Program wychowawczy "Dziecko w świecie wartości". Scenariusze oraz propozycje zabaw i zajęć

Program wychowawczy „Dziecko w świecie wartości”
Opracowała: mgr Małgorzata Bień

Charakterystyka programu:
Program został napisany w oparciu o program wychowania przedszkolnego „Trampolina” wydawnictwa
PWN, podstawę programową wychowania przedszkolnego, zbiór opowiadań terapeutycznych różnych
autorów z portalu internetowego „Super Kid”, zbioru opowiadań „12 ważnych opowieści – polscy autorzy
o wartościach” Wyd. Centrum edukacji Dziecięcej.

Program skierowany jest do dzieci 3-4 letnich. Zawiera 8 tematów i 9 scenariuszy zajęć i propozycji zabaw
dla dzieci. Ma na celu wspomaganie pracy dydaktyczno- wychowawczej.
Scenariusze oraz propozycje zabaw i zajęć zaprezentowane w programie są przykładowe. Można je
dowolnie modyfikować w zależności od potrzeb nauczyciela, możliwości oraz wieku dzieci.

Obszary z podstawy programowej zawarte w programie:
1. Wspieranie wielokierunkowej aktywności dziecka poprzez organizację warunków sprzyjających
nabywaniu doświadczeń w fizycznym, emocjonalnym, społecznym i poznawczym obszarze jego
rozwoju.
2. Tworzenie warunków umożliwiających dzieciom swobodny rozwój, zabawę i odpoczynek
w poczuciu bezpieczeństwa.
3. Wspieranie aktywności dziecka podnoszącej poziom integracji sensorycznej i umiejętności
korzystania z rozwijających się procesów poznawczych.
4. Zapewnienie prawidłowej organizacji warunków sprzyjających nabywaniu przez dzieci
doświadczeń, które umożliwią im ciągłość procesów adaptacji oraz pomoc dzieciom rozwijającym
się w sposób nieharmonijny, wolniejszy lub przyspieszony.
5. Wspieranie samodzielnej dziecięcej eksploracji świata, dobór treści adekwatnych do poziomu
rozwoju dziecka, jego możliwości percepcyjnych, wyobrażeń i rozumowania, z poszanowaniem
indywidualnych potrzeb i zainteresowań.
6. Wzmacnianie poczucia wartości, indywidualność, oryginalność dziecka oraz potrzeby tworzenia
relacji osobowych i uczestnictwa w grupie.
7. Tworzenie sytuacji sprzyjających rozwojowi nawyków i zachowań prowadzących do
samodzielności, dbania o zdrowie, sprawność ruchową i bezpieczeństwo, w tym bezpieczeństwo
w ruchu drogowym.
8. Przygotowywanie do rozumienia emocji, uczuć własnych i innych ludzi oraz dbanie o zdrowie
psychiczne, realizowane m.in. z wykorzystaniem naturalnych sytuacji, pojawiających się w
przedszkolu oraz sytuacji zadaniowych, uwzględniających treści adekwatne do intelektualnych
możliwości i oczekiwań rozwojowych dzieci.
9. Tworzenie sytuacji edukacyjnych budujących wrażliwość dziecka, w tym wrażliwość estetyczną, w
odniesieniu do wielu sfer aktywności człowieka: mowy, zachowania, ruchu, środowiska, ubioru,
muzyki, tańca, śpiewu, teatru, plastyki
10. Tworzenie warunków pozwalających na bezpieczną, samodzielną eksplorację otaczającej dziecko
przyrody, stymulujących rozwój wrażliwości i umożliwiających poznanie wartości oraz norm
odnoszących się do środowiska przyrodniczego, adekwatnych do etapu rozwoju dziecka.
11. Kreowanie, wspólne z wymienionymi podmiotami, sytuacji prowadzących do poznania przez
dziecko wartości i norm społecznych, których źródłem jest rodzina, grupa w przedszkolu, inne
dorosłe osoby, w tym osoby starsze, oraz rozwijania zachowań wynikających z wartości możliwych
do zrozumienia na tym etapie rozwoju.

Celem programu jest:
• Świadome wprowadzenie dziecka w system pożądanych zachowań,
• Zapewnienie warunków do pełnego rozwoju osobowego każdego wychowanka,
• Poprawa jakości pracy wychowawczej,

Cele szczegółowe programu:
• Budowanie systemu wartości,
• Wskazywanie dzieciom tego co dobre i złe,
• Kształtowanie odporności emocjonalnej,
• Rozpoznawanie i nazywanie uczuć, emocji,
• Radzenie sobie w nowych i trudnych sytuacjach,
• Radzenie sobie ze stresem i porażkami,
• Podejmowanie prób kontrolowania swojego zachowania,
• Nabywanie nawyków poprawnego stosowania zwrotów grzecznościowych,
• Przestrzeganie umów i zasad,
• Kształtowanie poprawnych relacji z dziećmi i dorosłymi,
• Stwarzanie warunków sprzyjających wspólnej zgodnej zabawie,
• Kształtowanie poczucia przynależności do grupy, rodziny,
• Pomoc dziecku w budowaniu pozytywnego obrazu własnego „Ja”,
• Uświadomienie złożoności otaczającego świata i czyhających zagrożeń.

Metody:
• Podające : opowiadanie, pogadanka, historyjka obrazkowa, wiersze, piosenki, praca
z obrazkiem,
• Aktywizujące: pedagogika zabawy, zadań stawianych dziecku, burza mózgów, story line
• Praktyczne: ćwiczenia, gry dydaktyczne, zabawy intelektualne, dramy,

Formy pracy:
• Z całą grupą
• Indywidualna
• W parach, małych zespołach

Ewaluacja:
Realizowany program zakłada jego systematyczną ewaluację, która służyć będzie badaniu nabytych
umiejętności dzieci w zakresie stosowania zasad i norm czyli wartości.
Polegała będzie na :
- przeprowadzaniu zabaw dydaktycznych utrwalających i systematyzujących wspierając
kształtowanie w dziecku wartości,
- prezentowaniu pozytywnych postaw i zachowań wywołanych dzięki wdrażanym wartościom,
- aktywnym uczestniczeniu dzieci w inscenizacjach, zabawach, występach publicznych i na forum
przedszkola.

