Opis i analiza sposobu realizacji wymagania niezbędnego do pozyskania kwalifikacji na stopień nauczyciela dyplomowanego

OPIS I ANALIZA SPOSOBU REALIZACJI WYMAGANIA NIEZBĘDNEGO
DO POZYSKANIA KWALIFIKACJI NA STOPIEŃ NAUCZYCIELA DYPLOMOWANEGO

Poniższy opis i analizę sposobu realizacji wymagania niezbędnego do uzyskania stopnia nauczyciela dyplomowanego opracowałam w oparciu o treść zawartą w Rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej z dnia 26 lipca 2018 r. w sprawie uzyskiwania stopni awansu zawodowego przez nauczycieli (Dz. U. z 16 sierpnia 2018 r., poz. 1574). Zmiana z 23 sierpnia 2019 r. (Dz. U. poz. 1650) w sprawie uzyskiwania stopni awansu zawodowego, która obejmuje :

§ 8 ust. 3 pkt 2) Umiejętność dzielenia się wiedzą i doświadczeniem z innymi nauczycielami, w tym przez prowadzenie zajęć otwartych, w szczególności dla nauczycieli stażystów i nauczycieli kontraktowych, prowadzenie zajęć w ramach wewnątrzszkolnego doskonalenia zawodowego lub innych zajęć dla nauczycieli;

W ramach wewnętrznego doskonalenia nauczycieli podczas kolegialnego zgromadzenia nauczycieli PM 29 zreferowałam kluczowe aspekty arteterapii w oparciu multimedialną prezentację z dziedziny Arteterapii – dotyczącą Podniesienia świadomości działań dydaktycznych, oraz umiejętności wdrażania praktycznych treści edukacyjnych. Podczas demonstracji wykorzystałam narzędzia tj: komputer, rzutnik, w celu klarownego przekazu materiału na który składały się zdjęcia z wytworami prac dzieci stworzone podczas zajęć, oraz materiały będące elementami plastycznych przedsięwzięć.
Krótki rys stanowił wstęp do prezentacji arteterapii, która w swojej dyscyplinie jest pokrewną dziedzin psychologii, oraz pedagogiki, co brzmiało następująco:
Sztuka towarzyszy człowiekowi od zarania dziejów, pozwalając mu na swobodną ekspresję poprzez wyrażanie siebie i rozładowanie napięć. Historia arteterapii sięga zaledwie 150-ciu lat wstecz. Znaczenie tej dziedziny dla zdrowia psychicznego jednostki dostrzegli pod koniec XIX w. dwaj francuscy psychiatrzy Ambroise Tardieu i Max Simon, natomiast sam termin (z ang. „art therapy”) po raz pierwszy został użyty dopiero w 1942 roku przez angielskiego nauczyciela, Adriana Hilla. Doniosłą rolę artystycznej twórczości docenili również tacy badacze ludzkiej natury jak Sigmund Freud, Carl G. Jung czy (na polskim gruncie) Stefan Szuman.
Dla podkreślenia zalet w terapii przez sztukę zaprezentowałam przykłady możliwości oddziaływania na jednostkę za pomocą różnych form i metod artystycznych. Wzory przykładów odnosiły się do wykorzystywanych na zajęciach metod pracy- opartych na spontanicznej aktywności dziecka dostosowana do jego możliwości percepcyjnych. angażujących zarówno wzrok, dotyk i inne zmysły- tj: metoda praktycznego działania, objaśnienie, pokaz, obserwacja, pogadanka, drama , relaksacja, adaptacja wizualizacyjnej metody Jacobsona przystosowana do możliwości dziecka.
Referując pokaz mówiłam o uzdrawiającej naturze procesu tworzenia sztuki, czyli, że już samo tworzenie sztuki jest terapeutyczne i prowadzi do osobistego spełnienia, korekty emocjonalnej i transformacji. Bazując na własnych doświadczeniach starałam się zainteresować nauczycieli przekonując, że sztuka jest środkiem komunikacji symbolicznej i tu najważniejszy jest produkt; wytwór – rysunek, malowidło lub inna forma artystycznej ekspresji. Promując przedmiot arteterapii zapoznałam nauczycieli z szerokim wachlarzem funkcyjności jakie daje nam terapia przez sztukę. Przykładowo funkcja rekreacyjna, która pozwala osiągnąć stan wyciszenia, radości, rozluźnienia, wewnętrznego spokoju, a przez to wyzwolenia energii życiowej. Funkcja edukacyjna, która polega na dostarczeniu dziecku dodatkowych wiadomości i zwiększeniu jej mądrości życiowej, a także umiejętności radzenia sobie w różnych sytuacjach. Funkcja kompensacyjno- korekcyjna, która przejawia się w różnych formach niesienia pomocy dzieciom, mającym problem z niedostosowaniem się do otaczającego świata, przestrzeganiu i akceptacji siebie i innych, wyrównaniu braków i ograniczeń psychofizycznych.
Opisując wartość nieocenionego narzędzia do pracy terapeutycznej, a także wychowawczo-dydaktycznej jakim jest terapia przez sztukę, przybliżyłam nauczycielom przykładowe cele, jakie w założeniu można przyjąć do realizacji, podczas pracy z dzieckiem: Wspomaganie wszechstronnego i harmonijnego rozwoju ucznia, poprzez doskonalenia osobowości, nauczanie prawidłowych relacji interpersonalnych oraz aktywne uczestniczenie w procesach kultury. Zapewnienie dzieciom bezpiecznego i przyjaznego środowiska wychowawczego. Nabywanie przez wychowanków umiejętności wyrażania w różnych formach własnych uczuć i emocji. Pomaganie dzieciom w umacnianiu ich wiary we własne siły oraz kształtowaniu charakteru. Stwarzanie podczas zajęć sytuacji służących uwalnianiu i odreagowaniu negatywnych emocji. Inicjowanie działań rozwijających ekspresję własną, spontaniczność. Zwiększenie wiedzy i samoakceptacji.

