Niezapomniane chwile - propozycje zabaw dla całej rodziny

Spis treści

I Wstęp
II ZABAWY RUCHOWE
• „ 10 Murzynków”
• „ Turek”
• „ Jeż”
• „ Wyścigi”
• „ Król Ciszy”
• ‘ Papier i ołówek”
III ZABAWY ZE ŚPIEWEM
• „ Krasnoludki”
• „ Jestem muzykantem”
• „ Różyczka”
• „ Polka Warszawska”
• „ Nie chce Cię znać”
• „Dżungla”
IV ZABAWY INTEGRACYJNE
• „Miejsce obok mnie jest puste zapraszam tu...”
• ‘”Kto to...”
• „ Piłka – stop”
• „ Tunel”
• „ Myjnia samochodowa”

V GRY I ZABAWY DYDAKTYCZNE
• „Czapka-niewidka”
• „ Chodzi sroka”
• „ Co porwał wiatr”
• „ Cztery lale”
• „ Duch w zamku”
VI ZABAWY RELAKSUJĄCE
• „ Uśmiech”
• „ Rzeźbiarz”
• „ Obrazek”
• „ Kijek”
VII Literatura

Wstęp

Główną potrzebą dziecka w wieku przedszkolnym jest niewątpliwie zabawa – w niej bowiem wyraża swą aktywność, dążąc do zaspokojenia potrzeb intelektualnych, społecznych, estetycznych i ruchowych.
Zabawa pełni więc bardzo wiele funkcji, które można w pełni wykorzystać poprzez obecność w nich osób dorosłych.
Bardzo duży wpływ na rozwój dziecka mają oczywiście rodzice, a jednym z czynników wpływających na ten rozwój jest właśnie zabawa - wspólna zabawa rodzica z dzieckiem.
Daje ona dziecku ogromną radość, a jednocześnie jest źródłem zdobywania wielu wiadomości i umiejętności oraz nowych doświadczeń.
Kształci i rozwija jego psychikę, ćwiczy spostrzegawczość, wyrabia orientację, uczy umiejętności współdziałania z innymi, przygotowuje do życia społecznego. Ponadto zasady zabaw budują w dzieciach wzór zachowania się. Przestrzeganie tego wzoru to droga do kształtowania w dzieciach świadomej dyscypliny, wyrabianie w nich solidarności i koleżeństwa, tak ważnego w późniejszym życiu. Zabawa rozwija również pamięć, wyobraźnię, zdolność koncentracji, jest również źródłem zdobywania wiadomości i umiejętności .
Zabawa jest najważniejszym terenem działania dziecka, ma dla jego rozwoju podstawowe znaczenie. Należy więc cenić zabawę dziecka i stwarzać dla niej odpowiednie warunki, być przewodnikiem dziecka, gdy ono z zaciekawieniem rozgląda się wokół siebie, gdy pyta, doświadcza, obserwuje.
Rodzic może spełniać w zabawie dziecięcej różne role: czasem – inicjatora i pomocnika, innym razem – towarzysza zabawy, którą zainicjowało i kieruje dziecko.
Jeżeli rodzice pragną, by ich dziecko było aktywne, samodzielne, pełne inicjatywy muszą poświęcić mu swój czas na wspólną zabawę. Stanowi ona bowiem jedną z najbardziej wartościowych form kontaktu między dorosłymi a dzieckiem.
W czasie jej trwania można przekazać wiele informacji na różne tematy, zacieśnić więź emocjonalną, lepiej poznać dziecko.
Mając na uwadze dobro dziecka i świadomość znaczącej roli zabawy – wspólnej zabawy rodzica z dzieckiem, jako bardzo ważnego czynnika wpływającego na prawidłowy rozwój dziecka – przygotowałam dla Państwa kilka propozycji wspólnych zabaw.