Tematy zajęć:
1. Szczęście, gdzie jesteś?
2. Przyjaźń, to jest to!
3. Złość :
cz. 1 „Mały złośnik”
cz. 2 „Złości, a sio!”
4. Magiczne słowa
5. Porządek
6. Nie rozmawiam z obcymi
7. Współpraca
8. Dbam o przyrodę

Scenariusz nr 1
Szczęście, gdzie jesteś?
Pomoce:
• ilustracja czterolistnej koniczyny,
• opowiadanie autor: Hanna Hajzak „Szczęście” (załącznik nr 1),
• ilustracje do opowiadania (załącznik nr 2),
• papierowe listki koniczyny,
• kredki świecowe, duży papier pakowy, kleje,
• małe koniczynki z papieru kolorowego (trzylistne i jedna czterolistna),
• papierowa ramka,
• uśmiechnięte i smutne buźki na kartonie,
• opowiadanie uzupełniające (dodatkowe) do przeczytania w godzinach poobiednich
„O szczęściu, czyli o tym, jak dobrze mieć bliskich” autor: Anna Onichimowska (załącznik nr 3) –
książka „12 ważnych opowieści” - polscy autorzy o wartościach.

Cele ogólne:
– Uświadomienie dzieciom, co to są uczucia radości i smutku oraz nazywanie ich,
– Stworzenie przyjaznej atmosfery, integracja grupy,
– Podkreślenie znaczenia przyjaźni na drodze do szczęścia,
– Rozwijanie umiejętności uważnego słuchania opowiadania,

Cele szczegółowe:
Dziecko:
– Potrafi wskazać sytuacje, w których odczuwa szczęście i smutek,
– Uważnie słucha czytanego opowiadania,
– Odpowiada na pytania dotyczące wysłuchanego utworu,
– Chętnie bawi się i współdziała w grupie,
– Wie, że dzięki współpracy można wiele zdziałać,
– |Chętnie podejmuje działania plastyczne,

Metody pracy:
– słowna: opowiadanie, rozmowa, objaśnienia
– oglądowa: ilustracje, obrazki
– zadań stawianych dziecku:

Formy pracy:
– z całą grupą
– indywidualna

Przebieg zajęć:
1. Powitanie: „Iskierka przyjaźni”
Dzieci ustawione w kręgu, trzymają się za ręce, następnie po słowach nauczycielki „Puszczam
iskierkę w krąg niech wróci do mych rąk”, poprzez uścisk dłoni przekazują sobie tzw. „iskierkę
przyjaźni”.
2. Rozmowa w kręgu na temat zaprezentowanych przez nauczycielkę kartonikach z różnymi minami
(smutna, uśmiechnięta). Przekazanie dzieciom informacji na temat różnych emocji: radość, smutek.
3. Zabawa „Pantomima uczuć”.
Dzieci siedzą w kręgu, jedno dziecko wchodzi do środka i losuje karteczkę z miną, następnie
prezentuje ją grupie, pozostałe dzieci odgadują.
4. Rozmowy swobodne z dziećmi: Kiedy był ich szczęśliwy dzień? Nauczyciel najpierw opowiada
swój dzień dla przykładu. Następnie dzieci próbują opisać swój szczęśliwy dzień.
Zdanie pomocnicze: „Jestem/byłem szczęśliwy, gdy... „
5. Koniczyna – prezentacja dzieciom ilustracji przedstawiającej koniczynę. Zapoznanie ich
z przekonaniem, że czterolistna koniczyna przynosi szczęście, gdyż bardzo rzadko można ją
odnaleźć.
6. Zabawa orientacyjno-porządkowa „ Czterolistna Koniczyna”
Dzieci biegają po sali, na hasło: Czterolistna koniczyna! Dobierają się w czwórki i siadają
w małych kółeczkach na dywanie.
7. Słuchanie opowiadania „Szczęście” (załącznik nr 1) ilustrowanej obrazkami (załącznik nr 2)
8. Rozmowa na temat wysłuchanego utworu: (pytania pomocnicze)
- Jak miała na imię główna bohaterka?
- Dokąd wybrały się dzieci?
- Jakie zadanie miały do wykonania w parku?
- Co takiego znalazła Maja?
- Czy czterolistna koniczynka rzeczywiście przyniosła Mai szczęście?
- Dlaczego pani wychowawczyni zdenerwowała się na Maję?
- Co się stało z koniczynką Mai?
9. Wyjaśnienie dzieciom słów koniczynki: „Dając szczęście innym, sprawisz, że wróci ono do
ciebie.”
10. Przekazanie sobie w kole z rąk do rak, koniczynki – szczęścia
11. Gdzie jesteś koniczynko? - Nauczycielka mówi dzieciom, że gdzieś w sali schowały się koniczyny.
Wyjaśnia dzieciom, że mają do wykonania zadanie wymagające współpracy. Dzieci muszą odnaleźć
wśród ukrytych trzylistnych koniczynek, jedną czterolistną. Dziecko, które ją odnajdzie przekazuje
ją nauczycielce, która podobnie jak w opowiadaniu nakleja ją na karton z kolorową ramką i
przyczepia w sali w widocznym miejscu, wyjaśniając dzieciom, że jest ona wspólna oraz, że jej
zadaniem jest przynosić szczęście każdemu dziecku.
12. Praca plastyczna: Czterolistna koniczynka: dzieci kolorują ruchem kolistym liść koniczynki.
Następnie naklejają listki na duży karton, tworząc z innymi listkami dzieci czterolistne koniczynki.
13. Prezentacja łąki pełnej czterolistnych koniczynek. Wyjaśnienie dzieciom, że bez współpracy, nie
udało by im się z jednego listka stworzyć czterolistnej koniczynki oraz że czasem należy połączyć
siły, aby udało się wykonać zadanie.
14. Podsumowanie zajęć: Dzieci podnoszą papierowe minki (uśmiechniętą, bądź smutną)
- Czy podobały ci się zajęcia?
- Czy zadania, które miałeś wykonać były dla ciebie łatwe?
- Czy przyjemnie ci się współpracowało z innymi dziećmi?

Scenariusz nr 2
Przyjaźń, to jest to!

Pomoce:
• opowiadanie autor: Blanka Baranowska „Leśni przyjaciele”
• karta pracy: labirynt
• kłębek wełny,
• ołówki, farby,
• papierowe serduszka,
• opowiadanie uzupełniające (dodatkowe) do przeczytania w godzinach poobiednich „Przyjaźń, czyli
o długich rozmowach za pomocą latarek i kredek” autor: Liliana Fabisińska, książka „12 ważnych opowieści” - polscy autorzy o wartościach.

