Rola zapamiętywania w uczeniu się

Rola zapamiętywania w uczeniu się

„Pamięć jest właściwością organizmu, dokładniej jego systemu nerwowego, polegająca na utrwaleniu zdobytego w toku najróżniejszych działań poznania rzeczywistości i samych tych działań, utrwaleniu rozszerzającym zakres związku organizmu ze światem otaczającym zakres jego działań.” (W.
Szewczuk, 1957; s. 28)
Pamięć jest to mechanizm rejestrowania informacji i doświadczeń, przetwarzania, utrwalania i przechowywania ich, a następnie przypominania, rozpoznawania i odtwarzania, gdy przyjdzie taka potrzeba.
Najprostszą formą pamięci jest rozpoznawanie tego co w danej chwili odbieramy za pomocą naszych zmysłów. O przypominaniu mówimy wtedy, gdy nie doświadczając czegoś w danej chwili wiemy, że doświadczyliśmy już tego w przeszłości. Trudniejszym rodzajem zapamiętywania jest pamięć jako proces odtwórczy, który polega na odszukaniu informacji poprzednio wyuczonej i zachowanej oraz ponownym jej odtworzeniu. Innym rodzajem pamięci jest działanie naukowe, dzięki któremu wykonujemy coś, czego się nauczyliśmy.
Ze względu na trwałość przechowywania możemy podzielić pamięć na
krótkotrwałą i trwałą. Pamięć krótkotrwała przechowuje informacje do 30 sekund. Jest też nazywana pamięcią świeżą lub pierwotną. Pamięć ta jest ściśle związana z bodźcami akustycznymi. Pamięć trwała nazywana również wtórną rejestruje informacje na podstawie ich znaczenia. „Stanowi trwały magazyn zakodowanych śladów pamięciowych o nieograniczonej pojemności i czasie przechowywania.” (Kurcz 1992; s.39) Pamięć trwała ma nieograniczoną pojemność. Przykładem tego może być ilość opanowanych słów w języku ojczystym, a jest to zaledwie część naszej pamięci trwałej.
Istnieje silny związek między zapamiętywaniem a uczeniem się. Nie można nauczyć się czegoś bez zamiętywania, ale ważne jest też, żeby uczyć się skutecznych sposobów zapamiętywania.
Dominacja poszczególnych zmysłów w zakresie przetwarzania informacji przekłada się na style uczenia się. Wśród nas funkcjonują osoby, które lepiej uczą się, gdy coś usłyszą, są to tzw. słuchowcy. Używają oni głównie słuchu w procesie zapamiętywania informacji. To osoby nastawione na dźwięki i muzykę. Wybierają słuchanie nagrań i wykorzystywanie swojego głosu w celu zapamiętania informacji, których się uczą. Innym typem uczących się są tacy, którzy muszą coś zobaczyć, są to tzw. wzrokowcy. Wykorzystują głównie wzrok w procesie nauki i zapamiętywania informacji. Są to osoby nastawione na zapamiętywanie wzrokowe, wykorzystujące obrazy, kolory i kształty. Wizualizacja i wyobraźnia sprawia im przyjemność podczas uczenia się. Kolejnym typem są kinestetycy (tzw. czuciowcy). Osoby te używają podczas nauki i zapamiętywania informacji zmysłu czucia. Nastawione są na zapamiętywanie za pomocą emocji, ruchu fizycznego i zaangażowania.
Jeśli włączyć wszystkie zmysły w proces uczenia się, to nasze zdolności przyswajania wiedzy znacznie wzrosną.
Znajomość typów uczenia się dzieci w klasie pozwala nauczycielom zaplanować lekcje tak, aby informacje skutecznie docierały do uczniów z różnymi preferencjami. Dlatego ważne jest przeprowadzenie diagnozy stylów uczenia się i uwzględnienie ich wyników w procesie edukacyjnym, ponieważ wpłynie to pozytywnie na zapamiętywanie. Wiedza ta przydatna będzie również rodzicom, którzy będą w stanie pomóc swoim dzieciom zgodnie z ich preferencjami uczenia się.
Dziecko uczy się przez doświadczanie i potrzebuje wielu bodźców do harmonijnego rozwoju. Poznanie stylów uczenia się, a także świadomość różnych rodzajów inteligencji pozwala na stymulowanie harmonijnego rozwoju dziecka, a także odpowiednie reagowanie na jego indywidualne potrzeby.

I.Kurcz Pamięć, uczenie się, język. Warszawa 1992
W.Szewczuk Psychologia zapamiętywania. Warszawa 1957