ZABAWY RUCHOWE
• „ 10 Murzynków”
Stoimy z dziećmi w kręgu, mówimy tekst i po kolei pokazujemy odpowiednie gesty, które dzieci powtarzają. Zanim rozpoczniemy zabawę należy się z dziećmi umówić gdzie Murzynki zamierzają jechać: do olbrzymów ( mówimy grubym głosem, do krasnoludków cieniutkim, do mówiących b. wolno, do mówiących w przyspieszonym tempie itd.)
Dziesięciu Murzynków (pokazujemy 10 paluszków),w spodenkach na szelkach ( pokazujemy szelki), taką piosenkę ( pokazujemy ręką na usta), zaśpiewa nam •( pokazujemy na usta drugą ręką). O ale, ele ( klepiemy się delikatnie dłonią po głowie), o ale tika tunga ( klepiemy się po głowie drugą dłonią), o masa masa masa, masa (ruch okrężny dłonią po brzuszku), balue
( prostujemy jedną rękę w prawą stronę), balua ( prostujemy drugą rękę w lewą stronę).
• „Turek”
Należy usiąść w kręgu. Do środka zapraszamy jedną osobę – Turka. Każdy, kto jest lub chce zostać Turkiem musi prościutko siedzieć, nóżki mieć skrzyżowane a rączki na kolankach.

Osoby w kręgu mówią tekst, Turek odpowiada:
Dz: Siedzi Turek po turecku i tak sobie myśli:
T: Dobrze by to było, gdyby do mnie goście przyszli
Dz: Aż tu nagle stuk, stuk, stuk ( stukamy jedną ręką o podłogę),
Puk, puk, puk ( stukamy drugą ręką o podłogę)
T: Kto tam?
Dz: Goście z dalekiego kraju
T: Jacy?
Dz: Sami przedszkolacy. Tutek wstaje ( wstaje), drzwi otwiera ( naśladuje otwieranie drzwi), i najgrzeczniejsze dziecko wybiera ( kłania się pięknie przed wybranym dzieckiem zapraszając je w ten sposób do środka kółka). Zabawa trwa dalej.

• „ Jeż”
Ustawienie w kręgu, na stojąco. Jedno dziecko wybieramy do środka, będzie jeżem. My mówimy tekst trzymając się za ręce i przesuwając się po kole.
Dz: W środku koła stoi jeż, co on zrobi to my też.
J: Jeż pokazuje jakąś czynność lub ćwiczenie a dzieci je powtarzają dopóki jeż nie powie „ dość”.
Dz: Na kogo jeż wskaże, ten nowy ruch pokaże. ( Wtedy nowe dziecko wchodzi do koła i zabawa toczy się dalej).
• „Wyścigi”
Siedzimy z dziećmi w kręgu, w siadzie klęcznym. Będziemy pozorowali bieg uderzając rękami o uda, na przemian . Jedna osoba prowadzi, czyli mówi, co się po kolei dzieje a dzieci wyrażają to gestem.

Prowadzący mówi:
Biegniemy
Dz: Uderzają dłońmi o uda,
P:Jadą szybkie samochody
Dz: Skręcamy głowę w jedną stronę naśladując jednocześnie świst przejeżdzającego samochodu, w drugą stronę tak samo,
P: Biegniemy,
P: Idą piękne panie
Dz: Wydajemy dźwięk zachwytu, unosząc lekko dłonie „ ach”,
P: Biegniemy,
P: Idzie policjant

DZ: Naśladujemy grożenie paluszkiem równocześnie upominając „ Nie wybiegać na ulicę” 2x,
P: Biegniemy,
P: Po chaszczach
DZ: Rączkami wymachujemy naśladując równocześnie szuranie o gałęzie „ szu, szu”,
P: Biegniemy,
P: Dobiegamy do skrzyżowania, co robimy?
Dz: Stajemy i czekamy na zielone światło.
Jest już światło, przechodzimy zdecydowanym krokiem po pasach,
P: Biegniemy,
P: Po błocie,
Dz: Uderzają dłońmi po policzkach,
P: Biegniemy,
P: Po moście,
DZ: Uderzają piąstkami po klatce,
Biegniemy, widzimy zbliżającą się metę, przyspieszamy,
P: Hura!
Dz: Wszyscy podnosimy ręce do góry,
P: Gratulujemy sobie nawzajem uczestnictwa w wyścigu.