Cele ogólne:
– Uświadomienie potrzeby przyjaźni,
– Kształtowanie umiejętności odnajdywania i nazywania cech prawdziwej przyjaźni (przyjaciela),
– Integrowanie grupy, zachęcanie do współpracy,
– Rozwijanie umiejętności wypowiadania się,
– Rozwijanie umiejętności uważnego słuchania opowiadania,
– Rozwijanie wyobraźni,

Cele szczegółowe:
Dziecko:
– Podejmuje próby wyjaśnienia, dlaczego warto mieć przyjaciela,
– Wymienia cechy przyjaciela po wysłuchaniu opowiadania,
– Opowiada o swoim przyjacielu,
– Uważnie słucha utworu czytanego przez nauczyciela,
– Odpowiada na pytania dotyczące utworu,
– Chętnie bawi się z innymi dziećmi i współdziała z nimi w sytuacjach zadaniowych,
– Potrafi powiedzieć coś miłego koledze,
– Wie, że należy pomagać sobie nawzajem

Metody pracy:
– pedagogika zabawy
– słowna: opowiadanie, objaśnienia
– aktywizujące: drama

Formy pracy:
– z całą grupą
– indywidualna
– w parach

Przebieg zajęć:
1. Powitanie: „Iskierka przyjaźni”
Dzieci ustawione w kręgu, trzymają się za ręce, następnie po słowach nauczycielki „Puszczam
iskierkę w krąg niech zaraz wróci do mych rąk”, poprzez uścisk dłoni przekazują sobie tzw.
„iskierkę przyjaźni”.
2. Krótkie wprowadzenie do tematu zajęć:
- Czy wiecie, jak powinien zachowywać się dobry kolega?
- Czy dobry kolega potrafi się dzielić, np. czekoladą?
- Czy powie coś miłego?
- Co mówi, jak się z nami wita? Itp.
3. Zabawa: „Nic przyjaźni”
Dzieci siedzą w kole i rzucają do siebie kłębek wełny, tworząc nić przyjaźni. Ten kto rzuca (w
ramach możliwości) mówi coś miłego tej osobie, która łapie kłębek.
4. Zabawa ruchowa „Wzajemna pomoc”
Dzieci spacerują parami po sali. Na hasło nauczyciela zatrzymują się, a następnie wykonują
polecenia:
- jest ślisko, pomóż koledze iść po śliskim chodniku,
- pada deszcz, weź kolegę pod parasol,
- kolega jest smutny, pociesz go,
- idziemy uśmiechając się do siebie.
5. Słuchanie opowiadania „Leśni przyjaciele” (Załącznik nr 1)
Nauczycielka prosi, aby dzieci położyły się wygodnie na dywanie, zamknęły oczy podczas słuchania
opowiadania i uruchomiły swoja wyobraźnię.
6. Rozmowa z dziećmi na temat wysłuchanego utworu: (pytania pomocnicze)
- Gdzie mieszkały zwierzęta z opowiadania?
- Jak żyło się zwierzętom w lesie?
- Kto mógł wejść do wyjątkowego lasu?
- W jaki sposób zwierzęta sobie pomagały?
- Jak wyglądały drzewa w lesie?
- Jak myślicie...kim była ta tajemnicza osoba, której bicie serca słyszeliśmy na łące?
Wspólnie z nauczycielem dzieci ustalają, że tą osobą był przyjaciel.
7. Zabawa integracyjna „Kładka”
Na środku sali rozłożona jest kładka z gazet. Dzieci mają tak przejść, aby nikt nie wpadł do rzeki. Po
pewnym czasie papier składamy na połowę, potem znów na połowę. Dzieci powinny sobie pomagać,
aby nikt nie wpadł do rzeki.
Wniosek: Musimy sobie wzajemnie pomagać, dbać nie tylko o siebie. Jak nazywa się osoba, która
tak postępuje? To PRZYJACIEL.
8. Zadanie dla 4 latków - Karta pracy – labirynt „Pomóż dziewczynce odnaleźć drogę przez las”
(Załącznik nr 2)
9. „Mieszanie kleju” - zabawa w kręgu
Dzieci improwizują, że mieszają klej w dużym wiadrze, następnie smarują nim dłonie i sklejają z
dłońmi kolegów tworząc krąg. Nie puszczając sklejonych dłoni siadają, kucają, klękają i kładą się na
podłodze.
10. Praca plastyczna: Serduszko dla mojego przyjaciela - dzieci kolorują farbami papierowe
serduszko.
11. Podsumowanie zajęć: Zabawa tak czy nie
Nauczyciel podaje kilka przykładów różnych zachowań, zadaniem
dzieci jest ocenienie czy to jest postępowanie godne przyjaciela, czy nie przy użyciu kartoników z
uśmiechniętą bądź smutną buzią.

Scenariusz nr 3
Złość

Pomoce:
• wiersz „Złośniki autor: Dorota Rozwens (Załącznik nr 1),
• ilustracja do wiersza (Załącznik nr 2),
• ilustracje dziecka prezentującego smutek, złość i radość,
• lusterka dla każdego dziecka,
• kartki, kredki świecowe, duży worek,

Cele ogólne:
– Doskonalenie umiejętności wyrażania własnych emocji,
– Kształtowanie umiejętności odreagowania napięć,
– Kształtowanie właściwej postawy wobec innych,

Cele szczegółowe:
Dziecko:
– Wie, że że przeżywanie złości nie jest niczym złym,
– Wie, jak należy radzić sobie ze złością, aby nikomu nie robić krzywdy,
– Odzwierciedla swoje uczucia za pomocą niewerbalnych środków komunikacji (gestu i ruchu)
– Wypowiada się na temat wysłuchanego utworu, odpowiada na pytania dotyczące tekstu,
– Współdziała w parach, zespole, grupie,
– Rozładowuje napięcie emocjonalne podczas zabaw przy muzyce

Metody pracy:
– pedagogika zabawy
– słowna: opowiadanie, objaśnienia
– aktywizujące: drama, burza mózgów,
Formy pracy:
– z całą grupą
– indywidualna
– w parach

