Gry dydaktyczne i zabawy w nauczaniu języka angielskiego. Praca dyplomowa

GRY DYDAKTYCZNE I ZABAWY
W NAUCZANIU JĘZYKA ANGIELSKIEGO W PRZEDSZKOLU

Praca dyplomowa
napisana pod kierunkiem
dr ***

Elbląg, 2019

Agnieszka Kochanowska
Nr albumu: ***
Kierunek/specjalność: Nauczanie języka angielskiego w edukacji wczesnoszkolnej
i przedszkolnej
Promotor : ***

GRY DYDAKTYCZNE I ZABAWY
W NAUCZANIU JĘZYKA ANGIELSKIEGO W PRZEDSZKOLU

WSTĘP 5
Rozdział 1. Gry i zabawy edukacyjne w świetle literatury 7
1.1. Pojęcie i klasyfikacja gier i zabaw 7
1.2. Rola gier i zabaw w procesie kształcenia i wychowania 12
Rozdział 2. Zabawy dzieci na przykładzie Przedszkola nr 33 w Elblągu 23
ZAKOŃCZENIE 28
BIBLIOGRAFIA 30
SPIS ILUSTRACJI 31

WSTĘP
Wiadomości, które gwałtem się wpycha
do umysłu - tłumią i gaszą.
Żeby przetrwać naukę,
Trzeba przełknąć ją z apetytem.
A. France

W świetle badań naukowych stwierdza się, iż pierwsze lata życia mają ogromny wpływ na dalszy rozwój człowieka. Główną rolę
w rozwoju dziecka i wykorzystaniu jego możliwości przypisuje się optymalnym warunkom życia, wczesnemu, intensywnemu pobudzaniu rozwoju oraz pozytywnym doświadczeniom w edukacji. Nadrzędnym celem pracy wychowawczo-dydaktycznej jest wszechstronny rozwój osobowości dziecka, jego zdolności i zainteresowań. Bardzo ważnym elementem właściwie zorganizowanego procesu wychowania
i warunkiem jego skuteczności jest sprawne włączanie działań pedagogicznych
w aktywność własną dzieci, która jest jednym z wyznaczników ich rozwoju i której najważniejszym przejawem jest zabawa.
W związku z tym nauczyciel powinien zapewniać dziecku takie sytuacje, które zaciekawiłyby je i jednocześnie i przyczyniły się do opanowania podstawowych treści. Dlatego też praca dydaktyczno- wychowawcza powinna korelować różne sposoby poznawania (przyswajanie, odkrywanie, przeżywanie
i działanie), a zarazem musi być pozbawiona szablonowości i monotonności.
Strategia nauczania o cechach gry bądź zabawy pozwala nauczycielowi
w swobodnej atmosferze jednocześnie realizować jego zadania dydaktyczne – nauczać języka i wychowawcze – kształtować pożądane postawy.
Zabawowa forma nauki przyczynia się do złagodzenia wysiłku woli, podtrzymuje ciekawość poznawczą i zainteresowania. Pojęcia „gra”
i „zabawa” są kojarzone przez dzieci z czasem wolnym, przeznaczonym
na odpoczynek. Poprzez zastosowanie zabaw i gier, możemy sprawić, iż nauka stanie się przyjemniejsza, dzieci będą chętniej pracowały, dzięki czemu osiągną lepsze wyniki w nauce. Zabawy i gry dydaktyczne odgrywają znaczącą rolę w procesie kształcenia i wychowania ze względu na rozwijanie u dzieci aktywności, samodzielności, a także pomysłowości.
Podczas gier i zabaw dzieci przyswajają sobie reguły, zapamiętują
je i potrafią zastosować w odpowiednim momencie. Szczególne znaczenie ma dosłowne zapamiętywanie trudnych i nielubianych przez dzieci reguł, definicji
i określeń. Nauczanie w formie zabawy ułatwia dzieciom zapamiętywanie, zgodnie
z zasadą, że bardziej trwale zapamiętuje się to, co bardziej interesujące oraz przyjemne.
Tematem niniejszej pracy są gry dydaktyczne i zabawy w nauczaniu języka angielskiego w przedszkolu. Oprócz wstępu i zakończenia praca zawiera dwa rozdziały.
Rozdział 1. opisuje gry i zabawy w świetle literatury. Przedstawione są w nim definicje pojęć „gra edukacyjna” i „zabawa” według różnych autorów, a także klasyfikacja gier i zabaw. Następnie omówiona jest rola gier i zabaw w procesie kształcenia i wychowania. Rozdział ten kończy przegląd gier i zabaw.
Rozdział 2. odnosi się do wybranych gier i zabaw przeprowadzonych
w Przedszkolu nr 33 w Elblągu. Znajdują się w nim różne formy gier i zabaw,
a także zdjęcia wykonane podczas prowadzonych zajęć języka angielskiego.