• „ Król Ciszy”
Dzieci siedzą w kółeczku w siadzie skrzyżnym. W środku kółka zasiada Król Ciszy. Jego zadaniem jest przyjrzeć się kto pięknie, prościutko i cicho siedzi a wtedy wybrać kogoś i paluszkiem przywołać go do siebie. Osoba ta powinna cichutko podejść i położyć rękę na głowie króla. Król ów, jeśli zauważy, że zbyt głośno to dziecko się zbliża, gestem ręki może je wrócić na miejsce i wybrać kogoś innego.

„ Papier i ołówek”.

- Zdejmijcie wasze buty i skarpety. Chciałabym za chwilę zobaczyć jak zwinne są wasze stopy. Niech każdy z was weźmie sobie dwa krótkie ołówki i włoży je pomiędzy palce każdej ze stóp. Zróbcie to tak, aby zatemperowany czubek skierowany był w dół. Teraz spróbujcie przejść przez pokój na piętach. Trzymajcie swoje palce tak wysoko w górze, aby ołówki nie pozostawiły na podłodze żadnych śladów...
Inna propozycja:
- Weźcie sobie kartkę papieru i połóżcie ją na podłodze. Trzymajcie teraz ołówek palcami jednej ze stóp. Wszystko jedno, na które palce się zdecydujecie. Teraz spróbujcie narysować tym ołówkiem to, co przyjdzie wam akurat do głowy...
- A teraz spróbujcie tego samego drugą stopą...
- Potem wspólnie obejrzymy obrazy malowane stopami.

ZABAWY ZE ŚPIEWEM
Ponieważ zbiór ten, przeznaczony jest przede wszystkim, dla rodziców i dzieci
z prowadzonej przeze mnie grupy, toteż nie podaję nut, zakładając, iż dzieci doskonale znają melodię proponowanych zabaw.
• „ Krasnoludki”
Ustawienie dowolne, śpiewamy i pokazujemy gestem to, o czym śpiewamy.
My jesteśmy krasnoludki hop sa sa 2x ( robimy daszek z rąk i podskakujemy)
Pod grzybkami nasze budki hop sa sa 2x ( najpierw pokazujemy daszek grzybka w przykucnięciu a potem skaczemy)
Jemy mrówki, żabie łapki oj tak tak 2x( pokazyjemy, że coś wkładamy do ust)
A na głowach krasne czapki to nasz znak 2x( robimy kapturki nad głową)
Gdy ktoś zbłądzi to trąbimy tru tu tu 2x ( gestem pokazujemy, że trąbimy na trąbce)
Gdy ktoś senny to uśpimy lu lu lu 2x( układamy głowę na rączkach z jednej a potem z drugiej strony)
Gdy ktoś skrzywdzi krasnoludka ojojoj 2x ( grozimy paluszkiem)
To zapłacze niezabudka ojojoj 2x ( pokazujemy spływające łzy).

• „ Jestem muzykantem”.
Dzieci siedzą w kółeczku w siadzie skrzyżnym, prowadzący na krzesełku, zaczyna śpiewać a dzieci za nim powtarzają i pokazyją gesty naśladujące rożne czynności.
P: Jestem muzykantem konszabelantem ,
DZ: I my muzykanci konszabelanci,

P: Ja umiem grać,
DZ: I my umiemy grać,
P: A na czym? (Prowadzący równocześnie pokazuje gest grania na pianinie),
DZ: Na pianinie ( dzieci też pokazują),
P: A pianini ino ino 3x
A pianino ino ino, a pianino gra. ( dzieci pokazują i śpiewają wraz z prowadzącym)
Na tej samej zasadzie wprowadzamy: skrzypce( skrzyp tra la la ), trąbce ( trąb tra la la ), flecie ( fiu tra la la ), nerwach ( nerw tra la la ) itd.

„ Różyczka „
Stoimy w kółeczku. Wybieramy jedną osobę do środka, jest różyczką i ma podniesione rączki-płatki do góry. Idziemy po kole i śpiewamy:
-Stoi różyczka w czerwonym wieńcu ( w zależności od koloru ubrania dziecka śpiewamy „ w czerwonym lub zielonym, niebieskim ... wieńcu), my się jej kłaniamy po książęcu ( robimy skłon głową),
Stajemy i klaszczemy w dłonie, różyczka w tym czasie wybiera kogoś z kręgu i tańczy z nim w kole. My klaszcząc równocześnie śpiewamy:
-Ty różyczko dobrze wiesz, dobrze wiesz, kogo kochasz tego bierz, tego bierz.
I wtedy nowa różyczka staje w środku koła.

