Moje emocje i uczucia

KONSPEKT ZAJĘĆ EDUKACYJNYCH

Temat:MOJE EMOCJE I UCZUCIA

Data:

Grupa wiekowa: 5-latki

Prowadzący:

Cel ogólny:
• Stwarzanie nowych sytuacji problemowych, wyzwalających u dzieci potrzebę samodzielnego rozwiązywania;
• Wzbogacanie słownictwa emocjonalnego;
• Rozpoznawanie, nazywanie i wyrażanie podstawowych uczuć i emocji;
• Rozumienie konieczności przestrzegania przyjętych form grzecznościowych;
• Kształtowanie współpracy w obrębie grupy poprzez stawianie zadań do wykonania;
• Stwarzanie sytuacji sprzyjających aktywizowaniu myślenia;
• Kształcenie wyobraźni i myślenia przyczynowo – skutkowego, umiejętności wyciągania wniosków;
• Kształcenie sprawności ruchowej w trakcie zabaw przy muzyce;

Cele operacyjne (dziecko):
• Uczy się umiejętności wyrażania swoich emocji;
• Potrafi nazywać i rozpoznawać własne uczucia;
• Interpretuje sytuacje z różnego punktu widzenia;
• Rozróżnia dobre i złe emocje;
• Reaguje na umowne sygnały;
• Wczuwa się w określone sytuacje;
• Wypowiada się na temat emocji;
• Rozumie i akceptuje uczucia innych;
• Rozumie konieczność przestrzegania form towarzyskich i reguł grzecznościowych;
• Ocenia zachowanie się innych osób w podanych sytuacjach;

Formy pracy:
• grupowa
• indywidualna.

Metody pracy:
• słowna
• oglądowa.

Pomoce: muzyka na CD do zabaw ruchowych („Piosenka na powitanie”, „Jedzie pociąg z daleka..”, „Podajmy sobie rączki”), ilustracje przedstawiające dzieci wyrażające różne emocje, patyczki z buźkami (wesoła, smutna), kostka mimiczna, buźki przedstawiające: radość, smutek, złość; gra edukacyjna „Karuzela pomysłów”, wiersz D. Gellner „Zły humorek”, karta pracy – zaznacz, kto jest wesoły, a kto smutny.

Przebieg zajęć:

1. Przywitanie się muzyczną rymowanką pt. „Piosenka na powitanie”

Podajmy sobie ręce i zróbmy duże koło,
Zabawą i piosenką witamy się wesoło. /2

2. Rozmowa z dziećmi na temat uczuć i emocji, które mamy w sobie w zależności od różnych sytuacji. Co to są uczucia?, Gdzie rodzą się uczucia? Po czym poznajemy emocje? (czy ktoś jest smutny, szczęśliwy itp.).Przedstawienie dzieciom definicji emocji – dostosowanej do wieku i możliwości dzieci.

3. Pokazywanie ilustracji prezentujących różne stany emocjonalne ludzi: nazywanie ich, opisywanie w jaki sposób wyraża się dane emocje.
Dokończ zdanie:
- Jestem zły gdy ...
- Cieszę się gdy ...
- Jestem smutny gdy ...

4. Wysłuchanie wiersza „Zły humorek” – D. Gellner

Jestem dzisiaj zła jak osa!
Złość mam w oczach i we włosach!
Złość wyłazi mi uszami i rozmawiać nie chcę z wami!
A dlaczego?
Nie wiem sama.
Nie wie tata, nie wie mama...
tupię nogą, drzwiami trzaskam
i pod włos kocura głaskam.
Jak tupnęłam lewą nogą nadepnęłam psu na ogon.
Nawet go nie przeprosiłam
– taka zła okropnie byłam. (ZŁOŚĆ)
Mysz wyjrzała z nory:
- Co to za humory? (ZDZIWIENIE)
Zawołałam: - Moja sprawa! Jesteś zbyt ciekawa.
Potrąciłam stół i krzesło,
co mam zrobić, by mi przeszło?!
Wyszłam z domu na podwórze,
wpakowałam się w kałużę.
Widać, że mi złość nie służy, skoro wpadłam do kałuży.
Siedzę w błocie, patrzę wkoło,
wcale nie jest mi wesoło... (SMUTEK)
Nagle co to?
Ktoś przystaje. Patrzcie! Rękę mi podaje!
To ktoś mały, tam ktoś duży – wyciągają mnie z kałuży.
Przyszedł pies i siadł koło mnie,
kocur się przytulił do mnie,
mysz podała mi chusteczkę:
- pobrudziłaś się troszeczkę!
Widzę, że się pobrudziłam, ale za to złość zgubiłam,
pewnie w błocie gdzieś została,
NIE BĘDĘ JEJ SZUKAŁA! (RADOŚĆ)

Rozmowa na temat wiersza:
• Kto występował w wierszu;
• Jakie humory miała Kasia?
• Komu robiła na złość?
• Dlaczego wszystko jej przeszkadzało?
• Kto pomógł Kasi?
• Kiedy Kasia zgubiła zły humor?
• Jak się zachowujemy kiedy opanuje nas złość?
• Czym grozi takie złe zachowanie?

