Odpoczynek na wiosennej łące. Scenariusz zajęć warsztatowych dotyczących radzenia sobie ze stresem przez dzieci w wieku przedszkolnym

Scenariusz zajęć warsztatowych dotyczących radzenia sobie ze stresem przez dzieci w wieku przedszkolnym

Temat: „Odpoczynek na wiosennej łące”.
Grupa wiekowa: dzieci pięcioletnie

Cele zajęć:
- rozładowanie napięcia, uspokojenie i wyciszenie emocji,
- rozwijanie wyobraźni i empatii,
- wzmacnianie wrażliwości dotykowej, poznawanie własnego ciała,
- kształtowanie umiejętności nawiązywania bliskiej relacji z drugim człowiekiem,
- zachęcenie do współdziałania,
- wzmacnianie i wykorzystanie siły mięśni oddechowych,
- zwiększenie pojemności płuc,
- rozróżnianie fazy wdechu i wydechu.

Formy pracy: praca indywidualna, praca z całą grupą, praca w parach

Metody pracy:
- trening relaksacyjny wg A Polender,
- elementy pedagogiki zabawy KLanzy,
- ćwiczenia oddechowe.

PRZEBIEG ZAJĘĆ:
1. Zabawa na powitanie „Iskierka przyjaźni”
Dzieci siedzą na dywanie w kole w siadzie skrzyżnym i trzymają się za ręce. Nauczycielka zaprasza do zabawy słowami „Puszczam iskierkę w krąg, niechaj wróci do mych rąk”. Po tych słowach dzieci przekazują sobie iskierkę poprzez delikatny uścisk dłoni.

2. Zabawa integrująca grupę i rozwijająca tolerancję „Jak się dziś czujesz?”
Dzieci z karteczką w ręce chodzą po sali w rytm delikatnej muzyki. Na podłodze leżą ołówki. Gdy nauczyciel zatrzyma muzykę, dziecko wpisze jednemu koledze lub koleżance znak + ( oznaczający dobry nastrój) lub znak - ( oznaczający kiepski nastrój). Zabawa się kończy w momencie, gdy wszyscy „wypiszą swój nastrój” na kartce każdego z dzieci. Następnie z pomocą nauczyciela, każdy przelicza ilość plusów i minusów i ogłasza jakich znaków ma więcej. Prowadzący podsumowuje zabawę mówiąc, że ponieważ większość dzieci ma dobry nastrój. Ponieważ, że jest więcej plusów, ich ilością możemy przezwyciężyć minusy, które przygnębiają niektóre dzieci.

3. „Pszczoła Słoduszka”- Trening relaksacyjny wg A. Polender
Dzieci układają się na dywanie w wygodnej pozycji, tak by nie przygniatać żadnej kończyny i nie dotykać innej osoby. Zaczyna się delikatna muzyka relaksacyjna. Nauczycielka rozpoczyna opowieść:
Posłuchajcie bajki o pszczole Słoduszce. Postarajcie się przeżyć to, co ona. Było lato. Słońce mocno grzało. Pachniały kwiaty lipy, koniczyny i wiele innych. Słoduszka od rana zbierała z kwiatów słodki nektar. Musiała bardzo szybko poruszać skrzydełkami, żeby przefruwać z jednego kwiatka na drugi. Poczuła zmęczenie. Ile to jeszcze kwiatów musze odwiedzić? Zaczęła liczyć: jeden, dwa, trzy, cztery, pięć, sześć, siedem, osiem, dziewięć, dziesięć, jedenaście, dwanaście (przy liczeniu należy zwalniać tempo). Słoduszcze zaczął się plątać język...Położyła się wygodnie na dużym liściu, rozluźniła zmęczone nóżki i łapki, zamknęła oczy. Jej brzuszek zaczął spokojnie oddychać. Jak mi dobrze, słyszę tylko piękną, cichą muzykę lata, pomyślała Słoduszka. Moja prawa łapka staje się coraz cięższa, nie chce mi się jej podnieść. Moja lewa staje się leniwa, nie chce mi się jej podnieść. Tylko mój brzuch równiutko, spokojnie oddycha. Prawa noga z przyczepionym woreczkiem miodu staje się ciężka, coraz cięższa i cięższa. Lewa noga, też z woreczkiem miodu , staje się ciężka, coraz cięższa. Nie chce mi się jej podnieść. Głowa jest tak wygodnie ułożona. Jestem spokojna, słyszę piękną muzykę. Czuję jak słońce ogrzewa moje nogi i łapki. Jest mi coraz cieplej...Ciepło z łapek i nóg przepływa do brzuszka. Całe ciało jest przyjemnie ogrzane letnim słońcem. Jestem spokojna, czuję się bezpiecznie. Ogarnia mnie senność. Zasypiam, zasypiam, zasypiam...”
Teraz następuje chwila przerwy. Minuta lub dłużej (do 5 min.) w zależności od zachowania się dzieci. Pierwsze oznaki wychodzenia ze stanu odprężenia, ruchy kończynami, czy inne wyrazy pobudzenia ruchowego powinny być sygnałem do wyprowadzenia wszystkich dzieci ze stanu relaksacji.
„Śpiochy czas drzemki się skończył. Czas wstawać. Zginamy rączki, wyprostowujemy je raz, dwa, trzy, głęboko oddychamy – raz, dwa, trzy. Teraz otwieramy oczka czujemy się bardzo dobrze, jesteśmy wypoczęci i wyspani. Ale spójrzcie tylko. Na niebie pojawiły się ciemne chmury. Musimy je rozgonić, żeby każda mała pszczółka zdążyła wrócić do ula”.