Rozdział 1. Gry i zabawy edukacyjne w świetle literatury

1.1. Pojęcie i klasyfikacja gier i zabaw

W literaturze pedagogicznej stosowane są terminy „zabawa” i „gra”
w procesie wychowania i kształcenia. Pojęcia gry i zabawy są ze sobą powiązane. Według T. Siek- Piskozub zabawa to „działalność spontaniczna i dobrowolna, której nie towarzyszą inne cele niż zadowolenie” . S. Szuman definiuje zabawę jako „naturalną, wrodzoną, specjalną metodę uczenia się małego dziecka” . G. Kapica natomiast zwraca uwagę na fakt, że zabawa „jako swoisty, główny i niezastąpiony rodzaj aktywności dziecka, a zarazem środek jego ekspresji jest naturalną drogą zaspokajania jego zainteresowań oraz potrzeb: ruchowych, poznawczych, emocjonalnych i społecznych” . W. Okoń określa zabawę jako „działanie wykonywane dla własnej przyjemności, a oparte na udziale wyobraźni, tworzącej nową rzeczywistość” .
Analizując literaturę, można zauważyć, iż różnica między terminami: „zabawa dydaktyczna” (działanie według wzorca) i „gra” (działanie według reguł) jest mało czytelna. Niektórzy autorzy uważają, że gry różnią się od zabaw tym,
że „zawsze kończą się wygraną lub przegraną” .
Niektóre zabawy przekształcają się w gry. Piasecki przedstawia to przejście na przykładzie instynktu bojowego. Zdaniem autora „gry zaspokajają popęd bojowy
i popęd współzawodnictwa ograniczony przez prawidła” . Można zatem stwierdzić, że każda gra jest zabawą, lecz nie każda zabawa jest grą. Termin „zabawa” jest zatem szerszy od zakresu pojęcia „gry”. Zabawa, w której odczuwamy przyjemność z osiągniętego wyniku jest albo zabawą konstrukcyjną, albo już grą. W zabawie reguły są w postaci zamaskowanej, ukrytej, podczas gdy w grze są jawne i całkiem dokładne.
Zabawa może odbywać się bez partnera, gry natomiast mają zasadniczo charakter społeczny.
W słowniku Gibbsa gra zdefiniowana została jako „działalność prowadzona przez współpracujących lub konkurujących decydentów starających się osiągnąć swoje cele w ramach określonych reguł” . Termin „gra” podobnie opisali Maidment
i Bronstein, dla których jest to „aktywność obejmująca interakcje między jednostkami lub grupami, dążącymi do realizacji określonych celów. Środki, służące osiąganiu tych celów, wyznaczone są przez reguły gry” .
S. Karpowicz scharakteryzował pojęcie gry jako „zabawę ujętą w system, posiadający właściwy cel, układ i środki do jej przeprowadzenia”. W okresie najpodatniejszym do kształcenia, dziecko ćwiczy rozmaite zdolności .
W. Okoń definiuje terminy „zabawa” i „gra” jako „działania wykonywane
dla przyjemności, które na ogół sprawiają” . Zdaniem autora działania te pozwalają realizować tendencje jednostki, których nie może ona realizować w zwykłej rzeczywistości. W zabawie i grze obowiązują reguły. We współczesnej psychologii, mniemanie, że zabawa jest czynnością pozbawioną reguł spotyka się z dezaprobatą .
Zgodnie z najpopularniejszym podziałem zabaw, którego dokonał A. Rudik,
wyróżniamy:
- zabawy twórcze (tematyczne, iluzyjne, fikcyjne, w „coś”),
- zabawy konstrukcyjne,
- zabawy ruchowe,
zabawy dydaktyczne.
Zabawy twórcze polegają na odtwarzaniu przez dzieci życia i pracy dorosłych. W zabawie tej często dochodzi do mieszania się obiektywnej rzeczywistości ze światem fantazji. Dzieci odtwarzają to, co poznały, usłyszały, co je zainteresowało. Im dzieci chętniej mówią, im bogatsza jest treść tych zabaw, tym bardziej wzbogacają słownik i uczą się wypowiadać w sposób komunikatywny.
W zabawach konstrukcyjnych dzieci wytwarzają przedmioty, obiekty
z różnych materiałów lub gotowych elementów (np. klocki Lego). Do zabaw konstrukcyjnych zalicza się rozbieranie przedmiotów i ponowne ich składanie. Budując ciekawe obiekty, konstruując je z różnorodnego materiału, przyswajają sobie określenia kształtu, położenia przedmiotów, utrwalają nazwy poznanych narzędzi pracy, budowli. Kształcą zdolności manualne oraz twórcze myślenie.
Istotą zabaw ruchowych jest wykonywanie ruchów, wymagających szybkości i zręczności. Zaspokajają potrzebę ruchu i zapewniają harmonijny rozwój fizyczny. Dziecko w aktywnej zabawie rozwija się fizycznie, ma gdzie i jak znaleźć ujście
dla swej energii, uczy się porozumiewać z innymi ludźmi, dostrzega ich różnorodność i buduje sobie własny system kontaktów z otoczeniem.
Zabawy dydaktyczne związane są z rozwiązywaniem zadań kończących się pewnym wynikiem. Najczęściej jest to zabawa umysłowa, której celem jest rozwijanie zdolności poznawczych. W zabawach dydaktycznych wyróżnić można: loteryjki, rebusy, krzyżówki, układanki, mozaiki, domina obrazkowe i liczbowe, gry matematyczne, przyrodnicze oraz gry stolikowe, na przykład „chińczyk”, „domino” „warcaby”, które pełnią szczególną rolę w rozwijaniu myślenia dzieci. Składanie obrazków z części rozwija spostrzegawczość i wyobraźnię, uczy dostrzegania charakterystycznych cech dla danego przedmiotu. Treścią tego rodzaju zabaw staje się często odgadywanie (zgadywanki, szarady).
Kolejny podział zabaw, według Karpowicza, prezentuje się następująco:
- proste zabawy ruchowe – zabawy będące próbami zrobienia czegoś, ułożenia, rozerwania czy złamania,
- zabawy umysłowe – dziecko obmyśla i stwarza sceny dramatyczne, bawi się słuchaniem opowiadań.
- zabawy i gry ruchowe – organizowane na powietrzu.
Ch. Bϋhler wyróżnia zabawę funkcjonalną, zabawę w fikcję, receptywną, konstrukcyjną.
- zabawy funkcjonalne – chwytanie, skakanie, nakręcanie bąków, toczenie koła, jazda na koniu biegunowym, ślizganie się itd.
- zabawy w fikcje – karmienie i głaskanie lalek, odgrywanie ról dorosłych i ich zawodów, udawanie zwierząt, bohaterów bajek.
- zabawy receptywne – przyglądanie się czynnościom wykonywanym przez dorosłych, oglądanie obrazków, przysłuchiwanie się bajkom, piosenkom, chodzenie do kina.
- zabawy konstrukcyjne – budowanie z klocków, śpiew, wycinanie, rysowanie, budowanie z piasku itp.
Piasecki dzieli zabawy i gry na:
- najprostsze zabawy ruchowe, czyli właśnie igraszki,
- zabawy dramatyczne (naśladowcze),
- walki zabawowe,
- zabawy i gry pościgowe,
- zabawy i gry pociskowe,
- sporty zawodnicze,
- korowody,
- tańce .
W literaturze pedagogicznej upowszechniło się pojęcie gier dydaktycznych, obejmujące zarówno gry jak i zabawy stosowane w procesie kształcenia. Ich podział następuje zazwyczaj według:
- formy (rozrywki umysłowe, krzyżówki, gry ruchowe, gry z użyciem kostki itp.),
- formy organizacyjnej (w parach, grupach, rzędach itp.),
- kryterium komunikacyjności (gry mające na celu utrwalanie umiejętności
i rozwijanie sprawności językowych),
- podsystemów językowych (słuchanie, mówienie, pisanie).
T. Siek-Piskozub dzieli gry językowe na dwie grupy:
- gry mające na celu wdrażanie systemu językowego – celem gry jest wyrobienie umiejętności konstruowania i rozpoznawania poprawnych pod względem formy wypowiedzi (składnia, fonetyka, pisownia itp.)
- gry mające na celu rozwijanie sprawności komunikacyjnych – nacisk kładzie się nie na poprawność wypowiedzi, lecz na skuteczność. Uczniowie muszą wykazać się umiejętnością wymiany informacji. W tego rodzaju grach rola nauczyciela sprowadza się do roli konsultanta i obserwatora .
Gry językowe można podzielić również według kryterium:
- gry losowe – gra, której wynik jest w dużym stopniu uzależniony od czynników losowych. Do gier tych zwykle używa się kości czy kart. Przykładem takiej gry jest gra w kości lub bingo.
- gry strategiczne – bazują tylko na umiejętności gracza. Wygrana zależy
od doświadczeń grającego, jego wiedzy, sprawności, pamięci, zdolności przewidywania, pomysłowości itp.
- gry strategiczno-losowe – mają wszystkie cechy gier strategicznych,
ale dochodzi do nich jeszcze jeden niezbędny element – przypadek. Wpływ na wynik w tego rodzaju grach mają nie tylko umiejętności, wiedza czy właściwe przewidywanie, ale też los.