Przebieg zajęć:
Część I
Mały złośnik
1. Powitanie: „Iskierka przyjaźni”
Dzieci ustawione w kręgu, trzymają się za ręce, następnie po słowach nauczycielki „Puszczam
iskierkę w krąg niech zaraz wróci do mych rąk”, poprzez uścisk dłoni przekazują sobie tzw.
„iskierkę przyjaźni”.
2. Rozmowa na temat złości.
- Kto z was widział kiedyś ludzi, którzy się złoszczą albo kłócą, niech położy rękę na sercu.
- Po czym poznaliście, że ci ludzie są na siebie źli?
3. Po czym poznasz złośnika?
Nauczycielka rozwiesza na tablicy trzy ilustracje dziecka, prezentującego trzy emocje: złość,
smutek, radość. Zadaniem dzieci jest wskazać i nazwać zaprezentowane emocje oraz na podstawie
ilustracji opisać minę dziecka, które się złości.
(pytania pomocnicze)
- Jak myślicie, dlaczego to dziecko się złości?/jest smutne?/uśmiecha się?
- Czy dzieci powinny się złościć
4. Słuchanie wiersza „Złośnik” Doroty Rozwens (Załącznik nr 1).
5. Rozmowa na temat utworu: (Pytania pomocnicze)
- Dlaczego chłopiec stał w kącie?
- Jak się czuł?
- O co się chłopiec złościł?
- Co się działo, kiedy zapadała noc?
- Jakie magiczne słowo powiedział chłopiec mamie tuż przed snem?
6. Lustereczko powiedz przecie...
Nauczycielka rozdaje dzieciom lusterka. Zadaniem dzieci jest naśladowanie omówionych emocji
oraz obserwowanie swoich min.
- Która mina podobała wam się najbardziej? Dlaczego?
- Którą minę było pokazać najłatwiej, a którą najtrudniej?
7. Zabawa ruchowa „Podróż do krainy: złości, radości i smutku”
Dzieci ustawiają się w pociąg i jadą do tajemniczego kraju, najpierw pociąg zatrzymuje się w krainie
złości , tutaj ludzie chodzą obrażeni i są źli i zagniewani, tupią nogami, rzucają się na ziemię,
potrząsają głowami, zaciskają dłonie w pięści i krzyczą. Następnie pociąg rusza dalej i zatrzymuje
się w krainie smutku. Tutaj ludzie chodzą markotni, płaczą, siedzą przygnębieni obok siebie. Znowu
pociąg nas wzywa musimy jechać dalej. Pociąg zatrzymuje się, dotarliśmy do końcowej stacji.
Jesteśmy w krainie radości, ludzie którzy tu mieszkają są zawsze uśmiechnięci, cieszą się od samego
rana, przeciągają się
z zadowoleniem i witają się z nami serdecznie. Na koniec pociąg wraca do sali.
Dzieci wypowiadają się w której krainie podobało im się najbardziej.
8. Worek złości – rysowanie złości.
Nauczycielka rozdaje dzieciom kartki i kredki i prosi o narysowanie złości. Po wykonaniu polecenia
każde dziecko wrzuca do „worka złości” swoją kartkę, a potem odchodzi
z uśmiechem na twarzy.
- Co czuliście wrzucając do worka narysowaną przez siebie złość?

Część II
Złości idź a sio!
1. Powitanie – piosenka „Chwyćmy się za ręce”
Chwyćmy się za ręce – na zabawę czas,
do kółeczka ta piosenka woła wszystkich nas.
Cztery kroki zróbmy w bok i zaklaszczmy raz, dwa, trzy,
Śpiewem, tańcem i radością przegonimy humor zły.
Przedszkolaki ruchem ilustrują treść piosenki. Uczestnicy zabawy:
• chwytają się za ręce, tworząc koło,
• wykonują cztery kroki do wnętrza koła, a następnie cztery do tyłu.
• robią cztery kroki w prawą stronę,
• puszczają swoje ręce, wykonują obrót dookoła własnej osi a następnie klaszczą cztery razy.
2. „Gdy się złoszczę, to robię tak...” – zabawa dramowa.
Dzieci stoją w kole. Nauczycielka wybiera chętną osobę do środka koła. Wybrane dziecko
wypowiada zdanie: „Gdy się złoszczę, to robię tak...” Następnie pokazuje mimiką, ruchem, gestem,
co robi, kiedy się złości. Pozostali uczestnicy naśladują koleżankę lub kolegę. Następnie
nauczycielka wybiera kolejne dziecko do środka koła. Wybrana osoba prezentuje swój sposoby
wyrażania złości.
- Zobaczyliście, że każdy z nas się złości, bo złość jest naturalnym uczuciem.
3. Jak się pozbyć złości? - burza mózgów.
Nauczycielka rozwiesza na tablicy ilustracje przedstawiające różne sposoby radzenia sobie ze
złością, te dobre i złe. Zadaniem dzieci jest wskazać te dobre i opisać.
4. „Otrząsanie się ze złości” zabawa odreagowująca.
• Ćwiczenie w formie gestykulacji, mimiki, potrząsania ramionami, dłońmi, nogami,
• Strącanie rękami złości z głowy, brzucha,
• Klepanie po plecach, podawanie sobie dłoni, uśmiechanie się.
5. Balonie pełny złości, uciekaj!
Dzieci otrzymują nadmuchane balony. Próbują doprowadzić do ich pęknięcia poprzez siadanie na
nich.
6. Wyciszenie – słuchanie muzyki relaksacyjnej.
Nauczycielka prosi, aby dzieci wygodnie położyły się na dywanie i zamknęły oczy.

Scenariusz nr 4
Magiczne słowa

Pomoce:
• płyta CD, Wyd. Trampolina, „Ballada o trzech słowach” autor: M. Majewski,
• kwiat z bibuły lub papieru,
• magiczne medale – papierowe kółeczka, odznaki w trzech kolorach, za używanie magicznych słów
( niebieskie, zielone, żółte)
• kolorowe szarfy, obręcze w kolorze niebieskim, zielonym, żółtym,
• ilustracje przedstawiające różne sytuacje wymagające użycia magicznych słów (Załącznik nr 1)

Cele ogólne:
– Utrwalanie prawidłowych wzorców zachowań i wartości,
– Uświadomienie i propagowanie znaczenia serdeczności, uprzejmości, uśmiechu w przedszkolu,
domu , na ulicy,
– Rozwijanie twórczego myślenia i kompetencji językowych,
– Kształcenie umiejętności współpracy w zespole, słuchania opinii kolegów, wyrażania swojego
zdania,
– Odkrywanie użyteczności słów : proszę , przepraszam , dziękuję w codziennym życiu i sytuacjach,
– Kształtowanie poczucia własnej wartości oraz szacunku do rówieśników

Cele szczegółowe:
Dziecko:
– Odczuwa radość ze wspólnych zabaw z rówieśnikami,
– Współdziała w zabawie,
– Okazuje emocje adekwatne do sytuacji,
– Pokazuje gesty grzecznościowe z języka miganego,
– Myśli twórczo posługując się wyobraźnią,
– Rozwiązuje zagadki słowne.

