Scenariusz zajęć z wykorzystaniem zabaw wspierających rozwój dziecka nadpobudliwego w wieku przedszkolnym

Scenariusz zajęć z wykorzystaniem zabaw wspierających rozwój dziecka nadpobudliwego w wieku przedszkolnym

Grupa wiekowa: dzieci pięcioletnie

Cele zajęć:
- rozładowanie napięcia, uspokojenie i wyciszenie emocji,
- wzmacnianie koncentracji uwagi,
- wyciszanie, uspokajanie i eliminowanie stresu,
- rozwijanie sprawności manualnej i wyobraźni,
- dostarczanie radości ze wspólnej zabawy,
- budowanie serdecznych relacji w grupie oraz poczucia przynależności do grupy,
- rozwijanie umiejętności współdziałania w grupie,
- budowanie poczucia własnej wartości.

Formy pracy: praca indywidualna, praca z całą grupą, praca w parach

Metody pracy:
- elementy metody Weroniki Sherborne,
- zabawy przy muzyce,
- ćwiczenia oddechowe.

PRZEBIEG ZAJĘĆ:

• Rymowanka na dzień dobry – powitanie.

Kiedy się z sobą witają bobry,
To grzecznie mówią sobie – „dzień dobry”

• Zabawy ruchowe w parach metodą Weroniki Sherborne

- Leżenie na plecach, ręce wzdłuż tułowia, na sygnał - podnoszenie rąk do góry, mocne zaciskanie w pięści, potem rozluźnianie - próba wstania bez pomocy rąk. Stojąc - na sygnał ręce w górze, próba położenia się bez pomocy rąk. Powtórzyć dwa - trzy razy.
- Uderzanie o podłogę na przemian stopami i dłońmi w dowolnym rytmie, potem próba podporządkowania się podanemu rytmowi
- Siad w parach plecami do siebie - najpierw delikatne ocieranie się, przytulanie, "wyczuwanie" plecami partnera, potem - pchanie partnera plecami (poznawanie własnej siły)
- Most - przechodzenie pod mostem z kilku osób, będących w klęku podpartym (chłopcy) - przechodzą dziewczynki, potem zmiana.

• Zabawa „Zmarznięty ptaszek”
Dzieci składają ręce, tak jakby lepiły śniegową kulkę. Następnie delikatnie otwierają dłonie, aby powstał między nimi mały otwór.
Nauczycielka mówi:
Wyobraźcie sobie, że w waszych rączkach ukryty jest malutki zmarznięty ptaszek, który zgubił drogę do gniazda. Tak bardzo zmarzł, że nie ma sił na to, aby poruszać skrzydełkami. Uważajcie, żeby nie zrobić mu krzywdy. Spróbujmy go ogrzać. Postarajcie się teraz delikatnie dmuchać na ptaszka, tak aby wasz oddech bardzo powoli go ogrzewał. Nie dmuchajcie
za mocno, bo będzie mu zimno i tylko się wystraszy.
Spójrzcie, nasz ptaszek zaczyna się ruszać. Wystarczą tylko dwa chuchnięcia, aby wróciły mu wszystkie siły. Teraz bardzo powoli otwórzcie dłonie. Zobaczcie nasz ptaszek jest gotowy
do lotu. Podnieście rączki do góry i pomóżcie mu wzbić się w powietrze. Brawo uratowaliśmy wszystkie ptaszki. A czy wiecie, jak one się nazywały?
Teraz każde dziecko może podać nazwę ptaszka, którego uratowało.

• Zabawa „Piórka i słonie”
Zabawę rozpoczynamy od wspólnego ustalenia z dziećmi jakie jest piórko, a jaki słoń (lekkie, delikatne, miłe – ciężki, gruby, duży, groźny).
Zadaniem dzieci jest poruszanie się po sali do muzyki, którą usłyszą. Jeden fragment muzyczny będzie zapraszał wszystkie słonie, a drugi piórka. Chodzi o to, aby dzieci swoimi ruchami i w zgodzie z charakterem muzyki zaprezentowały taniec piórka lub słonia.

• „Balonowe stworki” - zabawa plastyczna.
Zadanie polega na wykonaniu obrazka za pomocą balonu maczanego w farbie.
Dla otrzymania ciekawszego efektu na jeden talerzyk nalewamy farby w kilku kolorach.
Po wyschnięciu proponujemy dzieciom dorysowanie kredkami – pastelami dodatkowych szczegółów.

• Zabawa ruchowa przy muzyce „Dwóm tańczyć się zachciało”

Dwóm tańczyć się zachciało,
zachciało, zachciało
Lecz im się nie udało, fari fari fara
dzieci trzymając się za ręce tańczą parami
w kółeczkach
Kłócili się ze sobą, ze sobą, ze sobą
zatrzymują się w miejscu i naśladują przeciąganie – cięcie piłą

Ja nie chcę tańczyć z tobą, fari fari fara
puszczają ręce partnera i zaplatają je na krzyż
w geście obrażenia na wysokości klatki piersiowej

Poszukam se innego, innego, innego
Do tańca zgrabniejszego, fari fari fara

zaczynają biegać po sali: jedna ręka przyłożona do czoła w geście wypatrywania, a druga schowana na placami.
Tworzą nowe pary i zabawa się powtarza.

• Krąg przyjaźni – zabawa integrująca grupę.
Dzieci siedzą na dywanie w kręgu – ustalamy, że są przyklejone pupą dywanu i nie mogą ruszać się z miejsca. Ich zadaniem jest odbijanie do siebie balonu w taki sposób, aby
jak najdłużej utrzymał się w powietrzu, bez dotknięcia dywanu. Dla urozmaicenia możemy wskazywać części ciała, którymi dzieci mogą dotykać balonu np. prawa ręka – lewa schowana za plecami, noga lewa – prawa śpi.

• Taki sam i inny.
Dzieci siedzą tak, aby widzieć resztę grupy. Po kolei stosują się do poleceń, np.:
- wstań i dotknij wszystkie dzieci, które mają dziś na sobie coś czerwonego,
- dotknij każdego, kto tak jak ty jest dziewczynką/chłopcem,
- dotknij każdego, kto ma włosy tego samego koloru co ty itd.

• Podziękowanie za wspólną zabawę.

Magdalena Markuszka