Aktywne metody nauczania

• Metoda opowieści ruchowej J. C. Thulin
Metoda ta polega na tym, iż nauczyciel przez właściwy dobór tematu wymyślonego przez siebie opowiadania, działa na wyobraźnię dziecka, skłaniając je do odtwarzania ruchem treści opowiadania, przedstawiania różnych sytuacji, sposobów poruszania się zwierząt, itd. Opowiadanie musi opierać się na zasadach wszechstronności ruchu, stopniowania wysiłku oraz zmienności pracy mięśniowej.

• Metoda Ruchu Rozwijającego W. Sherborne
Jest to metoda szczególnie przydatna w pracy z dziećmi nadpobudliwymi, agresywnymi czy też lękliwymi. Poprzez ćwiczenia dzieci poznają własne ciało, usprawniają motorykę, świadomość przestrzeni i działania w niej, a także umiejętność i potrzebę dzielenia jej z innymi. Warunkiem prowadzenia zajęć tą metodą jest zabawowa, radosna atmosfera, możliwość osiągania sukcesu w każdym ćwiczeniu, a także wspólna satysfakcja z pokonywania trudności.

• Metoda gimnastyki twórczej (ekspresyjnej) R. Labana
Metoda ta nazywana jest również metodą improwizacji ruchowej. Ważną rolę odgrywa tu inwencja twórcza dzieci, ich pomysłowość i fantazja. W metodzie tej posługujemy się różnymi formami ruchu, takimi jak: naśladowanie, inscenizacja, pantomima, ćwiczenia muzyczno–ruchowe, taniec opowieść ruchowa, itd. Nauczyciel staje się współuczestnikiem oraz współpartnerem zabaw. Dzięki tej metodzie dzieci rozwijają wyczucie własnego ciała i przestrzeni, wyczucia ciężaru ciała (siły), a także doskonalą płynność ruchów, w zakresie kształtowania umiejętności współdziałania z partnerem bądź grupą.

• Metoda C. Orffa
Koncepcja pedagogiki muzycznej według C. Orffa opiera się na trzech zasadach: kładzenie nacisku na nauczanie poprzez zabawę, rozwijanie muzykalności dzieci oraz integracja muzyki, słowa i ruchu. Zarazem muzyka, jak i ruch oraz żywe słowo przenikają się wzajemnie. Ćwiczenia z dziećmi rozpoczynają się od rytmizowania imion, zabawek, zwierząt, kwiatów, owoców, warzyw itp.
Następnym elementem wychowania jest dźwięk, stąd też wprowadzenie do ćwiczeń akompaniamentu wykonywanego przez dzieci. Przedszkolaki „instrumentowały” zarówno własnym ciałem (klaskanie, tupanie) jak i instrumentami (bębenki, marakasy, kołatki, trójkąty, itp.). Dużą przyjemność sprawiało im też bycie dyrygentem.

• Pedagogika zabawy
Podczas stosowania zabaw związanych z pedagogiką zabawy (zabawy z chustą animacyjną KLANZA, drama, pantomima, teatrzyki kukiełkowe, itp.) włączałam do nauczania oraz wychowania metody aktywizujące, kreatywne, pobudzające emocje i wyobraźnię przedszkolaków. Zachęcałam moich wychowanków do działania, przeżywania, interakcji w grupie poprzez stosowanie różnych środków – słowo, dotyk, ruch, gest, dźwięk, taniec. Przeżywając różnorodne sytuacje dzieci nabywały nowe doświadczenia, poznawały lepiej siebie oraz rozwijały się.

• Elementy Dziecięcej Matematyki E. Gruszczyk–Kolczyńskiej i E. Zielińskiej
W swojej pracy starałam się rozwijać u dzieci możliwości umysłowe i zdolności do uczenia się matematyki poprzez wypełnienie zajęć ciekawymi zabawami, zadaniami oraz grami matematycznymi uwzględniając stopień trudności.

• Metoda twórczego myślenia J. Osborne – „Burza mózgów”
Metoda ta w szczególności sprawdza się w trakcie rozwiązywania problemów, zachęca dzieci do twórczego myślenia. Wszyscy uczestnicy mają prawo zgłaszać swoje pomysły. Po zakończeniu zgłoszeń przystępuje się wspólnie do oceny pomysłów pod kątem przydatności w pracy. Metoda ta wpływała bardzo pozytywnie na integrację grupy.

• Metoda Dobrego Startu prof. M. Bogdanowicz
Założeniem tej metody jest wielozmysłowe uczenie się oraz wykonywanie ruchów zharmonizowanych w czasie i przestrzeni. Ćwiczenia zawarte w metodzie usprawniają jednocześnie analizatory: wzrokowy, słuchowy i kinestetyczno–ruchowy. Ponadto kształtują lateralizację i orientację w schemacie własnego ciała, oddziaływają na procesy emocjonalne i zachowania społeczne oraz twórczą aktywność. Dzieci chętnie uczestniczyły w zajęciach prowadzonych MDS, były bardzo aktywne, integrowały się ze sobą, czerpały wiele radości i satysfakcji z efektów wykonywanych przez nie ćwiczeń.

• Metody relaksacyjne
W przedszkolu są dzieci zarówno ze wzmożoną aktywnością ruchową, jak również nieśmiałe, które z trudem nawiązują kontakty z innymi. Wielogodzinny pobyt w placówce nieraz sprzyja fizycznemu i psychicznemu przeciążeniu małych organizmów, co w rezultacie nasila przejawy nadpobudliwości, agresji, osłabia dobre samopoczucie oraz nie sprzyja właściwej aktywności. Dlatego tak ważne są wszelkie momenty spokoju i odprężenia. W swojej pracy stosowałam następujące metody relaksacji:
 Trening autogenny Schultza
Metoda ta polega na takim oddziaływaniu na swój organizm, aby wyzwolić w sobie stan odprężenia i koncentracji przy zastosowaniu autosugestii. W pracy z dziećmi wykorzystywałam elementy tej metody stosując opowiadania lub bajeczki, które dzięki swojej treści powodowały, iż przedszkolaki koncentrowały się na różnych częściach swojego ciała. Dzieci słuchając opowiadania np. o zmęczonym misiu lub innym bohaterze bajki, identyfikowały się z nim, naśladowały go poddając się sugestii zawartej w słowach nauczyciela, a w ten sposób wykonywały wszystkie polecenia treningu odprężającego. Dzięki tej relaksacji dzieci odpoczywały, a jednocześnie miały poczucie, że uczestniczą w ciekawej zabawie. Efektem tego rodzaju ćwiczeń była poprawa koncentracji uwagi, podniesienie sprawności funkcji poznawczych oraz wyciszenie.
 Masaż relaksacyjny
Ciekawą formą relaksacji były też masaże, które dzieci wręcz uwielbiały. W czasie masażu używane były spowolnione ruchy: głaskania, kołysania, itp. Masaż wymagał od nich zaangażowania, wspomagał oraz ćwiczył koncentrację. Dzieci rozwijały swoją wyobraźnię twórczą, wyciszały się i integrowały ze sobą.
 Elementy Arteterapii
Arteterapia jest to terapia poprzez sztukę. Obejmuje ona terapię z użyciem sztuk plastycznych, muzykoterapię, biblioterapię, itp. Terapia poprzez kontakt ze sztuką zakłada swoiste odreagowanie w samym procesie tworzenia, bez nastawienia na efekt zadania. Dzięki arteterapii dzieci nie tylko się odprężały, ale również integrowały oraz wzmacniały swoje poczucie własnej wartości.