Metody:
– Słowne: rozmowy, objaśnienia, zagadki, pokazy,
– Oglądowe: ilustracje, własny przykład, pokaz,
– Aktywizujące: burza mózgów,
– Zadań stawianych dziecku, ćwiczenia,

Formy pracy:
– Indywidualna
– Z całą grupą

Przebieg zajęć:
1. Powitanie: „Iskierka przyjaźni”
Dzieci ustawione w kręgu, trzymają się za ręce, następnie po słowach nauczycielki „Puszczam
iskierkę w krąg niech zaraz wróci do mych rąk”. Nauczycielka lekko ściska dłoń stojącego obok
dziecka, uściśnięte dziecko mówi: Ja, Ania iskierkę mam, teraz z uśmiechem tobie ją dam...” -
dzieci kolejno przekazują sobie iskierkę, aż wróci do nauczyciela.
2. Wysłuchanie Ballady o trzech słowach autor: M. Majewski (Płyta CD, Trampolina)
Gdy rycerz damę swą szanował i chciał być dla niej miły, wymyślał różne dworne słowa
i tak się pojawiły: przepraszam, proszę i dziękuję, trzy słowa, których użycie nic nas nie kosztuje,
lecz bardzo ułatwia życie. My, choć inaczej dziś żyjemy, w pałacach nie mieszkamy, lecz obyczaje
mieć możemy jak rycerze i damy.
3. Rozmowa na temat wysłuchanego utworu (pytania pomocnicze)
- Dla kogo rycerz wymyślał dworne słowa?
- Jakie słowa wymyślał rycerz?
- Jakie znacie inne magiczne słowa?
4. Podaj dalej – zabawa integracyjna.
Dzieci stoją w kręgu i podają sobie z rąk do rąk duży kwiat z bibuły. Przekazując go mówią: proszę
i dziękuję.
5. Przepraszam, Dziękuję, Proszę – dzieci rozwiązują zagadki słowne. Omówienie treści zagadek.
*Wietrzyk porwał mój kapelusz, biegnę za nim, już go chwytam, ale wietrzyk powiał znowu,
a kapelusz dalej zmyka... Pobiegł Tomek co sił w nogach, z wiatrem wcale nie był w zmowie.
Zręcznie złapał mój kapelusz. Już go niesie. Co mu powiem? - DZIĘKUJĘ
*Obiad dziś jest bardzo smaczny, bo jem ulubiony groszek. Mam ochotę zjeść go więcej, więc do
mamy mówię... - PROSZĘ
*Bartek w biegu trącił Jankę, bo chciał bardzo złapać Zdzisia. Janka była obrażona i na Bartka i na
Zdzisia. Bartek jednak się zatrzymał: - Nie płacz Janka, wina nasza! Ja za Zdzisia i za siebie bardzo,
bardzo cię.. - PRZEPRASZAM
W jakich jeszcze sytuacjach powinniśmy używać magicznych słów? - burza mózgów
6. Nauka magicznych słów w języku migowym.
Nauczycielka prezentuje gesty „Przepraszam, dziękuję, proszę” w języku migowym. Dzieci
powtarzają.
7. Gra edukacyjna „Które magiczne słowo?”
Dzieci losują obrazki, na których przedstawione są różne sytuacje. Ich zadaniem jest dopasowanie
magicznego słowa do danej sytuacji oraz włożenie obrazka do odpowiedniej szarfy/obręczy.
8. Gra edukacyjna „Które magiczne słowo?” - wersja ruchowa.
Dzieci siedzą w kole, są podzielone na trzy zespoły magicznych słów. Mają na sobie szarfy
w różnych kolorach oznaczających: zielony – przepraszam, żółty- dziękuję, niebieski – proszę.
Nauczyciel podnosi wcześniej omówiony obrazek przedstawiający jakąś sytuację. Krótko go
objaśnia. Wstają dzieci w odpowiednim kolorze szarfy np.:
- Kuba popchnął Kasię. Co powinien powiedzieć Kuba? - wstają dzieci w zielonych szarfachprzepraszam. Itd.
9. Przepraszam, dziękuję, proszę! Zawsze razem! - zabawa integrująca
Dzieci losują szarfy w różnych kolorach oznaczających: zielony – przepraszam, żółty- dziękuję,
niebieski – proszę. Biegają po sali, na sygnał nauczyciela, muszą się dobrać w zespoły 3 magicznych
słów, po jednym z każdego.
10. Rozdanie dzieciom trzech kolorowych (zielone, niebieskie, żółte) naklejek oznaczających
poznane magiczne słowa oraz naklejenie ich dzieciom na koszulkę, jako zdobyte odznaki.

Scenariusz nr 5
Porządek

Pomoce:
• opowiadanie M. Staniek Nasze zabawki (Załącznik nr 1)
• ilustracje do wiersza (Załącznik nr 2)
• plakat przedstawiający regał, ilustracje zabawek,
• obręcze, kolorowe klocki,

Cele ogólne:
– wdrażanie dzieci do porządkowania zabawek po skończonej zabawie
– zapoznanie dzieci z wyglądem własnej sali, rozmieszczeniem zabawek

Cele szczegółowe:
Dziecko:
– wie, że po skończonej zabawie należy posprzątać zabawki,
– zna miejsce zabawek w sali, odkłada je na miejsce
– dba o porządek w swoim otoczeniu,
– segreguje zabawki według nazw,
– uważnie słucha wiersza, odpowiada na pytania dotyczące tekstu,
– przestrzega zasad zawartych w kodeksie przedszkolaka,

Metody:
– Słowne: wiersz, rozmowy, objaśnienia, pokazy,
– Oglądowe: ilustracje, własny przykład, pokaz,
– Zadań stawianych dziecku, ćwiczenia,

