Słowo o Pozytywnej Dyscyplinie

Pozytywna Dyscyplina – metoda wychowawcza, filozofia życia – oparta jest na szacunku i empatii. Pozwala traktować młodego człowieka uprzejmie i stanowczo, a także otwiera nowe horyzonty w komunikacji opartej na wzajemnym szacunku. Pozytywna Dyscyplina dostarcza gotowych narzędzi i techniki, dzięki którym możemy wpierać rozwój samodyscypliny, odpowiedzialności i samodzielności u dzieci. Pomaga również zrozumieć, że:
„Dzieci zachowują się lepiej, kiedy czują się lepiej.”
Jako metoda wychowawcza PD funkcjonuje w Stanach Zjednoczonych od lat dziewięćdziesiątych. Do Polski trafiła w 2012 r. i od tego czasu rozpowszechniana jest przez Sylwię Anderson-Hanney, Joannę Baranowską i coraz szersze grono edukatorów Pozytywnej Dyscypliny.
Dwie Amerykanki, propagatorki Pozytywnej Dyscypliny, Jane Nelsen i Lynn Lott przez ponad 25 lat studiowały ideę pozytywnej dyscypliny dla nauczycieli i rodziców, pisały i nauczały o niej, wypracowały metody i techniki, dzięki którym rodzice, nauczyciele skuteczniej potrafią rozwijać samodyscyplinę, odpowiedzialność, zaradność, pewność siebie i samodzielność u dzieci.
Według Jane Nelsen głównym celem pozytywnej dyscypliny jest umożliwienie dorosłym i dzieciom odczuwania większej radości, harmonii, współpracy, współdzielonej odpowiedzialności, wzajemnego szacunku oraz miłości w życiu i relacjach.
Pozytywna Dyscyplina opiera się na pracy dwóch wiedeńskich psychiatrów: Alfreda Adlera (1870 – 1937) oraz jego ucznia Rudolfa Dreikursa (1897 – 1972).
Adler w odniesieniu do wychowania młodych ludzi mówił o ich godności i prawie do szacunku. Uważał, że dzieci potrzebują zarówno porządku (struktury i odpowiedzialności), jak i wolności, aby mogły stać się odpowiedzialnymi, wnoszącymi swój wkład członkami społeczności. Adler zauważył też, że człowiek ma głęboką potrzebę bycia częścią wspólnoty. A niezaspokojona potrzeba przynależności i znaczenia wywołuje niewłaściwe zachowanie.
Dreikurs z kolei mówił o tym, że ważna jest uprzejmość poparta stanowczością w relacjach z dziećmi. Według niego stanowczość połączona z uprzejmością oznacza szacunek dla dziecka, dla siebie i dla wymagań sytuacji. Dreikurs podkreślał też wagę zachęty jako najważniejszej umiejętności dorosłego w procesie wychowania dziecka. Powiedział on:
„Dziecko potrzebuje zachęty jak roślina wody.
Jest niezbędna do prawidłowego wzrastania i rozwoju.”
A dzięki Jane Nelsen i Lynn Lott wiemy, że :
• człowiek najlepiej uczy się nowych wzorców zachowania, eksperymentując i odkrywając znaczenia przez doświadczenie i kontrast,
• zamiast logicznych konsekwencji lepiej jest szukać rozwiązań, które są uzasadnione, rozsądne, pomocne i wypełnione szacunkiem.
Pozytywna Dyscyplina nie narzuca jedynej słusznej drogi wychowania. Pomaga ona w nawiązywaniu relacji, rozwiązywaniu problemów w duchu wzajemnego zrozumienia i szacunku do siebie, do drugiego człowieka i do wymogów sytuacji. Pozytywna Dyscyplina pozwala zrozumieć, co kryje się za zachowaniem nie tylko dziecka i podpowiada sposoby znalezienia porozumienia.

Justyna Sudzik
Edukator Pozytywnej Dyscypliny
Rodziców, w Klasie , Wczesnego Dzieciństwa
Fascynatka Pozytywnej Dyscypliny
Gdynia, 21.07.2019 r.