• „ Polka Warszawska”.
Ustawienie w parach, trzymamy się za ręce, kręcimy w kółeczko i śpiewamy:
- Tańcowała ryba z rakiem raz i dwa, raz i dwa ( klaszczemy w dłonie). Znów idziemy w kółko i śpiewamy.
- I przedszkolak z przedszkolakiem raz i dwa i raz ( znów klaśnięcia w dłonie)
- Raz podskoczyć ( podskok), raz zaklaskać ( klaśnięcie), oj tak tak 2x pokazujemy paluszkiem na boki.
- Raz podskoczyć raz zaklaskać ( powtórzenie czynności), Polka Warszawska ( obracamy się wokół własnej osi) raz i dwa ( klaśnięcia w dłonie. – Zmiana pary.

„ Nie chcę Cię znać”.
Ustawienie w parach, twarzą do siebie, bez trzymania. Śpiewamy odsuwając się od siebie i machając na siebie dłońmi:
- Nie chcę Cię 2x, nie chcę Cię znać. Zatrzymujemy się, zbliżamy się do siebie wolnymi krokami, przywołując się rękami i śpiewając:
- Chodź do mnie 2x, rączkę mi daj ( podajemy ręce na krzyż),
- Prawą mi daj, lewą mi daj i już się na mnie nie gniewaj ( tańczymy w kółko). I jeszcze raz to samo „ Prawą mi daj, lewą ...

„ Dżungla”.
Dzieci mogą siedzieć na dywanie. Śpiewamy i pokazujemy gestem treść piosenki.

„Dżungla, dżungla, taka wielka dżungla ( rozkładamy ręce na boki)
Poplątane zwoje dzikich lian ( pokazujemy od góry w dół kręcone liany)
Raz, dwa, trzy ( trzy klaśnięcia w dłonie).
Mieszka sobie w bambusowej chatce ( daszek chatki składamy z dłoni)
Ambo Sambo dżungli wielki pan ( stukamy się piąstkami po klatce).
Raz, dwa, trzy ( trzy klaśnięcia w dłonie).
Ref:
Strusie mu się w pas kłaniają ( z ręki do łokcia robimy szyję i dziób strusia, kłaniamy się nim)
Małpy na gitarze grają ( udajemy granie)
Ambo tu, Ambo tam, Ambo tu i tam( pokazujemy raz w prawo ręką raz w lewo2x)
II
Ambo Sambo ( ręce oparte na biodrach)
Doskonale znam go ( wskazujemy na siebie)
Węża się nie boi ( pokazujemy ruch pełzania przez węza ręką)
Ani lwa ( dłonie z rozpostartymi palcami i straszymy „ła,ła”)
Dla swych dzikich, leśnych ulubieńców ( ręce do łokcia złożone jedna na drugą i udajemy, że w prawej coś trzymamy)
zawsze coś pysznego w dłoni ma. Raz, dwa, trzy.” ( trzy klaśnięcia w dłonie)

ZABAWY INTEGRACYJNE
( do wykorzystania podczas przyjęcia urodzinowego, zjazdu rodzinnego, gdy jest więcej dzieci)

Miejsce obok mnie jest puste zapraszam tu...”
Dzieci siedzą w kole, ciasno obok siebie. Tylko w jednym miejscu krąg jest przerwany. Dziecko, które ma wolne miejsce obok siebie, zaczyna zabawę mówiąc: Po mojej prawej stronie jest wolne miejsce, zapraszam na nie...( wymienia imię zaproszonego dziecka). Osoba zaproszona siada obok osoby zapraszającej. Następnie zaprasza dziecko, które teraz ma wolne miejsce obok siebie.
Po chwili zabawy, zmienia się jej formę, dziecko, z którego prawej strony jest wolne miejsce mówi: Po mojej prawej stronie jest wolne miejsce, zapraszam na nie...( wymienia imię zaproszonego dziecka) by przyszedł tu jak żabka..., ptaszek..., piesek...itd.