W literaturze wyróżnia się także gry: symulacyjne i niesymulacyjne.
- gry symulacyjne polegają na odtwarzaniu bardziej złożonych sytuacji problemowych, które wymagają samodzielnego rozwiązania. W literaturze zagranicznej podaje się, że gra symulacyjna to uczenie się „bez przymusu”,
a zarazem – że pozwala przeżyć i zmienić symulowaną rzeczywistość.
- gry niesymulacyjne to zadanie dla ucznia, które sprawia mu przyjemność. Często dla wzmocnienia motywacji wprowadza się element rywalizacji.
Do gier niesymulacyjnych zaliczyć można: krzyżówki, rebusy, śpiewanie piosenek z gestykulacją itd.
Kolejnym rodzajem gry jest gra sytuacyjna. Dzieciom, które opanowały proste słownictwo i radzą sobie z podstawowymi interakcjami słownymi, można zaproponować różne gry sytuacyjne. Przykładem może być zabawa w wizytę
w sklepie lub u lekarza, gdyż są to sytuacje, z którymi dzieci są zazwyczaj dobrze obeznane. Metoda ta służy kształceniu u uczniów umiejętności wszechstronnego analizowania problemów.
Według T. Siek-Piskozub jedną z najpopularniejszych gier dydaktycznych jest inscenizacja. Grający mają przypisane role i zarysowany cel działania. Polega na graniu roli w sytuacji fikcyjnej. Stosuje się do odtwarzania bajek, legend, utworów literackich, scen z życia. Inscenizacje o charakterze realnym nadają się
do odtwarzania wydarzeń historycznych, biografii sławnych ludzi itp.
Inną formą gry jest burza mózgów, nazywana także giełdą pomysłów.
Jej celem jest zachęcenie uczniów do spontanicznej propozycji pomysłów,
co umożliwi rozwiązanie zadania na zasadzie „pierwsza myśl najlepsza”. Problemy te rozwiązywane są przy pomocy intuicji i wyobraźni. Metoda ta pozwala
na zniesienie zahamowań powstrzymujących uczniów przed podzieleniem
się zasobem posiadanych wiadomości i umiejętności. Pozwala na rozwiązanie problemu dużą liczbą różnych sposobów.
Dzieci bardzo szybko uczą się języków obcych, dlatego ważne jest kierowanie ich rozwojem w taki sposób, aby jak najwięcej nauczyły się w trakcie edukacji przedszkolnej i wczesnoszkolnej. Skuteczną drogą jest stosowanie różnych rodzajów gier i zabaw dydaktycznych. Małe dzieci przejawiają najczęściej swą aktywność w zabawach konstrukcyjnych, tematycznych, dydaktycznych
i ruchowych. Przedszkolaki lubią także zabawy muzyczne: śpiewanie piosenek
w języku obcym, wierszyki i rymowanki. Zabawy i gry językowe uczą podstaw języka obcego.

