Co zrobić ze swoją złością? Scenariusz zajęć integracyjnych dla uczniów klasy III

SCENARIUSZ ZAJĘĆ INTEGRACYJNYCH DLA UCZNIÓW KLASY III

TEMAT: Co zrobić ze swoją złością?

PROWADZĄCY: s. Agnieszka Stasiak

LICZBA WYCHOWANKÓW: 25

WIEK WYCHOWANKÓW: 9 lat

CZAS ZAJĘĆ: 60 min.

MIEJSCE ZAJĘĆ: klasa szkolna

CEL OGÓLNY: Wdrażanie uczniów do radzenia sobie z przejawami agresji w życiu codziennym.

CELE SZCZEGÓŁOWE ZOPERACJONALIZOWANE:
1. Uczniowie będą umieli poprawnie komunikować się między sobą.
2. Odróżnią zachowanie poprawne i złe ze społecznego punktu widzenia.
3. Wybiorą zachowania, które służą ich dobremu funkcjonowaniu w grupie.
4. Ustalą, co jest dla nich dobre, co zrobić, by czuć się lepiej.
5. Dowiedzą się, skąd się bierze agresja.
6. Zdecydują, co zapisać koledze w recepcie na dobre zachowanie.
7. Znajdą sposoby, jak przeciwdziałać agresji.

FORMY PRACY: zbiorowa, indywidualna, grupowa.

METODY PRACY:
• Poszukująca:
 metoda problemowa: organizowanie warunków do samodzielnego rozwiązywania problemów;
 „recepty”, rozsypanki zdaniowe, karty pracy, dokonywanie wyborów, ich uzasadnianie, określenie nastroju.
• Podająca:
 objaśnienie, słowna ocena wykonywanej pracy, odczytywanie zdań, pytania konkursowe.
• Praktycznego działania:
 tworzenie grup, wypisywanie „recept”, wybieranie napisów i przyklejanie do drzewa dobra i zła, drama.
ŚRODKI DYDAKTYCZNE:
„Buźki” z nastrojami, sylwetki drzew, karta pracy (pytania konkursowe), blankiet recept, kartki ze zdaniami, rekwizyty do inscenizacji.

PRZEBIEG ZAJĘĆ:
1. Wprowadzenie
 Zaproszenie do kręgu.
 Przywitanie się („Puszczenie iskierki przyjaźni”).
 Sprawdzenie obecności.
 Wyjaśnienie tematu.
 Zabawa ruchowa „Słuchanie oczami”, „Jaką minę robisz?”
2. Ustalenie nastroju i omówienie sposobu oceny zajęcia.
 Na tablicy rozwieszamy trzy „buźki”- smutną, wesołą, obojętną.
3. Obejrzenie pięciu krótkich scenek zaprezentowanych przez uczniów z innej klasy i wcześniej przygotowanych z nauczycielem, w których widoczne są różnorodne przejawy agresji.
 Bójka dwóch chłopców.
 Odmowa pożyczenia mazaków.
 Obgadywanie koleżanki.
 Mama zabrania długiego oglądania telewizji.
 Nauczyciel pomija jednego z uczniów podczas nagradzania.
4. Omówienie krótkich inscenizacji.
 Jakie uczucia targały bohaterami?
 Jak wyrażali swoją złość?
 Jak wyrażacie swój gniew i złość (słowami, ciałem)?
 Czy ją tłumicie?
 Jak wyrażacie złość wobec dorosłych, a jak wobec dzieci?
 Jak nazywa się zachowanie, które polega na wyładowaniu gniewu na osobach lub rzeczach?
 Jakie towarzyszą jej uczucia?
 Czy są to uczucia przyjemne?
 Co wywołuje agresję?
 Kiedy czuję złość?
 Jak często mówię o swoich uczuciach?
 Co dzieje się z ludźmi, którzy o nich nie mówią?
 Jak zareagować na czyjąś agresję?
 Co można zrobić, żeby przekształcić agresję w zachowanie pozytywne?
5. Inscenizowanie wybranej scenki przez uczniów ze zmianą zachowań.
6. „Drzewo dobra i zła”.
* Przyklejenie do drzewa kartek ze zdaniami. Uzasadnienie wyboru, korygowanie przez nauczyciela: „Umieściłem to zdanie na „drzewie dobra” dlatego, że ...”
7. Zabawa „Mocowanie na kciuki” lub „Przepychanie”.
8. Recepta – uzupełnianie blankietu recepty dla kolegi, który przejawia zbyt często zachowanie agresywne.
*Próba zaprezentowania scenki dramowej z wręczeniem recepty „lekarz – pacjent” (podkreślenie, że warunkiem poprawy stanu chorego jest jego chęć i zaangażowanie).
9. Ocena zajęć (buźki); podsumowanie.
10. Pożegnanie – zabawa ruchowa.

KARTKI ZE ZDANIAMI:

* Na agresję odpowiedz agresją.

* Nigdy nie przebaczaj.

* Rób zawsze to, na co masz ochotę, bez względu na wszystkich.

* Za wszelką cenę staraj się wygrać.

* Przyglądaj się spokojnie, gdy ktoś cierpi. Dobrze, że to nie ty.

* Słowa nie obrażają i nie zadają bólu.

* To inni są winni.

