budowy, ubrudziła sobie trzewik wapnem. Gdy jeden z kamieniarzy czyścił pantofelek Królowej, ta oparła swoją bosą stopę o leżący nieopodal kamień i zaczęła pocieszać owego człowieka, który zdawał się mocno przejęty niefortunną sytuacją. W czasie rozmowy okazało się jednak, że nie pantofelek Królowej był jego zmartwieniem, ale chora żona – nie miał pieniędzy na opłacenie lekarza i bał się, co będzie dalej, jeśli zostanie sam z gromadką dzieci. Jadwiga przejęta losem kamieniarza, podarowała mu swój pierścień na leczenie żony. Wdzięczny kamieniarz padł na kolana dziękując Bogu za dobre serce Królowej. Gdy tak się modlił, spostrzegł na kamieniu, na którym wspierała się Jadwiga ślad jej stopy, wpadł na pomysł wyrycia w kamieniu stopy Królowej i wmurowanie go w ścianę świątyni. Ile w tej legendzie prawdy, trudno dziś ocenić, ale opowieść ta dokładnie oddaje charakter polskiej Królowej, wrażliwej na losy człowieka, niosącej pomoc potrzebującym, a przede wszystkim pełniej wiary i miłości"3.
https://www.focus.pl/artykul/krolowa-jadwiga-zyciorys-polskiej-krolowej-z-czego-slynie-jadwiga-andegawenska?page=2

OSOBA 11: „Czyń, co widzisz!” Te słowa miała usłyszeć królowa Jadwiga od Chrystusa z wawelskiego czarnego krzyża. Właśnie umiłowanie krzyża Chrystusa to jeden z najważniejszych wymiarów duchowości świętej królowej. Dla niej stał się on wezwaniem do naśladowania Jezusa, Jego miłości i ofiary. Czarny Krucyfiks w katedrze wawelskiej był stałym obiektem jej modlitwy. „Nieraz klękałaś u stóp wawelskiego krucyfiksu, ażeby uczyć się takiej ofiarnej miłości od Chrystusa samego.

OSOBA 12: I nauczyłaś się jej. Potrafiłaś swoim życiem dowieść, że miłość jest największa. (...) I właśnie wtedy, od Chrystusa wawelskiego, przy tym Czarnym Krucyfiksie, (...), nauczyłaś się, Jadwigo Królowo, dawać życie za braci. Twoja głęboka mądrość i szeroka aktywność płynęły z kontemplacji – z osobistej więzi z Ukrzyżowanym. (...). Dlatego nigdy nie utraciłaś tej «najlepszej cząstki» – obecności Chrystusa. Dziś chcemy razem z Tobą, Jadwigo, uklęknąć u stóp wawelskiego krzyża, aby usłyszeć echo tej lekcji miłości, której Ty słuchałaś. Od Ciebie chcemy się uczyć, jak ją wypełniać w naszych czasach” – powiedział św. Jan Paweł II w Krakowie 8 czerwca 1997 r., podczas kanonizacji bł. Jadwigi.

Projekcja filmu – ścieżka 2 (podkład dźwiękowy):
https://www.youtube.com/watch?v=22V0RngcHsE&list=PLIpOvMsW1zklUCnIouRg2LBcLYovJdN2x&t=52s

Kult Świętej

OSOBA 13: recytacja modlitwy

Święta Jadwigo Królowo! Patronko mojej szkoły!
Najgłębszą miarą Twej wielkości stała się siła Twej codziennej służby Bogu,
naszej ojczyźnie i wszystkim ludziom.
Naucz mnie iść przez życie z radością - drogą wiary, nadziei i miłości.
Obdarz mnie życzliwą ufnością w mojej wędrówce przez świat nauki,
który chcę wytrwale przemierzać w poszukiwaniu prawdy i dobra.
Pogłębiaj moją pilność w serdecznej współpracy ze wszystkimi, którzy wspierają mnie w rozwoju.
Pomóż mi dostrzec wieczne piękno życia i świata, które współtworzę w każdej chwili mojej pracy.
Niech umacnia mnie siła Twej wiary i codziennie pomnaża dar Bożej miłości na wszystkich drogach mego życia!
Amen.

Na koniec – krótkie wywiady z uczniami i kadrą pedagogiczną (zejście aktora-reportera OSOBA 14 ze sceny do widowni). Odpowiedzi na pytania zawarte we wstępie (Jakie znaczenie mają dla Ciebie/Pani/Pana wartości, którym hołdowała Święta? Kim jest dziś dla Ciebie/Pani/Pana Patronka naszej szkoły? Czego możemy się od niej uczyć?).

Podkład muzyczny – hymn szkoły, wspólne odśpiewanie (karaoke), do wykonania zaprasza jeden z aktorów.