1.2. Rola gier i zabaw w procesie kształcenia i wychowania

W. Okoń wyróżnia dwie funkcje zabawy: przygotowawczą
i kompensacyjną , które mają zasadnicze znaczenie dla rozwoju dziecka. Przystosowanie się do otoczenia polega na opanowywaniu czynności umożliwiających zachowanie aktywnej postawy wobec otoczenia przyrodniczego
i społecznego. Czynności te są związane z wszechstronnym opanowaniem ruchów własnego ciała. Dodatkowo w ścisłej współzależności z nimi dokonuje się rozwój psychiczny, obejmujący: kształcenie zmysłów (wzroku, słuchu, dotyku, smaku, węchu) oraz wyższych zdolności poznawczych (pamięci, uwagi, obserwacji, wyobraźni, myślenia), a także rozwoju mowy.
Funkcja wyrównawcza powoduje, że zabawa uzupełnia braki zwykłego życia, jego minusy, niedomagania i ograniczoność oraz stwarza świat czarów i fantazji. Zabawa jako jeden z podstawowych sposobów wyrażania się dziecka wprowadza
w życie biologiczne, społeczne i kulturalne, a zarazem pomaga wyrównywać braki codziennego życia. Zaspokaja pragnienia, a przez to przywraca równowagę psychiczną i kształtuje osobowość dziecka.
Gry dydaktyczne pełnią kluczową rolę w procesie nauczania języka obcego, Teresa Siek- Piskozub wymienia funkcje:
- „organizacyjną,
- motywującą,
- poznawczą,
- dydaktyczną,
- wychowawczą” .
Funkcja organizacyjna – pozwala na lepsze zaplanowanie czasu poprzez wyznaczenie uczniom działań i kontrolowanie ich dzięki regułom gry.
Funkcja motywująca – zapewnia atmosferę umożliwiającą uczniom osiągnięcie sukcesu, Występuje tu współpraca z innymi, brak poczucia zagrożenia, wesoły klimat zabawy, napięcie wywołane oczekiwaniem na wynik. Dzięki temu zadanie
to aktywizuje grających. Opiera się na współpracy z innymi. Stawiane zadanie
ma charakter instruowania, informowania czy naśladowania, jest więc bardziej motywujące niż większość zadań pedagogicznych.
Funkcja poznawcza – obiektem poznania dla nauczyciela jest uczeń, jego zdolności, osiągnięcia i braki, a dla ucznia szansa do poznania nowych gier, sposobów rozwiązywania problemów i poszerzania zasobu słownictwa
Funkcja dydaktyczna – umożliwia wszechstronny rozwój uczniów, aktywizuje wszystkich grających, kształtuje sprawności językowe, taktyczne oraz intelektualne
Funkcja wychowawcza – zapewnia nauczycielowi pełniejsze i skuteczniejsze pełnienie funkcji wychowawczej. Gry kształtują u uczniów normy postępowania,
co buduje ich system wartości. Zawarte w regułach gier zasady postępowania uczą odpowiedniego zachowania się w określonej sytuacji.
W nauczaniu języków obcych bardzo ważnym elementem jest wybranie metody, która nie tylko będzie odpowiednia dla wieku dziecka, ale również pomoże skutecznie zainteresować je językiem. Nauka poprzez zabawę wywołuje w dzieciach pozytywne emocje oraz przyczynia się do tego, że chętniej integrują się z grupą.
A. Burkat uważa, że gry i zabawy oprócz wprowadzania, utrwalania
i ćwiczenia różnych zjawisk językowych mają także duży wpływ na emocje
i osobowość ucznia:
- ułatwiają kontakty w klasie,
- poprawiają atmosferę,
- wspomagają gotowość do kooperacji (uczniowie mogą sobie nawzajem pomagać),
- rozwijają zdolność empatii, tzn. umiejętność wczuwania się w role innych,
- pozwalają odczuwać przyjemność, jaką daje mówienie i radość, jaką daje poczucie sukcesu,
- cisi i nieśmiali łatwiej przezwyciężają nieśmiałość i strach przed mówieniem.
W. Okoń stwierdza, iż „zabawy konstrukcyjne mają duże znaczenie wychowawcze: zaznajamiają one dzieci z charakterystycznymi i geometrycznymi własnościami materiału budowlanego, przyzwyczajają dziecko do wytrwałych działań, współdziałając nie tylko w rozwoju jego myślenia, ale i woli”.
Zabawy twórcze są twórczym, a nie sztucznym albo szablonowym odtworzeniem rzeczywistości. Są wyjątkowo atrakcyjne dla dzieci, ponieważ zmieniają się ciągle w swojej akcji. N. Krupska wskazuje na ogromną funkcję wychowawczą i kształcącą, twierdząc: „Dla dzieci w wieku przedszkolnym zabawa ma wyjątkowe znaczenie: zabawa jest dla nich nauką, zabawa jest dla nich pracą, zabawa jest dla nich poważną formą wychowania” . „Zabawy twórcze rozwijają zdolność mowy dziecka, wzbogacają formy jego mowy, zmuszając dziecko
do głośnego wypowiadania swoich myśli, wypowiadania wielu słów tych znanych mu, ale też często niestosowanych poza zabawą” . Mają olbrzymie znaczenie kształcące, wdrażają dzieci do samodzielnego myślenia, uczą je lepiej postrzegać otoczenie.
Zabawy tematyczne mają duży wpływ na wszechstronny rozwój dzieci. Bawiąc się w różne sytuacje życiowe, odgrywając role, dziecko oswaja się z życiem, rozwija swoją wyobraźnię, zdolność myślenia i mowę, twórczą fantazję. W związku z tym, iż dziecko rozwiązuje stwarzane nowe zadania w zabawie, kształci swoją spostrzegawczość, uwagę, pamięć i wyobraźnię .
Gry dydaktyczne dostarczają dzieciom szczególnego zadowolenia, lubią się one w nie bawić spokojnie i rozsądnie. Zabawy umysłowe oparte
są na współzawodnictwie w zakresie umysłowym: uwagi, pamięci, zdolności orientowania się, ujawnianiu swojej wiedzy i twórczej fantazji. Gry umysłowe wywołują u dzieci napięcie umysłowe i zaostrzają pracę różnych procesów umysłowych. Przyczyniają się do rozwoju społecznych nawyków, dyscypliny,
a także koleżeństwa.
Zabawy ruchowe stanowią zespoły naturalnych ruchów różnego typu
i w różnych połączeniach, wyróżniają się również bogatą treścią umysłową, wymagając od dzieci skupienia uwagi, napięcia woli, zdolności orientowania się itd. W zabawach ruchowych ruch jest różnorodny i swobodny. Zabawy ruchowe rozwijają określone cechy charakteru, takie jak: śmiałość, wytrwałość, uporczywość, wola zwycięstwa. Zabawy te w najlepszy sposób zaspokajają wrodzoną dzieciom potrzebę ruchu. Systematycznie wykonywane zabawy ruchowe wzmacniają wszystkie części ciała dzieci. Zwiększa się siła mięśni, kształtuje się koordynacja
i zręczność. Zaspokajane jest w najwyższym stopniu zapotrzebowanie tlenu dla organizmu, w związku z czym nie dochodzi do otyłości, ogólnej fizycznej słabości czy niedokrwistości. Zabawy fizyczne są doskonałym środkiem walki
z rozdrażnieniem i nerwowością uczniów. Rozwijają hart i zwiększają fizyczną wytrzymałość. Mają ogromną wartość dla rozwoju zmysłów, zwłaszcza wzroku, słuchu, dotyku i wrażliwości mięśniowej.
Zabawy ruchowe wpływają na rozwój umysłowy dzieci. Uczą spostrzegać otaczające przedmioty i zjawiska ze wszystkich stron, wyrabiają zdolność
w określaniu odległości, ciężaru, wytrzymałości i innych cech przedmiotu. Dostarczają wiadomości o otoczeniu i uczą spostrzegawczości. Rozwijają uwagę, pamięć i twórczą wyobraźnię dzieci. Wpływają na rozwój charakteru, kształcąc takie cechy, jak: samodzielność, śmiałość, pomysłowość, dokładność, zdyscyplinowanie itd. Odgrywają znaczącą rolę w moralnym wychowaniu dziecka, przyzwyczajają dzieci do działalności w zespole, rozwijają społeczną solidarność, kształtują poczucie sprawiedliwości i nietolerancji w stosunku do naruszenia praw życia społecznego. Wyrabiają u dzieci ważną cechę, jaką jest uczciwość.
A. Jaroszewska stwierdza, iż zabawy i gry rozwijają:
- zasób słownictwa czy też umiejętności komunikacyjne dzieci,
- pamięć,
- spostrzegawczość,
- koncentrację,
- potrzebę autoekspresji,
- wiedzę na temat innych krajów i kultur.
Nauka języka obcego na etapie przedszkolnym powinna odbywać
się w zabawowej formie. Jest to sposób nauki, który pomaga osiągnąć cel. Gry
i zabawy są nieodłączną częścią każdych zajęć z języka obcego, która nastawiona jest na aktywizację oraz naukę zmysłami. Gry i zabawy potrafią zastąpić praktyczne doświadczenia i spowodować nieświadome efekty w nauce. Służą do doskonalenia różnych sprawności umysłowych, takich jak spostrzegawczość, uwaga, pamięć, zdolność analizy i syntezy wzrokowej, umiejętność porównywania czy klasyfikowania. Stwarzają sytuacje do logicznego myślenia. Kształtują wartości edukacyjne, a wartości wychowawcze. Uczą zdrowej rywalizacji, pracy w drużynie
i umiejętności przegrywania. Aby zabawa była dla dzieci ciekawa, powinna zawierać jak najwięcej elementów aktywizujących.