* Liczy się tylko twoje prawo do bycia szczęśliwym.

* Nic złego nie zrobiłem.

* Współczuj, gdy ktoś cierpi.

* Zanim ocenisz innych, spójrz na siebie.

* Zanim powiesz przykre słowo lub podniesiesz rękę – pomyśl.

* Nie tłum złości i żalu.

* Mów o tym, co czujesz.

* Inni też mają prawo do szczęścia.

* Nazywaj rzeczy po imieniu i mów dokładnie, o co ci chodzi.

* Swoje niezadowolenie okazuj w taki sposób, aby nie krzywdzić innych.

* Szanujesz innych, inni szanują ciebie.

SCENARIUSZ ZAJĘĆ DLA DZIECI CZTEROLETNICH NADPOBUDLIWYCH PSYCHORUCHOWO

TEMAT: Spotkanie krasnoludków

PROWADZĄCY: s. Agnieszka Stasiak

LICZBA WYCHOWANKÓW: 2

WIEK WYCHOWANKÓW: 4 lata

CZAS ZAJĘĆ: 25 min.

MIEJSCE ZAJĘĆ: sala zabaw

CEL OGÓLNY:
- kształcenie pozytywnych odczuć w kontaktach z drugim człowiekiem,
- rozluźnienie i wyciszenie dzieci,
- uspokojenie poprzez skupienie uwagi na wrażeniach słuchowych,
- utrwalenie schematu budowy postaci (głowa, ręce, nogi, tułów).

CELE SZCZEGÓŁOWE:
- potrafi współdziałać z drugim dzieckiem wykonując ćwiczenia,
- rozpoznaje zagadki słuchowe,
- uspokaja się poprzez skupienie uwagi na wrażeniach słuchowych,
- rozluźnia się w toku wykonywania proponowanych ćwiczeń.

FORMY PRACY: indywidualna, grupowa (w parach).

METODY PRACY: słowna, zadaniowa.

ŚRODKI DYDAKTYCZNE:
Kaseta, koce, fartuch dla „Baby Jagi”, gotowe elementy do składania krasnoludka, blok rysunkowy, klej.

PRZEBIEG ZAJĘĆ:
I. Powitanie wierszem: Przywitajmy się ..

II. „Krasnoludki” – ćwiczenia w parach według metody W. Sherborne.
Nauczycielka proponuje dzieciom zabawę w krasnoludki. Dzieci dobierają się w pary.
1) Krasnoludki piłują drzewo w lesie (dzieci siedzą w parach naprzeciwko siebie, trzymając się za ręce i kołyszą się na przemian: do przodu i do tyłu);
2) Krasnoludek ciągnie ścięte drzewo (jedno z dzieci jest krasnoludkiem, a drugie drzewem, które leży ścięte; jedno dziecko ciągnie drugie za ręce, po czym następuje zamiana ról dzieci);
3) Krasnoludki odpoczywają (dzieci siedzą obok siebie, dotykając się ramionami i kołyszą się w rytmie melodii);
4) Krasnoludki zmęczone usiłują wstać (dzieci, siedząc w parach naprzeciwko siebie, trzymają się za ręce i równocześnie wstają, a następnie siadają).

III. Ćwiczenia słuchowe.
Krasnoludki siedzą na polanie w lesie, słuchają i rozpoznają dźwięki lasu:
- stukanie dzięcioła w drzewo,
- kukanie kukułki,
- śpiew słowika,
- brzęczenie pszczoły,
- szum drzew na wietrze,
- szum strumyka.
-
IV. „Zaczarowane krasnoludki”.
Krasnoludki chodzą cichutko na paluszkach, aby nie obudzić „Baby Jagi”. Krasnoludek, który obudzi „Babę Jagę”, zostaje przez nią zaczarowany i musi pozostać w miejscu, w którym stał w bezruchu. W momencie gdy wszystkie krasnoludki zostaną zaczarowane, zjawia się wróżka, która dotykając krasnoludki, zdejmuje z nich zaklęcie.

V. Trening autogenny Schultza (w wersji A. Polender).
Dzieci leża swobodnie, z zamkniętymi oczami na kocach i słuchają opowiadania nauczyciela: „Krasnoludki, wracając z lasu po ciężkiej pracy, postanowiły odpocząć. Położyły się wygodnie na trawce i słuchały śpiewu leśnych ptaków. Ciepły wiatr osuszał pot z ich czoła. Każdy z nich myślał sobie: jak miło jest odpocząć w lesie, moja lewa rączka jest bardzo spięta, bo trzymała twardą korę drzewa, prawa także jest zmęczona od ciężkiej piły-spróbuję je rozluźnić, o jak przyjemnie przepływa przez moje ręce ciepło; moje nóżki są bardzo obolałe, tak daleko dzisiaj szły, ułożę je wygodnie, niech i one odpoczną; czuję delikatne drętwienie moich nóżek, powoli odpływa z nich zmęczenie, stają się lekkie i delikatne. Mój brzuszek oddycha teraz spokojnym rytmem, a moja główka kołysze się w rytmie śpiewu ptaków. Jestem spokojny, rozluźniony i bezpieczny.

VI. Praca przy stoliku – konstruowanie krasnoludka z gotowych elementów.

VII. Pożegnanie - Piosenka z pokazywaniem „My jesteśmy krasnoludki”.