Techniki nauczania kultury

Bardzo ważne jest, aby stworzyć jak najbardziej podobną atmosferę tej panującej w brytyjskim czy amerykańskim społeczeństwie, ponieważ klasa może być jedynym miejscem gdzie dzieci mogą „spotkać” i poznać angielską kulturę. Z tego właśnie powodu szkoła i klasa mają ogromne znaczenie. Nauczyciele powinni wcielać kulturę w nauczanie języka obcego a jej uczenie powinno rozpocząć się pierwszego dnia edukacji i trwać każdego dnia. Jednak nauczanie aspektów kulturowych może być problematyczną kwestią. Jednym z problemów, które napotkamy w uczeniu jest aktywne uczestnictwo, uwaga oraz zainteresowanie dzieci. W takim przypadku ćwiczenia , które skupiają się raczej na aktywnym niż biernym uczeniu się są najlepsze i powinny być wykorzystywane przez nauczycieli.
Od pierwszego dnia nauki nauczyciele powinni przygotować „kulturową wyspę”. Mogą oni tutaj zrobić użytek z różnych plakatów, zdjęć, map, wystawkę, które reprezentują anglosaskie społeczeństwo. Rozmaite przedmioty są niezbędne aby pomóc uczniom rozwinąć mentalny wizerunek docelowej kultury. Podawanie uczącym się obcojęzycznych nazw od pierwszej chwili edukacji może wzbudzić ich ciekawość i zainteresowanie innym społeczeństwem i jego kulturą. Dobrze przygotowana lekcja powinna zawierać krótkie prezentacje na ciekawy temat, które będą poparte odpowiednimi obrazkami, co z kolei wzmoży ciekawość uczniów i zmotywuje do aktywnego udziału w lekcjach. Nauczyciele powinni sprawić by uczniowie byli świadomi wpływu amerykańskiej czy brytyjskiej kultury. Ciekawym ćwiczeniem wprowadzającym jest wysłanie dzieci na „cultural scavenger hunt” do supermarketów, sklepów i poproszenie ich o zrobienie listy towarów importowanych. Również interesującym zadaniem jest przedstawienie wyrazów zapożyczonych z nauczanego obcego języka. Jest to wartościowe zadanie, gdyż pozwala uczniom zdać sobie sprawę z tego, że już znają niektóre wyrazy obcojęzyczne.
„Culture assimilators” są dobra metodą, która rozwija zrozumienie pewnych kulturowych informacji i promuje empatię. „Culture assimilators” składają się z krótkich (zazwyczaj w formie pisemnej) opisów pewnych przypadków czy sytuacji, w których ma miejsce interakcja pomiędzy co najmniej jedna osobą z państwa, którego języka uczymy oraz osobami z innych kultur np. naszej rodzimej kultury. Poszczególnym opisom sytuacji towarzyszą cztery opcje dotyczące interpretacji zachowań, działań czy słów jej uczestników. Uczniowie odczytują owe wyjaśnienia i wybierają te, które ich zdaniem są właściwą interpretacją przedstawionych zachowań. W momencie gdy wszyscy uczniowie dokonają swoich wyborów, nauczyciel rozpoczyna dyskusję na temat podjętych przez dzieci decyzji. W przypadku gdy uczący się dokonali niewłaściwych wyborów, ich zadaniem będzie odszukanie właściwych informacji, które doprowadzą ich do prawidłowych wniosków.
Ponadto, omawianie różnic kulturowych w zwyczajach społecznych przychodzi łatwiej tym nauczycielom, którzy mają „doświadczenie” z obcą kulturą. Ci nauczyciele, którzy mieszkali przez pewien czas w obcym kraju jasno wyrażają, to czego chcą nauczyć swoich uczniów. Takie osoby są również w większym stopniu świadomi największego problemu, trudności jakie występują w kontaktach z „native speaker’ami” tj. slang, dialekty regionalne, które nie są zrozumiałe dla obcokrajowców. Doświadczeni nauczyciele częściej wprowadzają swoich uczniów w świat kultury brytyjskiej lub amerykańskiej; używają różnorodnych technik i metod by uczynić dzieci kulturowo świadomymi. Bardzo dobrym pomysłem jest przedstawienie uczniom prawdziwego obrazu anglosaskiej kultury, ponieważ to dostarcza im ogromna ilość informacji i wiedzy z docelowej kultury. Ten aspekt może zostać zrealizowany poprzez zaproszenie do klasy osoby pochodzącej z państwa, którego języka nauczamy. Poza tym, uczniowie sami mogą odwiedzić państwa anglojęzyczne aby poznać obce zwyczaje, kulturę „osobiście”. Jest to najlepszy sposób na kontakt z omawianą kultura, chociaż może to być nie zawsze możliwe z różnych powodów np. sytuacji materialnej ucznia.
