Czy można zgubić imię? - ćwiczenia w czytaniu liter, układaniu i czytaniu sylab oraz prostych wyrazów

Prowadzący: Anna Czernecka–Mac
Grupa: 5,6-latków

Temat: Słuchanie opowiadania T. M. Massalskiej „O dziewczynce, która zgubiła swoje imię”. Ćwiczenia w czytaniu liter, układaniu i czytaniu sylab oraz prostych wyrazów. Tworzenie i czytanie krótkich zdań obrazkowo-wyrazowych. „Czy można zgubić imię?” - rozumienie prawa do posiadania i posługiwania się imieniem. Udział w zabawach ruchowych i dydaktycznych
z wykorzystaniem różnorodnych znaków. „Co to za bajka?” - praca plastyczna.

Cel główny:
- zdiagnozowanie poziomu znajomości drukowanych i pisanych liter (układanie wyrazów, zdań, czytanie prostych zdań).

Cele (dziecko 6 letnie):
- rozpoznaje i nazywa poznane litery;
- tworzy sylaby z poznanych liter;
- czyta sylaby;
- składa sylaby w proste wyrazy, czyta je;
- stara się czytać zdania obrazkowo-wyrazowe;
- wie, że zdanie rozpoczyna się wielką literą i kończy kropką;
- uważnie przyporządkowuje podpisy do ilustracji;
- układa zdania za pomocą odpowiedniej ilości kartoników;
- wie, że każdy ma prawo do zachowania tożsamości indywidualnej poprzez znajomość własnego imienia;
- bierze udział w proponowanych zabawach ruchowych z rekwizytem;
- starannie i z uwagą wykonuje prace plastyczną – układa zdania za pomocą kartoników jako podpisy do ilustracji, koloruje mieszcząc się w konturze;

Cele (dziecko młodsze):
- uważnie słucha tekstu;
- stara się odpowiadać na pytania poprzez podniesienie ręki w górę;
- czeka na swoja kolej wypowiedzi;
- wyklaskuje sylaby w słowach;
- dopasowuje figury pod względem kształtu, wielkości, koloru;
- starannie wykonuje pracę plastyczną – wodzi po śladzie;

Metoda:
podająca – rozmowa, tekst,
eksponująca – pokaz, ilustracja,
czynna – zadania stawiane dzieciom, zabawy ruchowe, „burza mózgów”;

Forma:
indywidualna;
grupowa;

Środki dydaktyczne:
różdżki z literkami i figurami; zdania obrazkowo-wyrazowe oraz ilustracje bajek; czyste białe kartoniki do sylab; karta pracy dla dzieci starszych - ilustracje bajek czarno-białe oraz kolorowe karteczki do układania zdań z wyrazów; tekst opowiadania T. M. Massalskiej „O dziewczynce, która zgubiła swoje imię”; tamburyno; karta pracy dla dzieci młodszych – połącz kropki; kredki;

Przebieg zajęcia:

1. Zabawa dydaktyczna - „Znajdź moją parę”

Dzieci 6-letnie otrzymują różdżki z poznanymi literami, małymi i dużymi. Dzieci młodsze otrzymują znaki różnego typu (np. figury geometryczne w 4 kolorach). Na dźwięk tamburyna wszystkie dzieci tworzą pary identycznych znaków i tańczą w kółeczku.
Po kilku powtórzeniach nauczyciel daje zadanie:
- dzieci z literami na dźwięk tamburyna tworzą sylaby;
- dzieci ze znaczkami (np. trójkąty) szukają obrazka z figurą w kolorze ... (np. czerwonym);

2. Układanie z wszystkich różdżek dzieci młodszych domku na dywanie. Dzieci starsze układają w środku ułożone sylaby (różdżka z literą „d” oraz „a” razem tworzą „da”, analogicznie, „m” i „o”, „t” i „o”, „m” i „a”, ...). Następnie wszyscy siadają w kole, chętny starszak czyta sylaby, a reszta dzieci dostaje zadanie do przemyślenia - jak może nazywać się osoba mieszkająca w tym domku? Przykłady będą potrzebne w następnej części zajęcia.