Relacjonując prezentację przedstawiłam efekty będące wynikiem pracy indywidualnej, oraz zespołowej z dziećmi objętymi pomocą psychologiczno- pedagogiczną.
- Stwarzanie możliwości do wyrażania własnych wypowiedzi za pomocą różnorodnych środków artystycznych.
- Rozwijanie sprawności manualnej, koordynacji wzrokowo- ruchowej.
- Podnoszenie poziomu samoakceptacji, oraz akceptacji środowiskowej
- Pobudzanie wyobraźni, a dzięki niej wszechstronnego rozwoju.
- Stwarzanie możliwości wypowiadania siebie poprzez wytwory artystyczne.
- Rozbudzanie komunikacji werbalnej i niewerbalnej.
- Stwarzanie możliwości porozumiewania się, korygowanie komunikacji
- Rozładowanie negatywnych napięć, emocji i agresji.
- Zrozumienie istoty samodzielności i odpowiedzialności za wykonane zadanie.
- Nabywanie umiejętności pracy zespołowej, oraz socjalizacji wtórnej.
- Kształtowanie samodzielności i konsekwencji w działaniu.
- Podnoszenie własnej wartości i dostrzeganie jej u innych.
- Zaspokajanie potrzeb: akceptacji ,bezpieczeństwa, bycia rozumianym i docenianym.
Na podstawie zdobytej wiedzy, oraz praktycznych doświadczeń zdobytych podczas prowadzenia zajęć z arteterapii zawnioskowałam- prezentując swoja opinię zespołowi pedagogicznemu, że swobodna i nieskrępowana ekspresja, to wrodzona potrzeba wyrażania siebie i swych przeżyć, która rzutuje w holistyczny sposób na podmiot jednostki, a także, że najwyższą wartość psychoterapeutyczną ma proces twórczy, prowadzący do korzystnych zmian w zachowaniu i postawie uczestnika wobec siebie i innych. Ekspresja twórcza pozwala nie tylko na ujawnienie i uzewnętrznienie prawdziwych emocji i uczuć, ale prowadzi do wyzwolenia napięć psychicznych. Wychowanie przez sztukę to proces kształtowania całej i niepodzielnej osobowości człowieka. Wspólna dyskusja nad dziełem sprzyja tworzeniu się klimatu przyjaźni i szczerości. Czasem dzieło jest jedynym środkiem komunikacji między terapeutą a dzieckiem, dlatego tak ważna jest również stała praca nad sobą- samoewaluacja, zdobywanie stopniowo umiejętności, własne przemyślenia, które wyzwalają we mnie potrzebę samodoskonalenia i niesienia pomocy dzieciom poprzez arteterapię.