Zdaniem Elmore „culture capsules” są najlepszą metodą uczenia i wprowadzania kultury. W zasadzie, „culture capsules” jest konkretna definicją pewnych aspektów anglosaskiej kultury. Nauczyciel przedstawia uczniom konkretne informacje na dany temat, korzystając z podręczników i pomocy audiowizualnych. Po wprowadzającej prezentacji uczniowie podają informacje na ten sam temat ale ze swojej ojczystej kultury. Fakty z rodzimego kraju mogą być również podane przez nauczyciela ale jest bardziej efektywna praca gdy uczniowie sami porównując obie kultury podają różnice między nimi. „Culture capsule” są zazwyczaj przeprowadzane ustnie, gdy nauczyciel wygłasza krótka pogadankę na temat wybranego kulturowego aspektu np. kuchnia, sport, randki i rozpoczyna dyskusję na temat różnic kulturowych. Ta metoda prezentacji kultury może być bardzo ciekawa lecz nauczyciel musi być pewien, że poruszony temat odnosi się do konkretnej lekcji i przewidzianego materiału. Pomimo to uczniowie mogą nie zapamiętać albo nie stworzyć wniosków z przedstawionych informacji.
Równie efektywnym sposobem przedstawienia anglosaskiej kultury może okazać się „culture cluster”. Jest to grupa dwóch lub więcej „culture clusters” powiązanych sobą tematycznie. ‘Culture cluster” zaopatruje uczniów w ogrom różnych informacji, które nie są przedstawione „samodzielnie”. Jedna z propozycji Seelye’a zawiera opis jak zachowywać się przy stole podczas posiłku rodzinnego. Gdy, inscenizacja jest przedstawiona uczniowie ćwiczą jak jeść, zachować się przy stole i dziękować za posiłek. Uczący się zaznajamiają się z zachowaniem przedstawicieli innych kultur w rozmaitych sytuacjach. „Culture capsules” i „clusters” są ciekawymi i efektywnymi metodami gdyż prezentują uczniom wiedzę, przedstawiają im różnice pomiędzy kulturami ale nie wywołują uczucia emocjonalnej empatii.
„Critical incidents” innymi słowy rozwiązywanie problemów jest kolejną metodą zaproponowaną przez Elmore. W tej technice, uczniom przedstawia się informacje ale w tym samym czasie napotykają oni pewnego rodzaju problem, dylemat. Wymaga to od uczestnika podjęcia decyzji oraz poradzenie sobie z taką sytuacją. Według tej metody, uczący się odczytują karteczki z zapisanymi informacjami opisującymi pewną sytuację i podejmują decyzje o tym co by zrobili. W kolejnej fazie tej metody dzieci są podzielone na małe grupy i prowadzą dyskusję na temat swych wyborów i przyczyn dokonanych decyzji. Poprzez takie zadania dzieci uczą się zagadnień związanych ze zwyczajami, tego co można powiedzieć a czego nie w różnych sytuacjach oraz tego co jest odpowiednim albo nieodpowiednim zachowaniem w konkretnych okolicznościach. Singhal podaje jeden przykład zastosowania tej techniki. Uczniowie są gośćmi restauracji, zamówili posiłek ale niestety jest zimny i nie to o co poprosili. Muszą poradzić sobie w takiej sytuacji, dwóch uczniów odgrywa role. W tym samym czasie klasa analizuje ćwiczenie w kategorii poprawności kulturowej. Poprzez takie zadanie dzieci uczą się właściwego sposobu wyrażania próśb, odmawiania, składania skarg, zażaleń oraz innych funkcji językowych. Taki rodzaj ćwiczeń daje uczniom szansę poczucia się jak członkowie społeczeństwa, którego języka próbuje się nauczyć.
Peck stwierdza, iż jest oczywista sprawą, że „kultura jest systemem werbalnej i pozawerbalnej komunikacji”. Z kolei komunikacja pozawerbalna to wyrażanie uczuć, zainteresowania, troski itp. bez użycia słów – poprzez gesty, mimikę, postawę ciała. człowiek komunikuje więcej przez ton głosu i postawę podczas rozmowy niż przez użyte słowa. Z tego właśnie powodu, uczący się powinni znać różnego rodzaju gesty i mimikę. Gest, pomimo że wyuczony to jest w dużej mierze podświadomym kulturowym zjawiskiem i uczeń powinien mieć świadomość tego, że nieodpowiednia interpretacja może doprowadzić do nieporozumienia i fałszywych przypuszczeń. Gestykulacja przekazuje uczniom „uczucia języka” , z kolei gdy jest połączona z werbalną komunikacją to wnosi większą autentyczność do klasy i czyni ją naukę języka ciekawszą. Wyraz twarzy jest również efektywnym sposobem przekazywania znaczenia. Pojawia się jednak problem istniejących różnic między kulturami, mianowicie konkretny gest lub wyraz twarzy w kulturze rodzimej może oznaczać coś kompletnie innego w kulturze docelowej. W związku w tym, nauczyciele powinni używać je z rozwagą.