„ Kto to?.. ”
Dzieci i pozostali uczestnicy zabawy, siedzą w kręgu. Jedno z nich wybiera sobie
w myślach daną osobę, którą stara się opisać, robi to w ten sposób, iż wymienia jej charakterystyczne cechy wyglądu, np. "Osoba, o której myślę ma brązowe włosy, ciemne oczy, spodnie jeansowe itd. Zadaniem grupy jest odgadnąć, o kim mowa, komu pierwszemu się to uda i powie imię szukanej osoby, kontynuuje zabawę opisując kolejną osobę.

„Piłka – stop”.

Dzieci siedzą w kręgu jedna osoba stoi do nich tyłem. Na jej sygnał, osoby siedzące w kółku podają sobie kolejno piłkę. Kiedy ta osoba powie stop, dziecko, które w tym momencie trzyma zabawkę w ręku odpada. Zabawa trwa do momentu wyłonienia zwycięzcy.

„Tunel”.

Uczestnicy zabawy stają parami, para za parą, trzymając się za ręce i tworząc tunel. Osoba nie mająca pary wbiega do tunelu i chwyta za rękę dowolną osobę z tunelu. Utworzona w ten sposób para biegnie tunelem do czoła i staje na początku dobudowując tunel. Osoba, której „partnera” porwano ma za zadanie jak najszybciej dobiec do końca tunelu (biegnie na zewnątrz tunelu) i wbiec do niego, aby dobrać sobie parę. W ten sposób tunel posuwa się do przodu.

„ Myjnia samochodowa”.
Stańcie w rzędzie jedno za drugim i patrzcie w tym samym kierunku. Rozstawcie nogi tak, żeby inne dziecko mogło się między nimi przeczołgać. Jedno z dzieci rozpoczyna. Klęcząc na kolanach i podpierając się rękami udaje samochód, który wjeżdża do myjni. Wszystkie stojące dzieci są częściami ogromnej maszyny, myjącej samochód. Gdy auto przejeżdża pomiędzy waszymi nogami, użyjcie swoich rąk i masujcie oraz drapcie je po plecach. Róbcie to tak ostrożnie i delikatnie, aby auto nie miało potem żadnych zadrapań. W ten sposób każdy z was przyczyni się do tego, że samochód wyjedzie z myjni czysty i błyszczący.


GRY I ZABAWY DYDAKTYCZNE

CZAPKA – NIEWIDKA
Czapkę-niewidkę można wykonać z kartonu. W zabawie służy do zasłaniania różnych przedmiotów i zabawek. Rozkładamy je na stole tak, aby dzieci dokładnie się przyjrzały, wymieniły głośno ich nazwy. Następnie przykrywamy czapką. Prowadzący – rodzic zaczyna zabawę rymowanką:
„Czapka-niewidka
Nie jest ładna
Choć niebrzydka.
Zasłoni, zakryje coś,
Jeśli wiesz, co, to się zgłoś.”
Dzieci zamykają oczy i pochylają głowy do kolan, a prowadzący nakrywa czapką jeden ze znajdujących się na stole przedmiotów. To dziecko, które po otwarciu oczu pierwsze wymieni nazwę, co jest pod czapką otrzymuje punkt. Po kilku powtórzeniach, przed zasłonięciem czapką czegoś można zmienić układ przedmiotów na stole. Asortyment może być różnorodny, zabawki, owoce, naczynia kuchenne itd.
„CHODZI SROKA”.
Dzieci siadają w kołeczku, mogą też chodzić w kółeczku. W środku kółka rozłożone są różne przedmioty, zabawki, dzieci oglądają je i nazywają. Rodzic jako pierwszy zakłada sobie na głowę opaskę z wizerunkiem lub napisem „ sroka”. Ucząc dzieci rymowanki, zapoznaje je równocześnie z regułami zabawy: sroczka chodzi w środku koła, dzieci trzymają się za ręce i chodzą po kole.
„Chodzi sobie sroczka
Po trawce zielonej.
Bystrym okiem zerka, co jest rozłożone.( Chodzimy po kole)
Hop, hop,(podskoki)
Skik, skik ( klaszczą w ręce)
Coś nam sroczka ( obrót)
Schowa w mig”.( przykucnięcie i zasłonięcie oczu).
W tym momencie, gdy dzieci mają zasłonięte oczy sroczka chowa jakiś przedmiot poza kołem do pudełka lub pojemnika.
Gdy to zrobi mówi: „ Sroczka coś schowała w mig”. Dzieci otwierają oczy, wstają, oglądają to, co zostało i mówią, czego brakuje. To, które pierwsze prawidłowo odpowie, zostaje sroczką. Na miejsce zabranej zabawki można dołożyć kolejną.