OPIS I ANALIZA SPOSOBU REALIZACJI WYMAGANIA NIEZBĘDNEGO
DO POZYSKANIA KWALIFIKACJI NA STOPIEŃ NAUCZYCIELA DYPLOMOWANEGO

Poniższy opis i analizę sposobu realizacji wymagania ¬¬ niezbędnego do uzyskania stopnia nauczyciela dyplomowanego opracowałam w oparciu o treść zawartą
w Rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej z dnia 26 lipca 2018 r. w sprawie uzyskiwania stopni awansu zawodowego przez nauczycieli (Dz. U. z 16 sierpnia 2018 r., poz. 1574). Zmiana z 23 sierpnia 2019 r. (Dz. U. poz. 1650) w sprawie uzyskiwania stopni awansu zawodowego, które obejmuje:

§ 8 ust. 3 pkt 4) lit. a)
Opracowanie i wdrożenie programu, innowacji lub innych działań dydaktycznych, wychowawczych, opiekuńczych lub innych związanych z oświatą, powiązanych
ze specyfiką szkoły, w szczególności na rzecz uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi.
Przygotowując się do realizacji powyższego wymagania planowałam opracowanie programu dla dzieci objętych pomocą psychologiczną, gdzie głównym założeniem był savoi – vivre dla najmłodszych, program miał bazować na pryncypialnych, kulturowych normach społecznych i zasadach dobrego zachowania- zaadaptowanych na potrzeby i możliwości wychowanków.

Dzięki pracy w Zespole do spraw udzielania pomocy psychologiczno- pedagogicznej, którego celem jest: rozwiązywanie edukacyjnych trudności, wymiana doświadczeń, , omawianie i wyciąganie wniosków, które prowadzą do osiągania lepszych wyników edukacyjnych, a także analizie potrzeb edukacyjnych, zmodyfikowałam założenia planu rozwoju zawodowego.

Za zgodą Dyrektora PM 29 opracowałam program terapeutyczny Dobre maniery dla chimery- wspierający pracę z dzieckiem : niespokojnym, nadpobudliwym, agresywnym. Głównym celem programu jest rozpoznanie, oraz niwelowanie i modelowanie zachowań dziecka niespokojnego, nadpobudliwego, agresywnego, a także wspieranie dziecka w jego harmonijnym i wszechstronnym rozwoju, oraz wszelkie działania kształtujące wzorce zachowań, oraz rozwijające umiejętności społeczne dziecka. Program powstał w oparciu o fachową literaturę i obejmuje: charakterystykę zjawiska agresji w tym sześciostopniowy model oceny gniewu i przemocy, które prowadzą do nadpobudliwości, niepokoju i nieakceptowanego społecznie zachowania, będące złożoną kwestię różnorodnych wpływów, gdzie klasyczna definicja agresji prezentowana w programie obejmuje ogół zachowań ( werbalnych, lub fizycznych), przede wszystkim o charakterze interpersonalnym, ukierunkowanych na wyrządzenie krzywdy sobie, bądź innym, lub niszczenie przedmiotów.