Kolejna metodą wartą wspomnienia jest „cultoon”, która jest prawie jak wizualny „assimilator”. W tej technice podaje się uczniom zestaw czterech zdjęć opisujących pewne zaskoczenie lub nieporozumienie dla osób przyjeżdżających do społeczeństwa docelowego. Takie sytuacje mogą być opisane ustnie przez nauczyciela lub przez uczniów czytających dołączone pisemne opisy. W tym przypadku, nauczyciel pyta się uczniów o prawidłowości reakcji osób występujących w opisanych sytuacjach. Gdy nieporozumienie znika, uczniowie czytają wyjaśnienie tego co się działo i dlaczego pojawiło się nieporozumienie. „Cultoon” promuje świadomość kulturowych faktów, pomimo, że nie podają prawdziwego zrozumienia emocji mających miejsce w „cultoon”.
Nauczyciel może również wykorzystać dodatkowe ćwiczenia wspomagające w nabywaniu kultury gdyż wiele podręczników ma za zadanie uczyć kultury ale tylko poprzez ćwiczenia dyskusyjne. Dyskusja jest cenną metodą nabywania kultury ale nie można oczekiwać by wszyscy uczniowie byli w stanie rozmawiać w obcym języku na złożone tematy i to jeszcze na wysokim poziomie zaawansowania. Nawet zaawansowani uczniowie potrzebują ćwiczeń wprowadzających, które rozjaśniłyby dzieciom cele lekcji. Do najbardziej popularnych ćwiczeń należą:
 quizy – są najpopularniejszym rodzajem takich ćwiczeń. Mogą one być użyte do sprawdzenia materiału, który został wcześniej przedstawiony lub także do uczenia się nowych faktów. Nauczyciel może podać zdania związane z Irlandia.
Irlandia jest całkowicie ciemna w zimie.
Ireland is totally dark during winter.
Jest mało śniegu oprócz gór
There is little snow except in the mountains.
Irlandia jest tej samej wielkości co wyspa Honshu.
Ireland is about the same size as the island of Honshu.
Republika Irlandii wchodzi w skład Zjednoczonego Królestwa.
The United Kingdom includes the republic of Ireland.
W tym przypadku można uczniów poprosić aby napisali „prawda” lub „fałsz” do każdego zdania pracując w parach lub grupach. Aby to zrobić będą musieli wymieni się posiadanymi informacjami i udzielić odpowiedzi. Nie jest ważne czy uczniowie odpowiedzą prawidłowo czy nie ale przez przewidywanie uczniowie zainteresują się tym jakie będą poprawne odpowiedzi. Właściwe odpowiedzi mogą być podane przez nauczyciela, poprzez czytanie tekstu, słuchanie nagrania lub oglądanie filmu wideo . Można również poprosić aby uczeń sprawdził wiedzę swojego kolegi lub koleżanki.
 „reformulation” – gdy uczniowie przeczytali lub wysłuchali opowiadania można użyć „reformulation” aby sprawdzić czego się dowiedzieli. Aby to osiągnąć należy poprosić uczniów aby opowiedzieli tą samą historyjkę koledze. „Reformulation” po prostu oznacza „ wyjaśnij koledze własnymi słowami czego się nauczyłeś.” Jest to prosta technika i okazała się być bardzo dobrze dobraną. Często uczniowie otrzymują za zadanie domowe przeczytanie tekstu i odpowiedzenie na jego podstawie na pytania. Aby to zadanie było ciekawsze można poprosić o wykonanie ilustracji to tekstu, wypisanie słów kluczowych.
 „noticing” – gdy uczniowie oglądają film lub pracują z innymi pomocami dydaktycznymi, można ich poprosić by zwrócili uwagę na charakterystyczne cechy danej kultury i porównać je z takimi samymi we własnej kulturze.
 „prediction” - przewidywanie może być wartościowym narzędziem nie tylko w quizach ale również w innych ćwiczeniach. Zadanie takie mogą wzbudzać zainteresowanie i zaangażowanie uczniów w lekcji. Opowiadając historyjkę można zakończyć w pewnym momencie i zapytać uczniów o dokończenie. W wypadku tekstu do domu można najpierw podać tytuł i poprosić ich aby przewidzieli o czym będzie.
 „action log” – jest notatnikiem do zapisywania przemyśleń na temat wykonanych zadań w czasie lekcji. Uczniowie uzupełniają go po każdych zajęciach. Prowadząc ten notatnik dzieci oceniają każde ćwiczenie pod względem poziomu trudności , użyteczności oraz tego co się nauczyli.
Ogólnie mówiąc, nauczyciel ma duży wybór rozmaitych technik i metod, które mogą być użyteczne w prezentowaniu kultury anglosaskiej. Wiele ćwiczeń, które mogą być wykorzystane w czasie lekcji języka angielskiego pozwala uczniom poczuć się im jak członkowie społeczeństwa docelowego.