„ Co porwał wiatr?”
Uczestnicy zabawy siedzą przy stoliku, na którym leżą drobne przedmioty z otoczenia dziecka. Mogą to być takie przedmioty jak zeszyt, ołówek, długopis. W doborze przedmiotów należy unikać takich, których nazwa kończy się samogłoską y lub spółgłoską dźwięczną.
Najpierw dzieci podają nazwy wszystkich przedmiotów, a następnie ustalają, kto będzie zgadywał, co porwał wiatr. Wybrane dziecko odchodzi do drugiej części pomieszczenia i odwraca się tyłem. W tym czasie dziecko - „ wiatr” bierze ze stołu jedną rzecz i chowa ręce za plecami. Inne dzieci także trzymają ręce z tyłu. Dziecko – wiatr mówi:
„Jestem wiatr, jestem wiatr,
Coś porwałem – lecę w świat!
I dodaje:
A to coś zaczyna się na głoskę ...k”.
Wtedy zgadujący odwraca się, podchodzi do stolika i stara się wskazać, co porwał „wiatr”.
Odpowiedź może brzmieć: „ Wiatr porwał klocek, bo zaczyna się głoską „ k”. Potem wskazuje, kto jest wiatrem. Może to zrobić dwukrotnie. Jeżeli mu się uda, „ wiatr” zostaje zgadującym, jeżeli nie - sam jest nim ponownie. Inna wersja zabawy jest taka, że uczestnicy zabawy odwracają się tyłem, a „wiatr” chowa jeden przedmiot przy sobie. Mówi, jaką głoską się on zaczyna. Kto pierwszy poda nazwę ukrytego przedmiotu, szuka go na zasadzie „ ciepło – zimno” określając gdzie „ wiatr” ukrył przedmiot( w kieszeni, za swetrem, w kapciu...). Jeżeli uda się schować przedmiot w pomieszczeniu, zgadujący szuka go, chodząc, zgodnie ze wskazówką „ zimno – ciepło”.
 Pojęcia matematyczne

„ Cztery lale”.
Celem zabawy jest utrwalenie i stosowanie liczebników porządkowych. Prowadzący rodzic prezentuje dzieciom 4 lalki siedzące na tapczanie, ubrane zgodnie z opisem
w wierszyku ( lub sylwety lalek0. Sam siedzi naprzeciwko dzieci obok tapczanu
z lalkami tak, aby pierwsza lalka była obok niego.

„ Siedzą lale na tapczanie,
każda inne ma ubranie.
Pierwsza-sukienkę w kropki cała,
Druga ma bluzeczkę białą,
Trzecia ma czarne buciki,
Czwarta-sweter na guziki.”
Dziecko na polecenie osoby prowadzącej, pokazuje pierwszą, drugą i trzecią lalkę, mówi, ile jest lalek. Prowadzący zmienia układ lalek na tapczanie lub sylwet i mówi wiersz w nowej wersji:
„ Siedzą lale na tapczanie,
każda inne ma ubranie.
Pierwsza czarne ma buciki,
Druga sweter na guziki,
Trzecia ma bluzeczkę białą,
Czwarta-sukienkę w kropki całą.”
Jak poprzednio jedno dziecko pokazuje pierwszą, drugą, trzecią i czwartą lalę. Odpowiada na pytanie „ Ile jest lalek?” . Kolejne dziecko ma utrudnione zadanie, bo przy tym samym układzie pokazuje, trzecią, drugą, czwartą i pierwszą lalkę i też odpowiada na pytanie „ Ile jest lalek?”. Jeszcze raz można przekształcić ten czteroelementowy zbiór i uświadomić dzieciom, że niezależnie od układu elementów, nie zmienia się jego liczebność. Teraz lalki siedzą np. tak:
„ Siedzą lale na tapczanie,
Każda inne ma ubranie.
Pierwsza ma bluzeczkę białą,
Druga – suknię w kropki całą,
Trzecia-sweter na guziki,
Czwarta- czarne ma buciki.”