Formy pracy:
– Indywidualna
– Z całą grupą

Przebieg zajęć:
1. Powitanie: „Iskierka przyjaźni”
Dzieci ustawione w kręgu, trzymają się za ręce, następnie po słowach nauczycielki „Puszczam
iskierkę w krąg niech zaraz wróci do mych rąk”. Nauczycielka lekko ściska dłoń stojącego obok
dziecka, uściśnięte dziecko mówi: Ja, Ania iskierkę mam, teraz z uśmiechem tobie ją dam...” -
dzieci kolejno przekazują sobie iskierkę, aż wróci do nauczyciela.
2. Zabawa ruchowa „ Naśladujemy zabawki”
Nauczycielka. zaczarowuje dzieci w zabawki : samochód, słonika, kotka itd, dzieci naśladują sposób
poruszania się, wydawane dźwięki
3. Słuchanie opowiadania M. Staniek „Nasze zabawki” z ilustracjami (Załącznik nr 2)
rozmowa na temat wiersza.
- Dlaczego należy dbać o porządek w sali?
- W jaki sposób możemy dbać o porządek?
4. Karta pracy „Regał z zabawkami”
Nauczycielka pokazuje dzieciom plakat przedstawiający regał z zabawkami, na którym brakuje kilku
zabawek. Dzieci mówią jakiej zabawki brakuje, odnajdują ją wśród kart i przyklejają we właściwym
miejscu.
5. Zabawa doskonaląca spostrzegawczość „ Co nie pasuje”
Nauczycielka wkłada do obręczy kilka czerwonych klocków i jeden niebieski; kilka żółtych piłek
6. Która zabawka zmieniła miejsce? - zabawa rozwijająca spostrzegawczość
Nauczycielka układa w rzędzie zabawki. Następnie dzieci zamykają oczy a ona zamienia zabawki
miejscami. Zadaniem dzieci jest wskazanie zabawek, które zamieniły się miejscami.
i jedną czerwoną; kilka samochodów i jedną lalkę. Dzieci wyjmują to co nie pasuje.
7. Zabawa „ Porządkujemy zabawki”
Nauczycielka układa przed dziećmi zabawki z różnych kącików zainteresowań. Dzieci nazywają je
i odkładają na właściwe miejsce.
8. Podsumowanie zajęć:
Omówienie zasady i zapisanie jej w kodeksie przedszkolaka: Dbamy o porządek w sali.
Scenariusz nr 6
Nie rozmawiam z obcymi

Pomoce:
• Książeczka „Czerwony Kapturek” autor: Bracia Grimm,
• Szarfy,
• Karteczki z uśmiechniętą i smutna buzią,
• Sznurek lub skakanka.

Cele ogólne:
– nabywanie umiejętności radzenia sobie w nowej, trudnej sytuacji lub niebezpiecznej dla dziecka,
– wpajanie dzieciom, że nie należy nawiązywać rozmów z nieznajomymi, a w szczególności zdradzać
adresu zamieszkania,
– przestrzeganie zakazów i nakazów rodziców, ponieważ wynikają one z troski o dobro dzieci

Cele szczegółowe:
Dziecko:
– potrafi poradzić sobie w trudnej sytuacji,
– wie, że nie należy rozmawiać z nieznajomymi,
– rozumie konieczność stosowania nakazów i zakazów przez rodziców,

Metody pracy:
– słowne: opowiadanie, rozmowy, objaśnienia
– oglądowe: ilustracje, pokaz,
– zadań stawianych dziecku

Formy pracy:
– z całą grupą
– indywidualna

Przebieg zajęć:
1. Powitanie: „Iskierka przyjaźni”
Dzieci ustawione w kręgu, trzymają się za ręce, następnie po słowach nauczycielki „Puszczam
iskierkę w krąg niech zaraz wróci do mych rąk”. Nauczycielka lekko ściska dłoń stojącego obok
dziecka, uściśnięte dziecko mówi: Ja, Ania iskierkę mam, teraz z uśmiechem tobie ją dam...” -
dzieci kolejno przekazują sobie iskierkę, aż wróci do nauczyciela.
2. Rozmowa wstępna z dziećmi:
- Czy mamy prawo mieć swoje sekrety i tajemnice?
- Czy musimy mówić innym wszystko o sobie tylko dlatego, że oni zadają nam pytania?
- Czy powinniśmy przestrzegać zakazów i nakazów rodziców?
3. Słuchanie bajki „Czerwony Kapturek”, oglądanie ilustracji.
Wypowiedzi dzieci kierowane pytaniami
– Czy wolno chodzić samemu do lasu?
– Czy Kapturek posłuchał swojej mamy?
– Czy postąpilibyśmy tak, jak dziewczynka?
– Czy wolno rozmawiać z nieznajomym i mówić, gdzie się mieszka, jaki jest cel naszego spaceru?
4. Określenie kim jest obcy, osoba zaufana – rozmowa z dziećmi
5. Zabawa orientacyjno – porządkowa ruchowa „Wilk”
Nauczycielka rozkłada szarfy w sali. Są to bezpieczne domki dzieci. Dzieci biegają po sali. Na hasło
Wilk! Jak najszybciej uciekają do swojej szarfy. Są tam bezpieczne.
6. Zabawa „Puk, puk”
Dzieci siedzą w szarfach – swoich domkach. Nauczycielka prosi dzieci, aby wyobraziły sobie, że
jest obcą osobą. Podchodzi do wybranego dziecka i puka do „drzwi” udając jedną z niżej
wymienionych sytuacji:

Sytuacja 1.
Do drzwi ktoś puka, przez wizjer widzimy, że jest to sąsiad i prosi o otwarcie, bo ma wiadomość dla
mamy. Mama śpi w drugim pokoju. Czy otworzysz? (nie)
Sytuacja 2. Rodzice wyszli na chwilę do sąsiadów, a do drzwi puka osoba ubrana w policyjny
mundur i prosi o otworzenie. Grzecznie przepraszasz, mówisz, ze nie możesz otworzyć, ponieważ
rodzice zamknęli cię i prosisz, by na nich poczekał. Czy otworzysz? (nie)

Sytuacja 3.
Do drzwi dobija się ktoś obcy i krzyczy, by mu otworzyć. Jesteś sam w domu, bo mama poszła na
zakupy. Czy otworzysz drzwi? (nie)

Sytuacja 4. Do drzwi puka twój kolega z przedszkola, a z nim jest jego mama- widzisz ich przez
wizjer. Twoja mama zmywa naczynia i nie słyszy pukania. Czy otworzysz im drzwi? (tak)

