Diagnoza kliniczna i terapia dziecka

Diagnoza kliniczna dziecka ma specyficzne cechy, które podczas diagnozowania należy uwzględnić. Są to:
a) brak motywacji u dzieci do poddania się badaniom diagnostycznym. Brak świadomości symptomów patologicznych i zmiany zachowania,
b) niski stopień trafności diagnozy, zmniejszający się z wiekiem dziecka. Objawy zaburzeń nie są stałe, ulegają zmianie, są uzależnione od aktualnej sytuacji dziecka)
c) konieczność formułowania „diagnozy rozszerzonej”, obejmującej dziecko wraz z rodziną,
d) ujęcie diagnozy jako procesu, efektu wielokrotnych, odległych w czasie kontaktów z dzieckiem,
e) kliniczno – ontogenetyczny charakter diagnozy. Ocena tempa, rytmu i dynamiki rozwoju dziecka, nie tylko aktualnego rozwoju dziecka,
f) diagnoza całościowa. Wszechstronna ocena psychofizycznego rozwoju dziecka dokonywana przez zespół specjalistów różnych dziedzin (psycholog, logopeda, pedagog, lekarz i in.),
g) diagnoza zaburzeń – diagnoza negatywna musi być uzupełniona, tzw. diagnozą pozytywną wskazującą pozytywne cechy dziecka i jego środowiska,
h) diagnoza powinna być wzbogacona diagnozą „uczestniczącą” w terapii , co pozwala weryfikować diagnozę, kontrolować zmiany dokonujące się w czasie terapii i sprawdzać jej efekty, diagnoza powinna być wielokrotnie sprawdzana,
i) w diagnozie młodszych dzieci używa się metod specyficznych, które uwzględniają cechy osobowości. Badanie diagnostyczne powinno przyjmować charakter zabawowy.

Podczas oddziaływań terapeutycznych dziecka należy uwzględnić specyfikę dziecięcej psychiki, tj.:
a) nie zdając sobie sprawy z choroby, dziecko nie wykazuje chęci zmiany swojego zachowania i nie przychodzi na leczenie z własnej inicjatywy,
b) dziecko jest silnie związane ze środowiskiem, dlatego najczęściej zachodzi potrzeba objęcia oddziaływaniem nie tylko dziecka, ale i jego rodziny,
c) terapię należy włączyć w system oddziaływania pedagogicznego i traktować, jako część jednolitego procesu oddziaływania psychopedagogicznego,
d) terapia ukierunkowana jest nie tylko na korygowanie zaburzonych funkcji, ale także na stymulowanie rozwoju pozostałych funkcji (ćwiczenia korekcyjno – kompensacyjne). Zajęcia organizowane są w formie zabawy,
e) niepotrzebne jest pełne uświadamianie dziecku jego przeżyć, czynników traumatyzujących i patomechanizmów zaburzeń,
f) stosowanie dyrektywnych technik psychoterapii, tj. wskazówki, rady, sugestie. Postawa terapeuty powinna być aktywna. Nie powinien on przyjmować wobec dziecka jedynie postawy zrozumienia i bierności, lecz postawę pośrednią między psychoterapeutyczną a pedagogiczną.