1.1. Propozycje gier i zabaw w przedszkolu

Gry i zabawy są podstawową formą nauki języka angielskiego w przedszkolu. Dzieci przyswajają nową wiedzę poprzez zabawę, która jest dla nich najbardziej naturalnym rodzajem aktywności. Gry i zabawy językowe stymulują i motywują małych uczniów, przywołują pozytywne skojarzenia i pomagają kreować atmosferę sprzyjającą uczeniu się. Co więcej formy zabawowe aktywizują dziecko w sposób całościowy. Poprzez nauczanie wielozmysłowe angażujemy dzieci do aktywności ruchowej a także wykorzystania wielu zmysłów tj. wzroku, słuchu, dotyku, węchu,
a nawet smaku.
Podczas nauczania języka angielskiego można korzystać z wielu tradycyjnych zabaw i gier, które pomogą dzieciom utrwalić poznane słownictwo. Można też stosować wariacje gotowych gier, dopasowując ich zasady do konkretnych wymagań, lub samemu wymyślać zabawy językowe. Oto przykłady gier i zabaw tego typu:

Gry i zabawy utrwalające słownictwo:
- głuchy telefon (Chinese whispers)
Dzieci siadają w kręgu. Nauczyciel lub jeden z uczniów szepcze wybrane przez siebie słowo lub wyrażenie osobie siedzącej obok. Ta, również szeptem, przekazuje je dalej. Ostatnia osoba wypowiada usłyszane przez siebie hasło.
- zgadywanka (Hide the flashcards)
Spośród kilku kart obrazkowych, z którymi dzieci uprzednio się zapoznały, nauczyciel chowa jedną za plecy. Dzieci muszą odgadnąć, która karta została schowana, podając odpowiednie słowo. Potem nauczyciel chowa następne, aż dojdzie do wniosku, że dzieci wystarczająco dobrze opanowały słowa.
- kółko i krzyżyk (Noughts and crosses)
Nauczyciel rysuje na tablicy planszę do gry w kółko i krzyżyk. Plansza składa się z dziewięciu pól (po trzy w każdym rzędzie). Nauczyciel pokazuje dzieciom dziewięć kart obrazkowych ilustrujących słownictwo wcześniej poznane. Dzieci wspólnie przypominają sobie słowa związane z kartami. Następnie nauczyciel umieszcza w każdym polu planszy jedną kartę, obrazkiem do tablicy. Każde pole ma przyporządkowaną cyfrę 1-9. Nauczyciel dzieli klasę na dwie grupy: You are noughts./You are crosses. Pierwsza grupa wybiera pole, podając odpowiednią liczbę. Nauczyciel odwraca kartę na wskazanym polu i pyta: What’s this? Jeśli dzieci udzielą poprawnej odpowiedzi, stawiają na danym polu swój znak: krzyżyk lub kółko.
- Memory
Dzieci grają w tę grę w grupach 3-4 osobowych. Liczba rozkładanych kart (mogą to być karty gotowe lub skopiowane przez nauczyciela i wycięte przez dzieci) zależy od poziomu znajomości języka graczy. Karty są ułożone obrazkami w dół. Zadaniem grających jest odnaleźć pary obrazków. Mogą to być rymujące się słowa, słowa o znaczeniu podobnym lub przeciwnym, przedmioty uzupełniające się, itd. Dzieci odkrywają kolejno po dwie karty. Jeśli odkryte karty nie stanowią pary, należy je z powrotem odwrócić
i pozostawić na miejscu. Jeśli stanowią parę, gracz je zabiera, mówiąc głośno, co przedstawiają. Wygrywa ten, kto zbierze najwięcej par.
- Kategorie
Nauczyciel podaje kategorię wyrazów, a dzieci wymieniają należące do niej nazwy przedmiotów
- Odd man out
Nauczyciel prezentuje trzy przedmioty lub rysunki, z których dwa należą do tej samej kategorii, a trzeci do innej. Dzieci oceniają, który z nich nie pasuje do reszty.
- Simon says
Nauczyciel wydaje polecenia znane z wcześniejszej nauki. Dzieci wykonują je tylko wtedy, gdy są poprzedzone zwrotem Simon says.
- Zabawa w kolory z użyciem piłki
Nauczyciel ustala z dziećmi, jaki kolor uniemożliwia złapanie piłki. Prowadzący (może być nim także dziecka) wypowiada nazwę koloru,
a dziecko łapie piłkę, o ile nie jest to ,, zakazany” kolor i powtarza jego nazwę.

Zabawy ruchowe:
- Say Hello with your hand (foot, nose)!
Gra utrwalająca słownictwo dotyczące części ciała Nauczyciel wydaje kolejno polecenia. Dzieci witają się w różny sposób. Podają sobie ręce, dotykają się stopami, łokciami lub nosami. Mówią przy tym: Hello head! Hello foot! itd.
- It’s stormy! Hide!
Gra sprawdzająca zrozumienie przez dzieci określeń pogody. Dzieci ustawiają się wokół nauczyciela, tak by dobrze widziały, co za chwilę będzie robił. Nauczyciel mówi o pogodzie jednocześnie pokazując, jak można gestami i ruchami ją opisać. - It’s cold. – mówi, kuląc się z zimna. - It’s hot. – mówi, wachlując się ręką. - It’s rainy. – mówi, udając, że trzyma parasolkę. - It’s windy. – mówi, chwiejąc się i osłaniając od wiatru. - It’s sunny. – mówi, zasłaniając oczy dłońmi przed słońcem. - It’s stormy! Hide! – mówi, kucając i zakrywając rękami głowę.
- A wardrobe flies!
Gra ruchowa sprawdzająca rozumienie wybranych słów. Sprawdzamy, czy dzieci znają następujące słowa oznaczające latające zwierzęta lub przedmioty: bird, plane, bee, parrot, helicopter, rocket, balloon, kite. Jednocześnie pytamy o to, czy mogą wymienić inne zwierzęta lub przedmioty, które nie latają, jak np. car, train, hamburger, doll, table, itd. Następnie prosimy dzieci, by udawały, że latają, gdy słyszą zdanie A plane flies lub A bee flies i zatrzymywały się, gdy słyszą A doll flies lub A train flies .
- Zamiana miejsca
Dzieci otrzymują obrazki i siadają w kole. Nauczyciel wypowiada dwa wybrane słowa, a dzieci, którym zostały one przypisane, zamieniają się miejscami.
- Hit the target
Nauczyciel układa na podłodze (lub rozwiesza na ścianach) karty obrazkowe z poznanymi wyrazami, w pewnej odległości od siebie. Uczniowie stają
w linii naprzeciwko wyrazów, w pewnej odległości. Nauczyciel mówi
do pierwszego ucznia hit the (pen), a uczeń próbuje trafić maskotką w daną kartę. Jeśli mu się uda, zabiera kartę i wydaje polecenie kolejnemu uczniowi. Jeśli nie, wraca na koniec kolejki.
- Hopscotch
Nauczyciel rozkłada na dywanie karty obrazkowe w kształcie gry w klasy (rozmiar planszy będzie zależał od tego, ile wyrazów w języku obcym poznali dotąd uczniowie). Uczniowie po kolei rzucają Happiego na wybraną kartę i skaczą tak, aby do niego dotrzeć. Uwaga: nie wolno skakać na karty, tylko obok nich. W czasie skoków uczeń nazywa po angielsku wszystkie mijane obrazki.
- Stepping stones
Zasada podobna jak w grze w klasy, tylko karty porozrzucane są tym razem losowo na podłodze, na całej długości dywanu. Uczniowie stoją po jednej stronie dywanu, a ich celem jest przejście na drugą stronę. Po kolei rzucają maskotkę na dowolną kartę obrazkową. Muszą tak przejść przez dywan, żeby ją zebrać po drodze. Mogą wykonać tylko 10 kroków. Wszyscy liczą
i nazywają po angielsku mijane obrazki.