Sytuacja 5.
Tata bierze prysznic, a do drzwi puka twoja babcia. Pomimo, ze jej nie widzisz, opisuje ci
szczegółowo swój wygląd i odpowiada na twoje pytania. Czy otworzysz jej drzwi? (tak)
Zadaniem dzieci jest podanie poprawnej odpowiedzi.
7. Tak czy NIE?
Nauczycielka rozkłada wzdłuż sali sznurek. Po jednej stronie kładzie uśmiechniętą buźkę, po drugiej
smutną. Następnie odczytuje hipotetyczne sytuacje związane z kontaktem z obcymi. Zadaniem
dzieci jest przejść na odpowiednią stronę z odpowiednią buźką.
- Sympatycznie wyglądający pan podchodzi do ciebie i prosi, żebyś mu pomógł znaleźć pieska,
który mu zginął. Czy pójdziesz z nim?
- Masz jakiś problem i nie możesz sobie z nim poradzić. Czy poprosisz o pomoc panią
z przedszkola?
- Do drzwi puka nieznajoma pani i prosi o wpuszczenie do domu, bo musi zatelefonować Czy
wpuścisz ją?
- Pani nauczycielka w przedszkolu częstuje cie cukierkiem. Czy weźmiesz go?
- Gubisz się w supermarkecie. Podchodzi do ciebie sympatycznie wyglądający pan i mówi, że
zaprowadzi cie do twoich rodziców. Czy pójdziesz z nim?
- Kolega na przedszkolnym placu zabaw zaprasza cię do zabawy. Czy pobawisz się z nim?
- Ktoś podjechał samochodem i zapytał cię o drogę, powiedział, że nie słyszy, co mówisz i prosi,
żebyś podszedł bliżej? Czy podjedziesz?
- Sąsiad przyszedł po ciebie do przedszkola i powiedział, że mama nie mogła przyjść, ale pani
nauczycielka mówi, że spokojnie możesz z nim iść. Czy pójdziesz z nim?
7. Podsumowanie zajęć – rozmowa z dziećmi

Scenariusz nr 7
Współpraca

Pomoce:
• opowiadanie pt. „Kredki” (Załącznik nr 1)
• kolorowe kredki, wycięte papierowe kredki
• szarfy
• brystole

Cele ogólne:
– Rozwijanie umiejętności zgodnej współpracy i współdziałania w grupie
– Tworzenie warunków sprzyjających wspólnej i zgodnej zabawie
– Umacnianie więzi grupowych i wdrażanie do postępowania zgodnie z przyjętymi zasadami
współżycia w przedszkolu.
– Rozwijanie empatii i właściwego reagowania na emocje i potrzeby innych
– Integrowanie grupy, wzmacnianie pozycji mniej znaczących dzieci w grupie

Cele szczegółowe:
Dziecko:
– Współdziała w grupie
– Bawi się zgodnie z rówieśnikami
– Przestrzega zasad i norm społecznych obowiązujących w grupie przedszkolnej
– Dostrzega emocje innych
– Chętnie pomaga innym dzieciom

Metody pracy:
– problemowa
– zadań stawianych dziecku
– pedagogika zabawy
– zabaw integracyjnych

Formy pracy:
– z całą grupą
– indywidualna

Przebieg zajęć:
1. Powitanie: „Iskierka przyjaźni”
Dzieci ustawione w kręgu, trzymają się za ręce, następnie po słowach nauczycielki „Puszczam
iskierkę w krąg niech zaraz wróci do mych rąk”. Nauczycielka lekko ściska dłoń stojącego obok
dziecka, uściśnięte dziecko mówi: Ja, Ania iskierkę mam, teraz z uśmiechem tobie ją dam...” -
dzieci kolejno przekazują sobie iskierkę, aż wróci do nauczyciela.
2. Zabawa „Powitanka”
Dzieci swobodnie spacerują po sali. Nauczyciel wydaje polecenie: Witamy się łokciami, witamy się
kolanami, wita,my się plecami itp. Dzieci muszą przywitać się częściami ciała wskazanymi przez
nauczyciela w jak najkrótszym czasie
3. Zabawa integracyjna: Ludzie do ludzi
Dzieci dobierają się w pary. Stoją naprzeciwko siebie. Nauczyciel wydaje polecenie np.: palec do
palca, ucho do ucha. Na hasło: do ludzi! Należy jak najszybciej zmienić parę.
4. Przeprawa przez rzekę
Dzieci pracują w parach.. Stają w szeregach naprzeciwko siebie w odległości 3-4 metrów.
Prowadzący rozkłada między nimi kartki, które będą symbolizować kamienie wystające z ziemi,
górskiej rzeki. Zadaniem uczestników jest przejście z jednego brzegu rzeki na drugi bez zamoczenia
nóg, czyli nie spadając z kamienia. Pary „przeprowadzają się przez rzekę” jednocześnie i dbają o to,
aby nie zrzucić partnera.
4. Słuchanie opowiadania: „Kredki” ilustrowanej obrazkiem (Załącznik nr 1)
5. Rozmowy na temat opowiadania: (pytania pomocnicze)
- Jak myślisz, co mogą zrobić dziewczynki, by odzyskać kredki?
- Czy zdarzyła Ci się kiedyś podobna sytuacja? Opisz ją.
- Czy lepiej robić coś wspólnie z rodzeństwem lub kolegą, czy może samodzielnie? Dlaczego?
- Jak można rozwiązać sytuację, gdy dwie osoby chcą tej samej rzeczy jednocześnie?
- Wyobraź sobie, że jesteś mamą Oli i Zuzi. Co byś im powiedziała?
- Wyobraź sobie, że jesteś Zuzią i chciałabyś zakończyć spór. Co powiedziałabyś Oli?
6. Zabawa Kolorowe kredki
Nauczyciel dzieli dzieci na grupy zakładając im kolorowe szarfy. Następnie dzieci w zespołach
szukają kredek w odpowiednich kolorach pochowanych po sali. Wygrywa drużyna, która odnajdzie
najwięcej kredek.
7. Figury z kredek
Zadaniem każdej grupy jest ułożenie jakiegoś kształtu ze zebranych kredek według własnego
pomysłu lub według wzoru wskazanego przez nauczyciela.
8. Kolorowe kredki – praca plastyczna
Każda grupa dostaje wyciętą dużą kredkę z brystolu. Jej zadaniem jest wspólnie pokolorować
kredkę.
9. Podsumowanie zajęć:
Dzieci opowiadają jak im się podobały zajęcia, jak im się współpracowało z innymi dziećmi.

