Poziom rozwoju społecznego dziecka z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim

Poziom rozwoju społecznego dziecka z niepełnoprawnością intelektualną w stopniu lekkim
Chłopiec jest uczniem klasy V szkoły podstawowej w klasie ogólnodostępnej. Dotychczasowa edukacja przebiegała prawidłowo, bez żadnych przerw, poza sporadycznie występującymi chorobami. Nigdy nie był odroczony. Edukację rozpoczął w wieku 7 lat, wcześniej przez rok uczęszczał do kl. „0”. Pochodzi i wychowuje się w pełnej rodzinie. Ma rodzeństwo, brata bliźniaka i starszą o 2 lata siostrę. Rodzice pracują zawodowo, zajmują się domem i wychowywaniem dzieci. Nigdy nie było nawet najmniejszych zaniedbań edukacyjnych ze strony rodziców. Dziecko jest dopilnowane, chętnie uczęszcza do szkoły. Współpraca szkoły z domem rodzinnym układa się bardzo dobrze. Rodzicom zależy na tym, aby syn osiągnął jak najlepsze wyniki w nauce. Są bardzo otwarci na wszelkie propozycje ze strony nauczycieli i chętnie podejmują nowe wyzwania.
Chłopiec ma niepełnosprawność intelektualną w stopniu lekkim.
W świetle badań stwierdzono, że w tej kategorii dzieci przejście na kolejny etap rozwoju operacyjności rozwoju rozumowania jest wolniejsze w porównaniu z dziećmi w normie intelektualnej. Poziom inteligencji ogólnej chłopca wynosi znacznie poniżej przeciętnej, a przez to wykazuje znacznie obniżoną zdolność efektywnego przystosowania się w zakresie komunikacji, samoobsługi, czynności domowych, umiejętności interpersonalnych. Niepełnosprawność intelektualna w stopniu lekkim często nie jest rozpoznawalna aż do wieku przedszkolnego. Najczęściej odchylenia od normy intelektualnej widoczne są dopiero w wieku szkolnym w związku z okazywaniem przez te dzieci trudności w koncentracji uwagi, impulsywności oraz braku dojrzałych procesów emocjonalnych. Dzieci te cechuje też pewne ograniczenie w zakresie kontroli swojego zachowania, brak poczucia odpowiedzialności i nieodpowiednia ocena własnych możliwości. Uczniowi brakuje samodzielności w myśleniu, a jego proces myślenia ma charakter konkretno-obrazowy. Z powodu zaburzeń w sferze poznawczej ma on ogromne problemy z przyswajaniem pojęć, zwłaszcza z przedmiotów ścisłych oraz trudności w opanowaniu reguł gramatycznych, pojęć historycznych, społecznych, moralnych i etycznych.
W porównaniu z rówieśnikami ma mniejsze zdolności w przyswajaniu pojęć liczbowych, gorzej wykonuje operacje matematyczne, ma gorszą zdolność klasyfikowania, ujmowania podobieństw i różnic oraz uogólnienia. Nie potrafi też określić pojęć abstrakcyjnych. Jest bardzo podatny na wpływ środowiska. Obserwując dziecko podczas lekcji, można zauważyć, że ma trudności ze skupieniem uwagi, często „wyłącza się” myślowo. Wykazuje brak energii. Biernie podporządkowuje się poleceniom nauczyciela, nie kłamie, jest osobą szczerą, prawdomówną. Często bywa lękliwy, przestraszony nie wiadomo z jakiego powodu.
Uczeń jest bardzo nieśmiały, trudno jest mu nawiązać kontakt werbalny z innymi osobami. Bardzo często pozostaje w cieniu swojego brata bliźniaka. Kiedy jest pytany, czy np.. pojedzie na wycieczkę, zawsze odpowiada, że tak, jeśli pojedzie brat. Należy zaznaczyć, że brat jest bardziej zdolny w nauce, śmiały, otwarty i zdecydowanie bardziej samodzielny. Dlatego też chłopcu zdecydowanie łatwiej funkcjonować przy boku brata, niż samodzielnie. Jest grzeczny, miły, sympatyczny i uczynny. Grzecznie też zwraca się do nauczycieli, kolegów i koleżanek. Emocjonalnie, nawet bardzo, podchodzi do życia. Często w sytuacjach stresowych, trudnych lub w przypadku chwilowej bezradności pojawiają się u niego łzy. Ogólnie jest dzieckiem bardzo lubianym w szkole. Występuje na akademiach, w przedstawieniach, a powierzone mu role potrafi odegrać znakomicie i powiedzieć z odpowiednią dykcją. Jednak każdy występ musi być poprzedzony kilkoma, a nawet kilkunastoma próbami, żeby mógł wczuć się w odgrywaną rolę.
Na lekcjach pracuje bardzo wolno, wymaga znacznie więcej czasu na wykonanie zadania niż pozostała część klasy. Czasami zgłasza się i sam chodzi do tablicy. Ma dobrą pamięć, doskonale i we właściwej kolejności opowiada wydarzenia z przeczytanych lektur. Jednak słownictwo ma dość ubogie. Czyta płynnie i całymi wyrazami, ale nie zawsze ze zrozumieniem, co zależy od stopnia czytanego tekstu. Charakter pisma jest zaburzony. Pismo jest niestaranne, litery pisze duże, czasami też nie utrzymuje się w liniaturze zeszytu. Robi błędy ortograficzne i interpunkcyjne, rzadko językowe. W jego wypowiedziach dominują zdania krótkie, pojedyncze, rzadko kiedy buduje zdania złożone. Polecenia raczej rozumie prawidłowo, tylko nie zawsze potrafi je przełożyć na zastosowanie i prawidłowo, zgodnie z poleceniem wykonać zadanie. Trudności edukacyjne wynikają z zaburzeń koncentracji uwagi, ubogiego zasobu słów, zaburzonej pamięci logicznej, niedokładnych wrażeń zmysłowych, często występuje brak inicjatywy i samodzielności. Chłopiec posiada mniejsze poczucie odpowiedzialności, pracuje w wolnym tempie, ma zaburzoną orientację przestrzenną. Niski poziom sprawności grafomotorycznej widoczny jest w jego pracach pisemnych, a w przypadku napotkanych trudności wycofuje się z działań, nie chce pracować. Potrzebuje ciągłych wzmocnień i pochwał.
Życie społeczne dzieci niepełnosprawnych w stopniu lekkim jest z reguły bogatsze niż ich życie intelektualne. W kontaktach społecznych uzewnętrzniają się ich uczucia oraz dążenia. W zakresie zachowań społecznych u dzieci lekko niepełnosprawnych obserwuje się labilność emocjonalną i słabą kontrolę nad afektami, co często prowadzi do wybuchów złości i zachowań agresywnych. Szybciej niż u zdrowych dzieci występują zniechęcenie i rezygnacja połączone
z płaczliwością, bierność, znaczna niepewność siebie, nasilona lękliwość. Nie są to właściwości wynikające z niepełnosprawności, ale z przeżywanych przez dziecko skutków własnego ograniczenia umysłowego. Szczególną właściwością psychiczną tych dzieci jest zwiększona zależność od innych ludzi, która wynika ze stosunku społecznego otoczenia do dziecka, ale także z jego stosunku do samego siebie.