Dziecko pokazuje lalkę, która ma sukienkę w kropki.

-Która to z kolei lalka na tapczanie? ( druga)
-Która lalka ma czarne buciki? (czwarta).
-Która ma białą bluzkę?( pierwsza).
-Która ma sweter na guziki.
W drugiej części zabawy lalkami mogą być dzieci. Spacerują, a na słowo prowadzącego „ Siedzą lale..” , siadają. To dziecko, które usiadło jako pierwsze, mówi: „ jestem pierwsza...” Utrudnieniem zabawy w tej części może być wymienianie przez dzieci, oprócz liczebnika porządkowego, charakterystycznych( w pojęciu dziecka) cech ubrania np.:
- „ Jestem pierwsza, mam niebieską spódniczkę.”
Kolejnym utrudnieniem może być prezentowanie się w różnej kolejności, którą wskazuje prowadzący, ustalając kierunek liczenia np:
- „ Ona jest pierwsza”.
- „ jestem trzecia, mam kapcie w kwiatuszki”.

„ Duch w zamku”.
Pomoce: kaptur dla dziecka krążącego po zamku i tarcze ( krążki) z różną liczbą kółek lub z cyframi np. od 4 do 10, czyli 6 sztuk.
Prowadzący zabawę rodzic krótką opowieścią tworzy klimat do zabawy., zapoznając uczestników z jej zasadami. Są oni, z wyjątkiem jednego, dawnymi mieszkańcami zamku zaczarowanymi w stare „ zegary’, które stoją w różnych miejscach. W zamku krąży jeden „ duch”, który ma szansę zostać- tak jak inni – „ zegarem”, pod warunkiem, że rozpozna w jednym z ‘zegarów” osobę. Jeżeli nie – znowu będzie krążył po zamku, a jest tym bardzo, bardzo zmęczony. ‘ Duch” nie widzi „ zegarów’, bo ma oczy zasłonięte kapturem. Musi szukać ich po ciemku, potem – dotknąć, a wtedy „ zegar” wybije godzinę. Właśnie po biciu, podźwięku ( tj głosie kolegi0 „ duch” może rozpoznać dawnego mieszkańca zamku. Wymieniają jego imię, prowadzący pokaże na tarczy ze zbiorami liczbowymi lub cyfrą, którą godzinę wybije „ zegar’. Gdy podniesie tarczę do góry, „duch” musi uważnie słuchać bicia.” Duch’ i wszyscy zaczarowani w „ zegary” sprawdzają, czy liczba dźwięków jest zgodna ze wskazaniami tarczy. Jeżeli „duch” rozpozna, czyj to głos, zostaje „ zegarem”, a ten, kto był „ zegarem”- zostaje „duchem”.
W przypadku, nie rozpoznania dawnego mieszkańca zamku po głosie, „duch” krąży nadal i musi natrafić na kolejny „ zegar’. Wtedy ten bije tyle razy, ile na kartoniku pokaże prowadzący. W momencie rozpoczęcia zabawy „ ducha’ można wyłonić spośród uczestników za pomocą wyliczanki:
„ W starym zamku krąży duch.
Nie jest straszny, choć nie tchórz.
Nie chce dłużej duchem być,
Tak jak zegar woli bić.
Bim - bam - bom,
Duchem będziesz zaraz ty...”
Bom, bom, bom, bom, bom...
- „ Ile razy wybił zegar? Czyj to głos?” – Zabawa toczy się dalej.