Zabawy ćwiczące spostrzegawczość i umiejętność kojarzenia:
- A pig and a piggy bank
Gra ćwicząca rozpoznawanie znanych dzieciom przedmiotów i łączenie ich
w kategorie w zależności od tego, na jaką głoskę zaczyna się słowo. Przygotowujemy rysunki przedstawiające znane dzieciom przedmioty. Oto propozycja zestawu 30 ilustracji:
- słowa zaczynające się od [p] pig, piggy bank, pencil, pear, parrot, picture
- słowa zaczynające się od [k] car, cat, clock, kite, clown, carrot
- słowa zaczynające się od [s] star, sock, sweet, sun, swing, Sun
- słowa zaczynające się od [h] hippo, hat, hamburger, head, hen, heart,
- słowa zaczynające się od [d] dog, door, duck, dice, dress, doll
Grę zaczynamy od sprawdzenia, czy dzieci znają słowa, które się w niej pojawiają. Pokazując kolejne karty, pytamy dzieci What’s this? Karty powinny być tak ułożone, by kolejno występowały te przedstawiające przedmioty, których nazwy zaczynają się od tego samego dźwięku. Karty
z rysunkami przedstawiającymi przedmioty z zamieszczonej powyżej listy rozkładamy na podłodze. Ilość kart powinna być dostosowana do liczby dzieci. Prosimy pary dzieci, by, chodząc po klasie, zbierały obrazki tych przedmiotów, których nazwy zaczynają się od tego samego dźwięku. Jeśli dzieci jest więcej niż 10, możemy podwoić liczbę kart i przydzielić dwóm parom ten sam dźwięk. Grę wygrywa ta para dzieci, która najszybciej odnajdzie wszystkie wyrazy zaczynające się od danej głoski.
- A car and a star
Gra ćwicząca rozpoznawanie rymujących się słów. Przygotowujemy karty przedstawiające przedmioty, których nazwy się rymują. Oto propozycja zestawu 26 kart: dog - frog, car - star, cat - hat, chair - bear, carrot - parrot, spoon - moon, head - bed, pen - hen, king - swing, cake - snake, duck - truck, lamp - stamp, flower – tower. Pokazując dzieciom kolejne karty, sprawdzamy, czy znają nazwy przedmiotów, które się na nich znajdują. Zwracamy uwagę na to, że każde słowo ma swoją „rymującą się parę“. Rozdajemy karty dzieciom. Pytamy wybrane dzieci: What have you got?, oczekując odpowiedzi, np: I’ve got a king. Gdy przećwiczymy już wszystkie słowa, poprośmy dzieci, by poszukały swojej pary. Gdy ją znajdą, niech podejdą do nauczyciela i powiedzą, np.: I’ve got a spoon and I’ve got
a moon.

Zabawy plastyczne i konstrukcyjne
- Zabawa farbą
Dzieci moczą palce w farbie, którą wcześniej nauczyciel umieszcza
na kawałku tektury, po czym robią odciski na kartce papieru. Odcisk może być jeden lub więcej. Wokół odcisku/ów uczniowie rysują linię, tak by całość przypominała jakieś zwierzę. Po wykonaniu prac, dzieci pokazują swoje zwierzątka, pytając: What’s this? Reszta zgaduje. An elephant? A pig? Yes./No.
- Zabawa plasteliną
Let’s make a zoo. Dzieci otrzymują od nauczyciela polecenie ulepienia określonych zwierząt: Make a giraffe, make an elephant, etc. Po wykonaniu prac, na hasło nauczyciela: Let’s make a zoo, dzieci kompletują ZOO, umieszczając zwierzęta w klatkach. Klatki mogą być wykonane z książek, pudełek, klocków, itp. Nauczyciel: There’s an elephant in the zoo. (Dziecko, które wykonało słonia, umieszcza go w ZOO). There are monkeys in the ZOO. (Dzieci, które wykonały małpy, umieszczają je w ZOO).
- Zabawa klockami
Let’s build a house. Nauczyciel dzieli dzieci na grupy. Każda grupa otrzymuje zestaw klocków oraz zadanie do wykonania. Nauczyciel: Build
a big house. / Build a little house. / Build a big ship. / Build a little ship./ etc. Zabawę tę można przeprowadzić także w celu utrwalenia kolorów. Każda grupa dostaje zestaw klocków z przewagą danego koloru. Następnie nauczyciel objaśnia zadanie: Build a blue house. / Build a red ship. / etc. Po wykonaniu zadania, dzieci mogą przedstawić swoje prace: It’s a ship. A big ship. / It’s a ship. It’s little. / It’s a blue house.
- Zabawa rozsypanką
Dzieci otrzymują koperty, w których znajdują się części układanki. Zadanie polega na ułożeniu rozsypanki i określeniu, co się na niej znajduje.

Zabawy przy muzyce:
- Fingers – Dance!
Przy akompaniamencie muzyki dzieci poruszają palcami, rękami, nogami, głową itd.
- Stop! Show!
Nauczyciel włącza dowolną (odpowiednią dla dzieci) muzykę. Dzieci biegają po Sali, podskakują, tańczą. W pewnym momencie nauczyciel wyłącza muzykę, mówiąc Stop! Show! I pokazuje uczniom kartę obrazkową. Dzieci ilustrują wskazany obrazek za pomocą gestów lub odgłosów.