Scenariusz nr 9
Dbam o przyrodę

Pomoce:
• tekst opowiadania
• wiatrak matematyczny
• opakowania po jogurtach, papiery, butelki (śmieci) itp.
• plecak
• farby, rysunki pojemników

Cele ogólne:
– Rozwijanie wśród dzieci podczas zajęć świadomości ekologicznej i wrażliwości związanej z
poczuciem odpowiedzialności za stan środowiska przyrodniczego

Cele szczegółowe:
Dziecko:
– potrafi wytłumaczyć, dlaczego nie wolno zaśmiecać środowiska naturalnego,
– rozumie zależność pomiędzy stanem naturalnego środowiska, a zdrowiem i samopoczuciem
własnym, innych ludzi oraz zwierząt,
– potrafi wytłumaczyć, dlaczego trzeba wyrzucać śmieci do kosza,
– dostrzega śmieci w swoim otoczeniu i wyrzuca je do kosza,
– prawidłowo grupuje odpady w zbiory i przyporządkowuje je do właściwych pojemników.

Metody pracy:
– story line
– pedagogika zabawy
– słowne
– oglądowe
– zadań stawianych dziecku

Formy pracy:
– indywidualna
– z całą grupą
– praca w zespole

Przebieg zajęć:
1. Powitanie: „Iskierka przyjaźni” z wiatrakiem matematycznym
Dzieci stoją w kręgu trzymając kolorowe wstążki wiatraka. Następnie po słowach nauczycielki
„Puszczam iskierkę w krąg niech zaraz wróci do mych rąk” wybrane dziecko podnosi swoją
wstążkę, następnie robi to kolejne, aż iskierka zatoczy krą i wszystkie wstążki znajdą się w górze.
2. Zabawa orientacyjno-porządkowa z Wiatrakiem matematycznym „Liście”
Wiatrak jest rozłożony na podłodze. Dzieci trzymają uchwyty. Nauczycielka tłumaczy dzieciom, że
są kolorowymi listkami. Następnie mówi jakiś kolor (lub dwa na raz) Dzieci, które trzymały uchwyt
w danym kolorze muszą szybko zamienić się miejscami. Na hasło: Wieje wiatr! Wszystkie dzieci
wstają i zamieniają się miejscami.
3. Słuchanie opowiadania i ilustrowanie go ruchem.
Dawno, dawno temu, a może wcale nie tak dawno. Wśród lasów, łąk i pól było niewielkie
miasteczko. W miasteczku tym mieszkały dzieci, które bardzo lubiły leśne wycieczki. Pewnego dnia
dzieci zapakowały do plecaków soki, zbożowe batoniki, jogurty, owoce oraz przygotowane przez
rodziców kanapki (pakowanie do plecaka). Zabrały także ulubione zabawki. Ucałowały rodziców:
„Cmok, cmok!” (dzieci dają buziaki), pomachały na pożegnanie (dzieci machają ręką) i wybrały się
na piknik. Szły dróżką przez las (dzieci maszerują), aż dotarły na piękną leśną polanę. Na polanie
pięknie pachniały kwitnące dookoła kwiaty (dzieci wdychają powietrze nosem), z daleka słychać
było piękny śpiew ptaków (dzieci nasłuchują). Dzieci rozłożyły kocyk. A ponieważ były bardzo
głodne i spragnione wyciągnęły z plecaków ulubione zbożowe batoniki, jogurty i soki (dzieci
rozpakowują plecaki). Kiedy się najadły i napiły, papierki i puste butelki i kubeczki od jogurtów
zostawiły na trawie (dzieci rzucają śmieci na trawę, nauczyciel wykłada czyste odpady w postaci:
plastikowych butelek, papierków po batonikach, ciastkach, kubeczki po jogurtach, kartoniki po
napojach oraz kartki ze zdjęciem szklanej butelki - załącznik nr 3). Dzieci rozpoczęły wesołą
zabawę. Skakały na skakance (dzieci skaczą). Bawiły się w berka i w chowanego (dzieci zakrywają
twarz rękami). Kiedy słońce zaczęło się chować za horyzont postanowiły wrócić do domu. Zabrały
kocyk, plecaki i wróciły do domu (dzieci maszerują, a następnie siadają). W lesie zrobiło się cicho,
ale jakoś dziwnie. Zwierzęta nie chciały przyjść na leśną polanę. Ptaki nie śpiewały. Kwiaty smutno
zwiesiły swoje główki.
4. Rozmowa na temat wysłuchanej historii (pytania pomocnicze)
- Dlaczego w lesie, było cicho i dziwnie?
- Jak zachowały się dzieci w lesie? Co sądzicie o ich zachowaniu?
Następnie nauczyciel pokazuje dzieciom dwie ilustracje: las czysty, las zanieczyszczony:
- Do którego lasu chętniej wybrałybyście się na spacer i dlaczego?
- W którym lesie zwierzętom żyje się lepiej?
- Czy śmieci zagrażają zwierzętom? W jaki sposób?
- Skąd się biorą w lesie śmieci?
- Co powinno się zrobić ze śmieciami, gdy idziemy do lasu na spacer?
- Czy jest nam przyjemnie teraz siedzieć wśród tych śmieci?
- Gdzie powinny trafiać śmieci?
5. Omówienie wyglądu i kolorów pojemników na śmieci. Wyjaśnienie na przykładach, do
którego pojemnika trafia jaki śmieć.
6. Zabawa „Sprzątamy las”
Nauczyciel przypomina dzieciom, że w lesie nie można śmiecić i trzeba teraz posprzątać po pikniku.
Dzieci zamieniają się w pracowite krasnoludki. Kiedy nauczyciel włącza utwór Marsz Radeckiego w
wersji pop lub inny utwór marszowy, dzieci – krasnoludki maszerują po lesie – sali i szukają śmieci.
Każde dziecko bierze jeden przedmiot. Kiedy nauczyciel wyłącza muzykę, dzieci - krasnoludki
udają się do właściwego pojemnika i zatrzymują się obok niego. Nauczycielka pyta kolejno dzieci, z
jakiego tworzywa mają śmieci i czy prawidłowo odszukały pojemnik. Dzieci wrzucają śmieci do
odpowiednich pojemników. Zabawa trwa do momentu, aż wszystkie śmieci zostaną posegregowane
– las zostanie posprzątany przez krasnoludki.
7. Praca plastyczna:
Nauczyciel dzieli dzieci na 3 grupy – żółtą, niebieską i zieloną. Każda grupa dostaje wycięty z
papiery pojemnik na śmieci. Ich zadaniem jest pokolorować pojemnik farbami na odpowiedni kolor.
8. Podsumowanie zajęć:
Nauczyciel podsumowuje zajęcia i przypomina, aby dbać o środowisko, a odpowiednie śmieci
wyrzucać do właściwych pojemników .