5. Zabawa ruchowa „Podróż do krainy: złości, radości i smutku”.

Dzieci ustawiają się w pociąg i w rytm piosenki „Jedzie pociąg z daleka” jadą do krainy złości. Tutaj ludzie chodzą obrażeni, są źli i zagniewani, tupią nogami, zaciskają dłonie w pięści i krzyczą. Następnie pociąg rusza dalej i zatrzymuje się w krainie smutku. Tutaj ludzie chodzą markotni, płaczą, Na końcu pociąg rusza do krainy radości, gdzie ludzie są zawsze uśmiechnięci, życzliwi i pomocni wobec siebie, witają się z nami serdecznie.
Dzieci wypowiadają się w której krainie podobało im się najbardziej i dlaczego?

6. „Jakie uczucia”-zabawa dydaktyczna. Nauczyciel rozdaje każdemu dziecku patyczki z buźkami (smutną i wesołą). Czyta dzieciom poniższe sytuacje i prosi, aby dzieci w odpowiedzi na nie prezentowały którąś ze stron swojej buźki.
- Dostałam ulubioną zabawkę.
- Robię coś czego nie lubię.
- Tato naprawił mi rower.
- Koledzy mnie przezywają.
- Kolega mnie bije.
- Zostałam zaproszona na urodziny koleżanki.
- Zaginął mój pies.

7. „Zaczarowana kostka” –zabawa dydaktyczna. Dzieci rzucają dużą kostką sześcienną. Na każdej ze ścian narysowana jest buzia dziecka wyrażająca jakiś nastrój np. smutek, złość, radość. Dziecko, które rzuca kostką wyraża za pomocą mimiki nastrój przedstawiony na kostce.

8. Zabawa „Start rakiety” – wysyłamy złość oraz wszystkie tzw. negatywne emocje, z którymi jest nam źle, w kosmos. Dzieci:
-bębnią palcami po podłodze, najpierw cicho powoli, a potem coraz szybciej i coraz głośniej;
-klaszczą w dłonie natężającą się głośnością i we wzrastającym tempie;
-tupią nogami, także tutaj zaczynają cicho i powoli, a potem coraz szybciej i głośniej;

Hałas i szybkość wykonywanych ruchów stopniowo wzrastają, dzieci wstają gwałtownie ze swoich miejsc, wyrzucają z głośnym wrzaskiem ręce do góry – RAKIETA WYSTARTOWAŁA!
Powoli siadają na swoich miejscach. Ich ruchy uspokajają się, słychać tylko delikatny szum aż wszystko cichnie – rakieta znika za chmurami.
I jesteśmy radośni.

9. Gra edukacyjna „Karuzela pomysłów”

10. Karta pracy- Zaznacz, kto jest wesoły a kto smutny. Pokoloruj rysunek.

11. Zabawa muzyczno–ruchowa do piosenki „Podajmy sobie rączki”.

Podajmy sobie rączki i zróbmy kółka dwa, i brzuszek do brzuszka, i główka do główki i tak do białego dnia. Więc bawmy się, więc bawmy się zabawa nas nic nie kosztuje, mam rączki dwie, więc klaśnij w nie, muzyczka niech nam gra.

12. „Masażyk” – zabawa relaksacyjna na zakończenie zajęć.

Na plecach kolegi lub koleżanki z pary, dzieci„rysują” treść recytowanego przez nauczycielkę wierszyka:
Stolarz młotkiem puka (stukanie pięścią)
Lekarz w plecy stuka (delikatne pukanie palcami)
Kucharz w garnku miesza (koliste ruchy płaską dłonią lub pięścią)
Praczka pranie wiesza (delikatne szczypanie)
Rolnik grabi siano (grabienie palcami obu rąk z góry na dół)
Muzyk gra co rano (naśladowanie ruchów pianisty)
I ja też pracuję (wskazanie na siebie)
Obrazek rysuję (dowolny rysunek palcami na plecach partnera).

13. Podsumowanie i zakończenie zajęć.