Rozdział 2. Zabawy dzieci na przykładzie Przedszkola nr 33
w Elblągu

Gry i zabawy z języka angielskiego to bardzo ważny element w nauczaniu języka obcego. Pozwala przede wszystkim przeprowadzić zajęcia z przyjemnością dla obu stron – ucznia i nauczyciela, jak również jest czynnikiem motywującym. Poniżej są wymienione przykładowe zabawy i gry, które autorka pracy wykorzystuje na swoich zajęciach.
Twister to gra ruchowa, w której udział może wziąć od dwóch do czterech graczy. Zadaniem dzieci jest umieszczanie dłoni lub stopy na wskazanym miejscu na macie. Nauczyciel wybiera graczy, którzy będą odpowiednio ustawiać się na macie. W rolę sędziego (tego, który kręci strzałką) wcielają się różne dzieci siedzące
w kręgu.
Dzieci wykonują polecenia sędziego na zmianę. Pierwsze losowanie jest dla gracza nr 1, drugie jest dla gracza nr 2 itd. W ten sposób dzieci mają inne ruchy
do wykonania i możliwe, że zaplączą się na macie jeszcze bardziej! Gracz przegrywa grę, jeśli upadnie albo dotknie maty łokciem lub kolanem.
Zasady gry:
1. Na jednym kole można postawić tylko jedną nogę lub rękę!
2. Koło zajmuje gracz, który stanął na nie pierwszy. Jeśli nie możecie ustalić, kto był pierwszy, decyduje o tym sędzia. Decyzja sędziego jest ostateczna
i nieodwołalna.
3. Po wykonaniu swojego ruchu nie możesz już się poruszać. Tylko sędzia może pozwolić Ci na przesunięcie jednej z kończyn, tak by inny gracz mógł przestawić swoją!
4. Jeśli wszystkie sześć kół w danym kolorze jest zajętych, wylosuj jeszcze raz.
5. Jeśli sędzia podaje rękę/nogę i kolor, na którym właśnie stoisz, musisz przenieść się na inne pole w tym samym kolorze (jeśli wszystkie sześć jest zajętych, wylosuj raz jeszcze).
6. Jeśli oprzesz się na macie łokciem lub kolanem albo upadniesz na matę – odpadasz z gry.
Gra idealnie łączy gimnastykę ze świetną zabawą, a co najważniejsze utrwala nazwy kolorów a także części ciała w języku angielskim. Stosowanie tej gry pozwala na przyswajanie przez dzieci wiedzy w atrakcyjnej formie oraz skuteczniejsze utrwalenie wiedzy i umiejętności.

Gra dydaktyczna to nazwa, która może jednocześnie określać metodę i środek dydaktyczny. Dzięki zastosowaniu metody gry dydaktycznej z łatwością można powtórzyć z dziećmi materiał, ułatwić zapamiętywanie informacji lub przećwiczyć dane umiejętności. Aby osiągnąć ów cel, wykorzystywać można zabawę „Throw the dice” – grę z wykorzystaniem kostki dydaktycznej z naklejonymi częściami ciała. Każde dziecko po kolei rzuca kostką i nazywa wyrzuconą część ciała. Nauczyciel mówi: „Show me your ...” i wymienia nazwę. Zastosowanie kostki jest odpowiednie przy przeprowadzaniu różnych tematów, tj. członkowie rodziny, kolory, liczby, owoce i warzywa. Ten niepozorny przedmiot spełnia w nauczaniu cały szereg różnych zadań w zależności od znaczenia symboli umieszczonych
na jego ściankach. Ilość możliwości wykorzystania kostek w zabawach jest więc nieograniczona. Dzięki zastosowaniu owej metody z pewnością podnosić można jakość procesu nauczania. Wykorzystany zostaje potencjał edukacyjny gry
co pozwala dzieciom bez przeszkód cieszyć się nauką poprzez zabawę.

Gry i zabawy odgrywają istotną rolę w utrwalaniu i powtarzaniu wprowadzonego słownictwa. Poprzez ich zastosowanie dzieci są zmotywowane, rozwijają sprawność fonetyczną, leksykalną i komunikacyjną. Gry doskonalą także kompetencje socjalne dzieci, uczą zadawać pytania, słuchać innych, kooperować, przestrzegać reguł gry. Kształtują tolerancję i empatię u dzieci, a także pozwalają na eksperymentowanie z językiem obcym i rozwijają kreatywność.
Na zajęciach języka angielskiego autorka pracy wykorzystuje gry ćwiczące spostrzegawczość u dzieci. Jedną z nich jest gra domino polegająca
na dopasowywaniu do siebie podobnych bądź tożsamych symboli i budowaniu jak najdłuższego szeregu. Porównywanie i dopasowywanie elementów jest operacją prostą i skuteczną pod względem walorów edukacyjnych. Przez porównywanie
i dopasowywanie dzieci uczą się bowiem nie tylko pierwszych słów języka obcego, ale przede wszystkim rodzimego. Wykorzystanie potencjału gry w domino do nauki języka obcego jest nie tylko czymś naturalnym, ale i niezwykle efektywnym.

Idealną grą, która doskonale sprawdza się podczas zajęć języka angielskiego w przedszkolu jest bingo. Celem gry jest szybkie odnalezienie na swojej planszy wylosowanego obrazka i zakrycie go korkiem, a finalnie – zakrycie wszystkich obrazków na planszy. Jeśli któreś z dzieci zapełni jako pierwsze całą planszę ogłasza to okrzykiem „bingo”. Gra typu Bingo może tematycznie obejmować wiele różnych obszarów języka, jak rzeczowniki, czasowniki, liczby itd. Jest
to gra losowa, nie są w niej ważne umiejętności czy sprawność, o rezultacie decyduje przypadek.
Znaczącą pomocą w rozwijaniu zasobów leksykalnych okazują się gry planszowe, które są dla dzieci atrakcyjną formą zabawy. Poprzez zabawę przedszkolaki bez wysiłku uczą się, powtarzają i utrwalają słownictwo. Należy tylko pamiętać o stosowaniu reguł znanych gier planszowych.
Najprzyjemniejsza forma nauczania to nauka przez zabawę. Kiedy jesteśmy odprężeni i zrelaksowani – zapamiętywanie przychodzi o wiele prościej.
Autorka pracy jedną grę zaprojektowała osobiście. Jest to gra planszowa „Animals Alphabet”, którą często stosuje na zajęciach języka angielskiego
w grupach starszych w przedszkolu. Gra została opracowana, by uatrakcyjnić naukę języka angielskiego. Ćwiczy słownictwo związane ze zwierzętami oraz znajomość
i wymowę alfabetu w języku angielskim, a także utrwala nazewnictwo związane
z częściami ciała. Dzięki przetłumaczeniu słów na język polski i zapisowi fonetycznemu dzieci z łatwością mogą czytać i wymawiać w sposób poprawny angielskie słówka.
Zastosowana w grze metoda TPR (Total Physical Response) gwarantuje dawkę ruchu, który wprowadza dzieci w stan kontrolowanej swobody i zapewnia jednocześnie atmosferę bezpieczeństwa, tak istotną dla najmłodszych uczestników.
Gry dydaktyczne wprowadzają element współzawodnictwa. Niektóre dzieci reagują na niepowodzenia złością, agresją. Dziecko musi nauczyć się reagować właściwe w przypadku przegranej. Ten element treningu w zakresie odporności psychicznej na trudne sytuacje kształtują właśnie gry planszowe. Gry rozwijają dziecięce myślenie i kształtują umiejętność współdziałania z drugą osobą.
ZAKOŃCZENIE