4. Zabawa „Rozpędzanie chmurek”:
Dzieci leżą na podłodze na plecach. Nogi ugięte w kolanach, swobodnie, oparte całymi stopami o podłogę, ręce leżą wzdłuż ciała. Dzieci wciągają powietrze nosem, płynnym ruchem kolistym unoszą ręce - "rozpędzając chmurki" i kładąc je na podłodze za głową. Ponieważ ręce nie "rozpędziły chmurek, teraz przy powrocie rąk do pozycji wyjściowej dzieci pomagają sobie dmuchaniem "rozpędzać chmurki", wydychając powietrze.

5. Ćwiczenia oddechowe:
Dzieci siedzą na dywanie w siadzie skrzyżnym.
- „Wąchanie kwiatów” – dzieci powoli wciągają powietrze noskami i równie powoli wydychają, czynność powtarzają kilkakrotnie.
- „Dmuchawce” – dzieci wciągają powietrze buzią i dmuchają jak najdłużej na dmuchawiec (zaciśnięta dłoń).

6. Zabawa „Budzący się kwiatek” :
Dzieci przyjmują skulona pozycję. Na hasło „świeci słońce” – powoli wstają do pozycji pionowej, wykonują lekki skłon w tył z jednoczesnym wymachem rąk; na hasło „susza” – powracają do pozycji skulonej.

7.Ćwiczenia oddechowe połączone z mówieniem:
„Słonko” – dzieci stoją wyprostowane i wykonują wdech ustami, w czasie wydechu unoszą ręce do góry, wznoszą się na palce i mówią: „Słonko wschodzi coraz wyżej”, następnie znów wdychają powietrze i opuszczają ręce podczas wydechu mówią: „A zachodzi coraz niżej”

8. Zabawa dźwiękonaśladowcza „Zła pszczoła”.
Nauczycielka prosi dzieci, aby spróbowały naśladować dźwięk jaki wydają:
- mała pszczółka (cichutkie bzz,bzz)
- duża pszczoła (głośniejsze bzz,bzz)
- zdenerwowana pszczoła (bardzo głośne bzz, bzz)

9. Zabawa „Powstawanie z niczego” .
Nauczycielka prosi, aby dzieci zmniejszyły się tak bardzo, jak tylko mogą lub po prostu mówi: skulcie się jak najbardziej, pozostając na swoich miejscach. A teraz wyrastacie na... ( wielkoludów, słoni, żyrafy, itp.). Dzieci powoli unoszą się, wspinając się na palce, ręce mocno wyciągają w górę.

10. Zabawa „Pudełeczko”
Nauczycielka prosi, aby dzieci aby jeszcze raz zmniejszyły się tak bardzo, jak tylko mogą. Przyciągamy kolana rączkami i pochylamy główkę. A teraz powoli i bardzo cicho liczymy do pięciu. Gdy skończymy liczyć każdy jak najszybciej potrafi wyprostowuje ręce na boki i nogi i głośno woła „JESTEM”.
Zabawę powtarzamy dwa razy.

11. Zabawy w parach:
- „Prowadzenie niewidomego” – jedno z dzieci zamyka oczy, drugie oprowadza je po sali przy spokojnej muzyce. Dzieci zamieniają się rolami w czasie tej zabawy.
- „Lustra”
Jedna osoba wykonuje różne gesty, miny, może mówić jakieś słowa, a druga ma być
lustrzanym odbiciem drugiej – to znaczy naśladować postawę, ruchy, gesty, wyraz twarzy, ton głosu, także powtarzać słowa. Ćwiczenie należy starać się wykonywać się jak najdokładniej, bez przesady w żadną stronę.

12. „Puszek – masażyk relaksacyjny”
Jedno dziecko z pary kładzie się na plecach. Drugie dziecko kawałkiem postrzępionej papierowej serwetki lub kawałkiem waty lub płatkiem kosmetycznym lekko gładzi poszczególne części ciała leżącego dziecka: czoło, policzki, szyję, ręce i odsłonięte do kolan nogi. Towarzyszy temu cicha, spokojna muzyka. Po chwili następuje zamiana.

13. „Tunel dobrych słów”
Dzieci ustawiają się w dwóch rzędach twarzami do siebie – tworzą tunel. Chętne dziecko przechodzi przez tunel i słucha słów wypowiadanych przez innych uczestników zabawy. Zadaniem dzieci jest powiedzenie do osoby w tunelu miłego słowa lub miłej wypowiedzi np. „Lubię Cię”, „Narysuje dla ciebie kotka”, „Ładnie śpiewasz” itp.

14. Podziękowanie dzieciom za udział w zajęciach. Nagrodzenie brawami wszystkich uczestników zajęć.
Magdalena Markuszka