Jak się czuję w grupie - przedstawienie w formie plastycznej własnego nastroju na podstawie bajki terapeutycznej pt. "Dwa ołówki"

Iwona Owerczuk
Nauczyciel- Przedszkole z Oddziałami Integracyjnymi
w Bielsku Podlaskim

Konspekt zajęcia w grupie 6 – latków

Temat: Jak się czuję w grupie – przedstawienie w formie plastycznej własnego nastroju na podstawie bajki terapeutycznej pt.„Dwa ołówki”.

Cele:
Dziecko:
- poszukuje swoich dobrych cech,
- rozumie znaczenie przyjaźni,
- uczy się uzewnętrzniania emocji poprzez zabawy dramowe i prace plastyczne,
- jest wrażliwe na przeżycia i emocje innych ludzi.
Środki dydaktyczne: sylwety twarzy wyrażających różne emocje, książka pt.„Bajkoterapia” Molickiej, kartki, pastele, kredki świecowe, kreda kolorowa, mazaki, ołówki, rysunki słoneczek i chmurek.

Przebieg zajęcia:

1. Przebywamy w przedszkolu kilka tygodni. Każdy chce się dobrze uczyć i mieć z kim się bawić. Powiedzcie, jak czujecie się w naszej grupie.

2. Obejrzyjcie te twarze, co one wyrażają, jaki przedstawiają nastrój. Zróbcie te miny do lusterka. Kiedy jest wam wesoło, a kiedy smutno?

3. Posłuchajcie bajki pt.„Dwa ołówki”.
Kto przedstawi tę opowieść za pomocą wybranych ołówków i kredek?
Jak postąpił przyjaciel ołówka?
Czy wy macie przyjaciela?
Co możecie dać przyjacielowi, jakie są wasze dobre strony?

4. Zapraszam do wykonania pracy plastycznej na temat „Jak się czuję w grupie?” Macie do wykorzystania różne środki do rysowania.

5. Obejrzyjmy wasze prace i umieśćmy je na wystawie.

6. Jak czujecie się po zajęciach? Jeśli zajęcia wprawiły was w dobry nastrój, podnieście słoneczko do góry, jeśli jest wam smutno weźcie do rąk rysunek chmurki.

„Dwa ołówki”

W pewnym piórniku leżały równo ułożone ołówki. Były kolorowe, tylko jeden był zwykły, szary. Tuz obok niego znajdował się wspaniały dwukolorowy: czerwono-niebieski. Ołówki zawsze przebywały razem: leżały obok siebie w piórniku lub ścigały się rysując na papierze.
Szary rysował kontury, a dwukolorowy wypełniał je barwami. Bardzo lubiły tak się razem bawić, Inne kolorowe ołówki chciały przyjaźnić się z dwukolorowym, ale on wolał szary i z nim spędzał czas.
- co za zwyczaje? – szeptały oburzone
- jak to może być, że dwukolorowy przyjaźnił się z takim zwyczajnym, to nie wypada – powtarzały
Ale dwukolorowy nie słuchał tego gadania, szary zresztą też. Obydwa przecież bardzo się lubiły.
Aż pewnego dnia wydarzyło się straszne nieszczęście: dwukolorowemu złamały się grafity.
- będzie do wyrzucenia, do wyrzucenia – szeptały ołówki, z satysfakcja przekazując sobie tę wieść. Dwukolorowy bardzo się zasmucił, szary jeszcze bardziej.
- jak mu pomóc, co zrobić? – pytał szary sam siebie
- nie, nie pozwolę, by taki wspaniały ołówek, który może jeszcze tyle pięknych rzeczy narysować, został wyrzucony – szary ołówek posmutniał.
Jednak wziął swego przyjaciela na plecy i pomaszerował szukać lekarza ołówków. Długo razem szukali pomocy. Szary ołówek był już bardzo zmęczony, co chwilę odpoczywał, ale nie ustawał w poszukiwaniach.
Nareszcie przyjaciele znaleźli stara temperówkę.
- spróbuję wam pomóc – rzekła i bardzo ostrożnie zebrała się do pracy. Delikatnie, by nie spowodować zniszczeń, skrobała, przycinała i w końcu zatemperowała.
- uff, już po zabiegu – powiedziała – udało się, jesteś wprawdzie krótszy, ale dalej pięknie możesz rysować, co tylko zechcesz.
- naprawdę – spytał z niedowierzaniem dwukolorowy
- pomogłam tobie, ale największą przysługę oddał ci twój przyjaciel – szary ołówek.
- e tam – powiedział szary ołówek zawstydzony tą pochwałą – my jesteśmy prawdziwi przyjaciele, on nie zdradził naszej przyjaźni dla innych, kolorowych, więc ja chciałem być przy nim.
Szary ołówek zaczął się jąkać, był wzruszony. Dwukolorowy nic nie powiedział, tylko przytulił się do niego. Wróciły razem do piórnika, by odpocząć po przeżyciach, a następnego dnia znów rysowały razem.