Zasady wspierania rozwoju dziecka nadpobudliwego, wraz z zasadami skutecznego dialogu z dzieckiem tworzą podwaliny programu Dobre maniery dla chimery. Zasady współdziałania i pomocy odnoszą się do działań takich jak: tworzenie przejrzystego systemu zasad funkcjonowania dziecka, zachowanie spokoju i rozsądku w kontaktach z dzieckiem, wyrażanie przyjaznego nastawienia, modelowanie pozytywnych schematów zachowania, organizacja czasu działań dziecka zakończona sukcesem, zadowoleniem, kontrolowanie, oraz pozytywne ukierunkowanie (nie hamowanie) nadmiernej aktywności dziecka, uwzględnienie bodźców zewnętrznych i wewnętrznych wpływających na aktualną formę dziecka, okazywanie dziecku szacunku, akceptacji i cierpliwości.
Realizując specjalistyczne zajęcia w PM 29 opieram swoje działania na autorskim programie w którym zamieściłam wzory psychosomatycznych ćwiczeń dla dzieci nadpobudliwych, a także przykładowe metody pracy uwzględniające potrzeby i możliwości dzieci ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi.
Ważnym elementem wdrożenia programu stanowi - współpraca ze środowiskiem dziecka będąca niezbędnym paradygmatem społecznym. Realizując założenia programowe rzetelnie zaznajomiłam rodziców dziecka , a także personel przedszkola ze swoim prospołecznym, programem, oraz wynikającymi z niego wytycznymi będącymi zbiorem zintegrowanych oddziaływań dydaktyczno- wychowawczych i terapeutycznych w środowisku dziecka.
Poniżej przedstawiłam efekty- będące wynikiem pracy indywidualnej, oraz zespołowej z dziećmi objętymi pomocą psychologiczno- pedagogiczną, obejmujące:
• rozwój poczucia bezpieczeństwa i przynależności do grupy społecznej
• pobudzenie wartości bycia ważnym i potrzebnym, ukształtowanie własnej oceny
• uświadomienie wzorców zachowań aprobowanych społecznie, określenie granic
• ukształtowanie umiejętności rozpoznawania i nazywanie uczuć własnych i innych
• rozwinięta umiejętność wyrażania właściwymi sposobami emocji
• rozwinięta umiejętność komunikowania się z otoczeniem
• poczucie przynależności do grupy
• zbudowany obraz pozytywnego wizerunku, rozwinięcie poczucia sprawstwa
• rozwinięta umiejętność rozładowywania złych emocji w tym agresji i autoagresji
• ukształtowanie pozytywnych wzorców zachowania
• rozwinięta umiejętność rozwiązywania konfliktów
• wyrażanie potrzeby szacunku do społecznego otoczenia
• rozwój intelektualny dziecka
• rozwój możliwości i zainteresowania dziecka
Realizacja zajęć w oparciu o program terapeutyczny Dobre maniery dla chimery- stworzony z myślą o niesieniu profesjonalnej pomocy dzieciom u których zaobserwowano, oraz zdiagnozowano deficyty rozwojowe w poszczególnych obszarach, przysporzyło wiele osobistych doświadczeń, a także myślę pozytywnie wpłynęło na wzbogaconą ofertę edukacyjną PM 29.
Analiza działań, oraz własna ewaluacji nasunęła wniosek o potrzebie dalszego kształcenia się, poszukiwania możliwości w celu rozwiązywania trudności i problemów edukacyjnych. Ponieważ tylko w taki sposób będę mogła rzetelnie organizować i realizować pomoc korekcyjno- kompensacyjną, a także rewalidacyjną. Z sukcesem osiągnięte efekty wzmacniają moje poczucie motywacji do dalszej pracy, a także odpowiedzialności w pracy z najmłodszymi wychowankami PM 29.