3. Słuchanie opowiadania T. M. Massalskiej „O dziewczynce, która zgubiła swoje imię”.

"W starym domu, wśród wysokich drzew, wokół których wił się srebrzystą nitką strumyk, mieszkała mała dziewczynka. Rodzice pieszczotliwie nazywali ją Bubu. Kochali swoją córeczkę, byli jednak wciąż bardzo, ale to bardzo zajęci. Często więc mała dziewczynka siedziała smutna pośród wielu kolorowych zabawek.
– Bubu! – dobiegał głos z odległego pokoju.
– Jesteś tam? – pytał tata. Zanim mała dziewczynka zdążyła odpowiedzieć, rozlegał się stukot klawiatury i szum komputera. Tata pracował.
– Bubu! – wołała mama.
– Bu! Bu! – podskakiwała kolorowa piłka.
Czas płynął... Pewnego dnia lalka małej dziewczynki spytała nagle:
– Bubu, czy to naprawdę twoje imię?
– Tak mnie nazywają – odpowiedziała mała dziewczynka – ale ja... ja miałam inne imię, tylko gdzieś się zapodziało.
Zapytała olbrzymiego, pluszowego słonia siedzącego w kącie pokoju:
– Słoniu! Słoniu! Może ty wiesz, gdzie jest moje imię?
– Wiedziałem, ale zapomniałem – zawstydził się słoń.
Mała dziewczynka pobiegła do gałgankowego krasnala.
– A ty? Pamiętasz?
Krasnal przecząco potrząsnął siwą brodą.
– Zapytaj drzew – poradził.
Mała dziewczynka wybiegła przed dom. Drzewo zajęte własnymi sprawami skrzypnęło tylko: – Zapytaj wiatru.
– Wietrze! Wietrze! – zawołała mała dziewczynka. I nim zdążyła zamknąć usta, wiatr koło niej zawirował i gniewnie dmuchnął:
– Tańczę, tańczę dookoła, kto mnie tutaj woła?
– To ja – nieśmiało zaczęła dziewczynka. – Czy pomożesz znaleźć moje imię? – kończyła nieco pewniejszym głosem. Wiatr pokiwał gałęziami drzew, stuknął potwierdzająco okiennicami domu i pofrunął gdzieś daleko.
– Czego tak szukasz? – zapytało słońce.
– Zgubiłam swoje imię – odpowiedziała mała dziewczynka.
– Spróbuję ci pomóc – uśmiechnęło się słońce i natychmiast promyki zaczęły zaglądać w różne miejsca. Zmęczona poszukiwaniem, mała dziewczynka doszła do strumyka.
– Bu... bu... – podskakiwała woda na kamieniach.
– Bu... bu... – zaczął ślamazarnie ślimak, ale rozmyślił się szybko i schował do wnętrza swojej skorupki.
Nadleciał wiatr. Świsnął, dmuchnął wesoło w wodę strumyka. Zadrżały perliste kropelki wody, błysnęły w słońcu i zadźwięczały melodyjnie:
– ... Julia ...
– Julia! – zawtórowały drzewa. – Julia! – klasnęło promykami słońce.
– Julia – przypomniała sobie mała dziewczynka i radośnie pobiegła do domu! – Znalazłam je! Znalazłam! – wołała"

4. Omówienie wysłuchanego opowiadania.

- Jak rodzice mówili do dziewczynki?
- Kogo dziewczynka pytała o swoje imię?
- Kogo dziewczynka prosiła o pomoc?
- Jak miała na imię?
- Czy wszyscy mamy prawo do posiadania własnego imienia?
- Czy można mówić brzydko do innych – przezywać ich?
- Czy każdy powinien znać swoje imię i nazwisko? Dlaczego?

5. Nadanie imienia osobie z domku.

Dzieci starsze jeszcze raz czytają poszczególne sylaby. Następnie nauczyciel wskazuje sylabę i pyta o imię, które daną sylabą się rozpoczyna. Przykłady podają zarówno dzieci starsze jak i młodsze.

Dokończeniem imienia jest umieszczenie białego kartonika obok odpowiedniej sylaby. Wszystkie dzieci wyklaskują ilość sylab w imionach. Przypomnienie, że imiona piszemy wielką literą.

Da ... (rek), (nusia), (niel), (mian), (ria) – 2, 3, 2, 2, 2
Do ... (rota) – 3
Ma ... (rysia), (rek), (ciek), (rtynka) – 3, 2, 2, 3
Mo ... (nika) – 3
Ta ... (dek) – 2
To ... (mek), (sia) – 2, 2

6. Zabawa z wykorzystaniem reakcji na sygnał.

Dzieci chodzą w kole przy wtórze tamburyna. Kiedy następuje pauza, stają w miejscu i wspólnie wymawiają swoje imiona (cicho lub głośno, wolno lub szybko – według wskazówek nauczyciela).

7. „Czytamy zdania” - nadawanie tytułów ilustracjom poprzez przyporządkowanie zdań obrazkowo-wyrazowych czytanych przez dzieci starsze.

Ilustracja mamy Calineczki i do tego kartonik ze zdaniem - „To mama (obrazek Calineczki).”
Ilustracja przedstawiająca Gepetta i do tego kartonik ze zdaniem - „To tata (obrazek Pinokia).”
Ilustracja chatki na kurzej nóżce i zamku i do tego kartonik ze zdaniem - „To dom (obrazek czarownicy), a to dom (obrazek króla).”
Ilustracja eleganckiej pani i do tego kartonik ze zdaniem - „Ta dama ma (obrazek korali).”

Dzieci mają możliwość sprawdzenia prawdziwości i zgodności czytanych podpisów.

8. Zabawa dydaktyczna - „Magiczne szufladki”.

Wszystkie dzieci szukają w sali karteczek przedstawiających kolorowe koraliki. Na odwrocie karteczek umieszczone są literki. Siadają przed tablicą, na której umieszczone są „szufladki” - paski z szeregiem kolorowych koralików. W ten sposób zaszyfrowano informacje o zawartości magicznych szufladek. Tylko prawidłowo ułożone poniżej literki, pomogą znaleźć odpowiedź na pytanie, co w nich jest? 6-latki odczytują powstałe wyrazy (przykład: „kot”, „dama”, „motek”, „tama”, „korale”, ...).

9. Praca plastyczna „Co to za bajka?”:

- Dzieci młodsze - „Połącz kropki i pokoloruj obrazek”;
- Dzieci starsze - „Nazwij wybrany obrazek. Ułóż zdanie, które będzie miało tyle wyrazów, ile wskazuje cyfra w górnym okienku. Przyklej kartoniki pod obrazkiem zgodnie z ilością wyrazów w ułożonym przez ciebie zdaniu. Pokoloruj starannie ilustrację.”