Kultura w programie nauczania

Kultura w programie nauczania
Uczenie się ma znaczenie tylko wtedy gdy jest porównawcze i kontrastywne. Nauczyciele muszą zaakceptować pogląd, iż uczenie zawiera przedstawianie uczniom nowych wartości, znaczeń i symboli. Z kolei uczący się muszą zrozumieć swoja własną kulturę zanim rozpoczną „międzykulturową podróż”. Proces porównywania i przeciwstawiania doprowadzi ich nie tylko do zaangażowania się w poznawaną kulturę ale także do lepszego zrozumienia ojczystej kultury. Uczenie się obcego języka jest nabywaniem dostępu do różnych sposobów postrzegania naszego świata, dlatego cooperative approach powinien prowadzić do zadumy nad obydwiema kulturami – swoja, ojczystą i obcą a także nad różnicami pomiędzy nimi. Poza tym, na każdym poziomie nauki uczniowie mogą być zachęcani do różnicowania pomiędzy kodami kulturowymi i znaczeniami. Uczący się powinni oceniać ich znaczenie i wyrażać krytyczna odpowiedź na to nowe doświadczenie. W tej postaci, ten rodzaj nauczania był zawsze obecny w klasie gdzie jest nauczany język angielski jako obcy język, ale miał zazwyczaj miejsce na marginesie i rzadko tworzył część programu nauczania.
Obecnie, większość nauczycieli narzeka, iż nie ma wystarczająco czasu by uczyć podstawowych sprawności językowych, słownictwa i zasad gramatycznych, nie wspominając aspektów brytyjskiej czy amerykańskiej kultury. Muszą oni jednak pamiętać, że poznawanie kultury umożliwia uczniom sprawować kontrolę nad ich własnym uczeniem i pomaga uniknąć stereotypów. Właśnie dlatego uczący powinni mieć na uwadze kulturę podczas tworzenia programu nauczania, rozkładu materiału i planów lekcji. Podczas przygotowywania programów nauczania i tworzenia konspektów nauczyciele powinni pamiętać następujące zasady związane z kultura :
 dostęp do kultury poprzez nauczany język
 nauka kulturowych aspektów powinna stanowić część każdej lekcji
 celem dla uczniów powinno być osiągnięcie socjo – ekonomicznej zdolności, której mogą potrzebować
 celem również jest osiągnięcie zrozumienia międzykulturowego – świadomość własnej kultury jak i obcej
 rozpoznać, że uczenie kultury nie musi oznaczać tylko zmiany zachowań ale jedynie świadomość i tolerancję dla aspektów mających wpływ na rodzimą i obca kulturę.
Intensywnie przebiegające procesy integracji europejskiej i globalizacji, zwiększona mobilność Polaków oraz wzrastająca zdolność do postrzegania rozmaitego rodzaju zróżnicowań w obrębie naszego społeczeństwa, to zjawiska silnie wpływające na polską szkołę. Pojawiają się w związku z powyższym bardzo konkretne nowe zadania dla nauczycieli i dyrektorów szkół. W sferze programów szkolnych istnieje potrzeba wzmocnienia m.in. edukacji międzykulturowej. Dziedzina ta dotychczas rozwijała się w szkołach raczej jako innowacja pedagogiczna. Obecnie istnieje potrzeba uczynienia z niej stałego komponentu programowego wszystkich polskich szkół.
Cenne wskazówki, w jaki sposób to uczynić, przynosi przyjęta niedawno deklaracja Rady Europy Edukacja międzykulturowa w nowym kontekście europejskim.
Nauczyciele podejmujący się realizacji edukacji międzykulturowej powinni orientować się, jakie miejsce przyznawane jest jej w polityce oświatowej naszego państwa, jak również w regulacjach dotyczących edukacji obowiązujących w Radzie Europy (organizacji, do której Polska należy od 1991 r.) oraz Unii Europejskiej (organizacji, do której Polska przystąpiła w 2004 r.). Dokumenty istotne dla rozwoju edukacji wielokulturowej zostały przyjęte także przez inne organizacje o zasięgu światowym i europejskim, takie jak: ONZ, UNESCO, UNICEF, OBWE czy OECD. Podstawowa znajomość tych dokumentów jest ważna, gdyż wpływają one na kształt polityki edukacyjnej, ta zaś określa inne kluczowe dokumenty oświatowe, takie jak podstawy programowe czy ustalenia bilateralnych komisji podręcznikowych. Są to więc istotne wytyczne do konstruowania programów nauczania i programów wychowawczych, określania zadań szkoły, zadań instytucji wspierających szkoły oraz instytucji kształcących i doskonalących nauczycieli. Trzeba teraz coraz więcej mówić o edukacji międzykulturowej w Polsce, opracować model takiej edukacji aby Polak znaczyło też obywatel świata. Edukacja międzykulturowa jest koniecznością w pluralistycznym społeczeństwie XXI wieku. Ocaleniem dla świata może właśnie być edukacja, która zmieni dotychczasowy sposób myślenia człowieka o sobie i świecie na rzecz jedności ludzi ponad podziałami, przy jednoczesnym poszanowaniu różnic. Edukacja. O którą chodzi, to właśnie edukacja międzykulturowa, której podstawą jest akceptacja odmienności, tolerancja i poszukiwanie własnej tożsamości w dialogu kultur.
Tworząc program nauczania, nauczyciele winni wziąć pod uwagę potrzeby uczniów, w przeciwnym wypadku zaprezentowanie uczącym się niewłaściwej informacji może być demotywujące. Poza tym, kultura jest „wrodzona” w to co jest nauczane, więc każdy uczący się języka obcego, nabywa także wiedzę kulturową i umiejętności potrzebne do płynnej komunikacji. W każdym razie, aspekty kulturowe nie powinny być postrzegane jako dodatek do nauki języka.