Integracja poprzez działanie - działania integrujące grupę dzieci z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim

1. „Malarz” – zabawa mająca na celu współdziałanie w parach.

Dzieci dobierają się parami. Jedno z dzieci, „malarz”, staje z zawiązanymi oczami przed przypiętym do sztalugi arkuszem papieru, ma do dyspozycji pojemniki z farbą. Drugie mu pomaga. Malarz jest tym uczestnikiem który wykonuje polecenia kolegi. Pomocnik kieruje jego ręką od słoika do tablicy. Kiedy obraz jest skończony pomocnik odwiązuje chustę.
Potem następuje zmiana ról.
2. „Wspólne rysunki”- wspólne tworzenie wcześniej nie uzgodnionych rysunków.
Kreatywna zabawa, która pokazuje jakie rzeczy potrafią stworzyć dzieci współpracując ze sobą.
Zadanie polega na tym, że każdej osobie damy kartkę papieru i każdy zacznie rysować. Nie narzucamy żadnego tematu. Dzieci mogą rysować co im się podoba. Po np. 60 sekundach następuje zamiana. Polega na tym, że przekazujemy naszą kartkę z niedokończonym rysunkiem kolejnej osobie. Ta dorysowuje kolejną część. Nie jest ważne czy rysunek jest kompletny, czy dobrze odczyta intencje poprzedniego rysownika.
Zabawa toczy się do momentu, aż kartki nie wrócą do swoich pierwszych właścicieli. Każdy pokazuje wspólny obraz i oczywiście może go skomentować – co chciał narysować, co wg. niego wyszło z rysunku.
3. Uczestnicy siedzą przy stole, a przed nimi leżą kartki i ołówki. Wszyscy (oprócz prowadzącego zabawę) mają zawiązane oczy. Zadaniem uczestników jest narysować np. świnię, ale w kolejności podawanej przez prowadzącego. Następnie prowadzący czyta instrukcję, czekając po każdym poleceniu aż uczestnicy je wykonają.
Polecenia: najpierw narysujcie ogon, teraz głowę, przednią łapę, korpus, tylną nogę, oczy, drugą tylną nogę, drugą przednią łapę; uszy.
Na koniec wszyscy zdejmują opaski i sprawdzają jak wygląda ich dzieło!
4. Zabawa w „Głuchy telefon”
Rysować palcami po plecach innych. Uczniowie siedzą jeden za drugim plecami do siebie. Ostatnia osoba na kartce zapisuje jakiś rzeczownik, następnie rysuje go palcem na plecach osoby przed nim. Przedostatnia osoba rysuje na plecach osoby przed nią, to co narysowała osoba za nią itd, aż do pierwszej osoby, która musi zgadnąć co ostatnia osoba zapisała na kartce.
5. Wykonywanie masek karnawałowych z gotowych szablonów (malowanie, wycinanie)

