Opinia o dziecku - wydana na wniosek rodzica

Opinia o dziecku – wydana na wniosek rodzica.

Imię i nazwisko:......
Data urodzenia:......
Imiona i nazwiska rodziców: .......
Miejsce zamieszkania: .....
Przedszkole Publiczne nr.......

XX uczęszcza do Przedszkola Publicznego nr .... od września... roku. W roku bieżącym jest w grupie pięciolatków.
Dziewczynka chętnie przychodzi do przedszkola – nawet w okresie adaptacji nie miała problemów z rozstaniem się z rodzicami.
Sposób realizowania zadań dydaktycznych nie wskazuje na występowanie deficytów rozwoju poznawczo – intelektualnego. X lubi malować, rysować, układać, kolorować. Dziewczynka bez problemu posługuje się nożyczkami, przecina na pół mały kawałek papieru, poprawnie trzyma narzędzia pisarskie: rysuje krzyżyk, kółko, kopiuje kształty niektórych liter, układa proste puzzle, buduje wieżę z klocków, nawleka na sznurek większe koraliki, liczy do 20 i nazywa kolory, a rysunki zaczynają coraz częściej przypominać określone przedmioty. Dostrzega różnicę i podobieństwa w ilustracjach.
X jest dzieckiem ruchliwym i aktywnym, chętnie bierze udział w zabawach i zajęciach ruchowych. Bez problemu podskakuje na jednej nodze, potrafi przeskakiwać obunóż przeszkodę, stoi kilka sekund na jednej nodze, chwyta piłkę oburącz, kopie piłkę do celu,wchodzi po schodach naprzemiennie, utrzymuje równowagę na równoważni, porusza się cwałem bocznym. Dziewczynka ma dobrą pamięć. Łatwo zapamiętuje słowa krótkich wierszyków i piosenek, również w języku angielskim.
Najbardziej niepokojącym obszarem funkcjonowania dziewczynki jest sfera emocjonalno – społeczna.
Zwłaszcza w okresie adaptacyjnym dziewczynkę charakteryzowała:
• labilność emocjonalna, łatwo było wyprowadzić ją z równowagi;
• duża łatwość przechodzenia w skrajne stany emocjonalne,
• bardzo długo trwało wyciszenie negatywnych emocji – reakcje nadmiernie wygórowane, czasem potrzebna była izolacja – (opuszczenie z nauczycielem sali);
• niechętnie przystosowywała się do zasad i reguł, zwłaszcza tych, które jej nie odpowiadały;
• czasem reakcje były nieadekwatne do bodźca (mała zmiana w zachowaniu koleżanki, czy zmiana miejsca przy stoliku wywoływała silny sprzeciw i zachowania wręcz histeryczne: rzucanie się na podłogę, krzyk, płacz...);
• napady histerii trwały długo, często aż do zaśnięcia. Wszelkie próby uspakajania, odwrócenia uwagi od problemu wywoływały nasilenie reakcji;
• silna postawa egocentryczna,
• osłabiony kontakt wzrokowy,
• silny upór,
• nieumiejętność radzenia sobie z porażką,
• prawie każde zwrócenie uwagi na niepoprawne zachowanie kończyło się zatykaniem uszu, płaczem lub słowami „boję się” mimo łagodnego tonu nauczyciela,
• ograniczona ekspresja mimiczna, trudno było odczytać emocje z twarzy, błędny wzrok – często skupiony na jednym punkcie,
• częsta reakcja histeryczna na zmianę aktywności, zwykle na muzykę, której nie znała,
• w zabawach lub w sytuacjach przeżywanego napięcia emocjonalnego wciskała się w ciasne miejsca, lubiła ograniczone przestrzenie, np.: pudełka po klockach,
• na zajęciach miała problem z koncentracją, szybko się nudziła;
• podczas pracy często potrzebowała powtórzenia polecenia i dodatkowej instrukcji;
• nieestetyczność podczas jedzenia (często rękoma prosto z talerza – napychanie buzi jedzeniem)
• nie sygnalizowała potrzeb fizjologicznych lub zgłaszała je zbyt późno;
• nie zachowywała dystansu, zbyt bliskie podchodzenie do nieznanych osób, nawet dorosłych (przytulanie się...)
Do chwili obecnej ujawnia wyraźne trudności funkcjonowania w grupie rówieśniczej. Przez pierwsze miesiące nie uczestniczyła w spontanicznych zabawach
z dziećmi. Próbowała wymuszać kontakt na wybranych koleżankach. Czasem jej zachowania budziły u dzieci strach - nie chciały się z nią bawić, ponieważ często zachowywała się agresywnie. Obecnie obserwuje się mniej takich zachowań, choć jej kontakty z rówieśnikami są nadal niepełnowartościowe. Kontakty społeczne opierają się na dwóch wybranych koleżankach , które często wchodzą w rolę opiekuna dla X.

Na uwagę zasługuje fakt, iż nasilenie wspomnianych zachowań stopniowo ustępuje. Skala zachowań jest mniejsza, aczkolwiek niektóre trudności nadal występują. Dziewczynka obecnie:
- wciąż z łatwością przechodzi w skrajne emocje, jednak dużo krócej trwa okres wyciszenia,
- w dalszym ciągu nieadekwatnie reaguje na bodźce, jednak ich siła natężenia jest mniejsza,
- nie doświadcza stanów histerii (potrafi się zatrzymać, zastopować gwałtowność z pomocą dorosłych),
- ujawnia wciąż postawę egocentryczną,
- jest nadal bardzo uparta,
- częściej utrzymuje kontakt wzrokowy z rozmówcą,
- lepiej radzi sobie z doświadczeniem porażki,
- wciąż ma kłopoty z koncentracją,
- nie zatyka uszu w rozmowie z dorosłymi czy dziećmi,
- nadal lubi ograniczone przestrzenie (wchodzi w ciasne pudełko, chowa się w szatni, wchodzi pod stół), w zabawie przy stoliku często przyjmuje pozycję na „kucka”zamiast siedzieć na krześle,
- często bawi się sama,
- w dalszym ciągu zbyt późno zgłasza potrzeby fizjologiczne,
- zachowuje się nadal niekulturalnie podczas jedzenia,
- wciąż nie zachowuje dystansu w stosunku do osób mało znanych lub nieznanych.