Emocje i maniery

Cel ogólny:
•Wzbogacanie słownictwa emocjonalnego;
•Rozpoznawanie, nazywanie i wyrażanie podstawowych uczuć i emocji;
•Rozumienie konieczności przestrzegania przyjętych form grzecznościowych;
•Budowanie pozytywnego obrazu własnej osoby;
•Kształtowanie współpracy w obrębie grupy, poprzez stawianie zadań do wykonania;
•Stwarzanie sytuacji sprzyjających aktywizowaniu myślenia;
•Kształcenie wyobraźni i myślenia przyczynowo – skutkowego, umiejętności wyciągania wniosków;

Cele operacyjne (dziecko):
•Uczy się umiejętności wyrażania swoich emocji;
•Potrafi nazywać i rozpoznawać własne uczucia;
•Interpretuje sytuacje z różnego punktu widzenia;
•Bierze udział we zabawie relaksacyjnej kształtującej pamięć dotykową;
•Wczuwa się w określone sytuacje;
•Wypowiada się na temat emocji;
•Rozumie i akceptuje uczucia innych;
•Potrafi wyrazić emocje w formie plastycznej;
•Rozumie konieczność przestrzegania form towarzyskich i reguł grzecznościowych;
•Wyjaśnia znaczenie wybranych wyrażeń związanych z uprzejmością i dobrym zachowaniem;
•Ocenia zachowanie się innych osób w podanych sytuacjach.

Metody pracy:
•słowna, czynna, zadań do wykonania;
•metody autorskie: M.Bogdanowicz, B.Strauss;

Formy pracy:
•grupowa;
•zespołowa;
•indywidualna;

Pomoce:
•muzyka na CD do zabaw ruchowych,
•ilustracje przedstawiające ludzi wyrażających rozmaite emocje;
•sylwety twarzy przedstawiające emocje;
•wizytówki wyrazowe;
•kostka mimiczna;
•karteczki dla każdego dziecka z nazwami emocji;
•kartki formatu a-4 z przygotowanym owalem głowy.

Przebieg zajęć:

1.Przywitanie się z dziećmi piosenką: „Na powitanie wszyscy razem” (wg M.Bogdanowicz)

„Na powitanie wszyscy razem, hip, hip, hura, hip, hip, hura, hip, hip,hura! Z całego serca pełnym gazem: witamy was, witamy was, witamy was!”
Dzieci ustawione są w kole, gestykulują do słów piosenki: podskakują w górę krzycząc „hura” , kręcą się w kółko i kłaniają na koniec.

2.Rozmowa z dziećmi nt. emocji.
Co to są emocje? Po czym można poznać, że ktoś jest zły, wesoły, smutny, boi się? Czy zdarzyło wam się kiedyś być złym, wesołym – co było powodem? Które uczucia są miłe a które nie?

3.Pokazywanie ilustracji prezentujących rozmaite stany emocjonalne ludzi: nazywanie ich, opisywanie w jaki sposób wyraża się dane emocje, np.: „Śmiejesz się gdy jest ci wesoło, gdy odczuwasz radość.”

4.Zabawa relaksacyjna „Masaż pleców”:
Dzieci ustawiają się w szeregu jedno za drugim, nauczycielka zaczyna masować plecy ostatniej osobie w szeregu. Rozpoczyna masaż w okolicach barków, porusza się powoli w dół pleców, a potem znowu do góry do ramion. Osoba ta próbuje możliwie jak najdokładniej naśladować wszystko to co czuje. W ten sposób masaż wędruje od każdego dziecka do następnego, aż dociera do pierwszej osoby z szeregu.

5.Pokazywanie przez dzieci emblematów z emocjami wskazującymi mówione przez nauczyciela zdania:
- Jestem szczęśliwy bo potrafię liczyć (szczęśliwy),
- Bardzo podoba mi się Kasia (zakochany),
- Ojej Bartek jest chory? (zaskoczony),
- Strasznie boję się pająków (przestraszony),
- O nie, ja nie chcę iść na spacer! (zły),
- Tak mi przykro, że nie pójdę do kina (smutny)

6.Zabawa ruchowa przy muzyce z użyciem „kostki mimicznej” (czyli kostki, na której sześciu ściankach przedstawione zostały różne twarze: szczęśliwa, smutna, zaskoczona, zła, zakochana, przestraszona)

Dzieci tańczą przy piosence „Karuzela czeka”, gdy jedno z dzieci rzuci kostką wszyscy sprawdzają wynik i ilustrują ruchem i mimiką wylosowane uczucie.

7.Zabawa ruchowa przy muzyce „W krainie złości, radości i smutku” – dzieci ustawiają się w pociąg (piosenka „Jedzie pociąg z daleka”) i jadą do tajemniczych krain.
Pierwsza to kraina złości, w której ludzie chodzą obrażeni, źli i zagniewani, tupią nogami, rzucają się na ziemię, zaciskają dłonie w pięści i krzyczą. Następnie pociąg rusza dalej i zatrzymuje się w krainie smutku. Tutaj ludzie chodzą markotni, płaczą, siedzą przygnębieni obok siebie. W następnej krainie radości ludzie, ludzie którzy tu mieszkają, są uśmiechnięci, cieszą się od samego rana, skaczą w górę z radości i witają się serdecznie ze wszystkimi. Na koniec dzieci wypowiadają się, w której krainie podobało im się najbardziej.

8.Rysowanie ołówkiem do wiersza czytanego przez nauczyciela pt.: „Śmieszny portret” :

Oto karton całkiem biały.
Zaraz będzie barwny cały.
Wezmę ołówek, nie żartuję,
śmieszny portret narysuję!

Ref.: Cha, cha, cha, cha, cha, cha!
Bardzo zdolny jestem ja!
Cha, cha, cha...
kto rysuje tak jak ja?

Oczy wielkie, zezowate.
I policzki piegowate.
Uszy wielkie jak u słonia,
zęby takie jak u konia.

Ref.: Cha, cha, cha, cha, cha, cha!
To naprawdę jestem ja?
Cha, cha, cha...
chyba to nie jestem ja!

Ręce suche jak badyle.
Palce prawie na dwie mile.
Głowa krągła niby bania,
co wyrasta spod ubrania.

Ref.: Cha, cha, cha, cha, cha, cha!
To naprawdę jestem ja?
Cha, cha, cha...
To ty jesteś a nie ja!

9.Zabawa ruchowa przy muzyce: „Głowa, ramiona...” wg B.Strauss.

10.Skierowanie tematu na zagadnienie dobrych manier: rozmowa z dziećmi na temat wpływu naszego stanu emocjonalnego na nasze zachowanie się.

11.Formy grzecznościowe:
Zadaniem dzieci jest znalezienie ukrytych w sali zwrotów związanych z uprzejmością i dobrym wychowaniem, a następnie wyjaśnienie ich.

12.Ewaluacja zajęcia: „Jak dzisiaj się czuliśmy?” – każde dziecko wrzuca do kapelusza smutną lub wesołą buzię w zależności od swojego nastroju.

13.Pożegnanie się z dziećmi piosenką: „Na pożegnanie wszyscy razem” (wg M.Bogdanowicz)

„Na pożegnanie wszyscy razem, hip, hip, hura, hip, hip, hura, hip, hip,hura! Z całego serca pełnym gazem: żegnamy was, żegnamy was, żegnamy was!”
Dzieci ustawione są w kole, gestykulują do słów piosenki: podskakują w górę krzycząc „hura” , kręcą się w kółko i machają rękami na koniec.

14.Podziękowanie dzieciom za uczestnictwo w zajęciach .