Człowiek do człowieka” - Na hasło "człowiek do człowieka" dzielimy się w pary. Prowadzący mówi teraz np. „noga do nogi”. wtedy osoby w parach dotykają się nogami. Na polecenia: „stopy do stóp”, „ręce do rąk”, „głowa do nosa”, „kolano do brody”, itp. analogicznie wykonują polecenia. Na kolejne hasło „człowiek do człowieka” zmieniają się osoby w parach. Czas zabawy należy ustalić z wyczuciem, aby nie trwała zbyt długo.
Bajkowe kalambury - Dzielimy dzieci na dwie równoliczne drużyny. Dziecko z jednej grupy za pomocą gestów (bez używania słów) musi pokazać tytuł bajki albo postać z bajki w taki sposób, by drużyna przeciwna mogła odgadnąć. Zabawa przebiega na zmianę – raz jedna drużyna pokazuje, raz odgaduje.
Mumia – dzieci dobierają się w pary. Zadaniem każdego zespołu jest stworzenie mumii. Jedno dziecko stoi nieruchomo, a drugie owija je papierem toaletowym. Wygrywa para, która stworzy mumię najszybciej i najdokładniej zakryje papierem ubranie.
O czym myślę? – jedno z dzieci wybiera (w myślach) przedmiot z sali, np. zeszyt. Mówi: „Mój przedmiot zaczyna się na literę Z”. Pozostali muszą zgadnąć, o co chodzi. Jeżeli nie zgadną w czasie 3 minut, dziecko podaje drugą literę. Po odgadnięciu przedmiotu przez grupę kolejny przedmiot wybiera drugie dziecko i tak kolejno.
Orientuj się – dzieci siadają w półokręgu, by widzieć prowadzącego zabawę. Zadanie polega na tym, by pokazywać palcem to, co mówi nauczyciel. Prowadzący natomiast dla zmyłki mówi co innego, a pokazuje co innego, np. mówi „nos”, pokazując okno, albo mówi „lampa”, pokazując podłogę. Kto się pomyli, odpada z zabawy.
Zgadnij, kto to – dzieci siedzą w okręgu. Ochotnik wychodzi na środek grupy i zaczyna opisywać jedno dziecko z klasy. Opisuje wygląd i ubiór, np.: „Osoba, o której myślę, ma niebieskie oczy, ciemne włosy, białą bluzkę i różowe spinki”. Zadaniem grupy jest odgadnięcie, o kogo chodzi. Kto pierwszy zgadnie, wychodzi na środek zespołu i opisuje kolejną osobę, którą reszta ma odgadnąć.
Węzeł gordyjski - Zabawa rozpoczyna się od zebrania wszystkich osób w jak największym ścisku. Następnie wszyscy podnoszą ręce do góry i na słowo "start" zamykają oczy i okręcają się ok 10 razy wokół własnej osi. Po dziesięciu obrotach, mając dalej zamknięte oczy, wszyscy na chybił trafił chwytają się za ręce. Następnie wszyscy otwierają oczy i w gąszczu skrzyżowanych rąk próbują się odplątać na nowo tworząc krąg. Zasada, która zdecydowanie utrudnia zabawę jest taka, że nie wolno odrywać rąk z uścisków. Należy więc główkować, obracać się, przechodzić nad sobą, kłaść się na ziemię itp. Jeśli uda się odtworzyć pierwotny krąg, wszyscy uczestnicy zasługują na wielkie brawa.
Detektyw - Każdy z graczy wypisuję na swojej kartce kilka swoich cech fizycznych, 2 cechy charakteru, swój ulubiony kolor i zwierzę. Następnie wręcza się kartki prowadzącemu, który je numeruje. Prowadzący musi sobie zanotować dla własnego użytku, kto ma jaki numerek. Kartki zostają przemieszane i w przypadkowej kolejności przyczepione na tablicy.
Każdy uczestnik uważnie czyta kartki przyczepione do tablicy i stara się do numerków dopasować imiona kolegów i koleżanek. Swoje wyniki zapisuje na kartce i przekazuje prowadzącemu. Wygrywa uczestnik, który popełni najmniej błędów.
Poszukiwania - Uczestnicy dostają kartki i ołówki. Na kartkach każdy pisze swoją cechę wyglądu (wysoki, blond włosy, szare oczy itp.), swoją cechę charakteru (poważny, wesoła, rozkojarzona itp.), swoje zainteresowanie (czytanie, muzyka itp). Następnie uczestnicy składają karteczki i wrzucają je do pudełka. Każdy z uczestników mieszając w pudełku z kartkami losuje jedną z nich. Ważne, aby nie wylosować swojej kartki. W takim wypadku losujemy jeszcze raz.
Zadanie polega na podchodzeniu do każdego z uczestników i przeprowadzeniu rozmowy. Dzięki rozmowie dowiadujemy się o innych uczestnikach jak najwięcej, aby w rezultacie móc znaleźć osobę, która odpowiada cechom zapisanym na naszej kartce.
Wędrująca kartka - Każdy z uczestników zabawy integracyjnej pisze na kartce jedno zdanie wymyślonej historii (np. jeden dzień z życia kioskarza) i zagina kartkę tak, aby przykryć to zdanie. Następnie kartka wędruje do osoby siedzącej po prawej stronie (wszystkie równocześnie) . Na kartce, którą dostało się od sąsiada, piszemy znów jedno zdanie, zaginamy ją i podajemy dalej. Kiedy kartki obejdą już całe koło, uczestnicy czytają na głos efekt słownej zabawy.
Uwagi: Ta zabawa integracyjna ma wiele odmian. Można tworzyć wspólny życiorys, przy takim modusie zabawy, w którym pisze się trzy zdania, a zagina tylko dwa. Wtedy efekt końcowy zabawy integracyjnej, czyli utworzone przez uczestników teksty, będą bardziej spójne logicznie.
Lubię Cię - Uczestnicy przyklejają sobie na plecy kartki z napisem „ Lubię cię, za to...”. Następnie przechodząc anonimowo wpisują na kartki własne opinie. Ćwiczenie trwa tak długo, aż wszyscy otrzymają informacje na swój temat. Następnie każdy odczytuje zdania z swojej kartki. Kto chce czyta głośno.
Uwagi: Na koniec ćwiczenia powinno się rozmawiać o odczuciach i opiniach uczestników. Tą zabawę integracyjną należy przeprowadzić w grupie, która już się dobrze zna, np. na koniec obozu, spotkań itp.
Odwróceni - Jeden z uczestników zabawy musi odwrócić się plecami do reszty. Prowadzący zaczyna opisywać jedną osobę z grupy. Może opisywać wygląd (czarne kręcone włosy, czerwone buciki, zielone oprawki w okularach itp), może opisywać także inne cechy (lubi czekoladę, uwielbia koty, pisze lewą ręka itp). Osoba, która jest odwrócona musi zgadnąć o kogo z grupy chodzi. Gdy zgadnie, wybiera kolejną osobę na swoje miejsce.
Uwagi - Opis należy dostosować do stopnia integracji w grupie. Jeśli uczestnicy bardzo dobrze się znają, opisy powinny być mniej oczywiste. Należy także pamiętać, aby opisywać innych w pozytywnym świetle, nie ujawniając
Obraz grupy - Siadamy w kole. Dzieci mają przed sobą kartkę papieru i coś do malowania. Każde dziecko maluje fragment jakiejś postaci, zwierzęcia lub przedmiotu i podaje kartkę kolejnej osobie w kręgu. Zadaniem tej osoby jest domalowanie następnego fragmentu obrazka. Tym sposobem kartka zatacza pełne koło, tak aby obrazki wróciły do właścicieli. Ważne jest, aby nie komunikować się w międzyczasie, co dane dziecko chce namalować.
Po skończonej zabawie podziwiamy oryginalną twórczość zbiorową.