ZABAWY RELAKSUJĄCE

„ Uśmiech”.
Uczestnicy zabawy siedzą w kręgu. Jedno z nich, wybrane w wyliczance lub wskazane przez dorosłego, zostaje „właścicielem uśmiechu”. Podczas gdy pozostali uczestnicy zachowują się ( lub starają się zachować) obojętny wyraz twarzy, dziecko będące „właścicielem uśmiechu” powinno wyrazem swej twarzy okazać radość. ‘ Właściciel uśmiechu” przekazuje go innemu dziecku. W tym celu zasłania twarz dłonią, „ ściąga” uśmiech z ust i „ rzuca” nim w stronę wybranego kolegi. Natychmiast poważnieje, zaś nowy „ właściciel uśmiechu” okazawszy uprzednio swą radość, „przekazuje uśmiech” kolejnym graczom. Dzieci, które śmieją się nie „ posiadając uśmiechu”, odpadają z zabawy.

- Można również przekazywać sobie inne miny np.: groźne, smutne...
- Przedłużeniem zabawy może być zadanie przy stolikach, aby uwiecznić na rysunku wesołe i poważne miny.
‘”Rzeźbiarz”.
Podczas zabawy jedno z dzieci zamienia się w nieruchomy posąg, drugie zaś naśladuje rzeźbiarza. Należy, zatem wcześniej pokazać dzieciom, na czym polega i jak wygląda praca rzeźbiarza. Bawimy się w parach. Jedna osoba jest rzeźbiarzem, druga blokiem kamienia, z którego powstaje rzeźba. Kamień pozostaje nieruchomy. Rzeźbiarz przesuwa poszczególne części ciała drugiej osoby, uderzając lekko dłońmi w przyszły posąg i nadając mu wybraną przez siebie pozycję. Rzeźby mogą również powstawać z bryłek gliny lub plasteliny. Rzeźbiarz wykonuje wówczas ruchy przypominające lepienie, aby nadać „ posągowi „ odpowiedni kształt.
- w zabawie trzecia osoba może posłużyć za modela – przyjmuje, pozę, która rzeźbiarz musi odtworzyć ze swojego „ kamienia”.

‘”Obrazek”
Dziecko wygodnie siedzi lub leży w swym łóżku. Ogląda pokazany przez dorosłego obrazek i opisuje go, opowiada o ujrzanej scence lub nazywa znane elementy.
Dorosły prosi dziecko, by zapamiętało obrazek, który za chwilę zniknie: zostanie schowany lub pogrąży się wraz z całym pokojem w ciemności. Z zamkniętymi oczyma dziecko powinno opisać zapamiętane szczegóły obrazka lub opowiedzieć przedstawioną na nim historyjkę.
- Jeśli dziecko oglądało obrazek przed snem, możemy nazajutrz rano poprosić je o opowiedzenie zapamiętanych szczegółów.
„Kijek”.
Dziecko siedzi na podłodze.
- Toczy palcami kijek wzdłuż nóg.
- Podąża wzrokiem za dłońmi i kijkiem. Wielokrotnie powtarza ćwiczenie.
- Zamyka oczy i kontynuuje to same ruchy, skupiając uwagę na tym, co odczuwa nogami, a co palcami rąk.
Dziecko leży na podłodze.
Postępuje podobnie, jak poprzednio, tocząc kijek również wzdłuż brzucha i klatki piersiowej.
Dorosły powinien czuwać, by dziecko unikało ekstremalnych pozycji ( kijek zbyt blisko szyi, zbyt daleko od bioder), powodujących szkodliwe dla relaksu naprężenie mięśni.
Należy skłonić dziecko, by spowolniło swe ruchy i używało wyłącznie palców podczas zabawy.
Życząc Państwu miłej zabawy, pozostaję w przekonaniu, że będą to niezapomniane chwile.

Literatura:
1. Chauvel D, Noret Ch.“ Zabawy relaksujące dla przedszkolaków”. Warszawa 2000
2. Dudzińska , T. Fiutowska „ W co i jak się bawić?”, Wydawnictwo Didasko 1998
3. Kwiatkowska M., Topińska Z. (red.), Pedagogika Przedszkolna,Warszawa 1977, WsiP
4. Makarewicz B., „ Rola zabawy w rozwoju dziecka”.
5. Wójcik E., Gry i zabawy dla dzieci i młodzieży. Warszawa 1999.
Oficyna Wydawniczo-Poligraficzna „Adam”.
6.Vopel K. W., „Gry i zabawy dla dzieci w wieku od 3 – 6 lat”, - „ Witajcie oczy”, „ Witajcie ręce”.