Dzieci od najmłodszych lat z przyjemnością grają w różne gry oraz uczestniczą w organizowanych zabawach. Wszystkie te formy stanowią dla nich rozrywkę, która jest przeciwieństwem obowiązkowej nauki. Wykorzystując gry
i zabawy dydaktyczne do nauki języka angielskiego, stwarzamy sytuacje, w których dzieci będą się bardziej angażowały w to, co robią, i będą chętniej pracowały.
Gry i zabawy językowe pełnią szereg ważnych funkcji podczas nauczania dzieci języka angielskiego. Motywują je, rozwijają sprawność fonetyczną, leksykalną
i komunikacyjną. Doskonalą również kompetencje socjalne dzieci, uczą zadawać pytania, słuchać innych, kooperować, przestrzegać ustalonych wcześniej reguł gry. Kształtują postawę tolerancji i empatii, pozwalają na eksperymentowanie z językiem obcym i rozwijają kreatywność. Zabawa ułatwia dziecku wchodzenie w życie społeczne, poznawanie rzeczywistości i dostosowanie jej do własnych potrzeb. Umożliwia zaspokojenie indywidualnych potrzeb i zainteresowań dziecka.
Nauczanie języka obcego dzieci w wieku przedszkolnym stanowi
dla nauczyciela duże wyzwanie. Wymaga zastosowania różnorodnych metod i form pracy, a także wykorzystywania narzędzi dydaktycznych, tak aby uatrakcyjnić zajęcia, tym samym zwiększyć skuteczność nauczania. Odpowiednio przygotowane
i przeprowadzone zajęcia kształtują pozytywne nastawienie dziecka do nauki języka obcego. Nauczanie języka angielskiego powinno być efektywne i prowadzone
w atmosferze obustronnej zabawy oraz przyjemności. Nauczyciel tworzący miłą atmosferę, który oprócz bardzo dobrych kompetencji językowych i metodycznych, chętnie pracuje z dziećmi w wieku przedszkolnym i potrafi bawić się z nimi oraz wykorzystywać swoje umiejętności mimiczne i motoryczne, rozbudza ich wewnętrzną motywację do nauki języka angielskiego.
Gry i zabawy dydaktyczne należą do ważnych i skutecznych form aktywizacji uczniów, przede wszystkim u najmłodszych dzieci, gdyż najbardziej odpowiadają one właściwościom ich psychiki. Aktywizacja sprzyja pogłębieniu zdobytej wiedzy, jej operatywności i trwałości. Dzieci muszą myśleć podczas wykonywania podjętych działań. Angażują się emocjonalnie, są aktywne w sferze percepcyjnej, ruchowej, werbalnej i emocjonalno-motywacyjnej. Zabawa czy gra jako forma uczenia się jest dla dziecka przeżyciem przyjemnym, gdyż zaspakaja jego popędy, budzi i rozwija jego zainteresowania oraz odpowiada poziomowi jego rozwoju.
Gry i zabawy podczas nauczania języka obcego pełnią istotną funkcję organizacyjną, gdyż pozwalają lepiej zaplanować czas nauczyciela i dziecka.
W trakcie gry wszystkie dzieci są aktywne. Ich działania są wyznaczone oraz kierowane przez reguły gry. Umożliwia to urozmaicone interakcje, w których dzieci uczą się zdrowej rywalizacji, współpracy w grupie, pracy w parach.
Zastosowanie w procesie nauczania gier dydaktycznych posiada wiele zalet. Właściwie dobrane gry mogą spełnić wiele pozytywnych funkcji i dać wiele korzyści dzieciom. Zabawy i gry dydaktyczne stanowią doskonałe narzędzie motywujące
do pracy ucznia, szczególnie nieśmiałego lub przekonanego o swoim braku zdolności
w danej dziedzinie. Ważne jest również to, że gry są w relacji dziecko-dziecko. Przedszkolak kontaktuje się ze swoim kolegą, równorzędnym partnerem,
co w zdecydowany sposób ogranicza elementy stresu i lęku. Gra kojarzy
się dzieciom z pewnymi elementami luzu, zabawy, co poprzez odpowiednie zaangażowanie emocjonalne pozwala przezwyciężyć obawy przed włączeniem
się do wspólnego działania.

BIBLIOGRAFIA

1. Appel M., Zarańska J., Piotrowska E., Program nauczania języka angielskiego w przedszkolu, Macmillan.
2. Bogucka M., Łoś D., Program nauczania języka angielskiego dla przedszkoli i klas zerowych, Pearson s. 23.
3. Burkat A., Gry i zabawy jako element wspomagający nauczanie języków obcych, Języki obce w szkole 2006, nr 3, s. 45.
4. Dyner W., Zabawy tematyczne dzieci w domu i przedszkolu, Ossolineum, Wrocław 1983, s. 30.
5. Kapica G., Zabawa w: W. Pomykała (red.) Encyklopedia pedagogiczna, Fundacja Innowacja Warszawa 1993, s. 933.
6. Kapica G., Zabawa w: W. Pomykała (red.) Encyklopedia pedagogiczna, Fundacja Innowacja Warszawa 1993, s. 933
7. Kupisiewicz Cz., Dydaktyka, Wydawnictwo „Impuls”, Kraków 2012, s. 145.
8. Kupisiewicz Cz., Podstawy dydaktyki ogólnej, Polska Oficyna Wydawnicza „BGW”, Warszawa, s. 155.
9. Okoń W., O zabawach dzieci, Państwowe Zakłady Wydawnictw Szkolnych, Warszawa 1950, s. 91.
10. Okoń W., Wprowadzenie do dydaktyki ogólnej, Wydawnictwo Akademickie „Żak”, Warszawa 1998, s. 266.
11. Okoń W., Zabawa a rzeczywistość, Wydawnictwo Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1987, s. 127.
12. Siek-Piskozub T., Gry i zabawy w nauczaniu języków obcych, Wydawnictwo Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1994, s. 10.
13. Tyszkowa M., Zabawa dziecka symbolizująca poznanie, autokomunikacja, „Kwartalnik Pedagogiczny” 3- 4/88.

Źródła internetowe:

1. http://www.profesor.pl/publikacja,18624,Referaty,Pojecie-gry-i-zabawy-w-swietle-literatury
2. http://www.edukacja.edux.pl/p-8155-gry-zabawy-jezykowe-i-cwiczenia-kreatywne.php
3. https://www.papuga.edu.pl/blog/rola-gier-i-zabaw-ruchowych-w-nauczaniu-jezykow-obcych
4. https://www.macmillan.pl/files/Zabawy_w_przedszkolu_AParr.pdf

SPIS ILUSTRACJI
Ilustracja 1. Gra Twister 24
Ilustracja 2. Kostki dydaktyczne 25
Ilustracja 3. Domino dydaktyczne 26
Ilustracja 4. Bingo 26
Ilustracja 5. Gra planszowa „Animals Alphabet” 27